Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός: Ποιο «Best of 5»; Final Four... For Ever!
«Ο δρόμος προς τη Γάνδη». Για τους νεαρούς αναγνώστες του Gazzetta πιθανότατα ο παραπάνω τίτλος να μην λέει απολύτως τίποτα και λογικά να απορούν τι σχέση έχει με όλα αυτά η πόλη του Βελγίου. Οι παλιότεροι όμως σίγουρα θα το... έπιασαν με τη μία. Αν θέλουν «βοήθεια του κοινού» ας το κάνουμε και... πενηνταράκια. Ο τίτλος «Ο δρόμος προς την Γάνδη» ήταν αφιερωματική εκπομπή της ΕΡΤ παραμονές του πρώτου final four που έγινε το 1988 στην συγκεκριμένη βελγική πόλη με την παρουσία μεταξύ άλλων του Άρη των Γκάλη, Γιαννάκη, Ιωαννίδη! Από τότε χρονολογείται η πορεία του Final Four μέσα στον χρόνο και στην μπασκετική δράση. Από το... μακρινό 1988. Τότε ως το... κερασάκι του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, απ' όπου προέκυπτε η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης και εν συνεχεία στις «μέρες μας» ως διοργάνωση της Euroleague.
Στα εδάφη του Αμπού Ντάμπι η Λίγκα γιόρτασε με κάθε επισημότητα τα 25 της χρόνια, όμως η... βαλίτσα των Final Four πάει ακόμη πιο μακριά. 37 χρόνια... ζωή να 'χουν. Ναι, ζωή να 'χουν, γιατί στο 3ήμερο της φετινής διοργάνωσης συζητήθηκε πιο έντονα από ποτέ αν τελικά μετά από μια επίπονη διαδικασία πολλών μηνών το πιο δίκαιο είναι όλα να κρίνονται σε 1 ή 2 ματς στο φινάλε της χρονιάς.
Η κουβέντα αυτή δεν έγινε μόνο στη χώρα μας και σε καφενειακού επιπέδου συζητήσεις με αφορμή το γεγονός πως τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός απέτυχαν στον μεγάλο τους στόχο. Μάλλον έφτασε και στο Εμιράτο αν κρίνουμε πως επί του θέματος πήρε θέση στην επίσημη συνέντευξη Τύπoυ ο πρόεδρος της Euroleague και άλλοτε μπασκετικός θρύλος, ο Ντέγιαν Μποντίρογκα. Ο οποίος πάντως υπεραμύνθηκε της διοργάνωσης, επισημαίνοντας πως μπορεί αλλαγές να γίνουν (πχ κατάργηση του ανούσιου μικρού τελικού), αλλά το Final Four δεν αλλάζει.
Κάνοντας ένα μίνι γκάλοπ στο δυνατό «μπασκετικό team» του Gazzetta (φάνηκε άλλωστε και με την σπουδαία δουλειά των προηγούμενων ημερών), αν στην... κάλπη ψηφίζουν best of five ή Final Four, περισσότερο μπερδεμένος βγήκα. Στα 9 ψηφοδέλτια που μέτρησα, τα 5 είναι με το υπάρχον καθεστώς του Final Four και τα υπόλοιπα 4 θέλουν ο πρωταθλητής Ευρώπης να κρίνεται σε μια σειρά «Best of 5». Από την... ισορροπία που υπάρχει στις ψήφους καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως ακόμη και οι άνθρωποι που ασχολούνται όλη την ώρα με την «πορτοκαλί θεά» δεν έχουν ξεκάθαρη άποψη για το τί είναι καλύτερο.
«Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στο μπάσκετ από το τελευταίο ματς των playoffs-τελικών (5o στην Ευρώπη, 7ο στο ΝΒΑ)» μου λέει ο ένας, «το Final Four είναι καλύτερο event και κρύβει και τον παράγοντα έκπληξη» ακούω από την άλλη πλευρά! Τα ακούω και τα δύο. Στέκουν. Μπορούν να βρεθούν και για τις δύο επιλογές σωρεία επιχειρημάτων που να τις δικαιώνουν. Θα συμφωνήσω ότι το τελευταίο ματς μιας σειράς, είτε αυτό είναι το 3ο, είτε το 5ο, είτε το 7ο είναι αυτό που λέμε «όλα τα λεφτά». Η αδρεναλίνη πάει στα ύψη και η μάχη χωρίς αύριο σε γοητεύει.
Όμως όσο με αφορά (κι αφού θυμάμαι τον δρόμο προς τη Γάνδη γίνεται χοντρικά κατανοητή και η ηλικία μου) είμαι «παιδί των final four». Με αυτά μεγάλωσα, με αυτά μου αρέσει να πορεύομαι μέχρι σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Κι ανοίγοντας το κουτί των αναμνήσεων σκεφτόμουν (πρόχειρα και γρήγορα) τι μπορεί να μην είχαμε δει αν δεν δεν υπήρχαν τα final four, αλλά και το αντίστροφο.
Για παράδειγμα χωρίς Final Four:
-Θα είχε το ελληνικό μπάσκετ 10 Ευρωλίγκες;
- Θα είχαν περάσει στην ιστορία η τάπα του Βράνκοβιτς και το πεταχτάρι του Πρίντεζη;
- Θα βλέπαμε ποτέ τις τρεις σερί κατακτήσεις της θρυλικής Γιουγκοπλάστικα του Κούκοτς και του Ράτζα;
- Θα βλέπαμε τις εκτός συνόρων «εκστρατείες» Αρειανών, Ολυμπιακών, Παναθηναϊκών, ΑΕΚτζήδων (έστω κι αν σε αρκετές περιπτώσεις δεν ήταν και για παίνεμα)
-Θα ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο μπασκετικός μύθος που έγινε μέσα από τις παρουσίες του σε αυτά;
- Θα είχε μείνει ακόμη και σήμερα χαραγμένο στο μυαλό μας το τρίποντο-μαχαιριά του Τζόρτζεβιτς στον τελικό Παρτιζάν – Μπανταλόνα;
- Θα μπορούσαν... σταχτοπούτες τύπου Λιμόζ, Μπανταλόνα ή Ζάλγκιρις να κάνουν το «μπαμ» της μιας βραδιάς και να πιουν από το νέκταρ του τροπαίου;
-Θα ήταν ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλούκας, ο Ναβάρο, ο Μίσιτς, ο Μποντίρογκα το ίδιο σπουδαίοι χωρίς τα αγαλματάκια των MVP σε F4;
- Θα έμενε για 35 χρόνια... πρώτος σκόρερ των διοργανώσεων ο τεράστιος Νίκος Γκάλης;
-Θα βλέπαμε σε τελικό τον μαθητή Ιτούδη να νικάει τον δάσκαλο Ομπράντοβιτς σε έναν από τους μυθικότερους τελικούς όλων των εποχών όπως το ΤΣΣΚΑ Μόσχας – Φενέρ του 2016;
Τα παραπάνω είναι μόνο 10 ερωτήματα. Μπορούν εύκολα με την πλούσια ιστορία των Final Four να γίνουν 110 ή 1010 και πάει λέγοντας.
Βέβαια όπως αναφέραμε πιο πάνω ισχύει και το αντίστροφο. Για παράδειγμα...
...μπορεί ο σπουδαίος Αρης στο φινάλε της δεκαετίας του '80 να είχε στην τροπαιοθήκη του ένα πρωταθλητριών που άξιζε και δεν τον πήρε ποτέ.
...μπορεί εκείνος ο φανταστικός ΠΑΟΚ που έχτισε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς με τους Πρέλεβιτς, Μπάρλοου, Λέβινγκστον, Φασούλα και Κόρφα να μη έπεφτε πάνω στον απίθανο Ιακοπίνι, στον ημιτελικό του ΣΕΦ με την Μπένετον και να έχανε ένα τρόπαιο για το οποίο ήταν φαβορί.
...μπορεί τους φίλους του Ολυμπιακού να μη τους είχε στοιχειώσει το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον και οι χαμένες βολές του Πάσπαλι στο Τελ Αβίβ ή το σουτ προσευχή του Γιουλ στο Κάουνας.
Πολλά και εδώ και τα «μπορεί». Αλλά ούτε με τα... αν, ούτε με τα... μπορεί γράφεται η ιστορία. Ως τώρα η ιστορία γράφεται με τα final four και φαίνεται πως έτσι θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια. Σε οποιοδήποτε έδαφος. Ευρωπαϊκό ή... ασιατικό!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta. Ακολούθησέ μας και στο Google News.
