Άταμαν: «Αν φτάσουμε στο Final Four, θα έχουμε τεράστιο πλεονέκτημα»

• Αναλυτικά όσα είπε ο Έργκιν Άταμαν:

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στην Ιταλία όπου θα αντιμετωπίσει την Αρμάνι Μιλάνο (11/12, 21:30), στο πλαίσιο της 15ης αγωνιστικής της EuroLeague.

Ο Έργκιν Άταμαν, πραγματοποίησε μια μεγάλη συνέντευξη στην ιταλική «gazzetta dello sport» και ανέφερε μεταξύ άλλων στο πως βλέπει την πορεία της ομάδας του φέτος και σχολίασε και το NBA Europe.

Αναλυτικά όσα είπε ο Έργκιν Άταμαν:

Για το πέρασμα του από τη Σιένα:

Δείτε Επίσης

Βεζένκοβ για Μόρις: «Αποτελεί επιλογή του προπονητή μας, θα τον βοηθήσουμε και θα μας βοηθήσει»

«Ήταν το 2001, με πήρε τηλέφωνο η Σιένα: υπήρχε φιλοδοξία, μια τεράστια βάση οπαδών, όλοι ζούσαν για το μπάσκετ. Ήμουν ο πρώτος Τούρκος προπονητής που προπόνησε στο εξωτερικό και κέρδισε έναν ευρωπαϊκό τίτλο —το Κύπελλο Σαπόρτα, τώρα το Eurocup— με μια ομάδα που δεν είχε κερδίσει ποτέ τίποτα. Στη δεύτερη χρονιά μου, ήμασταν ο πρώτος πρωτοεμφανιζόμενος στην ιστορία της Euroleague που έφτασε στο Final Four. Έχω υπέροχες αναμνήσεις από τη Σιένα, η οποία μετά από εμένα έγινε μια σημαντική δύναμη στο ηπειρωτικό μπάσκετ. Και εγώ επίσης ξεκίνησα την ευρωπαϊκή μου καριέρα».

«Έφτασα τρέχοντας, νόμιζα ότι η Φορτιτούντο θα ήταν όπως στις μέρες της Σιένα, αλλά δυστυχώς υπήρχαν τεράστια προβλήματα στην ομάδα, μετά από τέσσερις μήνες έφυγα».

Για το ενδεχόμενο επιστροφής στην Ιταλία:

«Μετά τη Σιένα, είχα μια εξαιρετική προσφορά από την Κίντερ του Μαδριγάλι, αλλά μετά η Βίρτους χρεοκόπησε και όλα κατέρρευσαν. Εκείνα τα χρόνια, το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη. Τώρα; Από έξω, όσον αφορά τον προϋπολογισμό και τους κορυφαίους παίκτες, υπάρχουν μόνο δύο ή τρεις ομάδες κορυφαίας κατηγορίας, αλλά αυτό ισχύει και στην Τουρκία και την Ελλάδα, με περιστασιακές ενδιαφέρουσες ομάδες όπως η Μπρέσια και η Βενέτσια. Και μετά υπήρχε μια ευκαιρία με την εθνική ομάδα».

Για το NBA Europe:

«Για εμάς τους επαγγελματίες, είναι κάτι καλό, φυσικά, αλλά μου φαίνεται ακόμα πολύ μακρινό. Δεν ξέρω πώς μπορούν να χτιστούν ανταγωνιστικές ομάδες στο Μάντσεστερ, το Λονδίνο και τη Ρώμη σε ένα χρόνο. Πίστευα από την πρώτη μέρα ότι αν η Ευρωλίγκα συμμετείχε σε αυτό το εγχείρημα με όλες τις κορυφαίες ομάδες της, θα μπορούσε να είναι πολύτιμο, αλλά ένας κόσμος του μπάσκετ με τόσα πολλά διαφορετικά κύπελλα, και ανθρώπους που δεν ξέρουν ποιο να ακολουθήσουν, δεν θα ήταν σοβαρό.»

Για το πως νιώθει, βλέποντας μια ομάδα από την Κωνσταντινούπολη και μία από την Αθήνα να είναι στη λίστα:

«Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν υπάρχουν ομάδες από τη Σερβία, την πατρίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Οι ανακοινωμένες ομάδες θυμίζουν σόου μπίζνες, κάτι που δεν νομίζω ότι αρέσει στους Ευρωπαίους, καθώς τα τελευταία χρόνια παρακολουθούν όλο και λιγότερο το NBA και περισσότερο την Euroleague. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι πολύ διαφορετική από την αμερικανική. Το να έχεις μια ποδοσφαιρική ομάδα δεν είναι αρκετό για να περιμένεις ότι θα μεταφραστεί και στο μπάσκετ αν δεν υπάρχουν σούπερ σταρ. Έχω την εμπειρία της Γαλατασαράι. Όταν είχαμε σπουδαίους παίκτες, οι οπαδοί έρχονταν, αλλιώς όλοι συνέχιζαν να παρακολουθούν το ποδόσφαιρο. Με αυτή τη μορφή, νομίζω ότι το NBA Europe αποτυγχάνει.»

Τι πρέπει να αλλάξει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ:

Το NBA Europe έχει νόημα με τις ομάδες της Euroleague και το μάρκετινγκ του NBA, και ίσως αν υπάρχει ανταγωνισμός με τις αμερικανικές ομάδες. Το NBA σκέφτεται τα γεμάτα στάδια όταν έρχεται να παίξει στο Λονδίνο ή το Παρίσι, αλλά αν έχεις έναν αγώνα Παρί εναντίον Μάντσεστερ χωρίς σούπερ σταρ, πόσοι άνθρωποι θα πάνε; Εξακολουθούν να βλέπουν την Ευρώπη ως τον τρίτο κόσμο, αλλά αυτό δεν ισχύει, και το είδαμε ακόμη και στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες: η καλύτερη αμερικανική ομάδα έχανε από τη Σερβία.

Μου αρέσει να εκθέτω τον εαυτό μου. Αν ηγείσαι μιας ομάδας, πρέπει να βάζεις τον εαυτό σου μπροστά. Κάνω προπονητική εδώ και 30 χρόνια επειδή το απολαμβάνω. Και θέτω μεγάλους στόχους: χρειάζεται θάρρος για να πιστέψεις σε αυτούς.

Πού θα κατατασσόταν ο Παναθηναϊκός σας ανάμεσα στις ομάδες του NBA:

Η ιδέα μου είναι ότι ο πρωταθλητής της Ευρωλίγκας, όχι μόνο ο Παναθηναϊκός, είναι μια ομάδα επιπέδου πλέι οφ του NBA. Οι καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκας, αυτές που φτάνουν στο Final Four, είναι ομάδες επιπέδου πλέι οφ του NBA. Γι' αυτό τη χρονιά που κερδίσαμε την Ευρωλίγκα, είπα ότι μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε τους Μπόστον Σέλτικς: θεωρούσαν τους εαυτούς τους παγκόσμιους πρωταθλητές, αλλά είπα: "Όχι, ελάτε να μας νικήσετε και τότε θα είστε εσείς"».

Για τη φετινή πορεία του Παναθηναϊκού έως τώρα:

«Είναι πολύ ισορροπημένο. Πίσω από την πρώτη Χάποελ, είμαστε πέντε ή έξι ομάδες με διαφορά δύο βαθμών, όλες παλεύοντας μέχρι το τέλος για να μπουν στο Final Four. Δυσκολευτήκαμε να χάσουμε και τους τρεις βασικούς παίκτες ταυτόχρονα, κάτι που μας κόστισε μερικές ήττες, αλλά θα έλεγα ότι ανακάμψαμε με νίκες στη Μαδρίτη, την Κωνσταντινούπολη και το Παρίσι».

Για το πόσο πολύ του αρέσει να παίρνει ισχυρή θέση:

«Το διασκεδάζω. Κάνω αυτό που έχω στην καρδιά μου και δεν φοβάμαι να το εκφράσω. Δεν μου αρέσει να ανακατεύομαι στην πολιτική, ούτε εντός ούτε εκτός γηπέδου. Πιστεύω ότι οι μάχες για τους μεγαλύτερους στόχους μπορούν να κερδηθούν μόνο μέσω της συνέργειας με τον σύλλογο, τους παίκτες και τους οπαδούς. Μου αρέσει να αγωνίζομαι δίπλα τους. Και ως ηγέτης, πρέπει πάντα να έχεις το θάρρος να βάζεις τον εαυτό σου μπροστά.»

Για Μεσίνα και Ομπράντοβιτς:

«Δεν είναι μια συνηθισμένη χρονιά. Αυτή τη στιγμή μιλάμε για τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Αλλά στο επάγγελμά μας, δεν υπάρχει χρόνος για να ασχοληθούμε με την ιστορία. Αυτό που μετράει είναι τι κάνεις σήμερα και τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς, τόσο για τον Ομπράντοβιτς όσο και για τον Μεσίνα, η πραγματικότητα είναι ότι τα αποτελέσματα δεν έχουν υπάρξει τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια, ειδικά στην Ευρωλίγκα. Αλλά είναι σπουδαίοι προπονητές και στο μέλλον, σε ένα άλλο περιβάλλον, θα μπορούσαν να τα πάνε ακόμα καλύτερα. Μου συνέβη και στην Έφες. Μετά από πέντε χρόνια τεράστιας επιτυχίας, ήρθε η ώρα για μια αλλαγή και είχα το θάρρος να φύγω σε συμφωνία με τον πρόεδρο, με τον οποίο διατηρώ μια εξαιρετική σχέση.»

Για το πως καταφέρνει να κρατήσει μια τόσο μεγάλη καριέρα:

«Το διασκεδάζω. Ίσως στο γήπεδο να βλέπεις μόνο την αδρεναλίνη, αλλά προσπαθώ να έχω μια ζωή και εκτός γηπέδου, για να χαλαρώνω. Στην Αθήνα, ακόμα και τον χειμώνα, κολυμπάω, περπατάω, απολαμβάνω την κοινωνική ζωή. Δεν κρύβομαι πίσω από τα αποτελέσματα, αλλά τα αποδέχομαι: δεν μπορείς πάντα να κερδίζεις ή να χάνεις πάντα. Και μετά θέτω μεγάλους στόχους. Μετά τις νίκες στην Ευρωλίγκα, το μεγαλύτερο επίτευγμά μου ήταν ο τελικός του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το περασμένο καλοκαίρι εναντίον της Τουρκίας: όταν μίλησα για την κατάκτηση ενός μεταλλίου στη συνέντευξη Τύπου πριν φύγω, κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Πρέπει να έχεις το θάρρος να πιστέψεις».

Για το πως καταφέρνει να συμβαδίζει στο μπάσκετ, έχοντας αλλάξει τα τελευταία 30 χρόνια:

«Αλλάξαμε το παιχνίδι στην Έφες: με τους τρίποντους Μίτσιτς, Λάρκιν και Σάιμον, με γρήγορο παιχνίδι και πικ εν ρολ, κυριαρχήσαμε στην Ευρώπη για τρία χρόνια και δεν θα επανέλθω σε αυτό. Είναι η πραγματικότητα. Τώρα βλέπω ότι σχεδόν όλες οι ομάδες έχουν επιστρέψει σε αυτό το στυλ παιχνιδιού».

Για τον Ποέτα:

«Τον ξέρω από την σεζόν του στην Μπρέσια. Έχω δει μόνο μερικά παιχνίδια του με την Ολίμπια και δεν έχω και πολύ καλή ιδέα. Θα τον γνωρίσω στο γήπεδο. Ωστόσο, είναι υπέροχο να βλέπουμε νέους προπονητές να αναδύονται στην Ιταλία και συγχαρητήρια στη Μίλαν, η οποία, μετά τον Μεσίνα, είχε το θάρρος να εμπιστευτεί έναν νεαρό Ιταλό προπονητή. Ο σύλλογος θα είναι ενθουσιασμένος».

Για το που μπορούν να φτάσουν φέτος Αρμάνι και Βίροτους:

«Η Μπολόνια, υπό τον προπονητή Ιβάνοβιτς, είναι μια σκληρή ομάδα, πολύ δυνατή εντός έδρας: μπορεί να διεκδικήσει τα πλέι οφ. Η Μίλαν, τώρα που την ανέλυσα πριν παίξει, νομίζω ότι έχει μια σπουδαία ομάδα, που επιβραδύνθηκε νωρίς λόγω τραυματισμών, αλλά με ένα πολύ ανταγωνιστικό ρόστερ: μπορεί να φτάσει στο Final Four».

Για το ποιος θα πάρει την EuroLeague:

«Όχι, δεν λέω Παναθηναϊκός, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι στην αρχή της σεζόν, από δεισιδαιμονία και επειδή είναι αγχωτικό. Δεν είμαστε τα φαβορί, και δεν υπάρχουν φαβορί, μόνο εννέα ή δέκα ομάδες. Οπότε, το πώς θα φτάσουν στο Final Four έχει σημασία. Απλώς λέω ότι αν φτάσουμε εκεί, θα έχουμε το τεράστιο πλεονέκτημα να τους παίξουμε στο δικό μας κτίριο. Και τότε μπορώ να πω ότι θα κερδίσουμε.»