Δείξε μου τον άσο και το πεντάρι σου να σου πω τι ομάδα έχεις...

Το έγραψα μετά το τουρνουά στην Ιταλία, το ξαναγράφω πάλι.

Τα αποτελέσματα στα φιλικά παιχνίδια ΔΕΝ παίζουν κανένα απολύτως ρόλο. Κανέναν! Το ίδιο ίσχυε όταν ο Παναθηναϊκός τα βρήκε σκούρα από Σάσαρι και Βαρέζε, το ίδιο ίσχυε την περασμένη εβδομάδα στην Καρδίτσα, το ίδιο ισχύει και τώρα που οι «πράσινοι» νίκησαν και μάλιστα εύκολα την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Αναντολού Εφές.

Μέσα από αυτά τα ματς οι προπονητές «οικοδομούν» τις ομάδες τους, βλέπουν τις αδυναμίες, προσθέτουν πράγματα, δοκιμάζουν σχήματα, αλλάζουν πρόσωπα και σε γενικές γραμμές προσπαθούν να τις προετοιμάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα ενόψει των επίσημων αγώνων. Και όπως είναι λογικό και επόμενο, διαφορετικό πρόσωπο θα παρουσιάσει μια ομάδα ύστερα από 10-15 μέρες προετοιμασίας, με πολλά προβλήματα και απουσίες και διαφορετικό ύστερα από έναν μήνα και αφού έχει δώσει κάποια φιλικά.

• Ωραίος και ελκυστικός στο πρώτο δυνατό τεστ
• Ολυμπιακός: Αυτή την εποχή έχει σημασία αν βρίσκεις ελεύθερα σουτ, όχι αν τα βάζεις

Ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον Παναθηναϊκό. Όσο περνάει ο καιρός και γνωρίζοντας οι παίκτες μεταξύ τους, αφομοιώνουν την φιλοσοφία του προπονητή και και δημιουργείται χημεία, άλλο τόσο θα βελτιώνεται και η εικόνα τους στο παρκέ. Ίδιος ήταν ο Παναθηναϊκός στο Κάλιαρι και ίδιος ήταν στο πρώτο ματς για το «Παύλος Γιαννακόπουλος;» Τότε ο Γουόλτερς είχε κάνει μια-δυο προπονήσεις, ο Πάρις Λι είχε μόλις επιστρέψει από την εθνική Καμερούν, ο Άντριους είχε πρόβλημα τραυματισμού, ο Παπαγιάννης ήταν στο Eurobasket. Ε, θέλετε και άλλα; Πώς να «δέσει» μια ομάδα;

Και προσέξτε: Ακόμα είναι εκτός ο Μάριους Γκριγκόνις ο οποίος αναμένεται να έχει τον... α' πρωταγωνιστικό ρόλο στον φετινό Παναθηναϊκό, ο Μάριους Πονίτκα που επίσης θα έχει βασικότατο ρόλο στην ομάδα δεν έχει «πατήσει» ακόμα το πόδι του στην Ελλάδα ενώ αναμένεται και η απόκτηση ενός ακόμα παίκτη που θα αγωνίζεται στο «4». Ακόμα και με αυτές τις σημαντικές ελλείψεις, ο Παναθηναϊκός έχει αρχίσει να «ρολάρει», να βρίσκει τα «πατήματά» του και να κάνει βήματα προς τα εμπρός. Τουλάχιστον βάσει της εικόνας του κόντρα στην Εφές. Παραπλανητική ή όχι θα φανεί την επόμενη εβδομάδα, όταν και θα ξεκινήσουν τα επίσημα ματς με τη διεξαγωγή του Super Cup στη Ρόδο.

Κανονικότητα στον «άσο» με... Γουόλτερς και Λι

Το σίγουρο είναι ότι έχουν αρχίσει να μπαίνουν διαφορετικές βάσεις στην ομάδα. Και όπως συνήθιζαν να λένε τα παλιά τα χρόνια, «δείξε μου τον άσο και το πεντάρι σου για να σου πω τι ομάδα έχεις». Η αλήθεια είναι ότι τα δύο τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν είχε καν άσο! Και γι' αυτόν τον λόγο ο Παπαγιάννης «χαραμιζόταν» και έτρεχε πάνω-κάτω στο παρκέ σαν την... άδικη κατάρα! Τώρα θα μου πείτε «έβγαλες συμπέρασμα από ένα και μόνο ματς που έπαιξε καλά ο Παναθηναϊκός;» Ε, φυσικά και όχι.

Όμως ρε διάολε, κάποια πράγματα φαίνονται και με... γυμνό μάτι. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να πει ότι έχει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πλέι μέικερ. Και όχι μόνο έναν, αλλά δύο. Δύο κανονικότατους point guards, καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά οι οποίοι συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον, ενώ μπορούν να βρεθούν ταυτόχρονα και στην ίδια πεντάδα. Όπως και έγινε στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με την Αναντολού Εφές,

Ο Νέιτ Γουόλτερς είναι ο παίκτης ο οποίος θα ηρεμήσει το παιχνίδι, θα μοιράσει σωστά τη μπάλα, δεν θα κάνει την υπερβολή, δεν θα τραβήξει μια προσπάθεια από τα μαλλιά, δεν θα «κουράσει» τη μπάλα, δεν θα καθυστερήσει το παιχνίδι, ψάχνει την καλύτερη δυνατή επιλογή, ενώ εκτός της δημιουργίας μπορεί να πάρει προσπάθειες και να σκοράρει χωρίς να κάνει κατάχρηση. Είτε με pick n roll τελειώνοντας φάσεις ως handler με layup και floater, είτε με σουτ ύστερα από ντρίπλα. Θέλω να πω ότι είναι κανονικός πλέι μέικερ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα βγάλει και αδυναμίες. Αλίμονο.

Την ίδια ώρα ο Πάρις Λι είναι πιο «αλέγκρο» πλέι μέικερ από τον πρώην άσο του Ερυθρού Αστέρα. Όπως έδειξε έχει σε υψηλό βαθμό τη δημιουργία «κοιτάζοντας» να εκμεταλλευτεί τον Παπαγιάννη (σ.σ. θαρρώ θέλει να κάνει το ίδιο και με τον Γουίλιαμς), είναι καλύτερος σε catch and shoot καταστάσεις, ενώ μεγάλο του ατού είναι η άμυνα πάνω στην μπάλα. Τι και πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, είναι κάτι που θα φανεί στο μέλλον. Προς το παρόν αμφότεροι δείχνουν καλά στοιχεία. Μέχρι εκεί. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Ο Γιώργος με αυτοπεποίθηση, ο Παναγιώτης με άγχος

Άλλωστε εάν και εφόσον δεν προπονηθούν όλοι μεταξύ τους και δεν βρεθούν αυτοματισμοί σε άμυνα και επίθεση, δεν πρόκειται να σχηματιστεί ολοκληρωμένη άποψη. Συμπερασματικά από το ματς με την Εφές, είναι ότι ο Παναθηναϊκός θα προσπαθεί να ξεκινάει από την άμυνά του. Με σαφή πρόθεση να δυσκολεύουν οι παίκτες (εκτός από τις πάσες και) όλα τα σουτ των αντιπάλων τους, να μην δίνουν εύκολους πόντους (αν και κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο) και να βάζουν τις βάσεις για το εύκολο καλάθι στην επίθεση. Άλλοτε θα πετυχαίνει και άλλοτε όχι. Μην ξεχνάμε ότι ήταν απλά και μόνο ένα φιλικό όπου οι άμυνες δεν ήταν και τόσο στιβαρές όπως θα είναι στα επίσημα ματς.

Από εκεί και πέρα: Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης φαίνεται να πατάει καλύτερα σε σχέση με την προηγούμενη θητεία του στην ομάδα και να έχει αποκτήσει περισσότερο αυτοπεποίθηση μετά το πέρασμά του στο ΝΒΑ. Δεν στέκομαι στους 12 πόντους του αλλά στη γλώσσα του σώματος, καθώς σε κάθε φάση «ζητούσε» μπάλα. Στα θετικά και η παρουσία του Γκουντάιτις, ο οποίος (φαίνεται ότι) θα δώσει το παιχνίδι που λείπει από τον Παναθηναϊκό όταν ο Γιώργος Παπαγιάννης θα είναι στον πάγκο. Όπερ και σημαίνει αξιόπιστο παιχνίδι στο χαμηλό post καθώς ξέρει να παίζει το παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι. Επίσης δίνει καλά block outs ενώ «τελειώνει» πολλές φάσεις σε pick n roll καταστάσεις, όχι με παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη όπως ο Παπαγιάννης, αλλά με πολύ καλό ρολάρισμα στο αντίπαλο καλάθι.

Αντίθετα, εκείνοι που ακόμα βρίσκονται έξω από τα νερά τους είναι οι Παναγιώτης Καλαϊτζάκης και Άντριου Άντριους. Η αίσθηση που πήρα από τον διεθνή γκαρντ είναι ότι είχε τρακ. Σαν να... παραήταν αγχωμένος στο ΟΑΚΑ. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος «γιατρός» σε αυτά. Σίγουρα διαθέτει προσόντα και δυνατότητες. Απλά, και είναι λογικό, θέλει τον χρόνο του. Ε, δεν είναι εύκολη μια τόσο μεγάλη μετάβαση. Ετσι;

Όσο για τον Άντριους; Είχε στο πίσω μέρος του μυαλού το σκοράρισμα και πολλές φορές βιαζόταν, δεν πρόσεχε με αποτέλεσμα να δεχθεί και δύο τάπες στο ίδιο δεκάλεπτο. Όπως για τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, έτσι και για τον Αντριους, χρειάζεται χρόνος. Και εκείνος είναι rookie στις σκληρές προπονήσεις και στην ένταση των ομάδων της Euroleague. Αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στους κραδασμούς; Το μέλλον θα δείξει...

ΥΓ: Δεν πιστεύω να υπάρχει και ένας φίλος του Παναθηναϊκού που να μην ένιωσε να μπαίνει... σκουπιδάκι στο μάτι του όταν άκουσε τις δηλώσεις του Γιώργου Παπαγιάννη μετά το τέλος του αγώνα.

ΥΓ2: Ωραίες οι νέες φανέλες του Παναθηναϊκού. Αν μη τι άλλο... διαφορετικές σε σχέση με όλες των περασμένων χρόνων.

ΥΓ3: Όμορφη στιγμή με το ζεστό χειροκρότημα στον Αλέξανδρο Σαμοντούροβ όταν πέρασε στο παρκέ λίγο πριν από το τέλος.