Παναθηναϊκός: Έκανε ένα βήμα μπροστά, ας μην κάνει δυο βήματα πίσω

• Νίκη με Μπολόνια
• Νίκη με Βιλερμπάν
• Τα προτερήματα και τα ελαττώματα
• Το rotation και ο προπονητής

Η διαβολοβδομάδα εξελίχτηκε σε ένα βήμα μπροστά, σε μια πορεία ανόδου για τους Πράσινους στον βαθμολογικό πίνακα της Euroleague. Δεν ήταν μόνο οι κερδισμένοι βαθμοί που έφεραν ικανοποίηση, ο τρόπος παιχνιδιού σε κάποια λεπτά των αγώνων ήταν που έδωσε μια ελπίδα. Όσοι βέβαια ενθουσιάστηκαν καλό θα είναι να ρίξουν μια ματιά και στα λεπτά που δεν πήγαιναν τα πάντα βάσει σχεδίου, εκεί που επικράτησε ξανά το μπάσκετ των ανοικτών γηπέδων.

Νίκη με Μπολόνια

Εναντίον της ανδρειωμένης Virtus και του άσπονδου φίλου μας Μίλος Τεόντοσιτς, ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με το πρώτο και βασικό ελάττωμά του στην φετινή σεζόν. Νωθρή είσοδος στο παρκέ και παραχωρώντας δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στην ιταλική ομάδα, μην κατορθώνοντας να ελέγξει τα ριμπάουντ, το Τριφύλλι βρέθηκε στη δυσάρεστη γνώριμη θέση να κυνηγάει μια ανατροπή.

Αρκετοί θα αναφερθούν στην μαχητική διάθεση των παικτών του Ράντονιτς να κυνηγούν τις ανατροπές, αυτό όμως δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα, δεν δικαιολογεί τον χαλαρό τρόπο να μπαίνεις σε must win παιχνίδια, ειδικά στην έδρα σου και τελικά για να είμαστε ειλικρινείς, κοιμήθηκε λίγο και το Υπέρτατο Ον για να φύγει ο Παναθηναϊκός με το ροζ φύλλο την Τετάρτη που μας πέρασε.

Τον σεσημασμένο Τεόντοσιτς ελάχιστα τον έλεγξε αμυντικά, περισσότερο πόνταρε στα χρόνια που περνούν και στα χούγια που δεν φεύγουν. Αν μάλιστα ο γλυκός μας ο Τζαϊτέ δεν έχανε το άχαστο μόνος με το καλάθι, καμιά παράταση πιθανώς δε θα βλέπαμε στο κλειστό ΟΑΚΑ και δε θα ευστοχούσε ποτέ ο εξαιρετικός Γουίλιαμς στο κρίσιμο τρίποντο. Ένα φιλί λοιπόν κι ένα βλέμμα στα λάβαρα ψηλά κι ό,τι κατοικοεδρεύει άνωθεν αυτών και η ζωή συνεχίζεται.

Νίκη με Βιλερμπάν

Τι σου είναι μια πρώτη νίκη μέσα στην διαβολοβδομάδα έ; Παρά την κούραση, σαν την ντόπα της αυτοπεποίθησης δεν έχει! Απέναντι σε μια πιο μέτρια ομάδα και σε έναν λιγότερο περπατημένο προπονητή εμφανίζεσαι στο παρκέ και κάνεις τα προβλεπόμενα. Δεν πετάς στα σκουπίδια ένα ολόκληρο δεκάλεπτο, δεν αφήνεις τα ριμπάουντ αφύλακτα, χτίζεις σε κάθε δεκάλεπτο τη διαφορά ασφαλείας που χρειάζεσαι και πας για τα επόμενα.

Η άμυνα με συγκεκριμένη στόχευση έκανε παραπάνω από τη μισή δουλειά, το παιχνίδι στο ανοικτό γήπεδο είναι μια ιδιαίτερα ευνοϊκή συνθήκη για τον φετινό Παναθηναϊκό κι αν σε μερικές περιπτώσεις τα lay up δεν ήταν τόσο «σκληρά» από τον υπερπολύτιμο Πονίτκα, το σκορ θα έγραφε και περισσότερα.

Ο Πάρις Λι έκανε και πάλι ένα σχεδόν αψεγάδιαστο παιχνίδι μπροστά στη μαμά του κι όπως κι οι άλλοι Αμερικανοί που υποδέχτηκαν τις οικογένειές τους για το Thanksgiving έδειξαν τη διαφορά μεταξύ επαγγελματία κι επαγγελματία με προσωπικό κίνητρο. Συμφωνώ ότι ο τρόπος είναι παράδοξος, καμιά φορά όμως οι πληγωμένοι εγωισμοί αντιδρούν καλύτερα στο οικείο περιβάλλον.

Τα προτερήματα και τα ελαττώματα

Θα μου επιτρέψετε να μετρήσω συνολικά τους δυο κερδισμένους αγώνες σαν «ένα βήμα μπροστά» κι όχι δύο, μια που σχεδόν ένα ολόκληρο ημίχρονο απέναντι στην ομάδα του Σκαριόλο καλύτερα να το ξεχάσουμε σύντομα.

Διαβάζοντας τη στατιστική των δύο ματς αθροιστικά βρίσκω πολύ ελπιδοφόρο, ότι οι Πράσινοι σούταραν περίπου 15 παραπάνω δίποντα από τρίποντα σε κάθε παιχνίδι, περιόρισαν τη χασούρα στις βολές, ειδικά στον αγώνα με την Βιλερμπάν, κι έκαναν μόνο 7 λάθη στο ντέρμπι με την Μπολόνια. Τα διπλάσια λάθη απέναντι στους Γάλλους ήταν άνευ κόστους, σε μια συνθήκη, που η διαφορά στο σκορ, «δικαιολογούσε» κάποιες πιο εξεζητημένες απόπειρες.

Το πραγματικά ελπιδοφόρο όμως ήταν η κίνηση της μπάλας στην επίθεση, κάποιες extra πάσες που επιτέλους αναζητήθηκαν και βγήκαν και οι σωστές αποστάσεις μεταξύ των παικτών. Πράγματα που είναι κεκτημένα για άλλες ομάδες, στον Παναθηναϊκό τώρα προσπαθούν να εφαρμόσουν και με ενθουσιασμό τα καλοδεχόμαστε.

Η περιφερειακή άμυνα επίσης μας κάνει να χαμογελάμε επιτέλους με τους Πάρις Λι και Ματέους Πονίτκα να βγάζουν όλη τους την ενέργεια πάνω στην μπάλα και στα κορμιά των αντιπάλων.

Υπάρχουν δυστυχώς κι αυτά που δε λειτουργούν ακόμα ιδανικά και αισθάνομαι πολύ ευγενικός που το θέτω έτσι. Η άμυνα στο low post και η εξασφάλιση των ριμπάουντ ακόμα υπολείπονται στη συνολική εικόνα. Εδώ η ευθύνη δεν ανήκει σε Παπαγιάννη και Γκουντάιτις μόνο, το ότι οι Γουίλιαμς και Πονίτκα είναι οι καλύτεροι ριμπάουντερς όμως, κάτι δείχνει. Τα box out είναι ευθύνη όλων και δεν έχει νόημα η καλή περιφερειακή άμυνα στο σουτ, αν αμέσως μετά δίνεις μια ακόμα καλύτερη προϋπόθεση για σουτ στον αντίπαλο, μέσα στο βαμμένο. (το έγραψα σωστά κόουτς Νικολαΐδη;)

Τέλος η ενέργεια που μερικοί παίκτες καταναλώνουν στην άμυνα, τους κάνει πιο άτσαλους στην άλλη μεριά του παρκέ, οπότε σε επιθέσεις στα πρώτα 4-6 δευτερόλεπτα αυτό στοιχίζει λόγω κόπωσης. Το smoothness στα τελειώματα των Μπέικον και Γουίλιαμς εκτός από προσωπικό χαρακτηριστικό είναι και αποτέλεσμα μιας καλύτερης ισορροπίας δυνάμεων. Αυτό το balance πρέπει να προσεχθεί συνολικά πιστεύω.

Το rotation και ο προπονητής

Ο κόουτς Ράντονιτς είναι ένας προπονητής με σημαντικές εθνικές επιτυχίες και πολλές παραστάσεις Euroleague από τη σέρβικη οπτική των πραγμάτων. Το να συζητάμε, αν είναι κανονικός προπονητής και γνώστης του αθλήματος, είναι προσβολή στον εαυτό μας. Η σωστή ερώτηση είναι, αν ο Ράντονιτς έχει εξελιχθεί ή μπορεί να εξελιχθεί σε international coach. Βεβαίως βρέθηκε για δυο σεζόν στην Μπάγερν και αξιολογήθηκε, η Ελλάδα όμως και ειδικά ο Παναθηναϊκός είναι μια τελείως διαφορετική συνθήκη. International coach για μένα μεταξύ πολλών είναι ο Δημήτρης Ιτούδης. Εξ απαλών ονύχων προετοίμασε τον εαυτό του για μια διεθνή καριέρα, για αυτό τώρα είναι ο χαμαιλέων προπονητής, που όπου βρεθεί, θα στεριώσει και θα χτίσει. Πριν κάποιος μιλήσει για μπάτζετ, να σας θυμίσω τη σεζόν στην Μπάνβιτ.

Ο κόουτς Ράντονιτς με μέτρια συνεννόηση στα αγγλικά απέναντι σε 8 ξένους και 7 Έλληνες και σε μια χώρα που όλα είναι φιλικά για τους Σέρβους, αν εξαιρέσεις τη δυσκολότερη γλώσσα του κόσμου και τον Τύπο, βασίζει πολλά στο staff του. Ίσως περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε.

Φαίνεται να επιλέγει ένα σταθερό rotation max 10 παικτών κι εδώ που τα λέμε μοιάζει και απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να εντάξει στο παιχνίδι τον Χουγκάζ, τον Σαμοντούροβ, τον Μάντζούκα ή όποιον άλλον, γιατί αφενός στη Euroleague παίζει ήδη με την πλάτη στον τοίχο, αφετέρου πρέπει να χρησιμοποιήσει τα ελληνικά ματς για να μετατρέψει ένα γκρουπ παικτών σε ομάδα. Πριν λοιπόν αναρωτηθούμε, πότε επιτέλους θα βάλει ο Ράντονιτς περισσότερους Έλληνες στο rotation, ας αναρωτηθούμε πρώτον, αν πραγματικά είναι απαραίτητο και δεύτερον αν οι νεαροί παίκτες μας το αξίζουν.

Η πραγματικά όμως κρίσιμη ερώτηση είναι άλλη. Όλη αυτή η διαφαινόμενη καλύτερη ομαδική λειτουργία του Παναθηναϊκού εγκαταστάθηκε ως κεκτημένο προσόν; Ή θα δούμε πάλι στα δύσκολα και κρίσιμα ενστικτώδες και ατομικό παιχνίδι, που δεν βγάζει πουθενά; Γιατί το σίγουρο είναι ότι ήττες θα έρθουν κι άλλες, υπάρχουν καλύτερες ομάδες στην πιάτσα. Αν υπάρξει όμως πίστη κι επιμονή σε ένα πλάνο ομάδας κι όχι αλάνας, μπορεί να υπάρξει και βάσιμη ελπίδα.