Αυτό το ταξίδι θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστο. Από πολλές απόψεις. Κατ' αρχήν, γιατί μετά από 2,5 χρόνια καταφέραμε να ξαναπεράσουμε τον Ατλαντικό για να καλύψουμε το ΝΒΑ. Έστω κι αν στην post-covid-19 εποχή, τίποτε δεν είναι πια το ίδιο, όσον αφορά στην πρόσβαση των media σε παίκτες και προπονητές.

Ξέχωρα, όμως, από τους περιορισμούς που – ελέω πανδημίας – περιλαμβάνει το πρωτόκολλο στον «άλλο πλανήτη», υπάρχει και η ταξιδιωτική απαγόρευση της αμερικανικής κυβέρνησης προς τους Έλληνες πολίτες , η οποία αναμένεται να αρθεί στις 8 του Νοέμβρη.

Επομένως και μόνο η ειδική VISA εξαίρεσης που εξασφαλίσαμε για επαγγελματικούς λόγους (δεν παίρνει κάθε μέρα Έλληνας δαχτυλίδι στο ΝΒΑ), ήταν μία κατηγορία από μόνη της όσον αφορά τα logistisc και την όλη διαδικασία.

Από 'κει και πέρα, το ταξίδι, που πραγματοποιήσαμε με το Gazzetta και τη χορηγία της Novibet, από μόνο του ήταν μία σκέτη απόλαυση. Παρά τις αντιξοότητες που προέκυψαν στην διάρκεια του. Αλλά όπως και να το κάνουμε, καθετί γλυκό έχει και την δυσκολία του. Το εντυπωσιακό για το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου, ήταν ότι και στις πέντε Πολιτείες που επισκεφτήκαμε ο καιρός ήταν θαυμάσιος και αυτός ήταν ο καλύτερος οιωνός, την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Σικάγο.

Η ωριαία διαδρομή για το Μιλγουόκι από το διεθνές αεροδρόμιο “O' Hare”, μου θύμισε λίγο την πρώτη επίσκεψη στο άντρο του Γιάννη Αντετοκούνμπο, πριν από 7 χρόνια. Η τεράστια διαφορά, όμως, μπαίνοντας στην πόλη που εδρεύουν οι πρωταθλητές του ΝΒΑ, πλέον, είναι ότι το κέντρο της είναι πλήρως μεταμορφωμένο με το εντυπωσιακό “Fiserv Forum” να έχει φωτιστεί και να έχει βάλει τα καλά του για την τελετή απονομής των δαχτυλιδιών.

Στο διήμερο που πέρασα στο Ουισκόνσιν, ευχαριστήθηκα περισσότερο τον Γιάννη και τον Θανάση. Δεν θέλω να το κρύψω, αλλά χάρηκα και με την ξινίλα του Χάρντεν, που έπρεπε να υπομείνει όλο αυτό το show και εν συνεχεία να φάει και 20 στο κεφάλι από τους Μπακς. Αλλά τα αδέρφια Αντετοκούνμπο είναι χάρμα οφθαλμών.

Και καλά ο “TA” (έτσι φωνάζουν τον πρεσβύτερο αδελφό όλοι στην ομάδα), είναι ένα παιδί έξω καρδιά, αυθόρμητο και με το χαμόγελο στα χείλη. Ο “Greek Freak”, όμως, που πάντα ήταν πιο κλειστός και πιο μαζεμένος, είναι πλέον άλλος άνθρωπος. Η διαδρομή των τελευταίων τριών ετών που κορυφώθηκε πέρσι με την γέννηση του πρώτου γιου του, το supermax συμβόλαιο και την κατάκτηση του πρωταθλήματος, τον έχουν απελευθερώσει πλήρως και αυτό βγαίνει και στις δημόσιες τοποθετήσεις.

Η συγκίνηση που με γέμισε η τελετή και η επιθυμία του να μοιραστεί την χαρά του για το αστραφτερό δαχτυλίδι και με τους Έλληνες δημοσιογράφους που τον ακολουθούν χρόνια (με δική του πρωτοβουλία βγήκαν οι σχετικές φωτογραφίες), δείχνει τον χαρακτήρα και την πάστα του ανθρώπου.

Το Μαϊάμι ήταν ο δεύτερος σταθμός της αποστολής. Εκεί είχα την ευκαιρία να μιλήσω πιο άνετα με τους ανθρώπους των «ελαφιών» για την πρόοδο του Καλαϊτζάκη αλλά και τον χρόνο να συναναστραφώ και τον ίδιο τον Γιώργο, που πήρε χρόνο συμμετοχής και ήταν και καλός.

Στη Φλόριντα, οι Μπακς παρατάχθηκαν με αρκετές απουσίες και πήραν ένα γερό μάθημα για το πως θα είναι φέτος η χρονιά (η αλήθεια είναι ότι εφετινοί Χιτ δεν αστειεύονται), κι εγώ ξέκλεψα λίγο χρόνο για μία σύντομη κρουαζιέρα και μία επίσκεψη στην φημισμένη South Beach. Το συμπέρασμα: δεν θέλεις παραπάνω από δύο μέρες στην ευρύτερη περιοχή για να καταλάβεις γιατί αποτελεί αγαπημένο περιορισμό όλων των Αμερικανών.

Επόμενος προορισμός το αχανές Τέξας. Η προσγείωση στο διεθνές αεροδρόμιο “George Bush” και η οδήγηση στους τεράστιους αυτοκινητόδρομους του Χιούστον, δίπλα σε αμάξια που παραπέμπουν σε τανκς, σου υπενθυμίζει ότι στην δεύτερη μεγαλύτερη Πολιτεία της Αμερικής, όλα είναι... huge!

H εμπειρία του αγώνα Ρόκετς-Σέλτικς και η συνέντευξη με τον Τούρκο διεθνή σέντερ, Αλπερέν Σενγκούν που αποτελεί εξαιρετική περίπτωση, μου θύμισε πολύ τα πρώτα βήματα του Κώστα Παπανικολάου στον οργανισμό. Σε μία εποχή που οι «ρουκέτες» ήταν πολύ στα πάνω τους (με Χάρντεν και Χάουαρντ) και ο “Παπ” είχε κάνει αισθητή την παρουσία του.

Το ταξίδι στο Σαν Αντόνιο μας αποζημίωσε όχι μόνο γιατί μιλήσαμε με τον Γκρεγκ Πόποβιτς και είδαμε τα «ελάφια» να ανακάμπτουν, αλλά γιατί είχαμε τον χρόνο να περπατήσουμε στο φημισμένο River Walk και να ζήσουμε από κοντά την μαγεία του.

Στο Ντάλας, όλα κινούνταν στους ρυθμούς του Λούκα Ντόντσιτς. Όταν ένας Hall of Famer σαν παίκτης, όπως ο Τζέισον Κιντ δηλώνει δημοσίως ότι ο χρόνος συμμετοχής του θα εξαρτηθεί από την δική του επιθυμία, δεν χρειάζεται να σας πω κάτι περισσότερο. Ο Σλοβένος superstar προέρχεται από ένα βαρύ καλοκαίρι, έχει πάρει κιλά και δεν συνηθίζει να αρχίζει δυνατά το πρωτάθλημα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να «καθαρίσει» για πλάκα τους Ρόκετς και γενικά να βρίσκεται κάθε βράδυ στα όρια του triple double.

Όλα τα ωραία έχουν πάντα ένα τέλος. Και αυτό στην περίπτωση του Gazzetta NBA Tour by Novibet, ήρθε στην Οκλαχόμα. Εκεί όπου συναντήσαμε τον Αλεξέι Ποκουσέφσκι και παρακολουθήσαμε τους νεανικούς Θάντερ να «προσγειώνουν» τους Λέικερς και γυρίσαμε τον χρόνο πίσω στην δεκαετία του '90, παρέα με τον Κρις Παπασαράντου.

Να είμαστε καλά να το ξαναζήσουμε σύντομα. Με λιγότερους περιορισμούς και αντιξοότητες...