Το φάντασμα του Γκομέλσκι

Δεν μου συμβαίνει συχνά να γράφω σχόλιο για φιλικό παιχνίδι, να όμως που μου επιφύλασσε και τέτοιο χουνέρι η φετινή Εuroleague των ειδικών συνθηκών και της αλλοπρόσαλλης καθημερινότητας. Σαν αγώνας του τουρνουά «Γκομέλσκι» δεν ήταν αυτό που είδαμε απόψε στο ΟΑΚΑ;

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε το ματσάκι για το οποίο δεν ενδιαφερόταν κανείς, διότι απλούστατα είχε κάποιου είδους κίνητρο και μία παραπανίσια δόση από καύσιμα στο ρεζερβουάρ.

Πιθανή ήττα από το φάντασμα της Χίμκι και μάλιστα εντός έδρας θα ισοδυναμούσε με ρεζιλίκι ολκής, άσχετα με τις δικές του -σημαντικές- απουσίες.

Αν μη τι άλλο, πήρε αποστάσεις και νίκησε δίχως να απειληθεί από τα απομεινάρια της Χίμκι.

Ένα ροζ φυλλαράκι δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, πόσο μάλλον μία ομάδα που έχει νεοσύλλεκτο προπονητή και καλείται να καμουφλάρει την απουσία δύο παικτών γύρω από τους οποίους έχει χτίσει τη λειτουργικότητά της.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι αμελητέα ποσότητα οι 94 πόντοι του ούτε οι 28 βολές που εκτέλεσε ούτε τα +16 ριμπάουντ της τελικής στατιστικής.

Διαβάζεται όμως και διαφορετικά η λυπητερή του παιχνιδιού. Θα έφταναν οι «πράσινοι» σε μία τόσο εύκολη επικράτηση, αν δεν είχαν απέναντί του μία ομάδα ανήμπορη να σταυρώσει αμυντικό ριμπάουντ;

Ο Παναθηναϊκός ανανέωσε 20 επιθέσεις και μάλιστα από τη θέση του «φουνταριστού» (πάει να πει, σε συνθήκες ιδανικές για λέι-απ) και όχι με εξοστρακισμούς της μπάλας έξω στο τρίποντο: 8 ο Μήτογλου, 5 ο Όγκαστ, 2 ο Ουάιτ, 3 ο Μπεντίλ, σχεδόν όλα οι ψηλοί του.

Όταν στην εξίσωση προστέθηκε η όψιμη ρέντα του Νέντοβιτς, μετά το 15^ο λεπτό δηλαδή, το σκοράρισμα έγινε εύκολη υπόθεση. Μέχρι τότε, το σκορ ήταν 31-28 και το μέλλον του αγώνα έδειχνε νεφελώδες.

Η άμυνα του Παναθηναϊκού θωράκισε τη γραμμή του τριπόντου, πότε με το «μέγεθός» της (αφού ο Ουάιτ ξεκίνησε σε θέση «3») και πότε με ευρεσιτεχνίες, όπως μία περίεργη ζώνη με τον σέντερ Όγκαστ στην κορυφή.

Η Χίμκι, που με Σβεντ σουτάρει 27 τρίποντα κατά μέσο όρο, είχε 0/3 στο πρώτο ημίχρονο και χρειάστηκε 22 λεπτά για να σκοράρει από τη γραμμή των 6,75 μέτρων.

Προς το τέλος ανέβασε τα ποσοστά της και εξωράισε την εικόνα (7/17 τρίποντα), ίσως επειδή τα χέρια των παικτών της ξεπιάστηκαν από το αυθημερόν ταξίδι!

Αλήθεια, έκλεισε δωμάτιο η αποστολή της για λίγη ανάπαυση, στο ελάχιστο διάστημα της παραμονής στην Αθήνα; Καλύτερα να μη μελετήσω τι είδους ξενοδοχεία προσφέρουν ολιγόωρη παραμονή σε δίμετρους μαντράχαλους.

Ο Παναθηναϊκός πέτυχε μία από τις λιγοστές φετινές νίκες του και έδειξε κάποια σκόρπια πραγματάκια σε όποιον είχε την υπομονή να σκαλίσει την επιφάνεια, ιδίως σε επίπεδο επιθετικού ρυθμού και αξιοποίησης των ελαττωμάτων του αντιπάλου.

Παρά την απουσία του Παπαγιάννη, η μπάλα πέρασε πολλές φορές μέσα στη ρακέτα, όπου η Χίμκι εμφανίστηκε γυμνή και ανήμπορη να αντισταθεί.

Σε ορισμένες στιγμές, ο Παναθηναϊκός -με αιχμή τον Μήτογλου των 10/14 σουτ και 9/9 βολών- έδινε την εντύπωση ότι θα ανανέωνε την κατοχή της μπάλας μέχρι να σκοράρει.

Βεβαίως, παρόμοιο πρόβλημα αντιμετώπισε και ο ίδιος στο δικό του «βαμμένο», τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά η Χίμκι δεν είχε ούτε τον Μπούκερ ούτε τον Μονρό ούτε τον Γερέμπκο, ούτε φυσικά τον Σβεντ που χτυπάει το δικό του ντέφι.

Δεν θα κάτσει να σκάσει ο Παναθηναϊκός για τις απουσίες της Χίμκι και για τα φάλτσα της ορχήστρας του μοσχοβίτικου «Τιτανικού». Αυτούς που βρήκε απέναντί του, αυτούς νίκησε.

Την επόμενη εβδομάδα που θα συναντηθεί με Ρεάλ και με Βαλένθια, θα έχουμε μία πιο σαφή εικόνα για το ισοζύγιο της μεθεπόμενης ημέρας. Αρκεί να επιστρέψουν οι τραυματίες του, γιατί δίχως αυτούς ο πήχης χαμηλώνει επικίνδυνα.

Όσοι πάντως περίμεναν να αλλάξει ο προπονητής για να δοθούν ευκαιρίες στον Φόστερ ή για να περάσει ο Σαντ-Ρόος στη θέση «3» μάλλον απογοητεύτηκαν απόψε.