Παναθηναϊκός: Αν δεν τις... ρίξεις, θα τις «φας» και θα πεις και ευχαριστώ

• «Μπλαζέ» ή «soft»; Δεν μπορούν ή δεν θέλουν;
• Άμυνα «μπάτε, σκύλοι αλέστε» χωρίς «μπασκετικό ξύλο»
• Ο αστερίσκος για Αταμάν, ο έξαλλος Ναν και η αχρείαστη κρίση... πανικού

Δεν θέλω να το παίξω μετά Χριστόν Προφήτης, αλλά να σας πω την πάσα μου αλήθεια περίμενα ότι ο Παναθηναϊκός AKTOR θα είχε προβλήματα στο Βελιγράδι. Περίμενα ότι έπρεπε να κάνει μεγάλη υπέρβαση για να περάσει αλώβητος από μία από τις πιο «καυτές» έδρες της Ευρώπης. Εν ολίγοις, περίμενα ότι θα έχανε. Μάλιστα ήταν και κάτι το οποίο συζήταγα έντονα αμέσως μετά το τέλος του αγώνα με την Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ.

Και όχι. Δεν έχει να κάνει με απαισιοδοξία, αλλά με τα όσα (δεν) βλέπουμε από την ομάδα μέχρι και σήμερα. Μπορεί να επικρατούσε ο ενθουσιασμός της τρομερής εμφάνισης του Κέντρικ Ναν την περασμένη Τρίτη αλλά για να λέμε τα «σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη» ο Παναθηναϊκός είχε πέσει από την Ακρόπολη και είχε βρει... καταλανικό πορτοφόλι.

Είχε νικήσει χάρη στα σουτ «προσευχές» του Αμερικανού γκαρντ τα οποία είχαν αλλάξει το μομέντουμ του αγώνα και φυσικά χάρη στην προσωπικότητά του και το τεράστιο ταλέντο του. Μπάσκετ, με την έννοια του «κανονικού μπάσκετ», δεν είχαμε δει. Τουναντίον. Υπήρχαν ΚΑΙ ΠΑΛΙ αμυντικά προβλήματα τα οποία ωστόσο κρύφτηκαν κάτω από το χαλάκι λόγω της νίκης και της «ανάσας» (βαθμολογικής και ψυχολογικής) που είχε προηγηθεί.

«Μπλαζέ» ή «soft»; Δεν μπορούν ή δεν θέλουν;

Προβλήματα τα οποία βγήκαν εκ νέου στην επιφάνεια. Εδώ που τα λέμε, τα περιμέναμε. Μπορεί να γίνει σωστή δουλειά στις προπονήσεις κατά τη διάρκεια «διαβολοβδομάδας» ή έστω με συνεχόμενα ταξίδια; Σαφέστατα και όχι. Μπορεί όμως να γίνει αλλαγή στη νοοτροπία και στην προσέγγιση των αγώνων. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο οι «πράσινοι» ξεκινούν έτσι τα ματς. Δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι «μπλαζέ».

Από την άλλη δεν υπάρχει εξήγηση για το πόσο «soft» παρουσιάζονται. Σαν να μην θέλουν να παίξουν άμυνα; Σαν να θέλουν αλλά να μην μπορούν να παίξουν άμυνα; Σαν να θέλουν να κρατήσουν ενέργεια για την επίθεση και να αδιαφορούν για την άμυνα; Σαν να αιφνιδιάζονται από την έντονη επιθετικότητα που «βγάζουν» οι αντίπαλοι και την οποία δεν (μπορούν να) ματσάρουν; Απλούστατα, στο Βελιγράδι πληρωσαν το ξεσπασμα της Παρτίζαν στο τελος του ημιχρόνου και στις αρχές του δευτέρου μπήκαν χωρίς συγκέντρωση.

Πραγματικά δεν έχω εξήγηση. Γιατί πλέον «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση» και από εκεί που πέρυσι η άμυνα ήταν το (απρόσμενα τότε) δυνατό σημείο των «πρασίνων», φέτος έγινε γίνει «αχίλλειος πτέρνα» τους. Και τα... βέλη των αντιπάλων είναι πολλά και δεν σταματούν να τη χτυπούν. Στο Βελιγράδι δέχθηκαν 91 πόντους. Από την Μπαρτσελόνα 89 πόντους. Από τη Μονακό 91 πόντους. Από τη Ζάλγκιρις 84 πόντους. Εν ολίγοις 88.7 πόντους κατά μέσο όρο σε αυτά τα τέσσερα ματς όπου μέτρησαν τρεις ήττες. Ε, αν δεν φταίει η άμυνα, ποιος φταίει;

Άμυνα «μπάτε, σκύλοι αλέστε» χωρίς «μπασκετικό ξύλο»

Όμως όπως έχω αναφέρει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν, δεν γίνεται δουλειά έτσι. Όπως πολύ σωστά είπε ο Αταμάν οι «πράσινοι» δεν έχουν σκληράδα. Δεν είναι επιθετικοί στην άμυνά τους. Απλά θα διαφωνήσω ως προς το ότι έπαιξαν ως «ομάδα παλαιμάχων» στο Βελιγράδι. Απλά θα πω ότι «έπαιξαν οι ως ομάδα παλαιμάχων ΚΑΙ στο Βελιγράδι». Δεν ήταν κάτι που είδαμε για πρώτη φορά. Δεν τα ισοπεδώνω όλα, σε καμία περίπτωση. Έχει κάνει ο Παναθηναϊκός και κάποια καλά ματς φέτος ωστόσο μοιάζει να έχει μείνει με τις δάφνες του πρωταθλητή Ευρώπης. Είπαμε όμως: «This is past». Πάει, τελείωσε. Πάμε παρακάτω. Φρέσκα κουλούρια.

Χωρίς «μπασκετικό ξύλο», χωρίς ένταση, χωρίς να νιώθουν οι αντίπαλοι την επαφή και το φάουλ, χωρίς να τους κόβουν τον τσαμπουκά, θα έχουμε «μια από τα ίδια» και η άμυνα θα είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε». Όλοι μπορούν να σκοράρουν και με οποιονδήποτε τρόπο. Για ένα ακόμη ματς οι παίκτες του Αταμάν «έδωσαν» πολλά ελεύθερα σουτ. Και το λογικό ήταν να ευστοχήσουν. Και όχι να αστοχήσουν. Εξ ου και το 48% των παικτών του Ομπράντοβιτς με 12/25 τρίποντα! Για να μην αναφέρω καν τα 3/3 τρίποντα του Μαρίνκοβιτς στο τέλος του ημιχρόνου τα οποία ήταν «προσφορά» των «πρασίνων» στον Σέρβο γκαρντ, ο οποίος (ουσιαστικά) ήταν εκείνος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας στο ματς.

Και να 'ταν μόνο αυτό; Η Παρτίζαν σκόραρε 23 πόντους στο transition. Δηλαδή πόντοι στο ανοικτό γήπεδο από λάθη ή άσχημες επιλογές του Παναθηναϊκού, οι οποίοι συνδυάστηκαν (για ένα ακόμη ματς) με κακές επιστροφές.

Ο προπονητής του «τριφυλλιού» είπε να αλλάξει την προπόνηση και να το ρίξουν στο... μποξ προκειμένου να μπορούν οι παίκτες να «ματσάρουν» το «physicality» και την ενέργεια των αντιπάλων. Όχι. Δεν χρειάζεται ο Κώστας Σλούκας να γίνει... Κόνορ ΜακΓκρέγκορ ή ο Λορέντζο Μπράουν... Μάικ Τάισον. Χρειάζεται ωστόσο ΟΛΟΙ οι παίκτες των «πρασίνων» να γίνουν πιο σκληροί. Να... ρίξουν «μπασκετικό ξύλο». Γιατί αν δεν ρίξουν θα «φάνε». Όπως και «τρώνε» σε πολλά από τα φετινά ματς της Euroleague.

Να, πάρτε παράδειγμα την αναμέτρηση στο Βελιγράδι. Τι έκανε ο Ομπράντοβιτς; Άφησε στο ξεκίνημα του ημιχρόνου τον Κάρλικ Τζόουνς στον πάγκο, χρησιμοποίησε άκρως αθλητική πεντάδα με Γουάσινγκτον, Μαρίνκοβιτς, Μπράουν, Μπόνγκα, Ταϊρίκ Τζόουνς, πίεσε μέχρι... ασφυξίας τους «πράσινους» και σε χρόνο «dt» η διαφορά έφτασε στους 14 πόντους. Έκτοτε δεν υπήρξε γυρισμός. Η Παρτίζαν έγινε η κυρίαρχος του παιχνιδιού έχοντας ξεκινήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ από την άμυνά της.

Ο αστερίσκος για Αταμάν, ο έξαλλος Ναν και η αχρείαστη κρίση... πανικού

Να πω και τι μου έκανε εντύπωση (και δεν μου άρεσε) από τον Εργκίν Αταμάν. Η Παρτίζαν «έχτιζε» διαφορές, έπαιρνε το μομέντουμ, αλλά ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν της «έκοβε» τον ρυθμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο δεύτερο ημίχρονο δεν κάλεσε ούτε ένα τάιμ άουτ και απλά εκμεταλλεύτηκε τα δύο τηλεοπτικά, ένα για κάθε περίοδο, στην 3η και στην 4η αντίστοιχα. Ίσως να χρειαζόταν μια μεγαλύτερη επίδραση κάποιες συγκεκριμένες στιγμές του αγώνα. Ειδικά σε αυτό το γήπεδο, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από «κατηφορικό». Και όταν αρχίσει η «κατηφόρα» δεν υπάρχει (ή έστω πολύ δύσκολα να υπάρξει) γυρισμός.

Και φυσικά αποδείχθηκε και κάτι που (έτσι και αλλιώς) γνωρίζαμε: No Nunn? No Party! Ένα 48ωρονο μετά την ματσάρα του κόντρα στην Μπαρτσελόνα, ο Αμερικανός γκαρντ ήταν πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό. Και φυσικά στοίχισε στον Παναθηναϊκό. Εξαντλημένος από την ασθένεια που είχε προηγηθεί; Κουρασμένος από το παιχνίδι της Πέμπτης και σε συνδυασμό ότι δεν ήταν στο 100% σωματικά και από πλευράς αντοχών, επηρεάστηκε ακόμα περισσότερο; Έλλειψη συγκέντρωσης και καθαρού μυαλού μετά την αρχική του αστοχία; Όλα αυτά μαζί;

Το σίγουρο είναι ότι ο Κέντρικ Ναν δεν ήταν ο... γνωστός Κέντρικ Ναν αποδεικνύοντας ότι όταν δεν είναι καλά, αυτομάτως «κολλάει» και δεν είναι λειτουργική η «πράσινη» επίθεση. Είχε 1/7 τρίποντα και έχοντας αστοχήσει πολλές φορές και σε «καλά σουτ». Απλά δεν μπήκαν. Και αν δεν κάνω μεγάλο λάθος πρέπει να είναι ένα από τα χειρότερα παιχνίδια (χωρίς να υπολογίζω φυσικά το ντεμπούτο του πριν από έναν χρόνο στο Βερολίνο) του Αμερικανού γκαρντ με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Θα συνέβαινε και αυτό. Απλά του δόθηκε η ευκαιρία να τα... χώσει για τα καλά στους διαιτητές και στον Μιγκέλ Άνχελ Πέρεθ και να δεχθεί δύο τεχνικές ποινές με αποτέλεσμα να αποβληθεί σε έξαλλη κατάσταση.

Θεωρώ ότι είχε άδικο. Όμως επειδή το ματς ήταν χαμένο σ' εκείνο το σημείο ίσως να ήθελε να βγάλει όλα αυτά που «κρατούσε» μέσα του. Λάθος του. Λανθασμένη αντίδραση. Και θα πρέπει να ελέγξει αυτά τα ξεσπάσματα. Όπως έγραψα και τις προάλλες, δεν θα του βγουν σε καλό. Ούτε σ' εκείνον, αλλά ούτε και συνολικά στην ομάδα. Είτε όταν έχει δίκιο, είτε όταν έχει άδικο. Παρεμπιπτόντως και για να μην το ξεχάσω. Τι όμορφη που ήταν η κίνηση του Ομπράντοβιτς να πιάσει τον Ναν για τον ηρεμήσει. Ζοτς! Αυτό.

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να έχασε ένα ματς με κάτω τα χέρια, μπορεί ο Αταμάν να γνώρισε την πιο βαριά ήττα από τη μέρα που ανέλαβε την ομάδα, αλλά ακόμα είναι ΠΟΛΥ νωρίς. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ νωρίς. Έστω και αν η σεζόν ολοκλήρωσε το 1/3 της κανονικής περιόδου. Έχουμε δει ότι όλοι χάνουν απ' όλους, ενώ η ιστορία μας έχει διδάξει ότι οι ομάδες του Αταμάν «φορτσάρουν» από τον Φεβρουάριο και μετά. Άλλωστε είπε και ο ίδιος ότι στόχος είναι σε πρώτη φάση τα playoffs. Δεν «ταξιδεύει» ακόμα στο Άμπου Ντάμπι και ούτε κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις για Final Four όπως έκανε πέρυσι. Βλέπει φέτος και κρίνει. Και μάλλον δεν βλέπει αυτά που θέλει να δει από τους παίκτες του. Τουλάχιστον όχι ακόμα..

Όμως κρατήστε στο μυαλό σας ότι υπάρχουν ακόμα άλλα 20 παιχνίδια στην regular season όπου τα ΠΑΝΤΑ μπορεί να συμβούν. Άλλωστε στο τέλος δεν ξυρίζουν τον γαμπρό; Έτσι δεν λένε; Ή κάνω λάθος;