Η εξαφάνιση του Λάρκιν και η ελεύθερη πτώση της Εφές

Προφανώς γνωρίζουν μόνοι οι ίδιοι αν έχουν μείνει στην σελίδα του περσινού κεφαλαίου της Euroleague διατηρώντας τη σκέψη του τι θα μπορούσε να συμβεί αν είχε ολοκληρωθεί η σεζόν. Σίγουρα όμως, το βλέμμα δεν είναι σ’ αυτή που έχουν μπροστά τους καθώς η Αναντολού Εφές δεν θυμίζει στο παραμικρό την περσινή ομάδα που ήταν χάρμα οφθαλμών κι έπαιζε σε πολύ ανώτερη ταχύτητα από τους υπόλοιπους. Η τέταρτη διαδοχική ήττα ήρθε να επιβεβαιώσει την ελεύθερη πτώση της τουρκικής ομάδας καθώς, πλέον, δεν υφίσταται το στοιχείο της σύμπτωσης.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι για να συναντήσει κανείς την τελευταία φορά που γνώρισε τόσο μεγάλο αριθμό διαδοχικών ηττών, θα πρέπει να εστιάσει στην (καταστροφική) σεζόν 2017-18, η οποία βέβαια είχε και διδακτικό χαρακτήρα. Γιατί ο αριθμός των σερί ηττών έφτασε στις οκτώ και λήφθηκε η απόφαση του… «γκρεμίζω και χτίζω από την αρχή». Εκείνο το εγχείρημα οδήγησε στη περσινή τρομερή ομάδα.

Παραμένοντας στη λίστα των αρνητικών ρεκόρ, η τουρκική ομάδα γνώρισε μία από τις πιο βαριές ήττες στην ιστορία της στη Euroleague μ’ αυτό το βαρύ και ασήκωτο -35 από την ΤΣΣΚΑ (100-65). Το συμπτωματικό της ιστορίας είναι ότι η τελευταία συντριβή συντελέστηκε στο ίδιο γήπεδο – τον Γενάρη του 2018 – από την ίδια ομάδα όπου το… θερμόμετρο είχε πέσει στους -41 (110-79).

Βέβαια, ένα παιχνίδι μπορεί να «στραβώσει» και να μην ισιώσει ποτέ, στην προκειμένη περίπτωση όμως σημασία δεν έχει το δέντρο αλλά το δάσος και η Εφές ξεκάθαρα έχει χάσει τον αγωνιστικό προσανατολισμό της, σε σημείο (αυτή τη στιγμή) να μην πείθει ότι μπορεί να διαδραματίσει ρόλο αντίστοιχο μ’ αυτόν που είχε πέρυσι. Σε μια προσπάθεια γενικής αφύπνισης, ο Εργκίν Αταμάν έδωσε χαρακτήρα Playoffs σε κάθε αγώνα που ακολουθεί διότι αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος, ομοίως και ο αριθμός των αγώνων.

Η αλήθεια είναι ότι η φετινή πορεία της Εφές εχει ερμηνείες, βασικότερη όλων είναι όμως η απόδοση του Σέιν Λάρκιν. Ο Αμερικανός αντιμετώπισε πρόβλημα τραυματισμού στην αρχή της σεζόν, όταν επέστρεψε στη δράση αναπτύχθηκε η εντύπωση ότι η ομάδα του θα μπει στο σωστό μονοπάτι, συμβαίνει όμως το αντίθετο, το οποίο δεν είναι και φυσιολογικό. Όπως για παράδειγμα οι μόλις 7.1 πόντοι που έχει κατά μέσο όρο στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια με ποσοστά ευστοχίας τα οποία σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι όντως ο Λάρκιν. Για την ακρίβεια, έχει 2/13 σουτ εντός παιδιάς και 6/18 τρίποντα.

Δεν τίθεται καν ζήτημα σύγκρισης με τον παίκτη της περσινής χρονιάς ο οποίος σούταρε με ποσοστό άνω του 55% στα δίποντα, στο δε μεγαλύτερο μέρος της σεζόν πορευόταν με άνω του 45% και στα τρίποντα για να καταλήξει στο 42.6%. Κυρίως όμως, δεν θυμίζει σε τίποτε τον περσινό ηγέτη της Εφές του οποίου το παιχνίδι ήταν η χαρά των συμπαικτών του καθώς άνοιγε χώρους για όλους, υποχρεώνοντας μια ολόκληρη άμυνα να ασχολείται μαζί του. Παρόλ’ αυτά πέρυσι είχε άνω των 22 πόντων κατά μέσο όρο, επιβεβαιώνοντας την ικανότητα διάλυσης κάθε αμυντικού συστήματος που καταστρώθηκε για να τον περιορίσει.

Στο μπάσκετ, μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν, οπότε ο Εργκίν Αταμάν μάλλον περιμένει την έκρηξη του Σέιν Λάρκιν για να ανακτήσει η ομάδα του τη χαμένη αυτοπεποίθησή της, να βρει επίσης και την αγωνιστική ταυτότητά της. Προς το παρόν, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση μ’ αυτό που παρουσίασε πέρυσι…