Ολυμπιακός: Η γοητεία της γεμάτης τράπουλας

Στη μέτρια βραδιά του, ο Ολυμπιακός μπορεί να σκουντουφλήσει απέναντι σε ομάδες επιπέδου Ρεάλ ή και κατώτερες. Όταν όμως ο κινητήρας λειτουργεί σε φουλ στροφές, η ερυθρόλευκη ριγέ μηχανή δεν έχει σταματημό. Το κουκλίστικο πρώτο ημίχρονο ήταν αρκετό για να σφραγίσει την πολύτιμη, εκ των ων ουκ άνευ νίκη (84-72), ενώ το ρελαντί δεύτερο ήταν χρήσιμο για να θυμηθούν όλοι ότι υπάρχει στο γήπεδο και αντίπαλος.

«Επικίνδυνος αντίπαλος», θα προσθέσουν εκείνοι που φοβούνται τον βαρύ ίσκιο της ξεπεσμένης βασίλισσας, αλλά δεν θα με βρουν σύμφωνο. Η Ρεάλ του 2024-25, ηττημένη σε 16 από τα 37 ευρωπαϊκά παιχνίδια της, είναι πιο ευάλωτη και από την Παρί και από τον Ερυθρό Αστέρα, ίσως και από την (με Έντουαρντς) Μπάγερν.

Με όρους μπάσκετ, τουλάχιστον, και με το πλεονέκτημα έδρας σε ελληνικά χέρια. Εάν αρχίσουμε να αναλύουμε τα πλέι-οφ προσθέτοντας άυλα στοιχεία και ανομολόγητους φόβους στην ζυγαριά αυτού του ζευγαριού, τότε ναι, ο Ολυμπιακός μπορεί να νικηθεί από το φάντασμα του Γιουλ και από τον σκιάχτρο του Ταβάρες.

Ομάδα που βρίσκει δημιουργία μόνο από έναν παίκτη (τον Καμπάτσο, που είναι παιχταράς αλλά τραμπουκίζεται εύκολα), που έχει τον καλύτερο παίκτη της παρκαρισμένο στην πόρτα της εξόδου (τον Μούσα, φευγάτο προς Ντουμπάι) και που μάζεψε μια στρατιά κορμιά για να ψευτοελέγχει την έναέρια κυκλοφορία δεν μοιάζει ικανή να νικήσει τρεις φορές τον καλοκουρδισμένο Ολυμπιακό του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Ιδίως τώρα, που η επιστροφή του αναντικατάστατου Γουόκαπ (ο οποίος άντεξε 14 λεπτά σε υψηλούς ρυθμούς και σφράγισε την τέταρτη περίοδο με ένα τρίποντο και 3 ασίστ), καθώς και των λοιπών λαβωμένων γεμίζει την κόκκινη τράπουλα. Ακόμα και οι ψιλοάκεφοι, όπως ο Nίκολα Μιλουτίνοφ, έμοιαζαν κεφάτοι χάρη στην αψεγάδιαστη ομαδική λειτουργία. O πρώτος της βαθμολογίας έπαιζε με τον όγδοο. Και αυτό ήταν ορατό διά γυμνών οφθαλμών.

Θυμηθείτε πώς ξεκίνησε η σημερινή αναμέτρηση. Σαν να μη γνώριζε πού βρισκόταν και ποιον αντιμετώπιζε, η Ρεάλ παρουσιάστηκε στο παρκέ με μία πεντάδα βαριά κι ασήκωτη, ανήμπορη να μαρκάρει οποιονδήποτε. Ο χετταίος Ντεκ παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την πλάτη με τον αριθμό «94», ο παχουλός Γκαρούμπα κυνηγούσε ανεμομύλους σε σχήμα Βεζένκοβ, οι σκόρερς του Ολυμπιακού ζεστάθηκαν νωρίς και η διαφορά πήρε διαστάσεις πριν προλάβει να πει κανείς «Κάουνας»: 27-12 στο δεκάλεπτο, 47-29 στο ημίχρονο με την εξέδρα να χορεύει, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Η Ρεάλ πήγε στα αποδυτήρια με 13 λάθη στο παθητικό της.

Τώρα που ο Τόμας Γουόκαπ επέστρεψε από το μισοσκόταδο, ο Ολυμπιακός έγινε ακόμα πιο Ολυμπιακός. Ο Μάριο Χέζονια εγκαταστάθηκε στην πίσω γραμμή και έβλεπε στην πλάτη του μόνο κόκκινα γένια, ο Μούσα και ο Καμπάτσο τα παράτησαν γρήγορα, η στρατιά των μαντράχαλων (Ταβάρες, Ιμπάκα, Γκαρούμπα, Φερνάντο) έμοιαζε κολλημένη στην άμμο.

Η Ρεάλ εξωράισε την οικτρή εικόνα της χάρη στη γνώριμη ρέντα του Σέρχιο Γιουλ, αλλά αυτός ο Ολυμπιακός δεν γινόταν να χάσει από τον Γιουλ. Η τελευταία μονοψήφια διαφορά ήταν το 15-6 του πέμπτου λεπτού, όλοι οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν στο παρκέ λιγότερο από 27 λεπτά, ο Βιλντόσα ανέλαβε τη μπαγκέτα σε έναν ρυθμό που τον ξετρελαίνει και το ματσάκι αρχειοθετήθηκε χωρίς το παραμικρό άγχος, αφού οι Γουόκαπ, Φουρνιέ και Πίτερς ανταπέδωσαν στην τελική ευθεία τα τρίποντα του γερο-Γιουλ.

Ο μεθοδικός και ψύχραιμος Ολυμπιακός μοίρασε «μόνο» 16 ασίστ, αλλά τελείωσε το ματς με μονοψήφιο αριθμό λαθών (8, έναντι 19 της Ρεάλ) και καμουφλάρισε με τη χαλκέντερη ομαδική άμυνά του την αφλογιστία των σουτέρ: 4/19 τρίποντα στα πρώτα τριάντα λεπτά, 3/8 μετά το τελευταίο βιράζ.

«Εάν μεθαύριο παίξουμε όπως στο σημερινό δεύτερο ημίχρονο, θα έχουμε πρόβλημα», προειδοποίησε ο σκυθρωπός Σάσα Βεζένκοβ. «Η Ρεάλ διαθέτει έμπειρους παίκτες που ξέρουν να αναλύσουν ένα παιχνίδι και να διορθώσουν όσα πήγαν στραβά», πρόσθεσε ο Άλεκ Πίτερς. «Έχει ποιότητα και υπερηφάνεια», πρόσθεσε ο Γιώργος Μπαρτζώκας. «Είναι ομάδα που τιμωρεί κάθε λάθος», τόνισε ο έτερος εορτάζων Γιώργος, ο Μποζίκας.

Όλα σωστά, αλλά ο Ολυμπιακός κινδυνεύει περισσότερο από τον κακό εαυτό του -που το τελευταίο δίμηνο ξεμύτισε κάμποσες φορές- παρά από τους λευκούς της Μαδρίτης. Θα απειληθεί εάν δώσει στη Ρεάλ περίσσια δικαιώματα, θα πάει ξεΐδρωτος στο Άμπου Ντάμπι εφ’ όσον συνεχίσει να παίζει σαν Ολυμπιακός.

Η βραδιά τελείωσε χωρίς περιττά πανηγύρια και χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, τόσο το καλύτερο εάν ρωτάτε εμένα. Στα πλέι-οφ είναι χρήσιμο να ξεχνάς αμέσως τόσο τις ήττες όσο και τις νίκες. Τέσσερα στα τέσσερα, στο μεταξύ, οι έδρες. Οι χθεσινές έτριξαν, οι αποψινές βρυχήθηκαν.

Στην Πυλαία μπορεί να ακούστηκαν πανηγυρισμοί σε ισπανική διάλεκτο, βάσκικη έστω, αλλά η βραδιά της Τετάρτης ήταν για τους Ισπανούς νύχτα τρόμου. Ούτε η Ρεάλ είναι η Ρεάλ της προηγούμενης τριετίας ούτε η Μπάρτσα μπορεί να τρομάξει κανέναν. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε φάιναλ-φορ δίχως ισπανική ομάδα; Στον 19ο αιώνα νομίζω ή κάπου εκεί.