Μακροβούτια στη φωτιά

Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στο σύμπαν που θα ψήφιζε Τούζλα αντί Μαδρίτης, αλλά το έπραξα χθες βράδυ. Πέρα από τον έρωτα για την «επίσημη αγαπημένη», που δεν κρύβεται, πίστεψα ότι δεν είχα πολλά να μάθω από τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Ρεάλ.

Όταν έβαλα να τον παρακολουθήσω με χρονοκαθυστέρηση, στο μεταμεσονύχτιο «παράθυρο» ανάμεσα στην Εθνική και στους Μπακς, είδα το προγνωστικό μου να δικαιώνεται. Δεν έχασε τίποτε απολύτως, όποιος προσπέρασε το ματσάκι της Μαδρίτης. Διότι, με μία λέξη, ήταν τέτοιο: ματσάκι.

Ο Παναθηναϊκός γίνεται ομάδα επιπέδου final-4 μόνο όταν ο Νικ Καλάθης φοράει τη στολη του υπερήρωα. Επειδή όμως οι συνοδοιπόροι του είναι φτιαγμένοι με συμβατική τεχνολογία και ο ίδιος θνητός, αυτή η μετάλλαξη έχει διάρκεια ζωής μία νύχτα και όχι ολόκληρη σειρά πλέι-οφ.

Όταν μάλιστα ο αντίπαλος έχει πόιντ-γκαρντ τέτοιας κλάσης ώστε να προκύπτει ισορροπημένο ή αρνητικό για τον Παναθηναϊκό το ισοζύγιο, η απώλεια στήριξης είναι ακόμα πιο αισθητή.

Διαβάστε τη βαθμολογία, δείτε ποιες ομάδες βρίσκονται ψηλότερα από τον πρωταθλητή Ελλάδας και πείτε μου πόσες από αυτές υστερούν έναντι αυτού στη θέση «1».

Για τις υπόλοιπες θέσεις της πεντάδας και του πάγκου, ας μην ανοίξουμε συζήτηση. Αν ο Παναθηναϊκός βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και όχι χαμηλότερα, το οφείλει πρωτίστως στη φαιά ουσία του ηγέτη του και των τριών προπονητών που φόρεσαν την πράσινη φόρμα μέσα στη σεζόν.

Στο πρώτο δεκάλεπτο του χθεσινού αγώνα, ο Φακού Καμπάτσο έπαιζε σαν να κρατούσε τη μπαγκέτα του Λέοναρντ Μπερνστάιν. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Με εξαίρεση ένα καλάθι του Κάρολ, οι πρώτοι 21 πόντοι της Ρεάλ προήλθαν από τα χέρια του, με 7 ασίστ πάρε-βάλε και με 2 τρίποντα.

Η μπάλα περνούσε μέσα από τα αυτιά των αντιπάλων του Αργεντινού και ο Καλάθης δεν προλάβαινε ούτε να τις δει. Πώς είναι δυνατόν να αγωνίζεται στην Ευρώπη αυτός ο παίκτης και πώς είναι δυνατόν να μην βρίσκεται στη λίστα με τους 7 υποψήφιους ΜVP της Εuroleague;

Ντούμπλιεβιτς, λέει, Ράντολφ και Τζέιμς. Είναι να γελάει κανείς.

Ο Καλάθης είναι ο Καλάθης και η άνοδός του μετά το πρώτο δεκάλεπτο βοήθησε τον Παναθηναϊκό να ορθοποδήσει για τα επόμενα 20 λεπτά. Και μόνη η απόφαση του Πάμπλο Λάσο να ρίξει στη φωτιά τον Φελίπε Ρέγιες, στο 60-57, αποτελεί γαλόνι για τους «πράσινους».

Ο γκριζαρισμένος αρχηγός της Ρεάλ είναι πλέον λύση ανάγκης (αν όχι απελπισίας), κάτι σαν Σχέδιο Γ όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει.

Δύο κερδισμένα φάουλ, δύο εξωφρενικά μακροβούτια και τέσσερις εύστοχες βολές αργότερα, οι ισορροπίες του αγώνα είχαν αλλάξει ξανά.

Κατόπιν, κατέφτασε ο Τόμπκινς από την άλλη άκρη του πάγκου, για να αποτελειώσει τον Παναθηναϊκό με 5 ποσταρίσματα που μετουσιώθηκαν σε 8 πόντους, συν ένα τρίποντο από την κορυφή. Μετά τον Καλάθη, ήταν σειρά των Παπαπέτρου-Τζόνσον να νικηθούν στα μετόπισθεν.

Το ζευγάρωμα Φρεντέτ-Κάρολ ήταν εξαρχής καταδικαστικό, όπως και εκείνο του Παπαγιάννη με τον Ταβάρες. Αλλά η Ρεάλ είχε και Ντεκ και Ρούντι και Λαπροβίτολα (μετάφραση: 34 πόντοι), ενώ όταν έχασε τον Μίκι ξεφούρνισε ξεκούδουνα τον θεόρατο Μεζρί.

Πόσοι παίκτες του σημερινού Παναθηναϊκού θα έβρισκαν θέση στην πλήρη 12άδα της; Υπενθυμίζω ότι από τη χθεσινή της σύνθεση απουσίασαν οι τραυματίες Γιουλ, Ράντολφ, Κοζέρ και Τέιλορ. Μπορεί να ξεχνάω και κανέναν, έχασα το μέτρημα.

Ας είμαστε, λοιπόν, προσγειωμένοι. Ο στόχος του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η συμμετοχή στα πλέι-οφ. Οτιδήποτε παραπάνω αγγίζει τα όρια της ταχυδακτυλουργίας.

Το μαξιλάρι στο οποίο κάθεται μπαίνοντας στο κρίσιμο δίμηνο είναι αρκετά αναπαυτικό, αφού οι περισσότεροι διώκτες του βρίσκονται βαθμολογικά σε μειονεκτική θέση.

Ωστόσο, η επόμενη εβδομάδα μοιάζει κρίσιμη, για περισσότερους από έναν λόγους. Μέσα σε τρεις ημέρες, οι «πράσινοι» καλούνται να αντιμετωπίσουν τον Ολυμπιακό στο Φάληρο και την ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ.

Εάν το σερί των ηττών φτάσει στον αριθμό 4, και με τον Ομπράντοβιτς να γελάει σαρδόνια πίσω από την επόμενη γωνία, οι ψύχραιμοι θα δυσκολευτούν να επιβάλουν τη νηφαλιότητά τους στους καλομαθημένους και στους αιθεροβάμονες.