«O πάγος έσπασε», μένει μόνο η συμφιλίωση!

Η εφηβική μου εμμονή και επιθυμία να δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά γύρω από τον αθλητισμό και δη το μπάσκετ, από όποια σκοπιά ήταν δυνατόν, ήταν και για στιγμές σαν την χθεσινή. Στιγμές τέτοιες συναισθηματικής ευφορίας και ηθικής δικαίωσης για τον προσανατολισμό που επέλεξα, που εκτιμώ ότι μόνο τα σπορ μπορούν να μου χαρίσουν...

Όταν άρχισα να παρακολουθώ τον Σπανούλη, ήταν 16-17 χρονών και ήταν ένας φέρελπις guard από την Λάρισα, που πρωτοέκανε γνωστό το όνομά του μέσα από τις εμφανίσεις του στις μικρές Εθνικές ομάδες.

Τον γνώρισα καλύτερα και απέκτησα ιδία άποψη, όταν «κατέβηκε» στην Αθήνα και φόρεσε την φανέλα του Αμαρουσίου σε μία εποχή που κυκλοφορούσαν κάτι τρομερές ιστορίες από τις προπονήσεις της ομάδας των βορείων προαστίων, με τον Λαρισινό πιτσιρικά τότε, να παίρνει συχνά-πυκνά το scalp του Άγγελου Κορωνιού, αναγκάζοντας τον Παναγιώτη Γιαννάκη να τον προωθήσει πολύ γρήγορα στην βασική πεντάδα.

Τα υπόλοιπα βήματα στην καριέρα του αθλητή, ο οποίος πρέπει να αποτελεί το μεγαλύτερο πρότυπο για όλα τα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν την αθλητική οδό, είναι λίγο-πολύ γνωστά και φυσικά συνθέτουν τα κομμάτια στο παζλ του κορυφαίου overachiever στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Γιατί αυτό είναι ο Βασίλης Σπανούλης!

Δεν ήταν ποτέ ο σφόδρα ταλαντούχος ή σωματικά προικισμένος για να φτάσει στην κορυφή και να παραμείνει. Η επιθυμία του, όμως, να πετύχει σ' αυτό που αγαπά, τον έκανε να αφιερώσει όλη του τη ζωή στο να γίνεται συνεχώς καλύτερος και να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στο μπάσκετ.

Στο να σκέφτεται και να αναπνέει... μπάσκετ, να μελετάει το μπάσκετ, να φροντίζει το σώμα και την διατροφή του για το μπάσκετ, να κοιμάται και να ονειρεύεται... μπάσκετ και ξυπνώντας, να βάζει στόχους για το μπάσκετ! Και φυσικά όταν δεν είναι στο γήπεδο, να βλέπει αγώνες και να μιλάει και πάλι για μπάσκετ!

Μέχρι να βγει ο Σπανούλης τέτοια περίπτωση αθλητή που θυσίασε τα πάντα για να ζήσει το όνειρό του και τελικά το... τερμάτισε, δεν είχαν δει ξανά τα μάτια μας. Από 'δω και στο εξής, όμως, ο "Kill Bill" πρέπει να αποτελεί case study για όλους τους νέους που έχουν την επιθυμία να ακολουθήσουν τον δρόμο του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που θα αφήσει, όταν θα πάρει την δυσκολότερη απόφασή της ζωής του, να κρεμάσει τη φανέλα!

Ούτε οι πόντοι του, ούτε οι πρωτιές και τα νικητήρια καλάθια, ούτε οι αναρίθμητοι τίτλοι που κατέκτησε θα έχουν μεγαλύτερη σημασία! Όταν θα πέσουν οι τίτλοι τέλους και γι' αυτόν, η ιστορία του, η διαδρομή του και ο τρόπος του, οι μάχες του και η γενικότερη νοοτροπία του να κερδίζει όλες τις μάχες, θα αποτελέσουν την πιο πολύτιμη παρακαταθήκη για το ίδιο το άθλημα και την επόμενη μέρα του στην Ελλάδα!

Αυτό ακριβώς είναι που του αναγνωρίζει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που χθες στο ΣΕΦ, έδειξε για μία ακόμη φορά τι πάστα ανθρώπου είναι και πόσο ξέρει να αναγνωρίζει τις αξίες! Η αρχή είχε γίνει άλλωστε από τη συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr (χάρη στην ευγενική χορηγία της Bwin, που είναι ο Επίσημος Εθνικός Χορηγός της Turkish Airlines Euroleague), στο πλαίσιο της οποίας, ο "Ζοτς" - ανεξάρτητα από το ότι δεν συγχώρεσε ποτέ την μετακίνησή του στον Ολυμπιακό κι έκτοτε δεν του ξαναμίλησε - αποθέωσε τον Σπανούλη και τον συμπεριέλαβε στη λίστα των πιο ξεχωριστών παικτών που έπαιξαν ποτέ υπό τις οδηγίες του.

Η συνέχεια δόθηκε στο παρκέ του Σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας», όπου ο 59χρονος Σέρβος τεχνικός είχε προσαρμόσει την άμυνα της Φενερμπαχτσέ πάνω στον αρχηγό του Ολυμπιακού, με προφανή στόχο να του περιορίσει τους διαδρόμους και το οπτικό πεδίο (είχε συνεχώς ψηλότερο αντίπαλο μπροστά του) και να του κάνει τη ζωή δύσκολη! Όχι για να του στερήσει το ρεκόρ φυσικά, αλλά για να οδηγήσει την ομάδα του στην πρώτη νίκη (96-87) μετά από τέσσερις ήττες και να μπει με το δεξί στο 2020.

Το πλάνο του Ομπράντοβιτς λειτούργησε στην εντέλεια - άλλωστε με εξαίρεση το ματς του ΟΑΚΑ, εδώ και καιρό, ο Ολυμπιακός δεν έχει καμία βοήθεια από τον προπονητή του - και όταν ο 37χρονος αρχηγός των «ερυθρολεύκων» έσταξε το τρίποντο που τον έβαλε και τυπικά στο "πάνθεον" του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Ζέλικο έγινε ένα με το κοινό, χαρίζοντάς του το πιο ζεστό του χειροκρότημα!

Οι κακεντρεχείς θα σπεύσουν να πουν ότι αν έχανε, ίσως η εικόνα να ήταν διαφορετική... Προσωπικά, γνωρίζοντας καλά τον Ομπράντοβιτς, όχι απλά δεν το πιστεύω, αλλά είμαι σίγουρος ότι και πάλι θα τον χειροκροτούσε. Μπορεί να είναι εγωιστής και να έχει τα πιστεύω του για ό,τι συνέβη το καλοκαίρι του 2010, όμως ξέρει να εκτιμάει και να σέβεται τις αξίες όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και στην ζωή. Και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει σε όλα του...

Το ίδιο εγωιστής - πως αλλιώς άλλωστε θα ήταν τόσο πετυχημένος - είναι και ο Σπανούλης, που ξέρει καλά ότι αυτή η μακρά «ψυχροπολεμική» περίοδος της σχέσης του με τον "Ζοτς" πλησιάζει στο τέλος της. Χθες μάλιστα, φρονώ ότι δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την μεγάλη «συμφιλίωση», που ίσως και να συμβεί στο ματς του 2ου γύρου, στις 2 του Απρίλη στην Πόλη, στο πλαίσιο της προτελευταίας (33ης) αγωνιστικής στην κανονική περίοδο.

Θα μπορούσε να είχε ήδη συμβεί στο παρκέ, αμέσως μετά το τέλος του χθεσινού αγώνα στο παρκέ του Φαληρικού Σταδίου, εκεί όπου όλοι οι παίκτες της Φενέρ απέδωσαν τα εύσημα στον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Ίσως, όμως, να μην έπρεπε να γίνει σε κοινή θέα...

Είναι τόσο μεγάλα τα αθλητικά «εγώ», που ίσως η κατάλληλη στιγμή να μην είναι αυτή που θέλουν οι δημοσιογράφοι, το αδηφάγο κοινό αλλά και η σημειολογία, που έφερε τον Σπανούλη να σπάει το ρεκόρ πόντων του Ναβάρο απέναντι στον κορυφαίο Ευρωπαίο προπονητή όλων των εποχών! Πλέον ο Βασίλης θα έχει την μπάλα και ο Ζέλικο θα περιμένει την πάσα...

Η ουσία είναι ότι το νερό κύλησε στ' αυλάκι, ο «πάγος» φαίνεται να έχει «σπάσει» και η «συμφιλίωση» δείχνει προ των πυλών... Υπάρχει υγιέστερο κι ωραιότερο πράγμα από τις συγκινήσει που μας χαρίζει ο αθλητισμός;

Υγ.: Πραγματικά θαυμάζω την ποιότητα της φιλίας που «δένει» τον Σπανούλη με τον Ζήση. Τα δύο αυτά παιδιά μεγάλωσαν μαζί στις μικρές Εθνικές ομάδες, συμπορεύτηκαν στην ανδρών αλλά ανδρώθηκαν διατηρώντας μία από τις υγιείς, δυνατές αυθεντικές φιλίες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ειδικά ο τρόπος που ο Νίκος επιλέγει να την επικοινωνεί, στηρίζοντας τον αδελφικό του φίλο και κουμπάρο, αποτελεί παράδειγμα για το πως μπορούν να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, μέσα σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον...