Σλούκας, Παναθηναϊκός: Το μεγάλο «what if» του Σλούκα

• Ο χρόνος ήταν αρκετός
• Για κάποιον λόγο γίνονται όλα
• Στην οροφή του ΟΑΚΑ η φανέλα του

Θέλω να σταθώ σε μια ατάκα του Κώστα Σλούκα.

Σε κάποιες από τις συνεντεύξεις του είχε αναφερθεί στο ενδιαφέρον και στην προσέγγιση από πλευράς Παναθηναϊκού πολύ πριν γίνει το μεγάλο «μπαμ» το καλοκαίρι του 2023, όταν και ολοκληρώθηκε μία από τις ιστορικότερες μετακινήσεις από τον έναν «αιώνιο» στον άλλον για κάποιον παίκτη αντίστοιχου βεληνεκούς (μετά από αυτήν του Βασίλη Σπανούλη το 2010).

Και σκέφτομαι και λέω. Πόσο διαφορετικά θα είχε γραφτεί η ιστορία του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ εάν ο Σλούκας είχε φορέσει πολύ νωρίτερα τα «πράσινα». Ένας παίκτης τον οποίο όχι μόνο δεν είχαν αποδοκιμάσει οι φίλοι του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ (νυν Telekom Center Athens) αλλά αντίθετα τον είχαν χειροκροτήσει όταν φορούσε τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε. Σαν να ήταν γραφτό να γίνει κάποια στιγμή. Σαν η μοίρα να είχε αποφασίσει για το «πράσινο» μέλλον του. Σαν να είχε συνωμοτήσει το μπασκετικό σύμπαν ότι ο Κώστας Σλούκας θα ήταν εκείνος που θα έφερνε ξανά τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης.

Ο χρόνος ήταν αρκετός

«Κάλλιο αργά παρά ποτέ» θα μπορούσε να πει κάποιος δανειζόμενος την λαϊκή μας παροιμία. Όντως. Ενδεχομένως να μην είχε συμβεί ποτέ. Όμως για φανταστείτε. Να είχε συμβεί πολύ νωρίτερα… Γιατί πάντα το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Φαντάζομαι και ο ίδιος ο Σλούκας θα έδινε τα πάντα προκειμένου να γύριζε τον χρόνο πίσω.

Αν μπορούσε πράγματι ο χρόνος να λυγίσει, να υποκλιθεί στη μοίρα ενός αθλητή και να του χαρίσει μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως τότε ο Κώστας Σλούκας να ζούσε μια δεύτερη μπασκετική ζωή φορώντας πολύ νωρίτερα τα πράσινα του Παναθηναϊκού. Ακόμα κι έτσι, ο χρόνος που του δόθηκε αποδείχθηκε αρκετός για να γράψει μια νέα εποχή.

Η προσφορά του στον Παναθηναϊκό δεν αποτυπώνεται μόνο στους αριθμούς και στα αποτελέσματα. Αν και αυτά έχουν «μιλήσει» από μόνα τους μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η προσφορά του μετριέται περισσότερο στη νοοτροπία, στην αυτοπεποίθηση, στο κίνητρο, στην προσωπικότητα, ακόμα και στο βλέμμα της σιγουριάς των συμπαικτών του, οι οποίοι ξέρουν ότι θα πάρει την ευθύνη και την σωστή απόφαση όταν η μπάλα θα καίει.

Για κάποιον λόγο γίνονται όλα

Ξαναλέω όμως: Δεν γίνεται να μη γεννηθεί η σκέψη. Τι θα είχε συμβεί αν ο Σλούκας είχε φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού νωρίτερα; Τότε που είχε πολλά ακόμα χρόνια καριέρας μπροστά του. Δεν ξέρω. Ίσως το ελληνικό μπάσκετ να είχε γνωρίσει μια νέα δυναστεία, ίσως οι ευρωπαϊκές βραδιές του ΟΑΚΑ να είχαν γεμίσει νωρίτερα με λάμψη και περισσότερα τρόπαια.

Και δεν είναι υπερβολή. Δεν θα μπορούσε να ήταν υπερβολή από τη στιγμή που στην πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό κατέκτησε τα πάντα! Έβαλε (μαζί φυσικά με τους συμπαίκτες του οποίο και συνέθεσαν ένα εξαιρετικό σύνολο) τον Παναθηναϊκό και πάλι στον μπασκετικό χάρτη της Euroleague και τον οδήγησε στην Γη της Επαγγελίας ύστερα από 13 χρόνια ξηρασίας. Κατέκτησε το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Αναδείχθηκε MVP με μνημειώδη εμφάνιση στον τελικό. Πήρε την κατάσταση στα χέρια του στο Game 5 των τελικών του ελληνικού πρωταθλήματος. Τρόπαιο. MVP. Ξανά και ξανά. Οπότε, όχι. ΔΕΝ είναι υπερβολή να λέμε ότι η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά.

Από την άλλη υπάρχει και ο αντίλογος. Οπότε δεν ξέρω. Τι εννοώ με αυτό; Στην τελική ίσως έπρεπε να περάσουν τα χρόνια ώστε να βρισκόταν το κατάλληλο «timing» για τον Σλούκα και τον Παναθηναϊκό . Και αυτό το «timing» να ήταν το καλοκαίρι του 2023. Με τον τρόπο τον οποίο μετακόμισε από τον έναν «αιώνιο» αντίπαλο στον άλλον. Με το κίνητρο που είχε. Με την «δίψα» ενός 20χρονου αν και μόλις που είχε κλείσει -τότε- τα 33 του χρόνια. Ίσως να ήταν η ώρα να αναλάβει αυτόν τον ρόλο πολύ πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος και πιο έτοιμος από ποτέ. Όχι μόνο τον ρόλο του παίκτη, αλλά τον ρόλο του αρχηγού και του ηγέτη μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές.

Οπότε για κάποιον λόγο (ίσως να) γίνονται όλα.

Στην οροφή του ΟΑΚΑ η φανέλα του

Είναι εκείνος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Από τους παίκτες και τους ανθρώπους που θα περάσουν στην πράσινη αιωνιότητα. Εάν θέλετε την προσωπική μου άποψη, μπορεί να μπει στην ίδια κουβέντα με τα τοτέμ της ομάδας. Τον Αλβέρτη και τον Διαμαντίδη. Και ας έπαιξε λιγότερα χρόνια. Κατάφερε όμως πολλά. Όχι τόσα πολλά γιατί πολύ απλά δεν είχε τον… χρόνο για να το κάνει όπως ανέφερα και προηγουμένως. Και πολύ θα ήθελα να δω κάποια στιγμή τη φανέλα του στην οροφή του ΟΑΚΑ. Θεωρώ ότι το αξίζει.

Πριν από ενάμιση μήνα και πιο συγκεκριμένα όταν η ομάδα ήταν στην Αυστραλία για το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» είχαμε ρωτήσει σχετικά τον Σλούκα για το μέλλον του και το αν σκέφτεται να συνεχίσει για έναν ακόμα χρόνο μετά το τέλος του συμβολαίου του. Μ’ ένα χαρακτηριστικό χαμόγελο είχε πει: «Το πιο σημαντικό είναι να γνωρίζεις πότε πρέπει να τελειώσεις».

Εκείνος ξέρει. Αν δεν ήξερε ότι μπορούσε να προσφέρει σε υψηλό επίπεδο για έναν ακόμα χρόνο και δη έως το καλοκαίρι του 2027, πιστέψτε με, δεν υπήρχε περίπτωση να γινόταν «βάρος» στην ομάδα. Ένας άνθρωπος, οποίος χρησιμοποιεί το κίνητρο ως την... δεύτερη φύση του. Ένας άνθρωπος ο οποίος αποδεικνύει πως οι κύκλοι στη ζωή και στο μπάσκετ κλείνουν όταν πρέπει και όπως πρέπει. Ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα…