Η Ρεάλ Μαδρίτης ΕΙΝΑΙ το Champions League

Αλέξανδρος Λοθάνο 7 Απριλίου 2021 - 11:30

Ο Αλέξανδρος Λοθάνο υποκλίνεται στην μεταμόρφωση που παρουσιάζει η Ρεάλ Μαδρίτης όταν αγωνίζεται στην αγαπημένη της διοργάνωση, την οποία έχει κατακτήσει 13 φορές και φιλοδοξεί φέτος να τις κάνει 14.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Καθημερινά Novi Specials στοιχήματα & σούπερ ενισχυμένες αποδόσεις! (21+)

Μέχρι το 1998, είχε βαρεθεί να ακούει τους αμφισβητίες της να υποστηρίζουν ότι όλα τα Κύπελλα Πρωταθλητριών που είχε στην συλλογή της ήταν… ασπρόμαυρα και πως στην σύγχρονη ποδοσφαιρική εποχή δεν είχε κάνει την διαφορά εκτός ισπανικών συνόρων.

Κατέκτησε το Champions League για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια και, έκτοτε μέχρι σήμερα, μέσα 22 χρόνια δηλαδή, έχει προσθέσει εφτά συνολικά στην θρυλική συλλογή της.

Έγινε, μάλιστα, η πρώτη ομάδα που, στη σύγχρονη εκδοχή της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, κατέκτησε όχι δύο, αλλά τρεις διαδοχικές σεζόν την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ΕΙΝΑΙ το Champions League. Το επιβεβαίωσε την τριετία 2016-2018, το υπενθύμισε και με την εμφατική νίκη (βάσει της εικόνας, όχι τόσο του σκορ) επί της Λίβερπουλ, με την οποία έκανε το πρώτο, σημαντικό βήμα για την πρόκριση στα ημιτελικά.

Κατέβηκε στο συγκεκριμένο ματς χωρίς τον αρχηγό και ηγέτη της, η απουσία του οποίου από την άμυνα την αποδυναμώνει – αναστατώνει σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό, ενώ της στερεί και ένα σημαντικότατο «όπλο» στην επίθεση (Σέρχιο Ράμος).

Χωρίς το πολύτιμο, βασικό δεξιό της μπακ (Ντάνι Καρβαχάλ), την θέση του οποίου πήρε και πάλι ένας ποδοσφαιριστής που δεν παίζει στην φυσική του θέση, αλλά προσαρμόζεται για τις ανάγκες της ομάδας (Λούκας Βάθκεθ).

Χωρίς την πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας της, έστω και αν έχει μάθει να ζει χωρίς τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή να κάνει διαφορά, αφού ο Εντέν Αζάρ είναι περισσότερο τραυματίας παρά ενεργός, από τότε που φόρεσε για πρώτη φορά την (βαριά) λευκή φανέλα.

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, λίγες ώρες πριν από την σέντρα, έμαθε ότι λόγω κορονοϊού δεν θα έχει ούτε τον έτερο βασικό κεντρικό της αμυντικό (Ραφαέλ Βαράν), υποχρεούμενη να αγωνιστεί με ένα δίδυμο στόπερ που έχει παίξει ελάχιστα μαζί και καλούνταν να αντιμετωπίσει μια από τις καλύτερες επιθετικές τριάδες στον πλανήτη (Νάτσο – Έντερ Μιλιτάο). Ε και;

Ο Ζινεντίν Ζιντάν, η τακτική επάρκεια του οποίου τόσο έχει αμφισβητηθεί, παρ’ ότι μετράει τρία Champions League και δύο πρωταθλήματα ως προπονητής της Ρεάλ, «κατάπιε» τον Γιούργκεν Κλοπ με το πώς προσέγγισε το ματς, εκμεταλλευόμενος συνεχώς τα αμυντικά προβλήματα της Λίβερπουλ. Σε αυτό, όπως παραδέχθηκε και ο Γερμανός, βοήθησε και ο ίδιος με τα λάθη του…

Η αμυντική τετράδα της Ρεάλ, με την πολύτιμη βοήθεια του Καζεμίρο (ο πιο επιδραστικός παίκτης σε αυτή την ομάδα μαζί με τον Ράμος και τον Καρίμ Μπενζεμά), αλλά και των Βινίσιους Ζούνιορ και Μάρκο Ασένσιο στα πλάγια, δεν επέτρεψε στη Λίβερπουλ να κάνει ΟΥΤΕ τελική προσπάθεια στο πρώτο ημίχρονο και ελάχιστες, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, στο δεύτερο.

Ο Τόνι Κρόος, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του Κλοπ να τον «ενοχλήσει» με ένα πιο στενό μαρκάρισμα, έδινε στον αγώνα τον ρυθμό που εξυπηρετούσε την Ρεάλ και έψαχνε συνεχώς την πλάτη της κόκκινης άμυνας, με αποκορύφωμα το πρώτο, τέλεια εκτελεσμένο γκολ.

Βαθιά μπαλιά με μοιρογνωμόνιο, άψογο κοντρόλ και εκτέλεση ενός ποδοσφαιριστή που, αν βελτιώσει τα ποσοστά αποτελεσματικότητας στην τελική προσπάθεια, μπορεί να γράψει ιστορία με την φανέλα της Ρεάλ (Βινίσιους Ζούνιορ). Ο Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ, ο οποίος φέτος απέχει πολύ από τον δεξιό μπακ – χαφ φαινόμενο της προηγούμενης διετίας, θα κάνει καιρό να ξεχάσει τον Βραζιλιάνο «δαίμονα».

Η Λίβερπουλ, άφαντη στο πρώτο ημίχρονο, μπήκε βελτιωμένη στο δεύτερο (αυτό, άλλωστε, δεν ήταν και κάτι πολύ δύσκολο…), πέτυχε με τον Μοχάμεντ Σαλάχ το πάντα πολύτιμο εκτός έδρας γκολ και άγγιξε την ισοφάριση, προτού… χαθεί και πάλι στο ματς.

Η Ρεάλ δείχνει να μεταμορφώνεται όταν παίζει στην αγαπημένη της διοργάνωση. Τον Δεκέμβριο φλέρταρε ακόμα και με τον αποκλεισμό από την φάση των «16», αφού βαθμολογικά κινδύνευε να μείνει και εκτός ευρωπαϊκής συνέχειας, σε ένα «κάζο» που θα ήταν ιστορικό.

Όχι μόνο επιβίωσε, αλλά τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της, «καθάρισε» με κυνικό τρόπο την ενθουσιώδη αλλά άπειρη Αταλάντα στην φάση των «16» και τώρα είναι το αφεντικό στο ζευγάρι με αντίπαλο την εν ενεργεία πρωταθλήτρια Αγγλίας.

Το 3-1, βεβαίως, είναι σκορ που ανατρέπεται, πόσω μάλλον από μια ομάδα με την ποιότητα της Λίβερπουλ. Το «Άνφιλντ», όμως, δεν θα είναι αυτό που έκανε δυνατό το επικό 4-0 επί της Μπαρτσελόνα προ τριετίας και η Λίβερπουλ, ειδικά μέσα στο 2021, υποφέρει όταν αγωνίζεται στο (άδειο) γήπεδό της.

Ανεξαρτήτως της κατάληξης του ζευγαριού, πάντως, για το οποίο παραδέχθηκα και γραπτώς ότι έβλεπα ως φαβορί την Λίβερπουλ, η Ρεάλ αποδεικνύει και στον υπογράφοντα, ότι αυτή είναι η δική της διοργάνωση. Και διαχρονικά, και τώρα…

Το έτερο παιχνίδι της Τρίτης (06/04), από την άλλη, επιβεβαίωσε ότι η υπερηχητική στη Premier League Μάντσεστερ Σίτι και ο Πεπ Γκουαρδιόλα μπλοκάρουν όταν βγαίνουν (βάσει διοργάνωσης) εκτός συνόρων, παρ’ ότι οι Πολίτες έχουν τον πρώτο λόγο για την πρόκριση απέναντι στην ενθουσιώδη Μπορούσια Ντόρτμουντ.

Το «Signal Iduna Park», όπως και το «Άνφιλντ», θα είναι άδειο σε μια εβδομάδα και δεν θα μπορέσει να δώσει στην παρέα του Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ την ώθηση που αναμφίβολα της έδινε στις προ Covid-19 ημέρες.

Ακόμα και αν η Σίτι σφραγίσει την πρόκριση σε ένα ζευγάρι που ήταν γκραν φαβορί, ξέρει ότι στα ημιτελικά θα περιμένει ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι ή το δίδυμο Κιλιάν Μπαπέ – Νεϊμάρ. Και εκεί τα περιθώρια (επιτρεπόμενου) λάθους μειώνονται τρομακτικά…