Ο τίμιος ιδρώτας νίκησε την ασχήμια

Από τα τελευταία δευτερόλεπτα του πρώτου ημιχρόνου, μέχρι το 37ο λεπτό του αγώνα, πέρασε περίπου μία ώρα πραγματικού χρόνου. Επί μία ώρα, ο Άλεκ Πίτερς καθόταν ανενεργός και παρακολουθούσε τους συμπαίκτες του να επιδίδονται σε ρεσιτάλ λιθοβολίας. «Έλα, Αλέκο, μπες και δώσε μου ένα σουτ», του ζήτησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο ίδιος Μπαρτζώκας που τον κράτησε 40 λεπτά στον πάγκο στον τελικό με τη Ρεάλ στο Κάουνας.

«Μάλιστα, διατάξτε», απάντησε ο καλός στρατιώτης Άλεκ. Την επόμενη στιγμή, ήταν Μέγας Αλέξανδρος. Η άμυνα των Ισπανών απλώθηκε και τραμπούκισε τον σπασμωδικό Φουρνιέ, ο Πίτερς παρέλαβε τη μπάλα στα 8 μέτρα με κόσμο μπροστά του, αλλά το σουτ που σφράγισε το 2-0 του Ολυμπιακού το ένιωσε εύκολο σαν αναπνοή. Μετά από μία ώρα καθισιό! Πώς στην ευχή γίνεται αυτό; Τι είδους φάρμακο είναι αυτό που κρατάει ζεστά τα χέρια και κρύο το αίμα επί μία ώρα;

Το κοντέρ έγραψε 70-64, το ρολόι σταμάτησε για μια στιγμή στα 2:06 και οι Καστιγιάνοι κατέβασαν τα μολύβια. Ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος κατέφτασε από το μισοσκόταδο για να δώσει τη χαριστική βολή στην παλιά του ομάδα και ο Ολυμπιακός βάλθηκε να προβάρει τα αραβικά. Το 2-0 είναι το πρώτο του μετά από δώδεκα χρόνια, ένα εφόδιο που δεν τον έχει προδώσει ποτέ στο παρελθόν. Στην ευρωπαϊκή σκηνή, τουλάχιστον. Την εγχώρια δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να τη θυμηθεί.

«Παίξαμε μπάσκετ του σαλονιού, γι’ αυτό χάσαμε τόσο εύκολα», παραπονέθηκε ο Τσους Ματέο το απόγευμα της νεκρής ημέρας. Ο Ισπανός προπονητής ανακάτεψε την τράπουλα και βρήκε τρόπους για να ξεχαρβαλώσει το απαράλλαχτο σχέδιο του Ολυμπιακού. Άλλαξε τα 3/5 τις αρχικής πεντάδας, ανέβασε τους πολεμιστές στα χαρακώματα, έβαλε τρεις πλέι-μέικερ μαζί για να πιέσει, κάποια στιγμή νόμισα ότι θα ξεφούρνιζε από κάποια καταπακτή τον Ρούντι και τον Τσάτσο.

Η περπατημένη Ρεάλ έδωσε στον Ολυμπιακό το μακρινό σουτ ποντάροντας στο άγχος της προσμονής και δικαιώθηκε σε αξιοσημείωτο βαθμό, αφού οι «ερυθρόλευκοι» ξεκίνησαν τον αγώνα με 1/12 τρίποντα και 7/14 βολές. O Γιώργος Μπαρτζώκας έριξε στο τραπέζι το πιο σίγουρο χαρτί του (Γουόκαπ) και βάλθηκε να ψάχνει στον πάγκο του μία σπίθα. Ο Γουίλιαμς-Γκος με τον Βιλντόσα πλημμύρισαν τη στατιστική τους με μηδενικά, ο ΜακΚίσικ πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Παπανικολάου ήταν εκτός ρυθμού, ο Φουρνιέ έδινε τρία «βόηθα Παναγιά» για κάθε «mon Dieu», τα σύννεφα συσσωρεύονταν.

Ο Ολυμπιακός γίνεται ομάδα των 95 πόντων στην καλή του μέρα, αλλά όταν είναι κακός είναι πολύ κακός. «Κακομούτσουνος» θα πει ο περιστασιακός θεατής που έχει μάθει να μετράει το μπάσκετ με τους πόντους, size matters θα προσθέσει, αλλά η πατροπαράδοτη δικλίδα αυτής της ομάδας είναι η άμυνα, ο ευωδιαστός τίμιος ιδρώτας. Όταν δεν μπορείς να ψηλώσεις, φροντίζεις να κατεβάσεις τον αντίπαλο στο μπόι σου.

Η Ρεάλ έβαλε 25 πόντους στην εναρκτήρια περιόδο, αλλά στα τρία δεκάλεπτα που ακολούθησαν έχασε τα αυγά και τα καλάθια: 13/24 δίποντα, 4/19 τρίποντα, 8/15 βολές, 14 λάθη, 65 κατοχές για μία κωμικά πενιχρή συγκομιδή 46 πόντων. Ο Μάριο Χέζονια την κράτησε όρθια μέχρι το 38ο λεπτό για να διασκεδάσει την πίκρα των παλιών του φίλων, αλλά πάσχιζε αβοήθητος σαν ταυρομάχος με κόκκινη φορεσιά μέσα σε αρένα. Ο φευγάτος προς Ντουμπάι μεριά Τζάναν Μούσα ήταν μίά αδειανή κελεμπία (1/7), ενώ ο Γιουλ σούταρε 7 και δεν έβαλε ούτε ένα. Μολαταύτα, ο λεβεντόγερος καπιτάν της Ρεάλ ήταν δεύτερος σε λεπτά συμμετοχής πίσω από τον Κροάτη…

Πάμε λοιπόν άλλη μία φορά, για να το εμπεδώσουν και όσοι έχασαν το χθεσινό Old School: ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να χάσει ούτε από έναν υπέργηρο ούτε από έναν αβοήθητο. Δεν πρόκειται καν να χάσει από τον δικό του κακό εαυτό, αφού το μπάσκετ του λιμανιού, αυτό που ζήτησε ο Ματέο από τους παίκτες του, είναι πειραιώτικη σπεσιαλιτέ.

Ο Φουρνιέ χρειάστηκε 16 σουτ και 10 βολές για να βάλει 17 πόντους, αλλά είχε λευκή επιταγή από τον Μπαρτζώκα και δεν έβγαινε ποτέ, αφού ανάγκαζε την ισπανική άμυνα να βγαίνει στα ανοιχτά για να τον κυνηγήσει. Ο Σάσα Βεζένκοβ ήταν ασυνήθιστα βιαστικός, αλλά δεν λησμόνησε ούτε για μια στιγμή το πλάνο που τον ήθελε να σουτάρει πάνω από τα κεφάλια μικρόσωμων αντιπάλων.

Τη σπίθα την άναψε τελικά ο Σέιμπεν Λι, κάπως ευνουχισμένος από το «πάνω απ’ όλους η ομάδα» μπάσκετ του Ολυμπιακού, μπροστάρης αίφνης με κλεψίματα, τάπες και ένα ή δύο καλάθια εκτός συστήματος. Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ έπιασε πελάτες τους υπόλοιπους ψηλούς της Ρεάλ μετά την κλασσική ισοπαλία μεταξύ Ταβάρες-Φαλ, ο Γουόκαπ νοικοκύρεψε το παιχνίδι με 6 ασίστ και θύμισε στους ξεχασιάρηδες τη σημασία της άμυνας, οι Βιλντόσα και Γουίλιαμς-Γκος βρήκαν το χέρι τους στην τελική ευθεία του αγώνα.

«Winning ugly», το λένε αυτό: η τέχνη να κερδίζεις χωρίς να γοητεύεις κανέναν. Με ξύλο, με επιθετικά ριμπάουντ, με μακροβούτια, με αλτρουισμό, με τη φανέλα ματωμένη και τα χέρια βρώμικα. Άσχημες νίκες στα πλέι-οφ δεν υπάρχουν. Ακόμα και οι Μπουλς του Τζόρνταν την ομορφιά την είχαν για τις γυμναστικές επιδείξεις του χειμώνα.

Αυτό το 2-0 επί της Ρεάλ, με το αποψινό 77-71, έγινε «με τα ψέματα» και δεν ήταν δα αραβούργημα, αλλά φέρνει τον Ολυμπιακό (και τον Σπανούλη και τον Σάρας) στο κατώφλι του παλατιού του εμίρη. Δεν ξέρω αν θα βρει η Ρεάλ κουράγιο για να αντιδράσει, θυμάμαι όμως πολύ καθαρά -από το μακρινό 2014 κιόλας- πόσο άχτι την έχουν οι Αγγελόπουλοι και κάμποσοι άλλοι στο «ερυθρόλευκο» στρατόπεδο του Πειραιά. Το Κάουνας δεν έκανε τίποτε για να μετριάσει αυτή την αντιπάθεια.