• Ο Ντιρκ υπολείπεται ελάχιστα του Γιάννη και του Λέοναρντ!
• Τα κριτήρια της σύγκρισης
• Το top-5 σε πίνακα
• Οι super teams

Όσες μέρες κι αν έχουν περάσει, στη απόλυτη συνειδητοποίηση του τι έχει πετύχει ο “Greek Freak”, φέρνοντας το πρωτάθλημα στο Μιλγουόκι, δεν πρόκειται να φτάσουμε. Λίγο η μερική υποβάθμιση που επιχείρησε από την πρώτη στιγμή το έκπληκτο star-system του ΝΒΑ, που άγεται και φέρεται γύρω από τον ΛεΜπρόν Τζέιμς (ο οποίος, όμως, ως πανέξυπνος που είναι, συνεχάρη εμφατικά τον Γιάννη) και λίγο η ιστορική και αδιανόητη εμφάνιση του Έλληνα superstar στον 6ο τελικό (50π., 14ρ. & 5κοψ.), σε συνδυασμό και με τον σοκαριστικό τραυματισμό που είχε 20 μέρες νωρίτερα, άφησαν τους πάντες με ανοιχτό το στόμα.

Είδατε και ακούσατε πουθενά τον Χάρντεν; Διαβάσατε κάποιο κομπλιμέντο για τον νέο «βασιλιά» από τον κορυφαίο εν ενεργεία σκόρερ, Κέβιν Ντουράντ; Οι φίλτατοι Σπένσερ Ντινγουίντι και Σι Τζέι ΜακΚόλουμ, που προπαγάνδιζαν για τις πιθανότητες του Μίντλετον για το βραβείο του MVP των τελικών, τι απέγιναν; Όχι ότι ασχολείται κάποιος μαζί τους, αλλά καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε!

Κάτι που δεν ισχύει καθόλου για τον 26χρονο Έλληνα ηγέτη των «ελαφιών», ο οποίος όχι απλά δεν μπήκε στην διαδικασία να εκπέμψει την παραμικρή διάθεση για τρολάρισμα, αλλά ίσα-ίσα – και αυτό ίσως είναι το πιο εντυπωσιακό απ' όλα – οκτώ χρόνια μετά την θεαματική αλλαγή της ζωής του, εξακολουθεί να διατηρεί αναλλοίωτο τον χαρακτήρα του.

Αυτό και μόνο δικαιώνει όλους όσοι θεωρούν ότι η εκτόξευσή του, σε έναν εκ των κορυφαίων παικτών του κόσμου, δεν οφείλεται μόνο στα σπάνια αθλητικά και σωματικά του προσόντα, αλλά εξίσου και στην προσωπικότητα που τον χαρακτηρίζει.

Γιατί δεν γίνεται να είσαι όποιος κι όποιος όταν στην σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας σου, όταν έχεις μετατρέψει το εξαιρετικά απίθανό σε κάτι χειροπιαστό, να έχεις το καθαρό μυαλό για να σεβαστείς την πιο σημαντική αξία της ζωής σου (οικογένεια)!

Γιατί δεν γίνεται να μην προέρχεσαι από ένα πολύ σπάνιο καλούπι, όταν έχεις ανατρέψει όλα τα προγνωστικά και έχεις «ξεφτιλίσει» όλους τους αμφισβητίες του κόσμου. Και παρ' όλα αυτά, δεν έχεις την παραμικρή διάθεση αρνητικής ενέργειας. Τουλάχιστον στις επίσημες τοποθετήσεις σου...

Αυτό που επίσης, όμως, είναι από άλλο ανέκδοτο, είναι να μην έχεις προλάβει να χαλαρώσεις από την ένταση των τελικών κι επιστρέφοντας δριμύτερος στα social media, επιλέγεις να ποστάρεις τέσσερις παίκτες-θρύλους στην ιστορία του ΝΒΑ (Ουέιντ, Νοβίτσκι, Ολάζουον και Κόμπι), οι δύο εκ των οποίων, έμειναν πιστοί στις ομάδες τους κι έφτασαν στην κορυφή. Υπογραμμίζοντας ότι ότι βρίσκεσαι ήδη σε mood... δουλειάς!

Ο Ντιρκ υπολείπεται ελάχιστα του Γιάννη και του Λέοναρντ!

Η επιλογή του Ντιρκ δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση τυχαία από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, γιατί οι δύο τους έχουν πολλά κοινά. Το ότι βρίσκονται κοντά στο ύψος, το ότι είναι οι δύο από τους τρεις Ευρωπαίους που αναδείχθηκαν MVP των τελικών (ο 3ος είναι ο Τόνι Πάρκερ) και MVP στην κανονική περίοδο (ο 3ος είναι ο Νίκολα Γιόκιτς), το ότι είναι πρωταθλητές του ΝΒΑ, το ότι δεν άλλαξαν ποτέ ομάδα και άλλα πολλά.

Δεν μένω τυχαία στην περίπτωση του Γερμανού βετεράνου άσου των Μάβερικς, με τις αναρίθμητες ατομικές διακρίσεις στα 21 χρόνια που έπαιξε στο ΝΒΑ. O ξανθομάλλης forward που σήμερα έχει ρόλο συμβούλου στο Ντάλας, άλλωστε, είναι ίσως ο μοναδικός MVP των τελικών που μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση με τον Γιάννη.

Ο Αντετοκούνμπο έγραψε ιστορία με την κορυφαία ίσως εμφάνιση όλων των εποχών σε παιχνίδι που έκρινε τίτλο και κατά την ταπεινή μου, είναι ο παίκτης που πλησίασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τον Μάικλ Τζόρνταν.

Τα κριτήρια της σύγκρισης

Για να προλάβω όλους όσοι θα σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν ιερόσυλο ή υπερβολικό, θέλω να διευκρινίσω ότι στο παραπάνω συμπέρασμα καταλήγω, συγκρίνοντας τον βαθμό δυσκολίας που είχε η εκάστοτε πρωταθλήτρια ομάδα, την προσφορά του ηγέτη της και την βοήθεια που πήρε από τους υπόλοιπους superstars της ομάδας.

Ως κορωνίδα σε αυτή την άτυπη λίστα των δυσκολότερων πρωταθλημάτων που κατακτήθηκαν στο ΝΒΑ και των κορυφαίων ατομικών εμφανίσεων που σημειώθηκαν, από το 1991 και μετά, θέτω τον πρώτο τίτλο στην ιστορία των Μπουλς με τον «αέρινο» Μιχαλάκη να κάνει πρωτοφανή πράγματα, όταν ακόμη ο Σκότι Πίπεν και ο Χόρας Γκραντ δεν θεωρούνταν παίκτες πρώτης γραμμής.

Θυμίζω ότι αντίπαλοι του Σικάγο, που είχε πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς (4-1), ήταν οι Λος Άντζελες Λέικερς του Πατ Ράιλι με Μάτζικ, Ουόρθι και Σκοτ, οι οποίοι είχαν κατακτήσει πέντε δαχτυλίδια από το 1980 και μετά.

Στην 2η θέση θεωρώ ότι βρίσκεται ο εφετινός συνδυασμός Αντετοκούνμπο-Μπακς, οι οποίοι έφτασαν στην κορυφή με μειονέκτημα έδρας (4-2) και έχοντας χάσει τα δύο πρώτα ματς από τους Φίνιξ Σανς. Με τον Γιάννη να υπογραμμίζει μετά τους τελικούς ότι δεν ήθελε να πάρει το πρωτάθλημα σε super team.

Στην 3η θέση κατατάσσω τον Καουάι Λέοναρντ του 2019 στους Ράπτορς, που με την υποστήριξη των Σιάκαμ, Λάουρι, Γκασόλ και Ιμπάκα, αλλά και τον τραυματισμό του Ντουράντ, εκθρόνισαν (4-2) τους επί δύο συνεχόμενες χρονιές πρωταθλητές Ουόριορς

Από 'κει και κάτω βρίσκουμε τους Μάβερικς με τον Ντιρκ Νοβίτσκι του 2011, που κατατρόπωσαν (4-2) την super team που στήθηκε στο Μαϊάμι με ΛεΜπρόν, Μπος και Ουέϊντ. Ο 14 φορές All Star Γερμανός ψηλός ηγήθηκε μίας προσπάθειας, που είχε την συμβολή περισσότερο καταξιωμένων παικτών από το δίδυμο Μίντλετον-Χόλιντεϊ φέτος στο Μιλγουόκι, όπως ο 38χρονος τότε Τζέϊσον Κιντ, ο Τζέϊσον Τέρι, ο Σον Μάριον, ο «δικός μας» Πέτζα Στογιάκοβιτς στην τελευταία σεζόν της καριέρας του και ο Τάϊσον Τσάντλερ.

Το top-5 κλείνει ο Ντουέϊν Ουέϊντ (μ.ο. 27,2π., 5,7ρ., 6,7ασ. & 1,9κλ.) του 2006 στο Μαϊάμι, υπό τις οδηγίες του Πατ Ράϊλι και με την συμπαράσταση του Σακίλ Ο' Νιλ και των Τζέισον Ουίλιαμς και Άντουαν Ουόκερ. Μετά το αρχικό 0-2, οι Χιτ είχαν κάνει τότε 4 σερί νίκες επί των Μάβερικς, που είχαν το πλεονέκτημα έδρας και προέβαλαν ως το μεγάλο φαβορί.

Ως πρώτο επιλαχόντα στο top-5, επιλέγω τον Χακίμ Ολάζουον (μ.ο. 27,8π., 10,8ρ., 3,5ασ., 1,8κλ. & 3,3κοψ.) στην πρώτη χρονιά (1994) των back-to-back τίτλων των Ρόκετς (1994-1995), με βοήθεια από τους Σμιθ, Κασέλ, Χόρι, επί των Νικς του Γιούιν (4-3) και των Μάτζικ του νεαρού τότε Σακίλ Ο' Νιλ (4-0). Θυμίζω ότι στην 2η χρονιά, είχε στο πλευρό τον Κλάϊντ Ντρέξλερ.

Το top-5 σε πίνακα

Οι super teams

Όλα τα υπόλοιπα πρωταθλήματα, κατακτήθηκαν από λιγότερο ή περισσότερο χάρη στην υπεροχή των εκάστοτε “Big Three”. Στα πέντε από τα έξι που πήραν συνολικά οι «ταύροι», στο πλευρό του Τζόρνταν ήταν ο superstar Σκότι Πίπεν και εν συνεχεία ο Ρόντμαν με τον Κούκοτς. Στα πέντε δαχτυλίδια των Σπερς, στο πλευρό του αξεπέραστου Τιμ Ντάνκαν, ήταν οι καταξιωμένοι Ρόμπινσον (στο πρώτο του 1999), Πάρκερ, Τζινόμπιλι και στο τελευταίο ο Λέοναρντ.

Στο πρωτάθλημα των Πίστονς (2004), ο Τσόνσι Μπίλαπς (μ.ο. 16,9π. & 5,7ασ.) μπορεί να πήρε το βραβείο του MVP των τελικών, ωστόσο, η προσπάθεια ήταν συλλογική χάρη στην συμβολή των Χάμιλτον, Ρασίντ και Μπεν Ουάλας, Οκούρ και Πρινς.

Το ίδιο ισχύει και με την επιτυχία των Σέλτικς (2008), όταν ο Πολ Πιρς (μ.ο. 19,6π., 5,1ρ., 4,5ασ. & 1,6κλ.) πήρε το αγαλματίδιο, αλλά ο Γκαρνέτ, ο Άλεν, ο Ρόντο και οι υπόλοιποι είχαν συνεισφέρει τα μέγιστα.

Σε όλα τα εναπομείναντα, αν εξαιρέσουμε την έκπληξη με τον Άντρε Ιγκουοντάλα (ήταν εξαιρετικός στους τελικούς αλλά τελείωσε τα playoffs με μ.ο. 7,8 πόντους!) του 2016 με τους Ουόριορς των Κάρι και Τόμπσον, όλα είχαν την σφραγίδα του είτε του ΛεΜπρόν Τζέιμς (4 φορές) στους Χιτ (με Ουέϊντ και Μπος), τους Καβαλίερς (με Ίρβινγκ και Λοβ) και τους Λέικερς (με Άντονι Ντέϊβις), είτε του Κέβιν Ντουράντ (2 φορές) στο Γκόλντεν Στέιτ (με Κάρι και Τόμπσον), είτε του Σακίλ Ο' Νιλ (3 φορές με Κόμπι), είτε του αδικοχαμένου Κόμπι Μπράϊαντ (2 φορές με Πάου Γκασόλ).