Το «θέλω» και το «δεν μπορείς»

Όταν μία ομάδα νιώθει ντεφορμέ, όπως ένιωθε ο Ολυμπιακός στα τελευταία 2,5 παιχνίδια (Μιλάνο, Ρόδος, Μπάρτσα), επιστρέφει στα θρανία, ανοίγει το αλφαβητάρι του μπάσκετ και ξαναρχίζει από το «Α»: Άμυνα. Αντίπαλο που φοράει κόκκινες χειροπέδες, ο φετινός Ολυμπιακός δεν τον φοβάται.

Μόλις οι καμικάζι του πάγκου κατέφτασαν με ξεκούραστα κορμιά και γεμάτα πνευμόνια για να παραλάβουν τη σκυτάλη από τους κάπως ταλαιπωρημένους βασικούς, ο Ολυμπιακός έγινε ομάδα με νύχια, με δόντια, με βλέμμα που γυάλιζε. Αγώνες που μοιάζουν να καταδικάζουν τις ομάδες στους 60-70 πόντους κρίνονται από τα κλεψίματα, από τα επιθετικά ριμπάουντ, από τα πλονζόν, από το «θέλω», από το «δεν μπορείς».

Ο Ολυμπιακός είδε το παινεμένο passing game του να βραχυκυκλώνει και τους παίκτες της πρώτης γραμμής να σημαδεύουν σίδερο, και όμως βρήκε τρόπο να πετύχει 48 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, 66 έναντι 50 της Μπαρτσελόνα στα τελευταία τριάντα λεπτά. Ο Σάσα Βεζένκοβ πέτυχε το τρίποντο που αποτελείωσε τη Μπαρτσελόνα και σφράγισε τη διαδοχή στην καρέκλα του MVP (απέναντι στον Μίροτιτς που μέχρι τότε κέρδιζε στα σημεία), αλλά βρήκε τον δρόμο στρωμένο και τον αντίπαλο έτοιμο για το «τετέλεσται».

Ήταν ο Λαρεντζάκης, ο ΜακΚίσικ, ο Μπλακ, ο Πίτερς και ο Σλούκας αυτοί που έγειραν την πλάστιγγα της βραδιάς, το second unit, όπως έγινε και πριν από 3-4 μήνες στη Βαρκελώνη: 80-70 τότε, 77-70 απόψε. Το ίδιο έργο, με άλλους θεατές. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού κατηφόρισαν στο Φάληρο για να ζήσουν άλλη μία diem irae (όπως φάνηκε με το οργισμένο πανό ενάντια σε αυτό που σήμερα ονομάζεται τηλεδημοσιογραφία), αλλά στην πορεία ενθουσιάστηκαν και παρασύρθηκαν σε τρελό κόκκινο χορό. Παρεμπιπτόντως, το Κάουνας μπορεί να συμπέσει με τις εκλογές...

Ο Ολυμπιακός ξαναβρήκε τον εαυτό του γλείφοντας τις -όχι πολλές- πρόσφατες πληγές και πλέον είναι απόλυτο φαβορί για μία θέση στον ήλιο των πλέι-οφ: 2-0 επί της Ρεάλ (που απόψε ηττήθηκε γηπεδούχος από τη Βασκόνια), 2-0 επί της Μπαρτσελόνα, 2-0 επί της Φενέρμπαχτσε. Σε έναν κόσμο δικαιοσύνης, θα τον έστελναν από τώρα στο Κάουνας.

Πάντως, το υπερπολύτιμο πλεονέκτημα έδρας βρίσκεται πια σε απόσταση μίας απλωτής. Θα πήγαινε ο Ολυμπιακός στο Βελιγράδι πέρυσι, εάν ο 5ος αγώνας με τη Μονακό γινόταν στο Μόντε Κάρλο;

Η Μπαρτσελόνα μπορεί να έχει τείχη χτισμένα από χρυσάφι, αλλά παρουσιάζει μία εικόνα που, τηρουμένων των αναλογιών, αγγίζει τα όρια του αξιοθρήνητου. Το αμυντικό πλάνο του Σάρας μπλοκάρισε τη μηχανή των «ερυθρολεύκων» για ένα δεκάλεπτο (11-22), όσο οι παίκτες του φορούσαν στο ΣΕΦ στολές Λιμόζ, αλλά ξεθύμανε αμέσως, αφού δεν υπήρχε σχέδιο Β ούτε για δείγμα.

Η προσπάθεια των παικτών του να ποστάρουν τον Μίροτιτς (και λιγότερο τους Σανλί, Βέσελι) στην πλάτη του σχηματισμού του Ολυμπιακού προσέκρουσε πάνω στην ομάδα που παίζει την άμυνα με αλλαγές καλύτερα από κάθε άλλη στο γνωστό σύμπαν.

Ο Μαυροβούνιος έβαλε καμιά 20αριά πόντους από το βαμμένο, αλλά τα υπόλοιπο παιχνίδι βασιζόταν σε σουτ-προσευχές, από παίκτες που δεν γεννήθηκαν δα για να σουτάρουν. Οι δύο πόιντ-γκαρντ της Μπάρτσα (Σατοράνσκι, Γιοκουμπάιτις) σούταραν μαζί ακριβώς 1 τρίποντο, ο Κάλινιτς χρειάστηκε 9 απόπειρες για να βάλει 2, ο Χίγκινς είδε ορίζοντα μόνο όταν έβρισκε απέναντί του τον Σλούκα.

Η προσήλωση των παικτών του Ολυμπιακού (με κορυφαίο νομίζω τον Ταρίκ Μπλακ) σε αυτές τις περίφημες αλλαγές ήταν εξωπραγματική, ιδίως στην τελική ευθεία του αγώνα, όταν επέστρεψε στο παρκέ και ο Ουόκαπ. Ο ΜακΚίσικ έφερε μαζί του ενέργεια και αξιοποίησε και τα μακρινά σουτ που του έδωσαν οι Ισπανοί, ενώ ο Λαρεντζάκης ήταν ο γνωστός Λαρεντζάκης, ο τρελός του χωριού που γελάει όταν οι άλλοι υψώνουν μαύρα ή γκρίζα πανιά: 4/7 τρίποντα στη Βαρκελώνη, 4/5 σήμερα, 12+14 πόντους αντίστοιχα.

Να, λοιπόν, που ο -πρωτοπόρος πλέον- Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει μία τιτανομαχία με άκεφο τον Σλούκα (1/6 σουτ), με μέτριο τον Βεζένκοβ (5/16), με άποντο τον Κάνααν (0/5), με τον Παπανικολάου αραγμένο στον πάγκο, με τον Φαλ να υστερεί για ένα ημίχρονο.

Απέναντι στη μονοδιάστατη Μπαρτσελόνα, του Σαρούνας Γιασικέβιτσιους που θα είχε απολυθεί πέντε φορές αν δούλευε σε ελληνική ομάδα ή είχε ελαφρύτερο όνομα (και συμβόλαιο), ο Γιώργος Μπαρτζώκας «πείραξε» την τακτική του τόσο όσο χρειαζόταν για να υπενθυμίσει στους Καταλανούς ότι θα μπορούσαν να τον έχουν στον δικό τους πάγκο, ντυμένο στα «μπλαουγκράνα».

Όταν ο Μουσταφά Φαλ μετακινήθηκε από τα χαμηλά (όπου ασφυκτιούσε) στα ψηλά, στη γραμμή της βολής δηλαδή, έγινε σκαλοπάτι στην κυκλοφορία της μπάλας και αυτομάτως δημιούργησε διαδρόμους στις πλάτες των Ισπανών, από αυτούς που οι παίκτες του Ολυμπιακού ξέρουν να εκμεταλλεύονται σαν σχεδιασμένοι από κομπιούτερ.

«Εκεί το χάσαμε το παιχνίδι, όταν άρχισαν να μας ξεφεύγουν απαρατήρητοι», ομολόγησε ο Σάρας. Η ρακέτα ξεμπούκωσε και οι ασίστ στους Παπανικολάου, Βεζένκοβ εκπορεύτηκαν από τα χέρια του Γάλλου (και αργότερα του Μπλακ) και όχι των κοντών.

Μετά την ανάπαυλα, ο Ολυμπιακός θύμιζε όχι Μιλάνο, αλλά τον Ολυμπιακό των προηγούμενων εβδομάδων και, εάν όλα του πάνε καλά, των επόμενων: την ομάδα που νιώθει παντοδύναμη όταν αμύνεται σωστά και που ζωγραφίζει στην επίθεση με μπογιά το πύον από τις πληγές του αντιπάλου.