Ολυμπιακός: Kαι τι πειράζει να είσαι φορμαρισμένος από τον Οκτώβριο;

Υπάρχει ένας άγραφος νόμος προπονητών και δημοσιογράφων που λέει ότι η σεζόν πρέπει να ξεκινά λίγο «σφιχτά», να παίρνεις μεν τα αποτελέσματα, για να μην υστερείς βαθμολογικά των αντιπάλων σου αλλά να έχεις πολλά περιθώρια βελτίωσης, ώστε το ταβάνι σου διαρκώς να ψηλώνει. Αλλιώς κινδυνεύεις με ένα προδιαγεγραμμένο ντεφορμάρισμα αργότερα, με μεγαλύτερο κίνδυνο αυτή η πτώση να συμπέσει με την περίοδο που κρίνονται οι τίτλοι.

Φαντάζομαι λοιπόν με βάση τα παραπάνω τον Γιώργο Μπαρτζώκα να πίνει τη ρετσίνα του κλαίγοντας σε κουτούκι του Πειραιά και να αναρωτιέται, «γιατί ρε γαμώτο, γιατί να παίζουμε τόσο καλό μπάσκετ τόσο νωρίς;» Σε αντιδιαστολή ο πανούργος Σάρας Γιασικεβίτσιους τρίβει τα χέρια του με ικανοποίηση σε μια κυριλέ gastropub της Eixample προβάλλοντας στο μυαλό του το εντυπωσιακό ντεμαράζ νικών και τίτλων που έρχεται… κάποτε.

• Γουόκαπ: Το συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό και οι σκέψεις που υπάρχουν

• Ολυμπιακός: Η πρεμιέρα μίας καταπληκτικής παράστασης

Για να προσγειωθούμε στον πλανήτη Γη, καθένας παίζει ό,τι μπορεί, όποτε μπορεί και όπως μπορεί. Και ανάμεσα στον επαγγελματικό σχεδιασμό μιας ομάδας και στα επιθυμητά αποτελέσματα υπάρχει ένα αντικειμενικό (ως ένα σημείο) εμπόδιο που λέγεται Υγεία. Την παρένθεση τη χρησιμοποιώ, γιατί ακόμα και η πρόληψη τραυματισμών, η προφύλαξη αθλητών από επιβαρύνσεις και η εξατομικευμένη εκγύμναση έχουν περάσει στο επιστημονικό πεδίο, όπου όλα μετρούνται και προϋπολογίζονται. Αν εξαιρέσεις λοιπόν φαινόμενα τύπου ιώσεων, ατυχημάτων και άλλα απρόβλεπτα, ακόμα κι οι τραυματισμοί αποφεύγονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το παρελθόν. Προσέχεις για να έχεις. Τι φταίει λοιπόν ο Γιώργος Μπαρτζώκας που η ομάδα του είναι σχεδόν απόλυτα υγιής, που έχει μια λογική συνέχεια σε σχέση με την περασμένη σεζόν, που εκπέμπει υγεία σαν Οργανισμός, ώστε να ελκύει καλούς παίκτες ακόμα κι όταν δεν μπορεί να πλειοδοτήσει οικονομικά και που ο μεγάλος εντός έδρας αντίπαλος βρίσκεται σε τελείως διαφορετική φάση; Ακόμα δηλαδή και εντός Ελλάδας ήττες που θα μπορούσαν να έρθουν φυσιολογικά γεννώντας μια αφύσικη εσωστρέφεια και αμφισβήτηση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκύψουν προς το παρόν.

Ο αιώνιος αντίπαλος ξεκίνησε τη σεζόν brand new σαν ομάδα, με τραυματία τον βασικό του οργανωτή και πολύ πολύ μέλλον μέχρι να γίνει Ομάδα υπό νέο προπονητή. Χριστούγεννα λοιπόν και βλέπουμε. Ως τότε πιστεύω ότι εμείς οι Πράσινοι οφείλουμε να περιμένουμε και να κρίνουμε το σύνολο. Τι θα έχει κριθεί και τι θα έχει χαθεί ως τότε; Σίγουρα τίποτα «ελληνικό.»

Επίσης γιατί να στεναχωριέται ο κόουτς του Ολυμπιακού, για το ότι οι περισσότερες ομάδες στην Euroleague βρίσκονται στο ίδιο ή χειρότερο σημείο ομοιογένειας με την ομάδα του δίνοντας στους Ερυθρόλευκους μια προοπτική άνετης οκτάδας και μετά … βλέπουμε.

• Δεν είναι υπερβολή ο χαρακτηρισμός της «πιο έτοιμης ομάδας στην Ευρώπη»

Όλα τα παραπάνω, για να μην είμαι ασαφής σχετικά με τις αιτίες, ελάχιστη σχέση έχουν με την Τύχη, στην πραγματικότητα πρόκειται για φυσιολογικές συνέπειες συστηματικής και ποιοτικής μπασκετικής προπονητικής και διοικητικής εργασίας και προνοητικότητας. Για να ξαναγυρίσω στο αρχικό κλισέ που φαίνεται ο Ολυμπιακός να ανατρέπει, ποτέ δεν κατάλαβα εκείνη τη σιβυλλική δήλωση του Άγγελου Αναστασιάδη, «τον Μάη θα είμαστε καλά». Καταλαβαίνω δηλαδή την πρόθεση του ανδρός αλλά αναρωτιέμαι για την αφέλεια. Ο αθλητικός Μάης όταν μιλάμε για σπορ στην Ελλάδα απέχει όσο το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Σιγά μην εξασφαλίσει η διοίκηση ελληνικής ομάδας στον προπονητή της την ασφάλεια, «κάνε εσύ όπως νομίζεις τη δουλειά σου και θα κριθείς στο τέλος της σεζόν.» Τρεις προπονητές μπορεί να αλλάξουν ως τον Μάη και «καλά» να μην είναι κανένας.

Επίσης άλλο κλισέ που σιχαίνομαι είναι το, «μην νικήσεις σε σειρά αγώνων με 35 πόντους γιατί στον επόμενο θα τιμωρηθείς.» Το έζησαν κάποτε ο Ολυμπιακός με την Σιένα και πιο πρόσφατα ο Παναθηναϊκός με την Ρεάλ. Αν δηλαδή μπορείς να πιάσεις τον αντίπαλο από τον λαιμό, «don’t do it Phedon» για να μην ξυπνήσει ο αντίπαλος. Δεν ξέρω παιδιά, εμένα αυτά μου φαίνονται ελληνικά εφευρήματα συναισθηματικών μεταπτώσεων. Αν ο αντίπαλος σου θέλει την πρόκριση και του λείπουν νίκες θα αφυπνιστεί είτε έχασε με 2 είτε έχασε με 32. Αν είναι σοβαρή ομάδα.

Κάποτε η ΤΣΣΚΑ του αείμνηστου Ίβκοβιτς πήγε μια σεζόν τρένο και αήττητη 42-0 κι έχασε στον ημιτελικό του Final 4, στη Μόσχα μάλιστα, από την Ταού. Και καθόμασταν μετά και συζητούσαμε στα σοβαρά για το πόσο έφταιξε που η ρωσική ομάδα πήγε ως τον ημιτελικό αήττητη! Λες και αν είχε ρεκόρ 40-2 δε θα νικούσε η Ταού ή θα είχε μεγαλύτερο αβαντάζ η ΤΣΣΚΑ. Σύμφωνα με τα παραπάνω ο κόουτς Μπαρτζώκας πρέπει να στοχεύσει σε μια δυο υπολογισμένες εντός Ελλάδας ήττες και να ενθουσιαστεί στις ήττες της Euroleague που σίγουρα θα έρθουν, γιατί έτσι θα βελτιώνει τις πιθανότητες της επιτυχίας. Ok αν φαίνεται πιο λογικό από τις διαδοχικές νίκες μιας καλοφτιαγμένης ομάδας, πάω πάσο. Ας απολαύσουν λέω εγώ οι φίλοι του Ολυμπιακού την πρόοδο του μπασκετικού τους οργανισμού και τις διαδοχικές χαρούμενες εβδομάδες κι ας αφήσουν τη στεναχώρια για αργότερα. Και πού ξέρεις; Μπορεί να μην έρθει και ποτέ.