Ναδάλ: Η κατάρα της 18ης του Μαΐου

Η μελωδία του Ίαν Κέρτις δεν ήταν ποτέ χαρούμενη. Η ψυχή του δεν το άντεχε, το μυαλό του ήταν αναγκασμένο να ζει με τους δικούς του δαίμονες, βρίσκοντας στη μουσική του ένα μέσο για να μεταφέρει λόγια σπαραξικάρδια.

Λίγες είναι οι στιγμές που από το βιομηχανικό Μάντσεστερ κατάφερε το φως του να υπερνικήσει το σκοτάδι. «Κάποιος να αφαιρέσει αυτά τα όνειρα, αυτά που με οδηγούν σε άλλη μία μέρα. Μία μονομαχία προσωπικοτήτων, που απλώνεται σε όλες τις αληθινές πραγματικότητες».

Το «Dead Souls» από όπου και προέρχονται οι στίχοι, αποτελεί ένα από τα κομμάτια που δεν είναι τόσο γνωστά. Ίσως γιατί δεν κυριεύονται από τα γνωρίσματα του dark wave, του οποίου ο Ίαν υπήρξε υπηρέτης στα 23 χρόνια ζωής του.

Ωστόσο το να μιλάει για την πάλη μεταξύ της προσωπικής και επαγγελματικής του ζωής, με τρόπο καθάριο, κρυστάλλινο και μακριά από τη συνηθισμένη του μελωδία, ήταν πρωτόγνωρο. Ο Ράφα Ναδάλ στάθηκε μπροστά από ένα μικρόφωνο, μπροστά σε συγγενείς, φίλους και δημοσιογράφους, για να ανακοινώσει με διαφορετικά λόγια πως τον χρόνο δεν μπορεί να τον νικήσει ούτε ο μεγαλύτερος winner όλων των εποχών.

Σχεδόν έναν χρόνο πίσω, στο περσινό Wimbledon, ο Ναδάλ ήταν κάτοχος των δύο Grand Slam της σεζόν και έκλεινε θέση στον ημιτελικό, κάνοντας όνειρα έως και για το Νο1. Το πρόβλημα στους κοιλιακούς ήταν η αρχή του τέλους. Μετά από 10 μήνες δεν ανακοίνωσε απλώς ότι θα απουσιάσει από το Roland Garros ή ότι το 2024 πιθανότατα θα ζήσει το δικό του farewell. Από το στόμα του βγήκε η λέξη «πονάω». Ο άνθρωπος που έμαθε να ζει με τον πόνο σε γόνατα, αστράγαλο, μέση, καρπό, κοιλιακούς και εσχάτως πλευρά, βγήκε και δήλωσε πως νικήθηκε.

• Ναδάλ: Οι 26 τραυματισμοί του σε μια φωτογραφία

Σωματικά είχε χάσει αρκετές «μάχες», πνευματικά ούτε μία φορά έως τη 18η του Μαΐου. Αν υπήρχε μία μέρα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ορόσημο για τους Joy Division, αυτή δε θα ήταν η γέννηση του «Unknown Pleasures», αλλά η μέρα που ο Ίαν Κέρτις λύγισε στον πόνο.

Μαθημένος να ζεις σε αυτόν, χάνεις λίγο λίγο τον εαυτό σου, μέχρι που σου κατατρώει το μέσα και δεν αντέχεις άλλο. Η ρουτίνα σου και ο τρόπος έκφρασής σου δεν είναι αρκετά. Ο Ναδάλ δεν άντεξε άλλο στα 36 του. Το κίνητρο είναι εκεί πάντοτε αλλά και ο ίδιος νιώθει καταραμένος που εγκλωβίστηκε σε ένα κορμί εύθραυστο σαν από γυαλί.

«Η απόφαση να μην παίξω στο Roland Garros δεν ήταν δική μου, ήταν του σώματός μου». Ο έλεγχος έχει πλέον χαθεί, αυτό που σε έκανε επί μία 20ετία να νιώθεις χαρούμενος, ανίκητος, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, δεν μπορεί πια να είναι το ίδιο. Ο Ναδάλ έδωσε για καιρό τη δική του «μάχη» μεταξύ της προσωπικής και της επαγγελματικής του ζωής. Ο πατέρας του φώναζε να φύγει από εκείνον τον προημιτελικό με τον Φριτζ στο περσινό Wimbledon. Αν τα κίνητρά του δεν πήγαζαν από αυτό το κτηνώδες ένστικτο για νίκη, θα το είχε πράξει και μάλλον θα ήταν η σοφότερη επιλογή.

• Ναδάλ: Ο τρόπος που θα αγωνίζεται το 2024 όντας εκτός Top-100

Αυτά όμως δεν τον μετέτρεψαν σε μύθο; Έτσι δεν κοίταξε στα μάτια την απόλυτη αρμονία του μαέστρου Ρότζερ; Έτσι δεν έβαλε από κάτω του αρκετές φορές έναν εκ των σπουδαιότερων του αθλήματος, τον Νόβακ; Αυτοί οι δύο στην αληθινή πραγματικότητα που αναφέρει ο Κέρτις, ήταν αντίπαλοι αλλά όχι με μορφή εχθρική, όπως το σώμα του. Μοιραία είναι αυτό που του δείχνει και το τέλος, όταν το μυαλό πια υποχωρεί.

Από τη 18η Μαΐου του 2023 ο Ναδάλ δε θα είναι ποτέ ίδιος. Μπορεί να ξαναβγεί στο κορτ, μπορεί να κερδίσει ξανά στη νέα σεζόν τίτλους, ίσως να μην τον ξαναδούμε ποτέ για μία τελευταία παράσταση, κάτι που δεδομένα δεν αξίζει. Το ίδιο το τένις του χρωστά μια βαθιά υπόκλιση. Ο θρύλος του θα παραμείνει ζωντανός ανά τους αιώνες, όμως από τη χθεσινή ημέρα και έπειτα είναι γονατισμένος στους μώλωπες του χρόνου, στον πόνο. Ο άνθρωπος που έζησε μια ζωή με αυτόν έχει πλέον παραδοθεί.

«Εκεί που οι φιγούρες από το παρελθόν στέκονται ψηλά και οι φωνές που κοροϊδεύουν αντηχούν στην αίθουσα». Ήταν 18η Μαΐου του 1980 όταν ο Ίαν Κέρτις αποφάσισε να δώσει τέλος. Μέρα αποφράδα, ημερομηνία καταραμένη...