Τράκο στο κυκλώπειο τείχος

Η είδηση του τραυματισμού του Νεμάνια Νέντοβιτς σκόρπισε την απελπισία στον περιστασιακό οπαδό του Παναθηναϊκού, αυτόν που έχει μάθει να μετράει το μπάσκετ με τρίποντα και χορευτικές πιρουέτες. «Δεν έχουμε καμία τύχη», θα είπαν πολλοί.

Αλλά η καλή ομάδα ξέρει να μετατρέπει το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Και αυτό ακριβώς έκανε ο Παναθηναϊκός, ράβοντας στη στολή του Όντεντ Κάτας το πρώτο αστραφτερό γαλόνι.

Για να είμαστε τίμιοι, αυτό το διπλό ανήκει πάνω απ’ όλα στον Ισραηλινό προπονητή. Αυτός είναι ο άνθρωπος που δικαιούται να βγει πρώτος στη σκηνή για να εισπράξει το χειροκρότημα. Για την προετοιμασία, για το σχέδιο, για την προσαρμοστικότητα.

Ο Κάτας είχε στη διάθεσή του 72 ώρες για να μπαλώσει το κραυγαλέο κενό του Nέντοβιτς (χώρια το σοκ της ήττας από τον Προμηθέα) και το έπραξε με τρόπο κάπως απροσδόκητο.

Αποφάσισε όχι να γεμίσει την περιφέρεια με σουτέρ και γρήγορα πόδια, αλλά να φουσκώσει την πεντάδα του και να την πλημμυρίσει με μούσκουλα: Παπαπέτρου στο «2», Ουάιτ στο «3», Μπεντίλ και στη συνέχεια Παπαγιάννης δίπλα στον Μήτογλου.

Τους μοναδικούς λαθρεπιβάτες (Μακ, Φόστερ) τους ξέβρασε γρήγορα το κύμα.

Με αυτό το κυκλώπειο σχήμα, ο Παναθηναϊκός έκανε το γήπεδο να φαίνεται πολύ μικρό στα μάτια των «ερυθρολεύκων», έβγαλε το λάδι του Σλούκα ο οποίος είχε να αντιμετωπίσει σε κάθε φάση όχι έναν αλλά τρεις καμικάζι και, το σημαντικότερο, δρομολόγησε την καταλυτική κυριαρχία της ομάδας του στους αιθέρες.

Απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που δεν έχει ούτε ψηλούς ούτε δυναμικούς ημίψηλους (ελλείψει Βεζένκοφ, Παπανικολάου), ο Παναθηναϊκός έγινε μία αγέλη μανιακών ριμπάουντερ, που διόρθωναν κάθε αστοχία με ανανέωση κατοχής: 9 ο Παπαπέτρου, 7 ο Ουάιτ, 6 ο Μήτογλου, 5 ο Μπεντίλ, 4 ο Παπαγιάννης, 4 ο Μποχωρίδης.

Από τις 28 μπάλες που έπεσαν από το καλάθι των «κόκκινων», οι φιλοξενούμενοι μάζεψαν 15 και οι γηπεδούχοι μόλις 13. Για κάθε άτσαλο σουτ, υπήρχε ένα επιθετικό ριμπάουντ που διόρθωνε τις αστοχίες.

Στην τελική στατιστική, ο Παναθηναϊκός έγραψε 38 ριμπάουντ και ο άνευρος Ολυμπιακός 19. Ήταν σαν να έπαιζαν άντρες με παιδιά.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε 25 βολές και τις αξιοποίησε όλες για ένα σπάνιο 100%, της ομάδας μάλιστα που μέχρι απόψε ήταν τελευταία σε ευστοχία από τη γραμμή σε ολόκληρη την Euroleague!

Ο πλουραλισμός καθρεφτίζεται ανάγλυφα και σε αυτή την στήλη: 6/6 ο Μήτογλου, 5/5 ο Ουάιτ, 4/4 ο Μπεντίλ, 4/4 ο Μποχωρίδης, 4/4 ο Σαντ-Ρόος, 2/2 ο Παπαγιάννης.

Όχι, δεν αποτελούν προϊόν σύμπτωσης αυτά τα εκτυφλωτικά ποσοστά. Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και έναν αγώνα ελληνικής ομάδας από τη χρυσή εποχή ξέρει ότι η αυτοπεποίθηση πηγάζει από την άμυνα.

Όταν νιώθεις ότι έχεις περάσει χειροπέδες στον αντίπαλο, τα χέρια σου γίνονται πιο ξένοιαστα, η μπάλα πιο ελαφριά, το απέναντι καλάθι πιο φαρδύ.

Ο Χάουαρντ Σαντ-Ρόος αποτελεί τρανό παράδειγμα. Κάθε επιτυχημένη άμυνα απέναντι στον Σλούκα έφερνε το επόμενο τρίποντο και κάθε εύστοχο σουτ έφερνε την επόμενη άμυνα.

Για πρώτη και μοναδική φορά, ο Κουβανός ήταν αυτό ακριβώς που οραματίζονταν όσοι άναψαν πράσινο φως για να αποκτηθεί και του χρέωσαν τα χαλινάρια της ομάδας.

Πέρα από το σκοράρισμα και την άμυνα, ο Σαντ-Ρόος είχε 5 ασίστ και 0 λάθη, μολονότι απροπόνητος και σχεδόν αβοήθητος στον ρόλο του κουμανταδόρου. Έπαιξε μόλις 25 λεπτά, αλλά τα έκανε να μοιάζουν με 35.

Ίσως επειδή ο εφεδρικός Λευτέρης Μποχωρίδης ανέλαβε τα ηνία με σταθερό χέρι και με στόφα πρωταγωνιστή, όσες φορές επιστρατεύτηκε...

Διαβάζεται και ανάποδα η εξίσωση. Ο Ολυμπιακός δεν κατόρθωσε να πιέσει τον συνήθως μονάκριβο χειριστή των «πρασίνων» ούτε να εκβιάσει τα λάθη που θα τον μετέτρεπαν σε κυρίαρχο του παιχνιδιού.

Ο Σακίλ ΜακΚίσικ ήταν ο μοναδικός αμυντικός που έκανε αισθητή την παρουσία του στην περιφέρεια και ο μοναδικός παίκτης του Μπαρτζώκα που άνοιξε το παιχνίδι με γκάζια στον αιφνιδιασμό (αλλά και με τρίποντα).

Ο Ολυμπιακός θα είχε παραδώσει πνεύμα πολύ νωρίτερα, αν δεν έβρισκε μια κάποια ισορροπία χάρη στη δημιουργία του Βασίλη Σπανούλη (6 ασίστ).

Όταν όμως κλονίστηκε η κλασσική αναλογία 30-10 μεταξύ Σλούκα-Σπανούλη χάθηκε και το παιχνίδι για τον Ολυμπιακό.

Ένα φτηνό λάθος του κουρασμένου από την υπερπροσπάθεια αρχηγού στο 59-64 βοήθησε τον Παναθηναϊκό να ανακτήσει το μομέντουμ του αγώνα με λέι-απ στο ανοιχτό γήπεδο.

Και σε αυτήν ακόμη την περίπτωση, το καλάθι σημειώθηκε μετά από επιθετικό ριμπάουντ (Μήτογλου). Γιατί δεν έτρεξε πρώτος στη μπάλα κάποιος «ερυθρόλευκος»; Διότι ο Ολυμπιακός αγκομαχούσε σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά, να γιατί.

Ο Παναθηναϊκός είχε στις τάξεις του κάμποσους κρυφούς και λιγότερο κρυφούς ήρωες. Κύκλωπες, αλλά ουχί μονόφθαλμους.

Ο αναντικατάστατος Παπαπέτρου ήταν το λάδι της μηχανής, μπροστάρης της νίκης παρά τα 2/13 σουτ. Ο Παπαγιάννης έκρυψε τους ορίζοντες στην άμυνα με αμέτρητες αλλοιώσεις και έμοιαζε γίγαντας ανάμεσα σε νάνους.

Ο Μποχωρίδης εξελίσσεται σε ιδανικό τέταρτο γκαρντ όπως έγραφα και τις προάλλες, ενώ ο Κασελάκης κατέφτασε κρύος από τον πάγκο για να ανεβάσει τη διαφορά στο εκκωφαντικό +13.

Ο αναγεννημένος Ουάιτ κάλυψε τη θέση «3» χωρίς να μοιάζει με ανορθογραφία, ενώ ο Μήτογλου και ο Μπεντίλ τα έκαναν όλα σωστά.

Ο Ολυμπιακός υπήρξε ναυάγιο επικών διαστάσεων, αφού πλησίασε το απόλυτο μηδέν στο παρκέ. Ήταν ένας αποπροσανατολισμένος κομπάρσος με ξεθωριασμένα κόκκινα ρούχα και χωρίς ατάκες.

Οι 12 ασίστ των Σλούκα, Σπανούλη σερβιρίστηκαν με γαρνιτούρα 7 λάθη και τρίτος δημιουργός δεν υπήρχε.

Ο Χάρισον τσαλαβουτούσε σε ρηχά νερά, ενώ οι ψηλοί έμοιαζαν πιο ετερόφωτοι από κάθε άλλη φορά.

Τα δεκάλεπτα του ατρόμητου Λαρεντζάκη μπορεί να δημιουργούν καταστάσεις μια στο τόσο, αλλά δεν είναι παρά λύσεις απελπισίας.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχασε την παρτίδα από έναν προπονητή που κατέβηκε με αλεξίπτωτο στη σκηνή και ο ουρανός στο Φάληρο συννέφιασε.

Πώς ακριβώς θα μείνει ο «ερυθρόλευκος» οργανισμός ζεστός, τώρα που η ομάδα φεύγει για διακοπές οχτώ μηνών, αρχές Φλεβάρη;

Οι ασυναρτησίες με τα αντάρτικα και τα «μέχρι τέλους» μπορεί να χαϊδεύουν τα αυτιά των φανατικών, αλλά γίνονται αδυσώπητο μπούμερανγκ όταν τα σύνορα κλείνουν. Αίφνης, είναι ο Ολυμπιακός αυτός που καλείται να ανακαλύψει λόγο ύπαρξης.

Σύμφωνοι, ούτε ο Παναθηναϊκός έχει πια στόχους στην Ευρώπη. Αν μη τι άλλο, όμως, εκείνος καλείται να διεκδικήσει δύο τρόπαια εντός των τειχών, αρχής γενομένης από το Κύπελλο την ερχόμενη εβδομάδα.

Θα έχει όμως συνέχεια το αποψινό βεγγαλικό ή θα ξινίσει η σαμπάνια;

Εδώ που τα λέμε, για τις δύο ομάδες μας, που κάποτε κυριαρχούσαν στο διεθνές στερέωμα, το βαθμολογικά αδιάφορο ματσάκι της Παρασκευής 5 Φεβρουαρίου ήταν ένας άτυπος «τελικός κυπέλλου».