Τα εννιάμερα και οι αστερίσκοι

O Oλυμπιακός βρίσκει συνταγή νίκης, αναδεικνύει ήρωες και κερδίζει αγώνες, ταυτόχρονα όμως μοιάζει σαν να παίζει με τα νεύρα των φίλων του. Πού ήταν το πάθος και η ομοιογένεια, όταν το έδαφος έτρεμε και το τρένο της οχτάδας απομακρυνόταν;

Το ωραίο και αποτελεσματικό μπάσκετ των τελευταίων τριών αγώνων (αλλά και του δευτέρου ημιχρόνου της αναμέτρησης με την ΤΣΣΚΑ) θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά απέναντι σε αντιπάλους επιπέδου Βασκόνια, Βαλένθια, Ζαλγκίρις, Βιλερμπάν, ακόμα και Μπάγερν.

Την ίδια ώρα που οι λεγάμενοι καταστρώνουν τα σχέδιά τους για την τελική ευθεία, ο Ολυμπιακός παίζει για να περνάει η ώρα και -στις καλύτερες των περιπτώσεων- υπολογίζει με κομπιουτεράκι τις μαθηματικές του πιθανότητες για να δικαιολογεί την παρουσία του στη διοργάνωση.

Κι αν κερδίσει τις υπόλοιπες τέσσερις αναμετρήσεις του; Κι αν γίνει μία σειρά από θαύματα στους αγώνες των τριών ομάδων που βρίσκονται πάνω από το κεφάλι του; Όπως αποδείχθηκε λίγη ώρα νωρίτερα στο ποδόσφαιρο, τα «αν», τα «παραλίγο» και οι αστερίσκοι δεν ωφελούν σε τίποτε.

Φιλολογία και μαθηματικά για την τιμή των όπλων και στο μπάσκετ, συνεπώς, μέχρι να φτάσει η Κυριακή της πτώσης του Βασιλακόπουλου, να ανοίξει καμιά σαμπάνια στο Φάληρο. Εννέα και μία έμειναν, αν δεν έχασα το μέτρημα.

Ο Ολυμπιακός του Βερολίνου ήταν ο Ολυμπιακός του αγώνα με τη Ζενίτ: ομάδα που δυσκολευόταν να βρει ρυθμό στο πρώτο μέρος ένεκα πολυήμερης απραξίας (αλλά έμεινε με άνεση στο παιχνίδι ένεκα της δυναμικότητας του αντιπάλου), ομάδα που λίγο λίγο βρήκε χημεία και πεντάδα ικανή να πατήσει το γκάζι μετά την ανάπαυλα (και άφησε στο παρκέ στόφας υπεροχής).

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έδωσε στο ξεκίνημα ευκαιρίες σε παίκτες που παίζουν για το επόμενο συμβόλαιό τους (Χάρισον, Τζένκινς), αλλά τους είδε να του γυρίζουν την πλάτη, με εξαίρεση πάντως τον φιλότιμο Έλις.

Στο δεύτερο μέρος ο προπονητής έσφιξε το rotation και μαζί τα λουριά, με αποτέλεσμα να παραμείνουν στις επάλξεις όσοι συνδύαζαν την ποιότητα με το κίνητρο. Οι απογοητευτικοί ένας ένας εξαφανίστηκαν.

Σε όλα, σχεδόν, τα καλά δεκάλεπτα του φετινού Ολυμπιακού, συνυπήρχαν στην πεντάδα του ο Βεζένκοφ (κάπου ανάμεσα στο «4» και στο «3»), ο Ζαν Σαρλ (κάπου ανάμεσα στο «5» και στο «4») και ο ΜακΚίσικ (σε όλες τις θέσεις ταυτόχρονα, ιδίως στην άμυνα).

Το ίδιο συνέβη και απόψε, στην γ’ περίοδο όταν η καλή αμυντική επίδοση έφερε αιφνιδιασμούς, γρηγοράδα και γενικώς ρυθμό, σε μία ομάδα που συχνά υποφέρει από κατάχρηση ντρίμπλας.

Ο Ολυμπιακός που πήρε το σκορ από το 42-37 και το ακούμπησε στο 67-78 ήταν απολαυστικός, αφού όλα γίνονταν με σπιρτάδα και ετοιμότητα που θύμιζε …Άλμπα, αλλά με πρόσθετες δόσεις ικανότητας και πείρας.

Όταν ο Κώστας Σλούκας άφησε πίσω του το κακό πρώτο ημίχρονο, όλα έγιναν πιο εύκολα, αφού ο Ολυμπιακός ξαναβρήκε τον ηγέτη του.

Η πάσα του Σλούκα στον Βεζένκοφ για το τρίποντο της νίκης ήταν ένα μικρό αριστούργημα νηφαλιότητας και ακρίβειας. Και το τρίποντο που ο ίδιος έβαλε σε κατάσταση τρεις-εναντίον-ενός, ένα μικρό αριστούργημα τρέλας και αυτοπεποίθησης.

Πιο πριν, βέβαια, χρειάστηκε να βάλει και πάλι το χεράκι του ο πολύπειρος Σπανούλης, ο οποίος συμμάζεψε την ομάδα και της έδωσε σωστό ρυθμό μετά το 24-16 των Γερμανών.

Όταν ο Μπαρτζώκας -σε δεύτερη σερί σπουδαία βραδιά- είδε τα εύκολα λάθη των παικτών του να πολλαπλασιάζονται, προτίμησε σχήματα με Σλούκα και Σπανούλη μαζί, για να ψηλώσει ο δείκτης της σιγουριάς.

Ο Σάσα Βεζένκοφ με έκανε -για πολλοστή φορά φέτος- να αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να αλλάξει μπασκετική υπηκοότητα και να αρνηθεί την πατρίδα του πατέρα του ώστε να παίξει στη δική μας Εθνική.

Ο ίδιος παίκτης που γινόταν σημάδι των αντιπάλων προπονητών για τις αμυντικές του αδυναμίες είναι πλέον στυλοβάτης στα μετόπισθεν, είτε μαρκάρει έξω στην περιφέρεια είτε οπισθοχωρεί στη ρακέτα.

Ο ίδιος σουτέρ που εκτελούσε με τρεμάμενο χέρι πλέον κοιτάζει το αντίπαλο καλάθι με θράσος καρδιναλίου και με ψυχρότητα Φώτση.

Για να μη ξεχνιόμαστε, ο Ολυμπιακός ετοιμαζόταν να αποδεσμεύσει τον Βεζένκοφ το περασμένο καλοκαίρι. Ας μην είμαστε όμως άδικοι εκεί που αξίζει επιείκια.

Τέτοια αλματώδη βελτίωση μέσα σε λίγους μήνες δεν περίμενε ούτε ο ίδιος ο Αλέξανδρος. Πόσο μάλλον ο Μπαρτζώκας ή οι Αγγελόπουλοι.