Η προσωποποίηση του Hero Ball

• Next Stop: Paris Lee
• Last Chance: Dwayne Bacon
• Και τα καλύτερα έρχονται (;)

Διαβάζοντας τον ορισμό του hero ball στο urban dictionary έχω μερικές βασικές ενστάσεις. «Το μπάσκετ που παίζει ένας παίκτης με σύνηθες ή μέτριο ταλέντο νομίζοντας ότι είναι η μετενσάρκωση του Michael Jordan». Είναι ελαφρώς αυτοκτονικό για την ομάδα του, να την δει κάποιος Jordan αλλά από την άλλη, όταν απέναντι του δεν έχει τον Gary Payton και η ομάδα του μοιάζει με κάρο που θέλει να την τραβήξει από τη λάσπη, κάποιος πρέπει να υπερβεί εαυτόν. Κάποιος ή κάποιοι…

Next Stop: Paris Lee

Για τη χτεσινή νίκη-χρυσάφι του Παναθηναϊκού δικαίως τα φώτα έπεσαν πάνω στον Ντουέιν Μπέικον και τον Πάρις Λη, ειδικά μάλιστα στην περίπτωση του δεύτερου, έχουμε το πρωτότυπο να παίζει hero ball και στις δυο μεριές του παρκέ. Κι αν στην επίθεση είναι συνηθισμένο να βρίσκεται ο ταλαντούχος τρελός που θα κάνει το κάτι παραπάνω, αυτά που κάνει ο μικρός στο μάτι guard των Πρασίνων στην άμυνα, είναι ελαφρώς παράλογα!

Άμυνα του θανατά σε όποιον κατεβάζει την μπάλα, χαμήλωμα του ήδη χαμηλού κέντρου βάρους του και παρενόχληση με διαρκή χρήση των χεριών του σε κάθε ντρίπλα, σε κάθε απόπειρα πάσας. Εκτός από το ότι όλο αυτό λειτουργεί άκρως αποπροσανατολιστικά για τον αντίπαλο, δίνει κι ένα extra boost στους φιλότιμους της ομάδας να υπερβάλουν στην αμυντική τους διάθεση.

Και στην επίθεση όμως τολμά να σουτάρει, τολμά συχνότερα να διεισδύσει και να πάρει τελευταία στιγμή την απόφαση: floater ή πάσα σε Παπαγιάννη ή έξω. Ίσως καμιά ελίτ ομάδα της Ευρωλίγκας δεν θα ξεκινούσε τη στελέχωση της περιφέρειάς της από τον Πάρις Λι, ο Παναθηναϊκός χωρίς το ελίτ budget το έκανε και να που ο απόφοιτος του Illinois State δεν ματσάρει καλά μόνο με τον Σλούκα, έχει περισσότερα χαρίσματα.

Last Chance: Dwayne Bacon

Στο αριστουργηματικό κατά την ταπεινή μου γνώμη αθλητικό ντοκιμαντέρ Last Chance U: Basketball παρακολουθούμε την προσπάθεια έκπτωτων ταλέντων ή ακαδημαϊκά αδύναμων αθλητών να ξαναμπούν στον μπασκετικό χάρτη των Η.Π.Α. μέσω ενός JuCo, ενός διετούς προγράμματος στο Eastern California.

Ένας από τους πρωταγωνιστές, μάλλον ο πιο ταλαντούχος, ο Joe Hampton εξομολογείται κάποια στιγμή on camera. «Τα είχα παρατήσει μέχρι που είδα στην τηλεόραση έναν παλιό μου συμμαθητή στο Oak Hill να παίζει καταπληκτικά με τους Charlotte Hornets. Ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης, ο Dwayne Bacon και παρακινήθηκα βλέποντάς τον να ξαναδοκιμάσω κι εγώ, να κυνηγήσω το όνειρό μου.»

Όπως λοιπόν παρακίνησε τον πρώην συμμαθητή του να κυνηγήσει μια επαγγελματική καριέρα, έτσι παρακινεί τους συμπαίκτες του να πιστεύουν στη νίκη ακόμα κι αν αυτή μοιάζει χαμένη για 37 λεπτά.

Για το Ντουέιν Μπέικον οι αποφάσεις είναι απλές. «Δώσε μου την μπάλα να την δεις στο διχτάκι» είναι η φάση του, άσχετα αν επιλέγει εσχάτως και μερικές λογικές πάσες στην περίμετρο. Δεν «σπάει», δεν χαλάει, δεν αποφεύγει τις επαφές, ίσα ίσα μοιάζει να κοντρολάρει τη θέση του για απειλή πάνω στα κορμιά των αντιπάλων του.

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι και αν μετάνιωσαν που δεν του πρόσφεραν ένα συμβόλαιο πριν τον Παναθηναϊκό, ούτε τι σκέφτονται τώρα. Χωρίς να είναι απαραίτητο πως το συναπάντημα των Πρασίνων με τον απόφοιτο του Florida State θα αποφέρει τίτλο ή διάκριση, δεν θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να βρει καλύτερη περίπτωση σκόρερ με ευρωπαϊκή εμπειρία να κυκλοφορεί ξέμπαρκη Οκτώβρη μήνα. Μοιάζει η τελευταία ευκαιρία και των δύο για να μην πάει χαμένη η χρονιά από τις αρχές του χειμώνα.

Και τα καλύτερα έρχονται (;)

Με πρόγραμμα 4 αγωνιστικών που έρχονται φωτιά, αν οι Πράσινοι πετύχουν το 50% και τους βρει η Πρωτοχρονιά με 8 νίκες – 8 ήττες θα πρέπει να είναι super happy! Πρώτα όμως θα πρέπει να είναι όλοι απαραίτητα υγιείς και στη διάθεση του Ντέγιαν Ράντονιτς, ο οποίος αν δεν κάνω λάθος, μας χάρισε χτες το μεγαλύτερο εν Ελλάδι χαμόγελό του. Για να δούμε!