Ένα πρωτάθλημα, στα είκοσι

Μερικές ώρες μετά το κοσμοϊστορικό «αντίο» του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού, τα προγνωστικά ειδικών και λιγότερο ειδικών έβλεπαν τους «πράσινους» μαντρωμένους στην Euroleague, τουλάχιστον για την περίοδο 2020-1.

Η διάψευση κατέφτασε αρμοδίως και παταγωδώς πριν συμπληρωθεί 48ωρο, όταν κοινοποιήθηκε στα μέσα ενημέρωσης η επιστολή της διοίκησης προς τη Βαρκελώνη. «Ζητάμε την απεμπλοκή μας από τη διοργάνωση», έγραφε το φιρμάνι.

Είναι όμως έμπρακτη και υδατοστεγής αυτή η διάψευση; Ή μήπως μπάζει νερό;

Η λογική –που συχνά διαψεύδεται- σπεύδει να τοποθετήσει έναν κραυγαλέο αστερίσκο. Πώς είναι δυνατόν να προεξοφλεί τη μεθεπόμενη κίνησή της μία εταιρία που έχει κολλημένο στην εξώπορτά της πωλητήριο;

Εφ’ όσον εμφανιστεί από το ηλιοβασίλεμα επενδυτής διατεθειμένος να πληρώσει τα 25 εκατομμύρια ευρώ, που δεν είναι δα εξωφρενικό για το μέγεθος ενός εξάκις ευρωπρωταθλητή ποσό, θα απαιτήσει να αναλάβει την ΚΑΕ εν λευκώ. Και να την οδηγήσει εκεί που αυτός θέλει.

Πιθανή αποχώρηση του Παναθηναϊκού από την Euroleague μοιάζει με εθελούσιο ακρωτηριασμό, αφού μειώνεται αυτομάτως η εμπορική του απήχηση, ενώ φορτώνεται στην καμπούρα του η περίφημη ρήτρα των 10 εκατομμυρίων ευρώ.

Ακόμα και αν η νυν διοίκηση προσβάλει το συμβόλαιο με τον Μπερτομέου στα διεθνή δικαστήρια, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί την ευοίωνη εξέλιξη του παράτολμου εγχειρήματος.

«Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο», έλεγε το παλιό σουξέ. «Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο». Οι ανεξίτηλες αναμνήσεις των ευρωπαϊκών θριάμβων έχουν μηδαμινή εμπορική αξία στο χρηματιστήριο του 2020, ενώ τα έπιπλα απειλεί να τα πάρει ο δοσάς.

Στα «ρεπορτάζ» των εξαπτέρυγων ιστοσελίδων και εφημερίδων, εκφράζεται η πεποίθηση –ή μάλλον, ο ευσεβής πόθος- ότι θα εκδοθεί συναινετικό διαζύγιο ανάμεσα στις δύο πλευρές. Γιατί; Γιατί έτσι.

Προσωπικά θεωρώ απίθανο να χαρίσει ο Μπερτομέου στον Παναθηναϊκό έστω ένα γρόσι, από τη στιγμή μάλιστα που οι σχέσεις μεταξύ των δύο οργανισμών (αλλά και μεταξύ των δύο ηγετών) βρίσκονται κάτω από το μηδέν.

Οι περίεργες διατυπώσεις του κανονισμού της Euroleague («transfer» κ.ο.κ.) αφήνουν να εννοηθεί ότι οι ομάδες-μέτοχοι επιτρέπεται να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτους και μάλιστα με το αζημίωτο.

Αυτή η δημιουργική ασάφεια δημιουργεί κάποιες ελπίδες για αναίμακτο χωρισμό, εφ’ όσον φυσικά υπάρχουν άλλοι σύλλογοι που ενδιαφέρονται για σύναψη πολυετούς κλειστού συμβολαίου.

Τη περιβόητη ρήτρα των 10 εκατομμυρίων ευρώ –ποσού που θα τριπλασίαζε μεμιάς τον «πράσινο» προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς- δεν την έχω δει γραμμένη πουθενά. Ωστόσο, ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος παραδέχθηκε την ύπαρξή της, υπενθυμίζοντας ότι υπάρχει παράλληλο χρέος της Euroleague προς τον Παναθηναϊκό.

Θα πρέπει να θεωρείται απίθανο, να σπρώξει η FIBA χρήμα προς τη Βαρκελώνη για να διευκολύνει τις εξελίξεις. Αντίδωρο και μπόνους, ναι. Τέτοιου ύψους μπαξίσι, όχι.

Τα ποσά με τα οποία θρυλείται ότι επιβραβεύτηκαν για το αντάρτικό τους ομάδες όπως η Τόφας και η Λιέτουβος είναι εξαψήφια και πάντως ασήμαντα σε σύγκριση με τον θησαυρό που απαιτείται για το πολύκροτο «goodbye» του Παναθηναϊκού στην Euroleague.

Πρέπει να είναι τυφλός ή αιθεροβάμων κάποιος, για να θεωρήσει πρόοδο τη μετακόμιση από τη Euroleague στο Βasketball Champions League. Όσα προβλήματα και αν έχει η κορυφαία διοργάνωση, όποια και αν είναι η τάση της εποχής, η απόσταση ανάμεσα στις δύο διοργανώσεις παραμένει χαώδης.

Το BCL μπορεί να ταιριάζει καλύτερα στα οικονομικά δεδομένα της νέας εποχής του Παναθηναϊκού (εάν αποβεί άκαρπη η αναζήτηση αγοραστή), αλλά δεν παύει να είναι μικρό μαγαζί. Το ισοζύγιο συμμετοχής σε μία διοργάνωση κρίνεται όχι μόνο από τα έξοδα, αλλά και από τα έσοδα.

Σας αραδιάζω τα ονόματα των ομάδων που αντιμετώπισε η ΑΕΚ φέτος στο ΟΑΚΑ, για να μου υπολογίσετε εσείς πόσα εισιτήρια θα κόψουν οι –προφανώς απογοητευμένοι από τις εξελίξεις- οπαδοί του «τριφυλλιού»: Ορτέζ, Αντβέρπ, Μπούργος, Ράστα Βέχτα, Χάποελ Ιερουσαλήμ, Μπαντίρμα, Άνβιλ, Τέλεκομ Μπον.

Ο ΠΑΟΚ έπαιξε με Μπεσίκτας, Νεπτούνας, Μπρίντιζι, Σαραγόσα, Σομπάτελι, Ντιζόν. Το Περιστέρι με Ρίγα, Νίζνι, Νίμπουρκ, Γκαζιαντέπ, Τενερίφε, Μόρναρ, Μπάμπεργκ, Χάποελ.

Τα 15-20 χιλιάδες εισιτήρια ενός ντέρμπι της Euroleague με τη Φενέρ, ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί 5-6 αγώνες του BCL για να τα φτάσει, στην καλύτερη περίπτωση. Ας μη μιλήσουμε και για την αξία των τηλεοπτικών συμβολαίων.

Ακόμα και σε ένα υποθετικό final-4, με αντιπάλους π.χ. τη Γαλατασαράι, τη Μονακό και την Τενερίφη, αμφιβάλλω αν θα γέμιζε το γήπεδο.

Η ΑΕΚ πλημμύρισε το ΟΑΚΑ με κόσμο το 2018, επειδή ο κόσμος της διψούσε για μία διάκριση. Τι είδους δίψα να δημιουργήσουν τέτοια ζευγαρώματα στο καλομαθημένο σε ευρωπαϊκά μεγαλεία κοινό του Παναθηναϊκού;

Ο Γιαννακόπουλος έχει απόλυτο δίκαιο στο σκεπτικό της εξόδου. Είναι ανεδαφικό, άκυρο και παράλογο, να διαιωνίζεται το μοντέλο του παραλή προέδρου, που χάνει κάθε χρόνο μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Και, για να γίνω κυνικός, ουδείς δικαιούται να κάνει κουμάντο στην τσέπη του ιδιοκτήτη μίας εταιρίας, αθλητικής ή άλλης. Μόνο όσοι πληρώνουν έχουν λόγο στις εξελίξεις, δηλαδή ο Γιαννακόπουλος και μόνο αυτός. Πάντως όχι οι τζαμπατζήδες της οργανωμένης κερκίδας.

Εάν υπάρχει ένα στοιχείο που απογοητεύει στην κοσμοθεωρία του, όπως και στην αντίστοιχη των Αγγελόπουλων, αυτό είναι η επιμονή στην, εκατέρωθεν καταστροφική, διαμάχη μεταξύ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού.

Εάν δεν αλλάξει κάτι, η επόμενη σεζόν θα είναι η πρώτη που θα κυλήσει δίχως την οικονομικά ζωοδόχο πηγή των «αιώνιων» ντέρμπι. Η μεταξύ τους κόντρα αποδεικνύεται βαρίδι που παρασύρει στον βυθό το ελληνικό πρωτάθλημα και δημιουργεί τεράστια ζημιά σε αμφότερους.

Θα περίμενε κανείς, να βάλουν μυαλό οι «κόκκινοι» και ο «πράσινος» μαικήνες προ της επικείμενης κατάρρευσης και να χαράξουν κοινή στρατηγική, στηρίζοντας εαυτούς και αλλήλους, με γνώμονα την επιβίωσή τους. Εκείνοι επιμένουν να πανηγυρίζουν, αντί να κλαίνε κλάμα γοερό.

Ο Γιαννακόπουλος χαρακτηρίζει τον υποβιβασμό του Ολυμπιακού κορωνίδα της παραγοντικής καριέρας του, οι δε Αγγελόπουλοι θεωρούν την εθελούσια απουσία τους από την Basket League πλήγμα στην άλλη πλευρά. Και όλοι μαζί παλεύουν να ορθοποδήσουν σε κινούμενη άμμο.

Εάν μπορούσαν να σκεφτούν «έξω από το κουτί», θα εγκατέλειπαν όλες τις διοργανώσεις και θα έπαιζαν όλο τον χρόνο μεταξύ τους. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός εις το διηνεκές, ένα άτυπο πρωτάθλημα έξι μηνών με στοίχημα τις 20 νίκες! Αμερικανιστί, best of 39!

Έτσι θα έκοβαν κανένα εισιτήριο, θα συντηρούσαν το όνομά τους στην επικαιρότητα, θα μοσχοπουλούσαν τα τηλεοπτικά δικαιώματα, θα ζέσταιναν τη βαριεστημένη εξέδρα και θα έδιωχναν και τις αράχνες από τα ταμεία.