Η Φενέρμπαχτσε «ξεπέρασε» τον Ομπράντοβιτς
Η Φενέρμπαχτσε έζησε τα καλύτερα χρόνια της αθλητικής ιστορίας της στη διάρκεια της επταετίας του «Ζοτς». Πολλοί στέκονται στο ύψος των αγωνιστικών προϋπολογισμών στο διάστημα της «παντοκρατορίας» του Ομπράντοβιτς, λησμονώντας προφανώς ότι η Φενέρ είχε προχωρήσει σε αντίστοιχες επενδύσεις και στο παρελθόν με τη διαφορά ότι της έλειπε η τεχνογνωσία και η κατεύθυνση από μια προσωπικότητα του βεληνεκούς του Σέρβου τεχνικού. Η κατάκτηση της Euroleague (2017) και οι πέντε διαδοχικές συμμετοχές στο Final Four – εκ των οποίων ακόμη δύο ήταν φιναλίστ στον τελικό – ήταν επιτεύγματα τα οποία δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί ο τουρκικός σύλλογος καθώς σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είχε να επιδείξει την παραμικρή επιτυχία.
Στα μάτια του κόσμου, φάνηκε ότι μπήκε σε καθεστώς βαθιάς κρίσης την ημέρα της αποχώρησης του Σέρβου τεχνικού, ίσως γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων στους οποίους άφησε το στίγμα του, χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να επανέλθουν. Ο «Ζοτς» δεν μακροημέρευσε στα περίχωρα της Βαρκελώνης και μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1994) αποχώρησε από την Μπανταλόνα. Η επόμενη ευρωπαϊκή επιτυχία του συλλόγου από την Καταλονία ήρθε 14 χρόνια μετά με την κατάκτηση του Eurocup. Παρά τις τρεις συμμετοχές της στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, ουδέποτε έφτασε στο σημείο να χαρακτηριστεί ομάδα Euroleague. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι την σεζόν 1994-95, την πρώτη μετά την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς, η Μπανταλόνα ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της στο τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών με ρεκόρ 1-13!
Κι αν το μέγεθος της Μπανταλόνα δεν είναι τόσο μεγάλο, υπάρχει και η περίπτωση της Ρεάλ Μαδρίτης. Στην τριετία του (1994-97) στη «Βασίλισσα», ο Ομπράντοβιτς κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (1995) και το Κύπελλο Σαπόρτα (1997). Παράλληλα, η Ρεάλ συμμετείχε στο Final Four του 1996 και η επόμενη συμμετοχή της ήρθε 15 χρόνια μετά! Στο μεσοδιάστημα κατέκτησε το Eurocup (2007), γενικώς όμως χρειάστηκε κι αυτή τον χρόνο της για να ξεπεράσει τον Σέρβο τεχνικό αλλά και για να ενταχθεί στους πραγματικούς διεκδικητές της Euroleague.
Αυτός που σίγουρα δείχνει ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο είναι ο Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» διατηρούν μεν το καθεστώς «μοναρχίας» στο ελληνικό Πρωτάθλημα, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν έχουν… σηκώσει κεφάλι. Απέχουν από Final Four της Euroleague όσα είναι και τα χρόνια που πέρασαν από την ημέρα αποχώρησης του «Ζοτς». Κάποιες ομάδες αρκούνται στην προσπάθεια, τούτο όμως δεν ισχύει για τον Παναθηναϊκό καθώς είναι διαφορετικά γαλουχημένος. Η ελληνική ομάδα μέτρησε αρκετές προσπάθειες πρόκρισης στην τελική φάση αλλά όλες στέφθηκαν από αποτυχία. Είτε στις λεπτομέρειες από Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, είτε εξελίχθηκαν σε παταγώδη αποτυχία όπως συνέβη με τις Μπασκόνια, Ρεάλ. Μοναδική ομάδα που δεν πέρασε περίοδο βαθιάς κρίσης ήταν η Μπενετόν Τρεβίζο. Το 1999 ο «Ζοτς» αντικαταστάθηκε από έναν καλό του φίλο, τον Έτορε Μεσίνα.
ΠΟΣΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΤΗ ΦΕΝΕΡΜΠΑΧΤΣΕ;
Με το χέρι στην καρδιά, λίγοι θα απαντήσουν ότι δεν τους προκάλεσε έκπληξη η φετινή πορεία της τουρκικής ομάδας. Ειδικά μετά τις πρώτες 15 αγωνιστικές της κανονικής διάρκειας, όταν μετρούσε μόλις πέντε νίκες και η άποψη περί του… περιπλανώμενου φαντάσματος του Ομπράντοβιτς στον ουρανό της Ulker Sports Hall ήταν αυτή που «κυκλοφορούσε» περισσότερο. Προφανώς το αγωνιστικό στοίχημα της Φενέρ εμπεριείχε πολλά και δικαιολογημένα ερωτηματικά. Γιατί ο άνθρωπος που κουβάλησε την ευθύνη δημιουργίας ομάδας αντίστοιχης με αυτή του παρελθόντος δεν είχε την εμπειρία διακυβέρνησης «μεγάλων καραβιών». Για τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ, η Φενέρ είναι η πρώτη δουλειά του στην Euroleague. Ο Σέρβος ανδρώθηκε προπονητικά στο ΝΒΑ, υπάρχει ωστόσο χαώδης απόσταση μεταξύ του αμερικανικού επαγγελματικού Πρωταθλήματος με το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε επίπεδο νοοτροπίας, πίεσης, στιλ παιχνιδιού κ.α.
Φεύγοντας από την Κωνσταντινούπολη, ο Ομπράντοβιτς άφησε κορμό παικτών, με κυρίαρχο στοιχείο την παραμονή των δύο σπουδαιότερων αγωνιστικών γραναζιών (ΝτεΚολό-Βέσελι). Οι υπόλοιποι είναι ρολίστες και σε κάποια παιχνίδια, κατά συνθήκη πρωταγωνιστές. Υπό την έννοια ότι πέρασε μια πενταετία από την εποχή που η Φενέρ βασιζόταν στις επινοήσεις του Μπόμπι Ντίξον, ενώ ο Μελίχ Μαχμούτογλου πάντα ήταν ένας πολύ χρήσιμος παίκτης, ουδέποτε όμως πρωταγωνιστής. Επιπλέον, ο Αχμέτ Ντουβερίογλου δεν είχε την προσδοκώμενη εξέλιξη, ενώ ο Μπιμπέροβιτς παραμένει στο στάδιο εκμάθησης της διοργάνωσης. Ο Λέο Βέστερμαν δεν κόλλησε ποτέ στη Φενέρ, γι’ αυτό τον περασμένο Δεκέμβριο μετακόμισε στη Βαρκελώνη.
ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Η δημιουργία μιας καινούργιας ομάδας προφανώς άγγιξε τα όρια της αναγκαστικής επιλογής. Και σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης όπου η απόφαση μείωσης του οικονομικού προϋπολογισμού επίσης ήταν δεδομένη. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε απλά μείωση αλλά ισχυρό «κούρεμα» της τάξεως του 50%. Το επιβεβαίωσε ο General Manager της ομάδας, Μαουρίσιο Γκεραρντίνι, οριοθετώντας ως στόχο την πρόκριση στα Playoffs. Αυτός ο συνδυασμός δεν ήταν εύκολος, ειδικά το περασμένο καλοκαίρι, λόγω και των αμφιβολιών που αναπτύχθηκαν στην αγορά (απόρροια της πανδημίας) και της απροθυμίας Αμερικανών να φύγουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Χαμηλός προϋπολογισμός για μια ομάδα που πρέπει να φτιαχτεί από την αρχή, με συσσωρευμένες υποχρεώσεις και αρνητική περιρρέουσα ατμόσφαιρα για τις πληρωμές.
Το μυστικό της επιτυχίας της Φενέρ δεν είναι τόσο η ορθότητα των αρχικών επιλογών της όσο το γεγονός ότι αντιλήφθηκε γρήγορα τα λάθη της και δεν επέμεινε σ’ αυτά. Διαπίστωσε δηλαδή ότι ο Τζάστιν Χάμιλτον απείχε από αυτό που είχε φανταστεί, σύντομα χαρακτήρισε αυτή την επιλογή «λανθασμένη» και πήγε ένα βήμα παρακάτω με την απόκτηση του Κάιλ Κουίν. Κατάλαβε ότι η προσθήκη παίκτη της προσωπικότητας του Μάρκο Γκούντουριτς ήταν απαραίτητη και ωφελήθηκε αφάνταστα από την ένταξη του Σέρβου γιατί η δική του επίδραση οδήγησε στις δέκα συνεχόμενες νίκες και στην αλλαγή σκηνικού.
Αποδέχθηκε με την αλήθεια, δηλαδή, ότι οι Εντγκάρας Ουλάνοβας και Έντι Τζάρελ είναι παίκτες για συγκεκριμένες δουλειές οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν υποστηρικτικά. Σταδιακά μειώθηκε ο χρόνος συμμετοχής τους, ειδικά ο Λιθουανός μετά τα 30λεπτα των πρώτων δέκα αγωνιστικών, ο χρόνος του περιορίστηκε στο μισό. Μοναδικός από τους παίκτες-στοιχήματα που της βγήκαν είναι ο Ντισόν Πιέρ, γεγονός το οποίο αποδεικνύεται από τη βελτιωμένη εικόνα του στη διάρκεια της σεζόν. Ο Λορέντζο Μπράουν ήταν λογικό να μην μπορεί να κάνει αυτά που έκανε με τη φανέλα του Ερυθρού Αστέρα, παραμένει όμως στη λίστα των πολύ σημαντικών παικτών.
Κυρίως όμως, ο Κοκόσκοφ έδωσε την μπάλα στα χέρια παικτών που έχουν προσωπικότητα και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν καθώς οι τρεις βασικοί άξονες δημιουργίας της Φενέρ είναι οι ΝτεΚολό, Γκούντουριτς, Μπράουν αλλά και ο Γιαν Βέσελι στην τελική πάσα μέσα από τη ρακέτα και γενικώς στο χτίσιμο παιχνιδιού σ’ αυτό που λένε οι προπονητές… «από μέσα προς τα έξω».
ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ FINAL FOUR
Με εξασφαλισμένη την πρόκρισή της στα Playoffs, αν η Φενέρμπαχτσε εξασφαλίσει θέση και στο Final Four ουσιαστικά θα έχει πετύχει τζακ ποτ. Γιατί στην πρώτη μεταβατική χρονιά, στην πρώτη (μετά Ομπράντοβιτς εποχή) σεζόν, θα πλησιάσει το μέγιστο του προσδοκώμενου αποτελέσματος για κάθε ομάδα. Διότι, δεν χτίστηκε για να κατακτήσει την Euroleague αλλά για να διεκδικήσει θέση στην προημιτελική φάση της διοργάνωσης. Αυτό που διακυβεύεται για τους Τούρκους στην τελευταία αγωνιστική είναι αν θα έχουν πλεονέκτημα έδρας. Στην περίπτωση που κερδίσουν τη Ρεάλ Μαδρίτης στην Κωνσταντινούπολη και η Αρμάνι ηττηθεί στο Μιλάνο από την Αναντολού Εφές, θα αντιμετωπίσουν την ιταλική ομάδα με πλεονέκτημα έδρας. Υπάρχει όμως και το αρνητικό σενάριο δικής τους ήττας από τη Ρεάλ όπου εκεί θα κινδυνέψουν να κατρακυλήσουν έως και την 7 ή 8η θέση της βαθμολογίας. Βρίσκονται δηλαδή προ του βήματος που θα κρίνει την χρονιά έχοντας αποδείξει μέχρι τώρα ότι πραγματικά «ξεπέρασαν» τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ντίνος Μήτογλου: Κάνει τη καλύτερη σεζόν και γίνεται περιζήτητος (vids)
