Μικροί και μεγάλοι στην ίδια φράση

To περισσότερο που μπορούσε να κερδίσει ο Παναθηναϊκός, από έναν αγώνα που έμοιαζε χαμένος από χέρι, ήταν να αναγνωριστεί η προσπάθεια των παικτών του του, από τους λίγους φιλάθλους που καταδέχονται ακόμη να τον στηρίζουν, σε αυτή τη χρονιά καταστροφής και αυτοκαταστροφής.

Συγχωρήστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν θυμάμαι να τελειώνουν πολλές φετινές ήττες του με, χλιαρό έστω, χειροκρότημα. Στο δίμηνο που κύλησε μετά την αποπομπή του Ντέγιαν Ράντονιτς, ο Παναθηναϊκός έχει σφυγμό και βλέπει το μέλλον με ορατότητα -το ξαναγράφω- λίγο καλύτερη από το μηδέν των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Η Μπαρτσελόνα έφυγε με το ροζ φύλλο, αλλά χρειάστηκε τα 12/26 τρίποντα, την έκρηξη του κάπως ξεχασμένου στα μέρη μας Μίροτιτς, τη ρέντα του Τόμπι και το παρ’ ολίγον τριπλ-νταμπλ του Σατοράνσκι για να ξεφορτωθεί τον Παναθηναϊκό. Σημειώνω, για όποιον τυχόν ήρθε από άλλον πλανήτη, ότι ο Μάικ Τόμπι είναι ο 11ος παίκτης της Μπάρτσα. Καλύτερα να μην υπολογίσω πόσα λεπτά θα έπαιζε ο «Σλοβένος» φόργουορντ-σέντερ στον φετινό Παναθηναϊκό ή πόσους πόντους πήρε ο Σερέλης από τους δικούς του εφεδρικούς.

Το σχήμα που τουμπάρισε το ματς στις αρχές της β’ περιόδου ήταν γεμάτο με κομπάρσους υπερπολυτελείας (Χίγκινς, Τόμπι, Κάλινιτς, Βέσελι, Γιοκουμπάιτις κ.α.), ενώ οι «πράσινοι» είχαν στο παρκέ τον Μποχωρίδη, τον Π. Καλαϊτζάκη, τον Μαντζούκα, τον Αγραβάνη. Όχι ότι έπαιξαν πολύ καλύτερα από τους προαναφερθέντες ο Ουόλτερς, ο Ουίλιαμς και ο Γκουντάιτις…

Υπενθυμίζω ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε δίχως τους Μπέικον, Πονίτκα, ενώ οι επίσης τραυματίες Ουόλτερς (13:28) και Λι (24:08) μοιράστηκαν με χίλια ζόρια ένα 40λεπτο. Οι Τόμας, Γκριγκόνις ξεκίνησαν το ματς με 2 γρήγορα φάουλ έκαστος, ενώ όλοι όσοι πάτησαν το παρκέ εμφανίστηκαν τσακωμένοι με το ριμπάουντ: 8-21 ημίχρονο, 18-42 τελικό.

Και όμως, η αποδεκατισμένη ομάδα του Χρήστου Σερέλη πάλεψε μέχρι τα τελευταία λεπτά και θα είχε κερδίσει το ματς, αν έβρισκε 1-2 σκληρούς για να γεμίσουν τις ρακέτες με μούσκουλα και μώλωπες, όπως έκανε πριν φορτωθεί με φάουλ ο Αγραβάνης.

Το άστοχο σουτ τριών πόντων από τη γωνία του αφρούρητου Λευτέρη Μαντζούκα στο 67-73 άλλαξε τη δυναμική του αγώνα, αφού δευτερόλεπτα αργότερα η μπάλα αναπαυόταν στο ελληνικό καλάθι από τα δάχτυλα του Μίροτιτς.

Αλλά και με τι καρδιά να πληκτρολογήσει κανείς στην ίδια φράση τα ονόματα του Μαντζούκα και τον Μίροτιτς; Πέρα από τις άνισες και άδικες συγκρίσεις, ο μικρός κερδίζει τις ουλές και τις μελανιές που θα του χρειαστούν για να γίνει παίκτης της Euroleague και οσονούπω της Εθνικής ομάδας.

Ήττα σαν νίκη δεν υπάρχει και το σχετικό κλισέ έχει γίνει πηγή ατελείωτου καγχασμού και χλεύης στα social media.Τα «παρ’ ολίγον» για τον φετινό Παναθηναϊκό ολοένα συσσωρεύονται -με χειρότερα όλων αυτά των δύο αγώνων πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό- αλλά τουλάχιστον μετριάστηκε η οσμή φορμόλης του πρώτου τετραμήνου.

Τις μελαγχολικές ευρωπαϊκές υποχρεώσεις του, ο Παναθηναϊκός τις χρησιμοποιεί ως αγώνες πρωταθλήματος εν όψει των εγχώριων πλέι-οφ και, ως τέτοιος, ο αποψινός με τη Μπαρτσελόνα ήταν μία χρήσιμη οντισιόν, απέναντι σε ένα θηρίο όχι πολύ πιο ήμερο από εκείνο που περιμένει τους «πρασίνους» τον Ιούνιο.

Δυσκολεύεται ωστόσο κανείς να δείξει έναν, έστω, ξένο (ή και Έλληνα) παίκτη που να αποτελεί σίγουρο ποντάρισμα εν όψει Ιουνίου. Το ακριβώς αντίθετο από τον Ολυμπιακό! Ο Παπαγιάννης βελτιώνεται αλλά από χαμηλή αφετηρία, ο Λι είναι καταπονημένος και πονάει, ο Μπέικον πίνει για να ξεχάσει πού έμπλεξε, ο Ουίλιαμς τρώει 3 πόντους για κάθε 2 που πετυχαίνει, ο Γκριγκόνις ψάχνει τον εαυτό του, ο Πονίτκα κουβαλάει αρκετά σοβαρό τραυματισμό, ο Τόμας αποκλείστηκε από τη Basket League.

Στις 23 Μαρτίου, και μέχρι νεωτέρας, ο MVP του Παναθηναϊκού, το πρόσωπο γύρω από το οποίο κινείται η ομάδα, είναι ο υπηρεσιακός Χρήστος Σερέλης. Αυτό το στοιχείο από μόνο του αποτελεί μια κάποια πρόοδο. Κάτι μου λέει, ότι το επόμενο μαντάτο που θα ακουστεί από το ΟΑΚΑ θα αφορά όχι προπονητή, αλλά παίκτη.

Τι νόημα έχει άλλωστε να στρατολογηθεί προπονητής από την αλλοδαπή Μάρτιο μήνα και να ντυθεί με το μανδύα του σωτήρα; Ο πολύς Σάρας θα είχε απολυθεί δέκα φορές εάν υπηρετούσε ελληνική ομάδα και παρέδιδε αυτό το δείγμα γραφής με αυτό το συμβόλαιο. Τον δε Εργκίν Αταμάν υποψιάζομαι ότι το καλοκαιράκι θα τον βρει άνεργο, να παρηγοριέται κουτσοπίνοντας γενί ρακί μέσα από τις δύο ευρωπαϊκές κούπες του με θέα τον Βόσπορο.