Ένα γλίστρημα πριν το νήμα

Τα «γαμώτο» της βραδιάς είναι για τον Παναθηναϊκό πολλά και ξεχειλίζουν από τους τοίχους των παλαιικών αποδυτηρίων του Παλάου Μπλαουγράνα. Aλλά όταν εξανεμιστεί η πίκρα οι «πράσινοι» θα αισθανθούν ότι η βραδιά της 15^ης Οκτωβρίου πρόσθεσε πόντους στο ευρωπαϊκό τους ανάστημα.

Άσχετα με τους αστερίσκους της στιγμής, είναι λίγες οι ομάδες που θα κοιτάξουν στα μάτια τη χρυσοποίκιλτη Μπάρτσα μέσα στο σπίτι της και θα αγγίξουν το ροζ φύλλο με εννέα από τα δέκα δάχτυλα.

Η βαθμολογία δεν πρόκειται φυσικά να επιβραβεύσει το «παραλίγο» της υπόθεσης, αλλά το πρόσημο για μια ομάδα που ψάχνει την ταυτότητα και τις νέες συντεταγμένες της είναι συνολικά θετικό.

Οι οπαδοί θα προτιμούσαν προφανώς το «1» στο 1-2 του Παναθηναϊκού να προέρχεται από νίκη στο ευρωελληνικό ντέρμπι, αλλά είναι οι εμφανίσεις του στο Χίμκι και στη Βαρκελώνη αυτές που υπενθυμίζουν (σε εαυτόν και αλλήλους) τη δυναμική του.

Στο ημίχρονο του αγώνα, ο Σαρούνας Γιασικέβιτσιους δήλωσε στο μικρόφωνο της Euroleague TV ότι «ο Παναθηναϊκός φαίνεται να θέλει το παιχνίδι περισσότερο από ό,τι η Μπαρτσελόνα». Και πράγματι, τέτοιο συμπέρασμα έβγαινε στην άλλη άκρη της κρεατομηχανής.

Ο Γιώργος Βόβορας κέρδισε ξεκάθαρα τη μάχη της σκακιέρας από τον παινεμένο αντίπαλό του και η ομάδα του έμοιαζε με καλολαδωμένη μηχανή, στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού.

Η αμυντική πειθαρχία του Παναθηναϊκού στα πρώτα 27-28 λεπτά ήταν κάτι το ασύλληπτο (με πιθανή εξαίρεση τον Φόστερ), οι αποφάσεις στην οργανωμένη επίθεση σωστές, η αναζήτηση του αιφνιδιασμού επίμονη, η ηρεμία ζηλευτή.

Αναζητώντας μία πεντάδα που θα ξεγύμνωνε την κάπως βαριεστημένη και σκουριασμένη επιθετική λειτουργία των Καταλανών, ο Βόβορας πέτυχε διάνα με μία ανορθογραφία.

Ο Κασελάκης επιστρατεύτηκε δίπλα στον Παπαπέτρου στη θέση «4», ο Μήτογλου χρεώθηκε τις ρακέτες χωρίς κορμιά δίπλα του, ο Σαντ-Ρόος ανέλαβε τη μπαγκέτα ως μοναδικός χειριστής στο πλευρό του ασυγκράτητου Φόστερ.

Τέσσερις ευέλικτοι πολυσύνθετοι φόργουορντ και ένας αθλητικός γκαρντ με έφεση στο σκοράρισμα και δυνατά πόδια: αυτό ήταν!

Από το 36-33 της ανάπαυλας μέχρι το 44-55 του 27^ου λεπτού, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε σαν να έπαιζε με παίκτη παραπάνω, απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν έβρισκε αλλού λύση, παρά μόνο στο μακρινό (και συχνά τραβηγμένο) σουτ.

Για καλή τύχη του Σάρας, ο Νικ Καλάθης πέτυχε περισσότερα τρίποντα από αυτά που ήλπιζαν οι «πράσινοι» όταν του έδιναν χώρο για να σουτάρει (4/9), ενώ ο Κάιλ Κούρικ βγήκε ορεξάτος από το πρόσφατο χειρουργείο του (4/6).

Τα έξι τρίποντα που πέτυχαν οι δυό τους (μαζί με δύο του Χίγκινς) όταν η ομάδα τους παρέπαιε κράτησαν τη Μπαρτσελόνα ζωντανή, όσο ο Ντέιβις και οι άλλοι ψηλοί της έψαχναν τον μπούσουλα.

Ο Παναθηναϊκός άρχισε να υποχωρεί όταν έγιναν οι πρώτες -αναγκαστικές λόγω κόπωσης- αλλαγές και πέρασαν στην πεντάδα παίκτες αμυντικά αδύναμοι: Νέντοβιτς, Ουάιτ, Παπαγιάννης. Το 44-55 έγινε 62-58 μέσα σε ένα σκάρτο πεντάλεπτο.

Ο Νέντοβιτς προσπάθησε να κρατήσει τον Παναθηναϊκό όρθιο με ηρωικό μπάσκετ μετά την αποβολή του Παπαπέτρου (στο 63-62), αλλά ο τρόπος του ήταν ευλογία και κατάρα μαζί. Για κάθε τρίποντο ανάσα που έβαζε, ο Σέρβος σπαταλούσε άλλες 1-2 επιθέσεις, ενώ έμπαζε νερά και στην άμυνα.

Όσοι είδαν μόνο το τελευταίο δεκάλεπτο μπορεί να τσουγκρίζουν ρακές στην υγειά του προικισμένου σκόρερ, αλλά ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να κουβαλήσει τον Νέντοβιτς στις πλάτες του επί 35 λεπτά, ποντάροντας επίμονα στο ξύπνημά του.

Ο απολογισμός είναι καρφί στο μάτι. Στα 27:44 της συμμετοχής του Σέρβου, η Μπαρτσελόνα πέτυχε 31 πόντους παραπάνω από τον Παναθηναϊκό! Ολογράφως, τριανταέναν.

Τουλάχιστον βέβαια ο Νέντοβιτς είχε την προσωπικότητα και το τσαγανό για να αναλάβει σχεδόν όλες τις προσπάθειες στην τελική ευθεία…

«Ο Παναθηναϊκός ήταν πιο φρέσκος από εμάς, διότι δεν είχε αγώνα την Τρίτη», είπε στο τέλος ο Γιασικέβιτσιους. Αυτό ακούγεται σαν μισή αλήθεια, καθώς το κουπί το τράβηξαν μόλις 7 παίκτες, μετά και τον τραυματισμό του Σάικς στο α’ ημίχρονο.

Η Μπαρτσελόνα μπορεί να έπαιξε με σοβαρές απουσίες (Μίροτιτς, Κλαβέρ, τελικά και Αμπρίνες), αλλά με τον παρά της είχε την πολυτέλεια να βγάλει την παράταση με ξεκούραστους παίκτες αξίας.

Ο Χάνγκα, που πέτυχε δύο κρίσιμα τρίποντα, είχε στα πόδια του μόλις 15 λεπτά συμμετοχής. Ακόμα και ο Ντέιβις έπαιξε μόλις 24 λεπτά στην κανονική διάρκεια, πέντε λιγότερα από τον Μήτογλου.

Οι 22 πόντοι των Καταλανών στο έξτρα πεντάλεπτο λένε όλη την αλήθεια για το ρεζερβουάρ των δύο αντιπάλων. Σε ολόκληρη την τέταρτη περίοδο, η ίδια Μπάρτσα πέτυχε μόλις 17, ενώ στην τρίτη 22.

Όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι, παρ' ολίγον να γίνουν ήρωες για τον Παναθηναϊκό (σε δεύτερο πλάνο βέβαια) παίκτες από τους οποίους ουδείς περίμενε πολλά.

Για τον Λεωνίδα Κασελάκη, που ευστόχησε σε 3/3 βολές (και ένα μακρινό σουτ νωρίτερα) με θράσος χιλίων καρδιναλίων, αυτό ήταν μόλις το τρίτο παιχνίδι της καριέρας του στην Euroleague. O Άαρον Ουάιτ, που έβγαλε τη δύσκολη άμυνα αμέσως μετά στον Χίγκινς, ήταν ο χειρότερος παίκτης του γηπέδου.

Δεν ήταν γραφτό, να πανηγυρίσει κάποιος από τους δύο. Ο Παναθηναϊκός γλίστρησε ή μάλλον σκόνταψε στο τελευταίο εμπόδιο, όπως κάποια, κάποτε, μερικά χιλιόμετρα παραπέρα.

Και δεν είναι να πεις, ότι το συγκεκριμένο Παλάου υπήρξε πεδίον δόξης λαμπρόν, όσο ο Καλάθης φορούσε τα πράσινα και όχι τα μπλαουγκράνα. Η αποψινή ήττα ήταν η 10η συνεχόμενη του Παναθηναϊκού στο άντρο της Μπάρτσα.

Το αμυντικό πλάνο του Γιώργου Βόβορα, όπου ο σέντερ βγαίνει στην περιφέρεια για να βοηθήσει στα μαρκαρίσματα, μπορεί να ανέδειξε κάποιες κρυμμένες αρετές του Μήτογλου (που έβγαλε +17 στον συντελεστή +/-) ή και του Παπαγιάννη (3 τάπες), αλλά υποχρέωσε τους αβοήθητους ημίψηλους σε πολλά φάουλ.

Η αποβολή του Παπαπέτρου στο 35' και δύο απανωτά φάουλ σε διεκδικήσεις ριμπάουντ, ήταν καίριο πλήγμα.

Έστω και έτσι, έστω και με τον αρχηγό του παροπλισμένο από νωρίς, ο Παναθηναϊκός απείχε δύο κλικ από το μεγάλο διπλό.

Εάν ο Παπαγιάννης προστάτευε καλύτερα τη μπάλα στο αμυντικό ριμπάουντ μετά το άστοχο σουτ του Ερτέλ στο 73-72, πριν του κλέψει δηλαδή τη μπάλα ο πονηρός Καλάθης, οι «πράσινοι» θα απείχαν ένα δίποντο από τον θρίαμβο.

Και τότε μπορεί ο Νέντοβιτς να καθόταν με σαρδόνιο χαμόγελο στον θρόνο της βραδιάς.