Το μουχλιασμένο κερασάκι

Οι καραμπόλες του καλοκαιρινού παζαριού και η κούρσα των εξοπλισμών που ξαφνικά ξέσπασε είχαν ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα. Το τέλος του Ιουλίου βρίσκει άνεργο και εν πολλοίς αζήτητο τον κορυφαίο σκόρερ της περυσινής περιόδου, Μάικ Τζέιμς.

Εάν η σεζόν 2018-9 τελείωνε γύρω στην 27^η αγωνιστική, όταν ο Τζέιμς έβαλε εκείνη την 35άρα στη Ρεάλ, ο τίτλος του ΜVP θα κατέληγε, πιθανότατα, στα χέρια του. Εν τέλει, ο Αμερικανός βρέθηκε στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα της χρονιάς, πίσω από τους δικούς μας Σλούκα, Καλάθη.

Στα τελευταία τρία παιχνίδια της Αρμάνι, οι μέσοι όροι του Τζέιμς κατακρημνίστηκαν στους 13,6 πόντους (από στρογγυλούς 20) και στις 3,6 ασίστ (από 6,5), με 11/25 δίποντα, 3/17 τρίποντα, 10/14 βολές και 4,6 λάθη.

Οι Ιταλοί τελείωσαν τη σεζόν με 4 συνεχόμενες ήττες και έμειναν έξω από τα πλέι-οφ, υποχωρώντας στη 12^η θέση, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της περιόδου βρίσκονταν σε πλεονεκτική θέση.

Όλα τα δάχτυλα στράφηκαν στο θαμπό αστέρι της. Καταστροφή.

Ο Τζέιμς, ωστόσο, δεν κατάλαβε τίποτε. Η συμπεριφορά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φανέρωνε έναν άνθρωπο που πίστευε ότι είχε κάνει τη δουλειά του σωστά. Ότι είχε πράξει το καθήκον του.

Την προσπάθειά του ουδείς δικαιούται να την αμφισβητήσει, αλλά το άθροισμα των κόπων του υπήρξε απογοητευτικό. Για πολλοστή φορά, η Αρμάνι άφησε ίχνος ανάξιο των προδιαγραφών της και πάντως πολύ διαφορετικό από αυτό που υπονόησαν τα θεαματικά διπλά στο ΟΑΚΑ και (ιδίως) στο ΣΕΦ.

Θυμάστε το εκκωφαντικό 75-99 των Ιταλών, τον περασμένο Οκτώβριο στο Φάληρο; Ούτε αυτοί.

Το ναδίρ του 29χρονου Τζέιμς, η αποδέσμευσή του δηλαδή από την Αρμάνι, έρχεται στο φινάλε μίας από τις καλύτερες χρονιές της καριέρας του. Σαν μουχλιασμένο κερασάκι, στην κορυφή νόστιμης τούρτας.

Παρακολουθώντας εξ αποστάσεως τις παραστάσεις του πολυτάλαντου αλλά αινιγματικού Αμερικανού, ο Έτορε Μεσίνα ένιωσε την ίδια αλλεργία που τρέφουν οι περισσότεροι «σκεπτόμενοι» προπονητές για τον τρόπο παιχνιδιού του.

Ο Τζέιμς είναι αναμφισβήτητα παιχταράς, αλλά δεν χωράει σε κανέναν κανόνα. Οι ομάδες του παίζουν εκούσες άκουσες το μπάσκετ του Τζέιμς. Με τα καλά του και με τα στραβά του.

Προσωπικά περίμενα ότι το ΝΒΑ και μάλιστα η ναυαγισμένη ομάδα των Σανς θα του πρόσφερε φιλόξενο καταφύγιο.

Ούτε εκεί, όμως, στέριωσε ο Μάικ. Καμία ομάδα του κόσμου σε κανένα πρωτάθλημα δεν αντέχει έναν γκαρντ που θέλει τη μπάλα δική του και σουτάρει με ποσοστό 38% για να βάλει 10 πόντους σε 20 λεπτά.

Από την άλλη, πάλι, δέκα πόντοι σε είκοσι λεπτά! Και τέσσερις ασίστ. Δεν είναι λίγο, σωστά; Σημειώστε το οξύμωρο, διότι θα μας χρειαστεί τον χειμώνα.

Η Αρμάνι του πρόσφερε συμβόλαιο για 2+1 χρόνια το καλοκαίρι του 2018, αλλά προτίμησε να τον ξεφορτωθεί με ογκώδη αποζημίωση, παρά να χτίσει τη νέα της ομάδα γύρω του.

Κράτησε τον περυσινό παρτενέρ του (Νέντοβιτς) και έφερε στο Μιλάνο δύο «εγκεφαλικούς» χειριστές που παίζουν μπάσκετ Μεσίνα, τους Σέρχιο Ροντρίγκεθ και Σέλβιν Μακ.

Αυτοί δεν πρόκειται να κάνουν του κεφαλιού τους στο παρκέ ούτε να παίξουν ένας εναντίον τεσσάρων όταν απαιτείται λογική διαχείριση.

Όταν ο μάνατζερ του Τζέιμς φτιάξει το αναπόφευκτο βίντεο για να το πλασάρει στους επίδοξους μνηστήρες (πιθανότατα στην Κίνα), δεν πρόκειται να ρίξει πολύ κόκκινο στο κοκτέιλ.

Τις πιο μεγάλες του στιγμές, την τελευταία τριετία τουλάχιστον, ο Αμερικανός τις έζησε όχι με τις scarpette rosse της Αρμάνι, αλλά με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και με προπονητή τον Τσάβι Πασκουάλ. Μόλις στοιχήθηκαν οι πλανήτες με τον κατάλληλο τρόπο.

Ο Μάιος και ο Ιούνιος του 2017 και 2018 έγιναν βούτυρο στο παντεσπάνι του Τζέιμς, αφού βρέθηκε στο παρκέ περιστοιχισμένος από αντιπάλους (και συμπαίκτες) εξοντωμένους από την υπερπροσπάθεια και από το άγχος.

Το μεγαλύτερο προσόν του Μάικ Τζέιμς δεν είναι το ταλέντο του, αλλά ο κινητήρας του, το «motor» όπως θα έλεγαν στην πατρίδα του. Η αστείρευτη ενέργειά του. Διαπρέπει όταν οι υπόλοιποι αλληλοεξουδετερώνονται, όταν το Σχέδιο Β γίνεται Σχέδιο Α.

Αυτό, όμως, είναι και το πρόβλημα. Πόσες ομάδες έχουν την πολυτέλεια να πληρώνουν ένα ασήκωτο συμβόλαιο για εναλλακτικό πλάνο ή για δόλωμα;

Ο έμπειρος Μεσίνα προτίμησε να αφήσει κάποιου άλλου προπονητή τα μαλλιά να ασπρίσουν (με τη σύμφωνη γνώμη, υποθέτω, του Χρήστου Σταυρόπουλου). Αν ήθελε τέτοιο μπάσκετ, θα καθόταν στο ΝΒΑ.

Κάτι μου λέει, πάντως, ότι ο Παναθηναϊκός θα άνοιγε με μεγάλη ευχαρίστηση την πόρτα του στον Τζέιμς, εάν τον έβρισκε ελεύθερο πριν την πανάκριβη μεταγραφή του Φρεντέτ.

Και πολύ σωστά. Ο Τζέιμς είναι καλύτερος παίκτης, κάνει γκελ στην εξέδρα, ξέρει από Ευρώπη και επιπρόσθετα γνωρίζει καλά τα κατατόπια του ΟΑΚΑ (στο γήπεδο και στα αποδυτήρια), δίχως να κουβαλάει μαζί του αχρείαστα και απρόβλεπτα αινίγματα.

Με τον Αργύρη Πεδουλάκη δεν μπόρεσε να κάνει χωριό την προηγούμενη φορά, αλλά αυτό είναι διαφορετική συζήτηση. Στον Πεδουλάκη δεν αρέσει να συσσωρεύονται πολλά στοιχήματα στα χέρια του, ιδίως όταν πρόκειται για ορφανούς από ευρωπαϊκή θητεία Αμερικανούς.

Εδώ που τα λέμε, ο Τζέιμς ταιριάζει περισσότερο στο μπάσκετ του Μπλατ παρά σε αυτό της ελληνικής σχολής! Αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι Μακάμπι , η δε Μακάμπι έχει προπονητή …Ολυμπιακού.

Ο Ρικ Πιτίνο πώς θα τον χειριζόταν άραγε τον Τζέιμς, αν τον έβρισκε πέρυσι στο ΟΑΚΑ; Θα είχε ενδιαφέρον η συνύπαρξή τους, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο Πιτίνο πάντως ουδέποτε υπήρξε δογματικός.

Στον πραγματικό κόσμο, θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε ποιος προπονητής θα ρίξει τη ζαριά αυγουστιάτικα και σε τι νόμισμα θα πληρωθεί η επόμενη αμοιβή του Τζέιμς. Δολάρια, ρούβλια ή μήπως κινέζικα γιουάν;

Στη Βιτόρια, πάντως, αναπολούν με νοσταλγία την τελευταία τους συμμετοχή σε final-4 και αναρωτιούνται τι θα είχε συμβεί εάν αναλάμβανε το κρίσιμο σουτ του ημιτελικού ο Τζέιμς.

Πόσους πόντους πέτυχε ο παλιόφιλός μας στη ματσάρα με τη Φενέρ; Ακριβώς 6, με 3/11 σουτ και 0 βολές.