Ο Άρης δεν έγινε ομαδάρα, δεν ήταν όμως και… άθλιος

Το τελευταίο έχει την αξία του και σε μεγάλο βαθμό εξηγεί μια τοποθέτηση του Σέρβου τεχνικού στη διάρκεια των τεστ προετοιμασίας. Καθώς η εικόνα του Άρη ήταν συνεχιζόμενα προβληματική, σε σχετική ερώτηση, ο Μπόγκνταν Κάραϊτσιτς ξεστόμισε το απλό και ταυτοχρόνως βαθυστόχαστο «παρατηρώ». Λίγο νωρίτερα, η ομάδα του αδυνατούσε να βγάλει τις στοιχειώδεις συνεργασίες στο παρκέ, χώλαινε στην άμυνα και η λειτουργία της στην επίθεση ήταν εκ των βασικών λόγων εκδήλωσης προβλήματος στο transition παιχνίδι.

Ο ίδιος διατηρούσε την ψυχραιμία του μ’ ένα βλέμμα σιγουριάς. Η συμπεριφορά του στη διάρκεια των αγώνων παρέμενε μετριοπαθέστατη, ουδεμία σχέση δηλαδή με το πεταμένο σακάκι και το ιδρωμένο t-shirt της Βενετίας. Αν και Σέρβος, η προσέγγιση αποδείχθηκε εντελώς αμερικάνικη καθώς και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ουδόλως ασχολούνται με τα τεστ προετοιμασίας. Απλά παρατηρούν…

Ο Άρης δεν έγινε ομαδάρα επειδή νίκησε τη Βενέτσια στην Ιταλία, στο ξόρκι μιας κατάρας που βαστούσε πολλές δεκαετίες. Πλην του τελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1993), του τουρνουά Βιαρέτζιο που είχε ξεσηκώσει ολόκληρη πόλη, αλλά και της γλυκιάς ήττας από την Μπενετόν στον ημιτελικό του Κυπέλλου Κόρατς (1997), δεν θυμάμαι άλλη στιγμή αγαλλίασης και απέραντης χαράς στη συγκεκριμένη χώρα.

Ο Άρης δεν ήταν άθλιος στα φιλικά παιχνίδια, προφανώς όμως παρουσίασε προβληματική εικόνα. Τίποτε δεν διαγράφεται, όλα καταγράφονται. Το αίσθημα του προβληματισμού φάνηκε εξάλλου στα βλέμματα όλων στη Media Day της περασμένης εβδομάδας. Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ φιλικών και επίσημων αγώνων είναι παροιμιώδης. Πρωτίστως αγγίζει την προσέγγιση των παιχνιδιών από τους ίδιους τους παίκτες οι οποίοι μετά από ένα σημείο βαριούνται τη ρουτίνα των αγώνων που δεν προσφέρουν το παραμικρό. Υποσυνείδητα χαλαρώνουν και στη διάρκεια των αναμετρήσεων μειώνεται το κίνητρο για μια αυτοθυσία, διότι δεν υπάρχει διακύβευμα. Χθες, αν δεν χάθηκα στο μέτρημα, είδα έξι-επτά… μακροβούτια για τη διεκδίκηση μιας μπάλας, μιας κατοχής.

Ο Άρης δεν έγινε ομαδάρα γιατί ως ένα βαθμό εμφάνισε τις αδυναμίες που είχε και στα φιλικά παιχνίδια, αλλά (στο δεύτερο ημίχρονο) δεν έχασε τη συνέπειά του στην άμυνα. Αδυναμίες σαν τα πολλά λάθη, όταν βρίσκεται σε φάση επίθεσης, τα οποία κοστίζουν πόντους. Σαν επίσης την απώλεια συγκέντρωσης που οδηγεί στην αδυναμία στην transition άμυνα. Σαν τον περιορισμένο αριθμό συνεργασιών με τους ψηλούς οι οποίοι – στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα – ανεβοκατέβαιναν στο παρκέ σαν άχαρες φιγούρες και δεν ανταποκρίθηκαν στις ευθύνες τους.

Τούτο οδήγησε τον Κάραϊτσιτς στην αναπροσαρμογή του πλάνου και τη χρησιμοποίηση χαμηλού σχήματος προς όφελος εξυπηρέτησης της άμυνας με αλλαγές. Θαρρώ ότι αυτή η κίνηση ήταν πιο σπουδαία από το διάβασμα προθέσεων της Βενέτσια στο τελευταίο time out. Ήταν ένα ρίσκο που όφειλε να πάρει. Θα μπορούσε να βαδίζει στην πεπατημένη επενδύοντας στους πραγματικούς ψηλούς.

Από την άλλη πλευρά, έβγαλε χαρακτήρα, ψυχή και περίσσεια αυτοπεποίθηση εκεί που κρίθηκε το παιχνίδι. Παρά τις αστοχίες στις 8/10 τελευταίες επιθέσεις του, η αυταπάρνηση στην άμυνα ήταν το αντιπροσωπευτικό στοιχείο του. Πέραν του καταπληκτικού Μπράις Τζόουνς του οποίου η μπασκετική σκέψη είναι ένα «κλικ» πιο πάνω, βρήκε κι άλλους πρωταγωνιστές σαν τον Στέλιο Πουλιανίτη ο οποίος έχασε το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας. Μποχωρίδης και Χάρελ δεν φοβήθηκαν τον ρόλο των κατά συνθήκη πάουερ φόργουορντ προτάσσοντας το ομαδικό συμφέρον. Ειδικά ο πρώτος έφαγε πού ξύλο στις ρακέτες κι αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις του στα τελευταία δύο λεπτά. Ξέμεινε από ανάσες.

Συνολικά, ο Άρης παραμένει μια ομάδα η οποία χτίστηκε από μηδενική βάση με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς τη διαδικασία που προηγείται έως ότου φτάσει στο σημείο εκτέλεσης του μεγαλύτερου ποσοστού του τακτικού πλάνου. Κατά τους προπονητές, οι νεοσύστατες ομάδες χρειάζονται ένα διάστημα έξι μηνών για να φτάσουν στο σημείο απόκτησης αυτοματισμών. Στην προκειμένη περίπτωση, ο χρόνος είναι περιορισμένος, αυτό φάνηκε εξάλλου από το αρνητικό κλίμα που είχε απλωθεί έπειτα από τους φιλικούς αγώνες. Αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων είναι κάτι σύνηθες στο σύνολο των ομάδων με ισχυρή μάζα φιλάθλων.

Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, ο Άρης χρειάζεται (τουλάχιστον) μία ενισχυτική ενέργεια. Κάτι μεταξύ «4» και «5». Πιο αθλητικός, με μεγαλύτερη ένταση στο παιχνίδι του και ικανότητα στα hedge out. Αν έχει και το σουτ κοντινής απόστασης, ακόμη καλύτερα. Είναι αλήθεια ότι την περασμένη εβδομάδα έγινε ένα τηλεφώνημα στον Έλληνα ατζέντη του Οκάρο Ουάιτ αλλά στη διαπίστωση της οικονομικής απόστασης, το… ζεστό νερό έγινε χλιαρό προς το κρύο. Αν κάποιος ανεβάσει τον διακόπτη του θερμοσίφωνα, αυτό θα φανεί στις αρχές της επόμενης εβδομάδας.