Τσαρούχα: «Όνειρο ζωής η EuroLeague, δεν υπάρχει ματς που να μην γίνονται λάθη»

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2019: Η EuroLeague ανακοινώνει επίσημα την προσθήκη τεσσάρων ακόμα διαιτητών για την σεζόν 2019-2020. Τον Σεμπάστιαν Κλίβαζ από την Ελβετία, τον Ντβένις Χάντζιτς από την Κροατία, τον Αρτέμ Λαβρούκιν από τη Ρωσία και τη Βάσω Τσαρούχα!

Η Ελληνίδα ρέφερι γνώριζε την μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να έχει ένας διαιτητής στο ευρωπαϊκό στερέωμα, καθώς επιλέχθηκε για τα ματς της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης! Μετά την γερμανίδα Αν Πάνθερ, η Βάσω Τσαρούχα γινόταν η δεύτερη γυναίκα διαιτητής στα παρκέ της EuroLeague και η πρώτη Ελληνίδα στην ιστορία της διοργάνωσης...

«Ένα όνειρό που γινόταν πραγματικότητα» όπως είπε η ίδια αποκλειστικά στο gazzetta.gr και στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε από τότε που επιλέχθηκε από την EuroLeague. Βέβαια δεν έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο τυχαία, αλλά με πολλή δουλειά. Ανεβαίνοντας ένα-ένα τα σκαλοπάτια. Από τα τοπικά στην ΕΣΚΑ. Από εκεί και στα εθνικά πρωταθλήματα, μέχρι και την Α1 Ανδρών. Μάλιστα το 2013, όταν πήρε την προαγωγή για την μεγάλη κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ, έγινε διεθνής διαιτητής και η 3η Ελληνίδα που τα κατάφερε μετά τις Καρολίνα Σκούρτη και Μαρία Αργυρού.

Η εκτόξευση δεν άργησε να έρθει... Βρέθηκε σε τρία Final 4 της EuroLeague Γυναικών. Στα EuroBasket Γυναικών το 2017 και το 2019. Στον τελικό του Παγκοσμίου Νεανίδων. Σε τρεις τελικούς Eurocup Γυναικών και σε τέσσερις τελικούς EuroBasket Νεανίδων και Κορασίδων. Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε πριν από έναν χρόνο, όταν και «σφύριξε» στον τελικό Κυπέλλου Ανδρών μεταξύ Παναθηναϊκού – ΠΑΟΚ στα «Δύο Αοράκια» της Κρήτης.

Πώς όμως βρέθηκε από την Χίο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα παρκέ του μπάσκετ; Πώς πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με την διαιτησία μετά την καριέρα της ως μπασκετμπολίστρια και όχι να παραμείνει στο μπάσκετ από κάποιο άλλο πόστο; Η Βάσω Τσαρούχα απάντησε σε όλα!

- Πώς και αποφάσισες να ξεκινήσεις με το μπάσκετ και να ασχοληθείς μετά την διαιτησία;

«Το πρώτο μου δελτίο μου ως μπασκετμπολίστρια το έκανα όταν πήγαινα στην Δ' δημοτικού. Ήμουν εννέα χρονών. Τη σεζόν 1990-91. Διαιτητής έγινα 16 χρονών. Για την ακρίβεια 15,5 σε κάτι παιχνίδια Παγκορασίδων και Παμπαίδων στην Χίο. Και έγινε τελείως συγκυριακά. Είχαμε πολλές ομάδες στην Χίο και εγώ έπαιζα στις Νεάνιδες, στον Ναυτικό Όμιλο Χίου. Τότε μου είπαν να πάω να σφυρίξω κάποια ματς στα μικρά παιδιά το καλοκαίρι και αυτό επειδή δεν υπήρχαν αρκετοί διαιτητές.»

- Άρα επειδή έπαιζες μπάσκετ και ήξερες μπάσκετ σου ζήτησαν αρχικά να πας να σφυρίξεις κάποια ματς.

«Ακριβώς. Έτσι έγινε η πρώτη μου επαφή με το κομμάτι της διαιτησίας. Και το επόμενο καλοκαίρι πάλι σφύριζα παιχνίδια. Μέσα στην σεζόν δεν μπορούσα να το κάνω γιατί έπαιζα μπάσκετ. Τότε δεν με ενδιέφερε η διαιτησία, απλά το έκανα για να βοηθήσω. Ουσιαστικά στα 18 μου, όταν είχα σφυρίξει τα προηγούμενα καλοκαίρια κάποια ματς, μου είπαν να βγάλω τη σχολή και να δώσω εξετάσεις. Και έτσι έγινα διαιτητής...»

- Έβγαλες λοιπόν τη σχολή διαιτητών στη Χίο και συνέχισες να παίζεις...

«Ναι. Άλλωστε ήμουν 18 ετών και έπαιζα και στη γυναικεία ομάδα. Θεωρητικά ήμουν στην Χίο ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει βγάλει το νησί όσον αφορά το μπάσκετ. Όταν είχε ανέβει η ομάδα στην Β' Εθνική γυναικών, εγώ δεν ασχολιόμουν ιδιαίτερα. Στα 21 μου πήγα να βγάλω τη σχολή της Γ' Εθνικής στην Ελλάδα. Δηλαδή να γίνω διαιτήτρια Εθνικών Κατηγοριών...»

- Ναι αλλά με το μπάσκετ πώς και αποφάσισες να ασχοληθείς όταν ήσουν πιτσιρίκα στη Χίο...

«Τότε στην Χίο ήταν η Βαγγελιώ Χριστοφή, πρώην διαιτήτρια και εκείνη. Ήταν γυμνάστριά μου στο δημοτικό. Όταν ήμουν Β' Δημοτικού μου είπε ότι θα με βάλει να παίξω. Και το έκανε παράνομα γιατί ήμουν πιο μικρή από αυτούς που θα έπρεπε να βάλει. Η εμπειρία μου ήταν να περνάω κάτω από τα πόδια των αντιπάλων γιατί ήμουν πολύ μικροκαμωμένη. Και τότε τους μπήκε η υποψία ότι ήμουν μικρότερη από την επιτρεπόμενη ηλικία. Με κατάλαβαν και με έβγαλαν έξω! Στη συνέχεια δημιουργούσαν ομάδες ταλέντων στη Χίο απ' όλα τα σχολεία και μας έκαναν προπόνηση σε όλα τα αθλήματα. Έβλεπαν σε ποιο έχεις μεγαλύτερη κλίση, σε κατηγοριοποιούσαν και στη συνέχεια δούλευαν μαζί σου πιο εξειδικευμένα. Όμως στην Δ' Δημοτικού πήρα μέρος και στους σχολικούς αγώνες του στίβου. Και επειδή είχα πάρει κάτι νίκες σε σπριντ, μήκος και σφαίρα έπρεπε να διαλέξω μεταξύ μπάσκετ και στίβου. Τότε είπα ότι το μπάσκετ μου αρέσει περισσότερο...»

- Υπήρχε ωστόσο και κάποιος παίκτης που ενδεχομένως να θαύμαζες;

«Ε, τότε η γενιά μου ήταν με τον Μάικλ Τζόρνταν. Μου άρεσε πολύ ως παίκτης όπως και σε όλα τα παιδιά. Τον θαύμαζα! Όμως όταν άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερο το μπάσκετ, όρους, κινήσεις και πιο συγκεκριμένα πράγματα, εκείνος που θαύμαζα και θαυμάζω είναι ο Τζινόμπιλι. Ίσως και επειδή ήμουν και αριστερόχειρας, ταυτίστηκα....»

- Ποιες ειναι οι αναμνησεις που σου έχουν μείνει περισσότερο ως μπασκετμπολίστρια; Τι όμορφο και τι άσχημο έχει να θυμάσαι;

«Όλη αυτή η ατμόσφαιρα που υπήρχε στη Χίο! Όταν έμπαινες να παίξεις και το πόσο ο κόσμος ταυτιζόταν μαζί σου και σου περνούσε την ενέργειά του! Δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Μου αρέσει πολύ αυτή η αύρα και ο αέρας που αποπνέουν οι φίλαθλοι και στη Χίο ήταν κάτι το πολύ έντονο.»

- Είχες πάρει λοιπόν μετά το δίπλωμα του διαιτητή. Πότε άρχισες να σκέφτεσαι σοβαρά ότι θα ασχοληθείς με την διαιτησία;

«Στην Αθήνα ήρθα μόνιμα το 2006 αν και για τρία χρόνια μέχρι το 2009 πηγαινοερχόμουν στην Χίο συνέχεια. Αν και Χιώτισσα ήμουν η μοναδική που έπαιζε στον Παγχιακό. Όμως από τη στιγμή που η ομάδα αποφάσισε να μην ξανακατέβει, αποφάσισα να έρθω μόνιμα στην Αθήνα, όπου κάναμε τις προπονήσεις μας. Και αυτό διότι τόσο οι παίκτριες όσο και ο προπονητής ήταν από την Αθήνα. Απλά μετά αποφάσισα να μην ξαναγυρίσω στην Χίο γιατί πήρα μεταγραφή στις Εσπερίδες μαζι με την Ντόρα Μαστρογιαννίδου με την οποία ήμασταν συμπαίκτριες στην Χίο. Έπειτα στον Αστέρα Εξαρχείων, στο Περιστέρι, στην Ηλιούπολη και στον Θρίαμβο. Μετά απόφάσισα να παίξω στην ΕΣΚΑ που είχε λιγότερες υποχρεώσεις από τις Εθνικές κατηγορίες που ήμουν ως τότε. Όσο περνούσε ο καιρός και έμπαινα μέσα στην διαιτησία, είδα ότι άρχισα να το αγαπάω. Μπορώ να σου πω και περισσότερο απ' ότι όταν ήμουν παίκτρια...»

- Σπάνιο αυτό...

«Ναι όντως. Να φανταστείς ακόμα το ψάχνω μέσα μου. Δηλαδή αν επέλεξα να παίξω μπάσκετ για να γίνω στην πορεία διαιτήτρια. Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το μάθω και ποτέ αυτό. Εχω φτάσει σε ένα επίπεδο που είμαι ευλογημένη. Δηλαδή το χόμπι μου, αυτό που αγαπάω, αυτό που μου αρέσει, να το κάνω επάγγελμα και αυτή τη στιγμή να με ζει. Στην αρχή σκέφτηκα να γίνω προπονητής και το έκανα με κάποια μικρά παιδάκια. Όμως δεν μου άρεσε. Δεν κόλλησα ποτέ. Δεν μου βγήκε. Με την διαιτησία, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, πάντα ήμουν ενεργή. Ίσως να ήταν και ένας ακόμη λόγος που επέλεξα να πάω στις μικρές κατηγορίες και να μην συνεχίσω στην Α1. Για να μην έχω ασυμβίβαστο. Τότε αν ήσουν παίκτης δεν μπορούσες να σφυρίξεις σε μεγαλύτερες κατηγορίες. Επομένως έπρεπε να διαλέξω. Και να έχω τα Σαββατοκύριακά μου ελεύθερα για να μπορώ να σφυρίξω».

- Είχες άγχος που είχες μπει σε έναν, κατά κύριο λόγο, ανδροκρατούμενο κλάδο όπως είναι η διαιτησία; Εννοώ το πώς θα σε αντιμετώπιζαν οι παίκτες και οι φίλαθλοι ;

«Στην αρχή δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τον ρόλο σου. Δηλαδή: Στα πρώτα χρόνια που είσαι διαιτητής, είχα κατά κάποιον τρόπο μια ευαισθησία στους παίκτες. Μπορεί για τον ίδιο λόγο να ήμουν πιο αυστηρή με έναν προπονητή, παρά με έναν παίκτη. Ακόμα είχα τον τρόπο σκέψης του παίκτη μέσα μου. Βέβαια μετά από κάποια χρόνια είναι καλό να φεύγει γιατί δεν πρέπει να σκέφτεσαι σαν παίκτης όταν είσαι διαιτητής. Και αυτό για πάρα πολλούς λόγους. Απλά πρέπει να το χρησιμοποιείς ως εμπειρία. Να μάθεις από αυτό και να μπορείς να το διαχειρίζεσαι σαν διαιτητής. Να εξηγήσεις, να κατευνάσεις, να πάρεις με το μέρος σου έναν παίκτη με την έννοια να του πεις 'καταλαβαίνω αυτό που λες, αλλά υπάρχει και αυτή η όψη του νομίσματος'. Είναι άλλο να έχεις τον ρόλο του παίκτη και άλλο τον ρόλο του διαιτητή».

- Εσύ όταν ήσουν παίκτρια; Τα... έχωνες στους διαιτητές; Είτε από μέσα σου, είτε απ' έξω σου;

«Δεν υπάρχει παίκτης που να μην είχε διαπληκτισμό με κάποιον διαιτητή. Απλά άλλοι το κάνουν φωναχτά, άλλοι όχι. Πάντα βρίσκαμε έναν λόγο για να μας φταίει. Προσωπικά δεν ήμουν έντονη στο να τσακωθώ. Όμως σίγουρα υπήρξαν στιγμές που γκρίνιαξα και εγώ. Παρόλα αυτά από τη μέρα που έγινα διαιτήτρια και παράλληλα έπαιζα, δεν ξαναμίλησα ποτέ σε διαιτητή. Είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του διαιτητή.»

- Και από πλευράς κριτικής που δέχεστε;

«Η κριτική είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι στους διαιτητές. Προσωπικά είμαι υπέρ τόσο της θετικής, αλλά πολύ περισσότερο της αρνητικής κριτικής. Όμως όχι αυτή η κριτική που γίνεται εσκεμμένα λόγω των έντονων συναισθημάτων που δημιουργούνται από την ένταση κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Αυτό δεν μου αρέσει. Τον καλύτερο διαιτητή να βάλεις, θα κάνει λάθη. Κάποιοι π.χ. μπορεί να αφήσουν το πιο έντονο παιχνίδι γιατί μπορούν να το ελέγξουν. Εγώ ακόμα μαθαίνω και παιχνίδι με το παιχνίδι προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη. Το πόσο καλός διαιτητής είσαι ή γίνεσαι ή εξελίσσεσαι, πέρα από το κομμάτι των κανονισμών και της φυσικής κατάστασης, παίζουν ρόλο η νοοτροπία και ο ψυχισμός. Και αυτά τα αποκτάς λόγω εμπειρίας. Όπως οι παίκτες. Άλλος παίκτης είναι κάποιος στα 20 του και τελείως διαφορετικός στα 30 του όταν συνεχίζει να δουλεύει. Το ίδιο και ένας διαιτητής. Μόνο με την εμπειρία του μπορεί να γεμίζει το γήπεδο. Θα εμπνέει σιγουριά και εμπιστοσύνη».

- Αλλιώς θα τον αντιμετωπίζουν και οι παίκτες...

«Ακριβώς. Είναι λογικό οι παίκτες να δειξουν περισσότερο σεβασμό σε πιο έμπειρους διαιτητές γιατι νιώθουν περισσότερη σιγουριά για τις αποφάσεις τους. Στόχος μου είναι να φτάσω σε αυτό το σημείο και να εμπνέω σεβασμό απ' όλους τους παίκτες για τα σφυρίγματά μου».

- Εσύ γνώριζες από το παρκέ το πώς αντιμετώπιζαν τους διαιτητές οι παίκτες. Τα παράπονα, η γκρίνια, η διαφωνία, μερικές φορές και κάποιες βρισιές. Έχοντας αυτό στο μυαλό σου ήταν πιο εύκολο για σένα να ασχοληθείς με την διαιτησία ή πιο δύσκολο που σ' έβαζε σε δεύτερες σκέψεις;

«Όταν πρωτοξεκίνησα με την διαιτησία ήθελα να δουλέψω, να μάθω και να γίνομαι καλύτερη. Ήταν σημαντικό να περασω βήμα βήμα ολες τις κατηγορίες γιατί μέσα από αυτές έμαθα πολλά και με βοήθησε ώστε να έχω υπομονή και να φτάσω στον στόχο μου. Δεν σκεφτόμουν καν ότι ήταν ένας ανδροκρατούμενος χώρος. Κατάλαβα ότι άρχισα να βγάζω τον παίκτη από μέσα μου όταν αρχισα να βλέπω ευρωπαϊκά παιχνίδιά και αντί να κοιτάω τους παίκτες, έδινα μεγαλύτερη βαρύτητα στον ρόλο των διαιτητών. Και έλεγα από μέσα μου: 'Τι ωραίο που είναι να σφυρίζεις σε αυτό το επίπεδο'. Το έβαζα στο μυαλό μου. Το έβλεπα σαν κίνητρο. Σαν πρόκληση. Και αν μπορούσα να φτάσω σε αυτό το σημείο. Όμως αυτόματα την επόμενη στιγμή, με το που τελείωνε το παιχνίδι, δεν γινόταν εμμονή αλλά κίνητρο. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να ήμουν διαιτητής στην Γ' Εθνική. Στόχος μου ήταν να πάω στην Β' Εθνική. Και παρέμενε ο ίδιος. Να περάσει ο καιρός ώστε να ανέβω κατηγορία. Μετά στην Α2. Μετά στην Α1 και να προλάβω να γίνω και διεθνής ηλικιακά.»

- Σου είχε τύχει κάποιο ακραίο περιστατικό στο παρκέ;

«Έχουν υπάρξει πολλά περιστατικά, είναι λογικό, γιατί είναι μέρος της δουλειάς μας. Όμως κατά έναν περίεργο τρόπο δεν με αγγίζει το να ασχολούνται μαζί μου ή να με βρίζουν. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κάνω σωστά τη δουλειά μου και να μείνω συγκεντρωμένη στο παιχνίδι μου. Αυτά που έχουν γίνει είναι πάνω-κάτω αναμενόμενα. Λίγο γκρίνια, λίγο ένταση, αλλά μέχρι εκεί...Όμως τα διαχειρίστηκα όπως έπρεπε και δεν υπήρχε συνέχεια.»

- Είναι δεδομένο ότι οι διαιτητές έχουν τεράστια πίεση. Έφτασες σε σημείο που να πεις 'τα παρατάω;' ή πείσμωνες ακόμα περισσότερο;

«Όχι! Είμαι αρκετά πεισματάρα για να τα παρατήσω. Έχω ζοριστεί αρκετές φορές, αλλά όχι να σκεφτώ να τα παρατήσω. Έχουν υπάρξει δύσκολες στιγμές, όπως υπάρχουν σε όλα τα πράγματα της ζωής μας. Όμως θεωρώ ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Αν κάποιος τα παρατάει στη ζωή του, θα τα παρατήσει και στην δουλειά του. Προσωπικά ποτέ δεν τα παρατάω σε οτιδήποτε και αν κάνω. Δεν θα το έκανα και για την δουλειά μου».

- Αποτέλεσμα; Να βρεθείς στην EuroLeague...

«Διεθνής διαιτητής έγινα το 2013. Σε αυτά τα πεντέμισι-έξι χρόνια θητείας μου στην FIBA, ήταν σαν να ζω ένα όνειρο. Το να φτάσω σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν κάτι πάρα πολύ έντονο. Όμως το να σφυρίζω στην EuroLeague, ζούσα το όνειρό μου στον απόλυτο βαθμό».

- Πώς προέκυψε η EuroLeague;

«Με πήρε τηλέφωνο ο Ρίτσαρντ Στόουκς,ο υπεύθυνος διαιτησίας της EuroLeague και μου είπε ότι ενδιαφέρονται για μένα. Μου έγινε μια πρόταση και είχα πει ότι χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να το συνειδητοποιήσω! Δεν ήταν κάτι που περίμενα. Πάντα μπορεί να το είχα στο μυαλό μου και να το ήθελα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το περίμενα. Εννοείται ότι ύστερα από λίγες μέρες μίλησα πάλι μαζί του, του είπα ότι ήταν πολύ τιμητική η πρόταση και ότι ήταν ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν διαιτητή. Ένα όνειρο για μένα, έγινε πραγματικότητα».

- Πέρυσι έγινες η πρώτη γυναίκα διαιτητής που σφύριξε ποτέ τελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Ήταν κατά κάποιον τρόπο ένας προπομπός για την προαγωγή σου στην EuroLeague;

«Η EuroLeague όταν κάνει κινήσεις, τις κάνει πάρα πολύ προγραμματισμένες. Αυτή η πρόταση ήρθε όταν ο κ. Στόουκς έκρινε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γίνει. Δεν ξέρω αν ήταν ο τελικός Κυπέλλου αυτός που έκρινε την απόφασή του αλλά το έκρινε σίγουρα η παρουσία μου στην Α1 και στα διεθνή παιχνίδια. Άλλωστε ό,τι επιλογές και αν κάνει, τις κάνει πάρα πολύ στοχευμένα. Παρακολουθεί τους διαιτητές και την πορεία τους. Βλέπει την εξέλιξή τους και βάσει αυτής, παίρνει τις αποφάσεις. Δεν κάνει τίποτα τυχαία. Και αυτό ακριβώς έκανε και με εμένα. Έβλεπε την πορεία μου και το πώς εξελισσόμουν στον χώρο. Μπορεί να έβλεπε και τις δυνατότητες τις οποίες εγώ δεν βλέπω. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του. Να βλέπει τα ταλέντα των διαιτητών και να τα αναδεικνύει. Ουσιαστικά έγινε μέσα από κάποιο πρόγραμμα παρακολούθησης. Αυτό καταλαβαίνω και τώρα. Επίσης να πω ότι όταν έγινα διαιτητής της FIBA, ο κ. Στόουκς ήταν επικεφαλής διαιτησίας. Με γνώριζε. Και στις εξετάσεις που πέρασα, εκείνος ήταν εξεταστής. Έτσι θεωρώ ότι έγινε η επιλογή της EuroLeague. Όσο για τον τελικό, η επιλογή για πρώτη φορά γυναίκας διατητή δείχνει πόσο έχουν... ανοίξει οι ορίζοντες χωρίς διαχωρισμού φύλλου. Και η Ομοσπονδία των διαιτητών, η ΚΕΔ, αλλά και η ΕΟΚ ως θεσμικοί οργανισμοί, δείχνουν ότι λειτουργούν ισότιμα, δίκαια και δίνουν ευκαιρίες στον οποιονδήποτε. Ασχέτως φύλλου και ηλικίας! Η ΟΔΚΕ και η ΚΕΔ έχουν κάνει σημαντική δουλειά στο κομμάτι της διαιτησίας, αλλά και η ΕΟΚ το ίδιο.»

- Το σίγουρο είναι ότι άνοιξες τον δρόμο και για άλλες γυναίκες διαιτητές

«Ναι, συμφωνώ. Χαίρομαι πάρα πολύ που το έκανα όμως δεν ήταν αυτοσκοπός μου. Δεν θέλω να ξεχωρίζουν καμία γυναίκα. Δεν θέλω να λένε, γυναίκα-διαιτητής. Όλοι είμαστε διαιτητές. Δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός στην διαιτησία άνδρα ή γυναίκα, είμαστε όλοι διαιτητές, το ίδιο άθλημα διαιτητεύουμε. Και χαίρομαι γιατί χρόνο με τον χρόνο, εμπιστεύονται όλο και περισσότερες γυναίκες διαιτήτριες».

- Φέτος έχεις σφυρίξει τρία ματς στην EuroLeague. Μπάγερν-Βιλερμπάν, Βιλερμπαν-Ζάλγκιρις και Μπάγερν-Μπασκόνια. Αρχικά ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν έμαθες ότι θα σφυρίξεις για πρώτη φορά στην διοργάνωση;

«Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Είναι πάρα πολύ όμορφο το συναίσθημα, νιώθεις πάρα πολύ χαρούμενος, αλλά πάντα στο μυαλό μου είχα ότι πρέπει να παραμένεις ταπεινός. Πρέπει να παραμένεις συγκεντρωμένος γιατί αν πάρουν τα μυαλά σου αέρα, είναι πάρα πολύ εύκολο να χάσεις όσα έχεις προσπαθήσει και έχεις καταφέρει να κάνεις. Αυτήν την νοοτροπία την είχα και ως παίκτρια. Αυτό που σου έλεγα. Κάποια πράγματα μου έκαναν καλό από τότε που έπαιζα. Πέρασα κάποια πράγματα στη νοοτροπία μου και στην διαιτησία που είναι πολύ ισχυρά όπλα. Τα χρησιμοποιείς και σε βοηθάνε. Πώς είναι όταν κερδίζεις ένα μεγάλο ματς και χαίρεσαι εκείνη τη στιγμή αλλά ξέρεις ότι αύριο είναι μια άλλη μέρα και ότι πρέπει να προσπαθήσεις ξανά; Αυτό ακριβώς γίνεται.»

- Πότε μαθαίνετε τον ορισμό σας στα ματς της EuroLeague ή του EuroCup;

«Περίπου τρεις εβδομάδες πριν. Το πολύ έναν μήνα...»

- Υπάρχει προετοιμασία για εσάς όσον αφορά τις ομάδες;

«Φυσικά! Γίνεται scouting! Κάθε διαιτητής του αγώνα κάνει ξεχωριστό scouting στις ομάδες. Κάνει μια προετοιμασία σπίτι του και το πρωινό του αγώνα συναντιόμαστε όλοι μαζί, μοιραζόμαστε τις πληροφορίες από όσα έχει δει και βγάζουμε το action plan σαν referee team. Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις και το πώς φέρεται ένας παίκτης μέσα στα παιχνίδια. Είτε προπονητής, είτε οτιδήποτε. Όμως πάντα γίνεται scouting και είναι κάτι που ισχύει και για την Ελλάδα. Δεν ισχύει μόνο στην Ευρώπη».

- Αρκεί όμως μόνο το scouting σε αυτό το επίπεδο;

«Φυσικά και όχι. Δεν αρκεί μόνο αυτό. Ένας διαιτητής κάνει ολοκληρωμένη προετοιμασία. Εκτός από το scouting ανά παιχνίδι, υπάρχει επίσης το κομμάτι της εκγύμνασης και της εγκεφαλικής προετοιμασίας. Σε αυτό το κομμάτι έχω αφεθεί στα χέρια επαγγελαματιών, όπως είναι η Όλγα Χατζηνικολάου που έχει αναλάβει το κομμάτι της ενδυνάμωσής μου και της Καρολίνας Σκούρτη για το κομμάτι της αντοχής.»

- Στην Ελλάδα όμως ο ορισμός γίνεται 3-4 μέρες νωρίτερα του αγώνα

«Δεν έχει σημασία. Άλλωστε το παιχνίδι για το scouting το βλέπεις 2-3 μερες πριν. Όταν παίρνω ορισμό στην EuroLeague, δεν κάνω αμέσως το scouting. Αν θέλω, μπορώ. Όσο ανεβαίνει το επίπεδο δεν γίνεται να μην έχεις το scouting μέσα στις συνήθειές σου. Όπως έχει κάποιος προπονητής την προπόνηση ή το pre-game, έτσι είναι και με εμάς. Το pre-game στην EuroLeague το κάνουμε το πρωί του αγώνα, ενώ λέμε και κάποια πράγματα λίγο πριν από το παιχνίδι. Έτσι και στην Ελλάδα. Γι' αυτό και λέω ότι έχει εξελιχθεί η νοοτροπία και στην Ελλάδα όσον αφορά το κομμάτι της διαιτησίας. Σε πάρα πολλά πράγματα. Εξελισσόμαστε».

- Μετά το πρώτο σου παιχνίδι στην EuroLeague στο Μόναχο, ένιωσες πιο απελευθερωμένη και χωρίς άγχος στα επόμενα ματς;

«Πάντα όλα τα καινούργια σου δημιουργούν ένα άγχος και μια προσμονή. Όμως παιχνίδι με το παιχνίδι όλα αυτά φεύγουν. Αποκτάς αυτοπεποίθηση και μπορείς να συνεχίσεις σε πιο δύσκολες ακόμα καταστάσεις. Παιχνίδι με το παιχνίδι αυτό το κομμάτι θα το βελτιώνω»

- Εσύ είσαι rookie στην φετινή EuroLeague. Υπήρξαν κάποιες συμβουλές που σου έδωσαν οι συνάδελφοί σου στα πρώτα ματς;

«Η αντιμετωπιση που έλαβα ήταν πολύ θετική. Ναι μεν ήμουν rookie αλλά με αντιμετώπισαν ως διαιτητή. Και είμαι διαιτητής EuroLeague. Σίγουρα θα μπουν μπροστά να σε προστατεύσουν επειδή είσαι rookie αλλά δεν μπορούν να μου πάρουν τη σφυρίχτρα από το στόμα. Την εμπιστοσύνη την κερδίζεις. Είναι στο χέρι μου να το κάνω.»

- Είσαι η δεύτερη γυναίκα-διατητής στην EuroLeague μετά την Γερμανίδα, την Αν Πάνθερ. Έχετε μιλήσει καθόλου;

«Η Πάνθερ είναι η tutor μου. Στην EuroLeague έχω referee coach και tutor μου είναι η Αν Πάνθερ. Μπορώ να μιλήσω μαζί της για οτιδήποτε με προβληματίσει ή οτιδήποτε άλλο θελήσω. Ναι, έχουμε επικοινωνία... Γενικότερα μου είπε να είμαι συγκεντρωμένη, να προσπαθώ, να βελτιώνομαι και σίγουρα ότι θα τα πάω πολύ καλά».

- Υπάρχει παιχνίδι ή παιχνίδια που να ξέρεις ότι έχεις κάνει κάποιο διαιτητικό λάθος και να το σκέφτεσαι και να ξανασκέφτεσαι;

«Σίγουρα έχω κάνει σε πάρα πολλά παιχνίδια λάθη. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνει λάθος σε κάποιο παιχνίδι. Απλά πάντα μετά θα δω το ματς, θα κοιτάξω τα λάθη μου και θα δω τι μπορώ να κάνω καλύτερα ώστε παιχνίδι με το παιχνίδι αυτά τα λάθη να μειωθούν. Δεν μπορεί να υπάρξει παιχνίδι με 'μηδέν' λάθη. Και αναφέρομαι σε παιχνίδια που έχουν δυναμική, έχουν ένταση, εντός και εκτός γηπέδου, ματς που δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις λάθος. Είτε γιατί είναι η στιγμή τέτοια, είτε γιατί δεν είχες καλή θέση, είτε γιατί δεν έκρινες σωστά, είτε για τον οποιονδήποτε λόγο. Απλά το θέμα είναι να βρεις τον λόγο. Κάθε λάθος κρύβει έναν λόγο. Το θέμα είναι να μπορέσεις να καταλάβεις τον λόγο για να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος».

- Υπάρχει κάποιο ματς το οποίο θα ήθελες να ξανασφυρίξεις; Είτε επειδή το απόλαυσες, είτε για να διορθώσεις κάποιο λάθος που ενδεχομένως να είχε γίνει.

«Θα ήθελα να σφυρίξω ξανά δύο ματς. Το ένα είναι ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδος γιατί ήταν πάρα πολύ όμορφη ατμόσφαιρα και το άλλο το Ελλάδα-Σερβία στο τουρνουά Ακρόπολις. Ήταν ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ και αυτό το συναίσθημα δεν ξέρω αν θα φύγει ποτέ από την ανάμνησή μου. Ένιωσα ότι σείεται το γήπεδο!»

- Ένιωσες τρακ;

«Όχι, ήταν ένα φιλικό παιχνίδι. Όμως ο κόσμος είχε κάνει φοβερή ατμόσφαιρα, έβλεπες τους παίκτες να το απολαμβάνουν, γινόσουν και εσύ μέρος του παιχνιδιού. Ήταν ένα απολαυστικό παιχνίδι.»

- Όσον αφορά την πανδημία... Η οπτική γωνία των διαιτητών ποια είναι; Γιατί αν για τις ομάδες είναι μία φορά δύσκολο, για εσάς είναι περισσότερο γιατι συνέχεια ταξιδεύετε από χώρα σε χώρα...

«Προσωπικά θα ήθελα όλος ο κόσμος να είναι υγιής! Και όποιος έχει νοσήσει να το ξεπεράσει όλο αυτό και να είναι μια κακή ανάμνηση. Είτε στον μπασκετικό χώρο, είτε στην υπόλοιπη ζωή μας, θα ήθελα όλος ο κόσμος να το ξεπεράσει χωρίς να αφήσει πολλά κατάλοιπα. Είτε ψυχολογικής φύσεως, είτε οικονομικής φύσεως, είτε σωματικής, είτε οτιδήποτε έχει να κάνει. Θέλω να πιστεύω και αυτή είναι η σκέψη μου, ότι πραγματικά θα γυρίσουμε πιο δυνατοί απ' όλο αυτό. Έχει να μας μάθει πολλά πράγματα όλο αυτό που γίνεται. Όσο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, εύχομαι να μην επηρεαστεί. Σίγουρα θα υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο, αλλά θεωρώ ότι θα γυρίσουμε όλοι πιο δυνατοί και καλύτεροι».

- Δεν έχετε στο μυαλό σας τα ταξίδια;

«Όταν θα φτάσουν στο σημείο να σου δώσουν το Ο.Κ. να ταξιδέψεις, θα είναι όλα εντάξει. Δεν θα μας έβαζε κανείς σε κίνδυνο. Άρα θα έχουμε επιστρέψει στην καθημερινότητά μας. Θα χρειαστεί χρόνος προσαρμογής που θα είναι οι καλοκαιρινοί μήνες. Κάθε μέρα θα είναι όλο και καλύτερα και εύχομαι ότι μέχρι τον Σεπτέμβριο να έχουν ξεπεραστεί όλα και να μην υπάρχει κίνδυνος. Αν υπάρχει κίνδυνος, δεν πιστεύω ότι θα μας αφήσουν.»