Μίτσιτς στο Gazzetta: «Η βράβευση από τον Σπανούλη με άφησε άφωνο, να βαδίσω στα χνάρια του Διαμαντίδη!»

Είχα την ευκαιρία να του μιλήσω για πρώτη φορά στις 19 Νοεμβρίου του 2019, μετά από μία τις εμφανίσεις που ανήκουν στο Top10 της καριέρα του στην Euroleague. Η Εφές είχε περάσει σαν σίφουνας από το ΣΕΦ (86-67), εκείνος είχε σκοράρει 27 πόντους με 5 ασίστ, 2 κλεψίματα, 6/9 δίποντα και 5/6 τρίποντα και αμέσως μετά τον είχα βρει στα αποδυτήρια και μου είχε αφιερώσει 5 λεπτά.

Αυτός ο ελάχιστος χρόνος ήταν αρκετός για να καταλάβω πόσο απλό παιδί και χαμηλών τόνων παιδί είναι. Ακολούθησε η συνέντευξη που μου παραχώρησε πέρυσι στην Κολωνία, αμέσως μετά την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου και την ανάδειξή του σε MVP και φέτος στο Βελιγράδι το έργο επαναλήφθηκε, με τον “Βάσα” να αποδεικνύει ότι οι μεγάλες προσωπικότητες είναι οι πιο απλοί και προσγειωμένοι άνθρωποι.

Αφού περιμένω καρτερικά να έρθει η σειρά μου, καθώς στην μικτή ζώνη της “Stark Arena” είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο και ο πολυτιμότερος παίκτης του Final 4 έπρεπε να μιλήσει πρώτα στα τηλεοπτικά κανάλια που έχουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα της διοργάνωσης, η πρώτη μου ερώτηση είχε να κάνει με το συναίσθημα που τον κυριεύει όταν έχει την μπάλα στα χέρια του, ο χρόνος τελειώνει και το παιχνίδι κρίνεται από την απόφασή του.

Όπως στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό που σκόραρε μπροστά στον Βεζένκοβ και στον τελικό με την Ρεάλ που πάσαρε στον Λάρκιν για το τελευταίο σουτ του αγώνα.

«Ό,τι είχα στην καρδιά μου, το άφησα μέσα στο παρκέ. Αυτή τη στιγμή που σου μιλάω είμαι εντελώς άδειος (γελάει...)! Αλλά και χαρούμενος! Να σου πω την αλήθεια, όταν έχω την μπάλα στα χέρια μου και πρέπει να πάρω μία σημαντική απόφαση, δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα. Λειτουργώ περισσότερο με το μπασκετικό ένστικτο. Το είπα και μετά τον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό και το νικητήριο τρίποντο. Δεν κοιτάω ούτε το σκορ, ούτε τον χρόνο. Απλά παίζω... Το ίδιο και στην τελευταία φάση του τελικού. Ήθελα να μείνω ήρεμος μέχρι το τέλος. Πριν το σημαντικό καλάθι, όμως, νομίζω ότι η δουλειά έγινε από την άμυνα. Παίξαμε φανταστικά πίσω, βρήκαμε τον τρόπο να τους σταματήσουμε και όλη αυτή η ενέργεια που βγάλαμε στα μετόπισθεν μας βοήθησε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις στην επίθεση.», μας είπε αρχικά ο Βασίλιε Μίτσιτς, πριν απαντήσει στην ερώτηση σχετικά με το τι άλλο έχει να του προσφέρει η Ευρώπη, μετά το back-to-back σε τίτλους και ατομικές διακρίσεις (MVP).

«Όταν υπέγραψα στην Εφές, το έκανα για έναν χρόνο γιατί τότε, τόσο πίστευα ότι θα έμενα στην Κωνσταντινούπολη. Και τώρα είμαι στον 4ο έτος της συνεργασίας μας! Τι άλλο παραπάνω μπορώ να σας πω; Την τελευταία τετραετία, κάθε καλοκαίρι υπάρχει μεγάλη παραφιλολογία ότι θα φύγει ο ένας και ο άλλος, ότι το ΝΒΑ έρχεται με μεγάλη πρόταση και όπως βλέπετε είμαστε ακόμη όλοι εδώ. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ευτυχισμένοι και αυτό φαίνεται και στο γήπεδο. Επίσης, έχουμε χτίσει κάτι σπουδαίο, που στον έναν ή στον άλλον βαθμό, όλοι οφείλουμε να σεβαστούμε. Έχουμε μία τρομερή “χημεία”, σαν να είμαστε οικογένεια, το κλίμα είναι πολύ ζεστό και εγώ προσωπικά, σε αυτό το κομμάτι δίνω μεγάλο βάρος. Γιατί για να βρω το περιβάλλον που μου ταιριάζει, μετακινήθηκα αρκετά στο ξεκίνημα της καριέρας μου κι άλλαξα πολλές ομάδες. Και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, δεν περίμενα ότι αυτός ο ιδανικός προορισμός θα ήταν η Εφές. Αλλά στο τέλος της ημέρας, εδώ βρήκα την ευτυχία κι αυτό και το εκτιμώ και δεν το ξεχνώ. Επομένως, για την ώρα Κωνσταντινούπολη και βλέπουμε. Έχουμε να πάρουμε κι ένα πρωτάθλημα, ας μην το ξεχνάμε.», υπερθεμάτισε ο Σέρβος διεθνής point-guard που πριν από τέσσερα χρόνια, φεύγοντας ηττημένος από την σερβική πρωτεύουσα, δεν περίμενε ποτέ ότι στην πόλη που ζει το καλοκαίρι, θα ζούσε ένα τόσο ανεπανάληπτο τριήμερο.

«Ειλικρινά, όχι! Όταν πριν από τέσσερα χρόνια έπαιξα για πρώτη φορά σε Final 4, εδώ στο Βελιγράδι, νόμιζα ότι θα ήταν και το τελευταίο! Επειδή όμως έχω μάθει να λειτουργώ με την στιγμή και να ζω μία αυθόρμητη ζωή – κάτι που σημαίνει ότι δεν έχω ποτέ πλάνα, ούτε για απόψε από την άποψη ότι δεν ξέρω καν αν θα γιορτάσω τον τίτλο ή θα κοιμηθώ στην όχθη του ποταμού ή θα πάω σπίτι μου – σε εκείνο το Final 4 συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι φτάσεις αλλά και να διατηρηθείς στο top level. Κι από τότε μπήκα στην διαδικασία να κάνω κάποιες παραπάνω θυσίες, που βελτίωσαν το επίπεδό μου. Δεν μιλάω για καταναγκαστικά έργα, αλλά για διατροφή, ξεκούραση, ενδυνάμωση... Θέλω να πω ότι έβαλα στην ζωή μου μερικές θετικές συνήθειες που με βοήθησαν να γίνω πιο αποτελεσματικός σε αυτή την φανταστική διαδρομή των ονείρων μου. Εκείνη την χρονιά, λοιπόν, φεύγοντας από την Ζάλγκιρις, ένιωσα ότι έπαιρνα την σωστή απόφαση, αισθάνθηκα ότι βρήκα την σωστή ευκαιρία. Παρ’ ότι πήγα στην ομάδα που ήταν τελευταία στην Euroleague (σ.σ.: η Έφές την σεζόν 2017-2018 είχε ρεκόρ 7-23 και τερμάτισε 16η) και παρ’ ότι, όπως σου είπα πιο πριν, πίστευα ότι θα μείνω μόνο για έναν χρόνο. Πήγαμε στον τελικό της Βιτόρια, όμως, διεκδικήσαμε το τρόπαιο και μέσα απ’ όλη εκείνη τη σεζόν, βρήκα το κατάλληλο κίνητρο για να συνεχίσω. Μετά από όλα πήραν τον δρόμο τους και η πρώτη εμπειρία του Βελιγραδίου, αποδείχτηκε ευεργετική...», υπογράμμισε ο 4ος back-to-back MVP στην ιστορία της Euroleague, ο οποίος πήρε το βραβείο του από τον 3ο (Σπανούλης την διετία 2012-2013) που είχε καταφέρει τον ανάλογο κατόρθωμα.

Τον ρωτάμε πως ένιωσε και αν φέτος είχε να μας πει πράγματα για τον “Kill Bill”, όπως πέρυσι που είχε πλέξει το εγκώμιο το Δημήτρη Διαμαντίδη. Φέτος, το... μενού είχε και Σπανούλη αλλά και όλα τα παιδιά της κορυφαίας γενιάς του ελληνικού μπάσκετ, που μας χάρισαν τόσες πολλές επιτυχίες στις προηγούμενες δύο δεκαετίες (Παπαλουκάς, Ζήσης, Μπουρούσης, Φώτσης, Τσαρτσαρής, Ντικούδης, Χατζηβρέττας, Παπαδόπουλος κ.α.)

«Δεν έχει αλλάξει κάτι από πέρυσι που σου είπα για τον Διαμαντίδη. Ο Δημήτρης θα παραμείνει ο αγαπημένος μου παίκτης και τον σέβομαι πολύ, γιατί ήταν πάντα ταπεινός και κάτω από τα φώτα. Μία προσωπικότητα που ήταν σχεδόν... άφαντη εκτός γηπέδων, αλλά μέσα στις τέσσερις γραμμές ήταν η μία και μοναδική! Θέλω να πιστεύω ότι του μοιάζω σαν χαρακτήρας και προσπαθώ να του μοιάσω και σαν παίκτης με το δικό μου στυλ. Τώρα, η βράβευσή μου από τον Σπανούλη με άφησε άφωνο και με έκανε πολύ περήφανο. Δεν το περίμενα γιατί είναι ένας απίστευτος “θρύλος” και σε αντίθεση με τον Διαμαντίδη (σ.σ: συναντήθηκαν μόλις 4 φορές στην Euroleague), είχα την ευκαιρία να παίξω αρκετές φορές αντίπαλός του και να το νιώσω στο πετσί μου. Αλλά ναι, όλοι οι Έλληνες παίκτες εκείνης της φουρνιάς έκαναν τρομερή καριέρα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, οπότε σίγουρα ενέπνευσαν τις επόμενες γενιές.», κατέληξε ο σπουδαίος “Βάσα” πριν αρχίσει να μιλάει στην μητρική του γλώσσα για να ικανοποιήσει και την στρατιά των Σέρβων συναδέλφων που με είχαν περικυκλώσει.