Χ.Αφρουδάκης στο Gazzetta: «Πιστεύω πολύ στα παιδιά, θέλαμε τον ίδιο κορμό αλλά δεν τα καταφέραμε»
Το φινάλε του Final 8 στο Champions League του πόλο βρήκε την Προ Ρέκο πρωταθλήτρια για τρίτη διαδοχική χρονιά, ενώ ανάμεσα στην κορυφαία τετράδα της φετινής έκδοσης περιλαμβάνεται και το σήμα της Βουλιαγμένης. Αυτό το φρέσκο σύνολο που εντυπωσίασε με τις εμφανίσεις του στην πισίνα του Βελιγραδίου, μπορεί να μην κατάφερε να κρεμάσει στο λαιμό των παικτών το χάλκινο μετάλλιο έχοντας ηττηθεί στον μικρό τελικό από την Μπαρτσελονέτα, ωστόσο έχει κάθε λόγο να χαμογελά.
Ο Χρήστος Αφρουδάκης, ως ενεργό μέλος του ΝΟΒ, εκτός πισίνας πια, φιλοξενείται από το Gazzetta για να δώσει τον δικό του επίλογο στη μοναδική αυτή προσπάθεια. Αναλύει για τη φιλοσοφία του κλαμπ, αναφέρεται στο λαμπρό μέλλον των παιδιών της ομάδας και κάνει λόγο για το ποια είναι η αιτία που του προκαλεί πικρία με τη λήξη της τελευταίας αναμέτρησης.
Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή και μετά από τέτοια σεζόν για τη Βουλιαγμένη δεν είναι κανείς πρόθυμος να μιλήσει για αποτελέσματα και για τελικά σκορ. Όλοι μιλούν για αυτό το σύνολο που έβαλε δύσκολα σε όλα τα φαβορί. Ποια είναι η άποψή σου; «Τα είπες όλα… Νομίζω ότι εγώ προσωπικά πιστεύω πολύ σε αυτά τα παιδιά και σε αυτή την ομάδα! Όταν σχεδιάζαμε πέρυσι το πλάνο μας, το πρώτο πράγμα που είχαμε πει με τον Αρτίν (σ.σ Ελμισιάν) και τη διοίκηση ήταν να κάνουμε ένα σύνολο που θα σχηματίσει ένα γκρουπ αθλητών που να ταιριάζουν σαν χαρακτήρες και να έχουν όρεξη να διακριθούν. Και δίψα όπως είναι φυσικό! Εννοείται ότι χρόνο με τον χρόνο βελτιώνονταν όλο και περισσότερο, με τεράστια απόδειξη το τουρνουά αυτό που, όπως είπες πολύ σωστά, πραγματικά έχουμε αποκομίσει τα περισσότερα θετικά σχόλια από οποιαδήποτε άλλη ομάδα.
Δηλαδή η Ρέκο που έφτασε στο τέλος είναι αυτή που είναι και έχει μπάτζετ τρία εκατομμύρια… Η Βουλιαγμένη ήρθε σαν το απόλυτο αουτσάιντερ. Νομίζω σήμερα (σ.σ χθες) ήταν πολύ κρίμα για τα παιδιά, γιατί θεωρώ για την Μπαρτσελονέτα δεν ήταν κάτι τόσο σημαντικό να βγει τρίτη. Έχει πάρει το Champions League, οπότε για εμάς θα ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Πνευματικά και ηθικά νιώθω σαν να το έχουμε πάρει. Λυπάμαι για τα ίδια τα παιδιά γιατί δεν θα έχουν αυτό το μετάλλιο, το οποίο θα ήταν μία πολύ γλυκιά ανάμνηση για αυτούς, αλλά θέλω να δώσω τα συγχαρητήριά μου σε όλους. Το δικαιούνταν 100% και θεωρώ ότι το μέλλον είναι μπροστά τους πολύ απλά!»
Η απουσία του από τις πισίνες μετρά μόλις δύο χρόνια. Ο Αφρουδάκης έζησε κάθε συνθήκη του αθλήματος και είδε τόσο τις χαρές όσο και τις δύσκολες στιγμές του πρωταθλητισμού να περνούν από τα μάτια του. Κάπως έτσι η φιγούρα του ακόμη και δίπλα από τον πάγκο είναι κομβικής σημασίας.
Με την καριέρα σου να σε ακολουθεί, χρειάστηκε να μοιράσεις τις δικές σου συμβουλές σε αυτά τα παιδιά; «Με τους περισσότερους έχω παίξει συμπαίκτες. Πάντα τους λέω εκείνο που πιστεύω ότι είναι σωστό. Μέχρι εκεί είναι ο ρόλος μου, δεν μπορείς να πεις κάτι παραπάνω. Όταν ήμουν συμπαίκτης τους υπήρξα και πιο αυστηρός μαζί τους, μπορεί να έβαζα και τις φωνές, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται και δεν το μετανιώνω σε καμία περίπτωση. Έτσι είναι ο πρωταθλητισμός, γεννά απαιτήσεις και ευθύνες.
Όταν κάνουν τέτοιες εμφανίσεις και έχουν τέτοια απόδοση, η επόμενη μέρα είναι ακόμη πιο δύσκολη γιατί πρέπει να συνεχίσεις να αποδεικνύεις ότι αποτελείς παίκτη ή ομάδα υψηλού επιπέδου. Είναι δύσκολο κανείς να το συλλάβει απέξω που δεν έχει λάβει μέρος σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις… Ο καθένας με τον τρόπο του στη Βουλιαγμένη, επειδή είμαστε και τέτοιας φιλοσοφίας σωματείο, βοηθάει μέχρι το σημείο που πιστεύει και που μπορεί. Και σου ξαναλέω ότι έχω υπάρξει συμπαίκτης με τους περισσότερους από αυτούς. Και αντίπαλος… Με τον Ντέμη δηλαδή (σ.σ Δημήτρη Νικολαΐδη), τον Ματ, τον Γούντχεντ και όλα τα υπόλοιπα παιδιά»
Οπότε η ανάμνηση που θα έχετε από αυτό το τουρνουά θα είναι...; «Κοίταξε, νομίζω η ανάμνηση θα είναι μία από τις κορυφαίες εμφανίσεις και διακρίσεις της Βουλιαγμένης σε όλη της την ιστορία. Που εδώ θα πρέπει να επισημάνω και να τονίσω ότι η ομάδα έχει μία μακρά ιστορία πίσω της, όπου ο καθένας έχει βάλει το λιθαράκι του. Η διοίκηση και εγώ σαν συνεργάτης προσπαθούμε πάντα να διατηρούμε μία φιλοσοφία. Το να δουλεύουν οι ακαδημίες μας και το να βγάζουμε αθλητές μέσα από τα σπλάχνα τα δικά μας για να τροφοδοτούμε την αντρική ομάδα, παράλληλα με κάποιες κινήσεις τα τελευταία χρόνια. Οπότε η ανάμνηση είναι πάρα πολύ όμορφη, πάρα πολύ γλυκιά»
«Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τον ίδιο κορμό και δεν το καταφέραμε, έτσι είναι ο αθλητισμός»
Το δέσιμο της συγκεκριμένης ομάδας γινόταν αντιληπτό από τον πρώτο παίκτη της πισίνας μέχρι και το τελευταίο πρόσωπο της εξέδρας. Ο Αφρουδάκης εξηγεί πώς η πρόθεση της Βουλιαγμένης να διατηρήσει αναλλοίωτη τη σύνθεση αυτή δεν είχε αποτέλεσμα, καθώς ήταν αδύνατο να υπερνικήσει κανείς τις... επιταγές του επαγγελματικού αθλητισμού.
«Σίγουρα, εμένα μου μένει μία γλυκόπικρη γεύση, γιατί παρόλο που καταβάλαμε όλη μας την προσπάθεια να παραμείνει η ομάδα ίδια, δεν τα καταφέραμε και του χρόνου θα έχουμε τέσσερις αποχωρήσεις για διαφορετικούς λόγους που δεν θέλω να μπω σε σχόλια και περαιτέρω πληροφορίες! Το ξέρουν όλοι άλλωστε, είναι αυτό που λένε “ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι”. Αλλά εδώ να πω, επειδή μου αρέσει στη ζωή μου να είμαι ειλικρινής, διακρίνομαι για τον αυθορμητισμό μου και θέλω να είμαι δίκαιος. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά ανάλογα σε ποιο πόστο είμαι. Και προσπαθώ να τα κάνω πράξη γιατί πολύ μιλούν για αντικειμενικότητα, όμως δεν το αποδεικνύουν εμπράκτως.
Οι πράξεις μετράνε τελικά. Δεν θα σου πει κανείς ότι “δεν είμαι δίκαιος, δεν είμαι ειλικρινής”… Το κομμάτι της ομάδας και της συλλογικότητας, νομίζω για μένα η μεγαλύτερη κατάκτησή μου ήταν και ο τρόπος παιχνιδιού μου και έβγαινε από αυτό. Ποτέ δεν κοίταξα να διακριθώ προσωπικά, πάντοτε κοιτούσα το ομαδικό κομμάτι και έτσι είμαι και εκτός νερού, είναι το φυσιολογικό. Δεν έχω κάποιο άλλο εχέγγυο να το αποδείξω αυτό» τόνισε χαρακτηριστικά.
Και ολοκλήρωσε λέγοντας πως... «Ο στόχος, λοιπόν, της ομάδας από πέρσι ήταν να σχηματιστεί ένας κορμός βασικός με παίκτες που είναι γεννημένοι τέλος του ΄90 και αρχές του 2000, να παίξουν δύο με τρία χρόνια μαζί για να κάνουν τα βήματα μπροστά. Που φέτος πραγματικά έκαναν άλματα στην Ευρώπη. Οπότε το ότι δεν θα μπορέσουμε του χρόνου να έχουμε το ίδιο ρόστερ με στεναχωρεί, δυστυχώς. Γιατί ευθύς εξαρχής ο στόχος ήταν αυτός. Να έχουμε ακριβώς το ίδιο ρόστερ, καμία απώλεια τα επόμενα δύο, τρία χρόνια. Ξαναλέω για διαφορετικούς λόγους, ο καθένας κάνει τις επιλογές του και κρίνεται. Κάποιοι θα πάνε προπονητές, κάποιοι σε άλλες ομάδες, αναγκαστικά έπρεπε να κάνουμε και εμείς ένα restart από τη στιγμή που είδαμε ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε τον στόχο μας. Χωρίς να αφήσω υπονοούμενα, έτσι είναι ο αθλητισμός. Απλά πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι με νέες βάσεις!».
