Κατά τον δαίμονα εαυτού!

Γράφει ο Δημήτρης Κατσιώνης

H Παρί καταρρίπτει στερεότυπα πολλών ετών και πράττει σύμφωνα με τη συνείδηση της, προσφέροντας ίσως το πιο συναρπαστικό στυλ παιχνιδιού στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ και ανοίγοντας ένα παράθυρο ώστε να δουν και οι υπόλοιποι την ημέρα που ξημερώνει.

Αναμφίβολα είναι το πιο trademark στυλ παιχνιδιού στην Ευρωλίγκα, εύκολα αναγνωρίσιμο από όλους. Παλαιότερα υπήρξε το dynamic basketball της Μπασκόνια ή το up-tempo παιχνίδι της Μοντεπάσκι που αποτέλεσε τον προθάλαμο για αυτό που είδαμε από τον Tuomas Iisalo αργότερα. Το μπάσκετ της Παρί είναι το παιδί από τον γάμο του ΝΒΑ με το παιχνίδι στην Ευρώπη. Ήρθε για να κηρύξει τη σημασία της διαφορετικότητας και το πέρασμα από την εποχή των Ιχθύων στην εποχή του Υδροχόου. Αυτό που βλέπουμε στο παρκέ περιέχει μια έντονη δόση αποκρυφισμού με ουκ ολίγα τοποθετημένα/καλά κρυμμένα σύμβολα-σημεία των καιρών και των κοινωνιών που ζούμε. Ατομικισμός, ταχύτητα, επιβολή.

Η Παρί αναθεωρεί τον κώδικα ηθικών αξιών του παιχνιδιού στα μέρη μας. Στη δική της “αλήθεια”, το τι είναι σωστό και τι λάθος, απλά διαφέρει. Τα αγωνιστικά ιδεώδη μοιάζουν βγαλμένα από τις όχθες του “Νέου Κόσμου” την ώρα που το κύμα της χτυπάει τις ακτές του Παλιού. Για την ομάδα της “Πόλης του Φωτός”, σωστό σουτ είναι αυτό για το οποίο έχεις προπονηθεί να εκτελέσεις και όχι αυτό που ορίζουν τα κιτάπια του αθλήματος. Δαιμονοποίηση των Post-up δράσεων κατά τα πρότυπα του συγχρονου ΝΒΑ, προσήλωση στα analytics, ένταση και physicality στα “κόκκινα”, το μαγικό ραβδί του τριπόντου στο χέρι και μια πραγματική ομάδα η οποία βρίσκεται σε θέση επίθεσης και στις δύο πλευρές του γηπέδου, προσπαθώντας να πιάσει τον αντίπαλο από τον λαιμό, από την πρώτη κιόλας κατοχή. Άμυνα αλλαγών, δέσμευση για πληθώρα στατικών εκτελέσεων χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό (μόνο έτσι λειτουργεί το σύστημα) και η μπάλα στα χέρια των γκαρντ που αποτελούν το κέντρο αποφάσεων.

Η αγωνιστική αυτή φιλοσοφία “γράφει” φυσικά αναλόγως στα σχήματα που παρατάσσουν οι Παριζιάνοι αλλά και στο rotation. Η δέσμευση για παιχνίδι υψηλής έντασης συνεπάγεται (σχεδόν) ολοκληρωτικές αλλαγές στην πεντάδα ανά τρία λεπτά, αρκετό small-ball και χρησιμοποίηση αρκετών παικτών για να υποστηριχθεί το οικοδόμημα. Το καλοκαίρι η Παρί έψαξε να βρει “καθρέφτες” των αθλητών που έχασε, επιλέγοντας “δεξιότητες” και όχι αχαρτογράφητο ταλέντο. Με λίγα λόγια, δεν πήρε τον καλύτερο προσβάσιμο παίκτη εκεί έξω, αλλά τον καλύτερο για το σύστημα της. Την Παρασκευή στο ΣΕΦ, οι φίλοι του Ολυμπιακού θα δουν τον “επόμενο Τάισον Ουόρντ” Τζέρεμι Μόργκαν, τον πόιντ γκαρντ που καλείται να μπει στα παπούτσια του Σορτς, Τζάστιν Ρόμπινσον, τον πρώτο σκόρερ & “κλέφτη” της διοργάνωσης Ναντίρ Χίφι και compact σχήματα από μια “αγέλη” που βουτάει τροφοδοτούμενη από ορμέμφυτα ένστικτα στη διεκδίκηση κάθε μπάλας, αποτελώντας τη Νο1 rebounding team της διοργάνωσης. Θα δουν επίσης την πιο καλοπροπονημένη (σε όρους φυσικής κατάστασης) ομάδα της λίγκας, τόνους περιφερειακής εκτέλεσης και μια πρόταση για τον τρόπο που μπορείς να ματσάρεις την έλλειψη σπουδαίου ατομικού ταλέντου και star quality στο ρόστερ σου, παραμένοντας ανταγωνιστικός οπουδήποτε, απέναντι σε οποιονδήποτε.

Η επιθετικότητα αυτού του στυλ παιχνιδιού και το “φυσικό” προφίλ του, δίνουν ένα σοκ στους αντιπάλους και αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τους προπονητές της Ευρωλίγκας στο ματσάρισμα τους με την Παρί. Η ομάδα αυτή είναι το αύριο που ξημερώνει στην Ευρώπη ως αποκύημα της παγκοσμιοποίησης του αθλήματος. Και (ο νους της) πράττει “κατά τον δαίμονα εαυτού”.