Μια κίνηση που έπρεπε να είχε γίνει καιρό

Η συζήτηση που έτεινε να εξελιχθεί από “talk of the town” σε “εθνικό θέμα” φαίνεται πως οδεύει προς το τέλος της. Οι ερυθρόλευκοι κατέληξαν στον Μόντε Μόρις ώστε να να αποτελέσει το τελευταίο κομμάτι του backcourt τους, το οποίο πλέον -μέσα από τις ζυμώσεις των πολλών παιχνιδιών και του εσωτερικού ανταγωνισμού- θα αρχίσει να παίρνει την τελική του μορφή σε επίπεδο κατανομής αρμοδιοτήτων και rotation.

Όσοι παρακολουθούν με συνέπεια το Hoopfellas θα θυμούνται το πόσες φορές είχαμε αναρρωτηθεί σχετικά με το “πώς είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να μην ασχολείται πραγματικά με την περίπτωση του Μόρις”. Εν τέλει, έστω και με μια μικρή καθυστέρηση, ασχολήθηκε. Παιδί του Μίτσιγκαν και των Μεσοδυτικών Πολιτειών. Εκεί που υπάρχει μια άλλη Αμερική σε σχέση με αυτό που έχει στο μυαλό του ο μέσος -εκστασιασμένος από τα φώτα των μητροπόλεων των δύο ακτών- Ευρωπαίος. Εκεί που εδρεύει η πραγματική “Αμερική” (ΗΠΑ).

Ο Μόρις είναι “Γκαρντ Μπαρτζώκα”. Είναι όμως ο γκαρντ που χρειάζεται ο Ολυμπιακός;

Οι μύστες του NCAA θα θυμούνται εκείνη τη σπουδαία ομάδα των Cyclones. Georges Niang, DeAndre Kane, Matt Thomas, Abdel Nader, Naz Mitrou-Long, Dustin Hogue και φυσικά Monte Morris. To Ιowa State τότε έπαιζε το μπάσκετ του άμεσου μέλλοντος. Μια επίθεση υψηλού ρυθμού στην πλατφόρμα του Pace & Space, ταχύτητα και επιθετικότητα σε κάθε δράση, τόνοι περιφερειακής εκτέλεσης, εξαργύρωση της έντασης αυτής με συχνή επισκεψιμότητα στη γραμμή του φάουλ. Αυτό το στυλ παιχνιδιού δεν δούλεψε βέβαια ιδιαίτερα όταν ο Fred Hoiberg προσπάθησε να μεταφέρει τη δημοκρατικότητα του χαρακτήρα του στο ΝΒΑ και στους Μπουλς, όμως υπήρξε άκρως συναρπαστικό και αποτελούσε την επιτομή του μπάσκετ των analytics. Και ο Μόντε Μόρις ήταν ο γκαρντ των analytics.

Αυτομάτως αυτό στοιχειοθετεί μια καλή βάση για να μπορέσει να είναι αποτελεσματικός στο μπάσκετ των Πειραιωτών. Βασικό του πλεονέκτημα στην προσπάθεια αυτή είναι η ικανότητα του στο κομμάτι της απόφασης. Πρόκειται για έναν γκαρντ ο οποίος έχει την κατάλληλη μπασκετική κουλτούρα (σημαντικό asset ως προς τον εγκλιματισμό του σε αυτήν τη βαθμίδα ανταγωνισμού στην Ευρώπη) και παίζει το άθλημα σωστά, όπως ακριβώς το διδάχθηκε. Το low-mistake παιχνίδι του αποτελεί άκρως ερωτεύσιμο χαρακτηριστικό για τον κόουτς Μπαρτζώκα (Ουόκαπ, Ουίλιαμς-Γκος) όπως και το efficiency του ως decision-maker.

Στο κομμάτι της απόφασης φυσικά εντάσσεται και το shot selection. Ο Μόρις δεν ήταν ποτέ σπουδαίος σουτέρ όμως η καριέρα του διακρίνεται από μια εξόχως συνεπή αποτελεσματικότητα σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης, ακριβώς γιατί φιλτράρει σωστά τα σουτ που παίρνει. Η δε ικανότητα του στις Spot-up εκτελέσεις (τα τελευταία 5 χρόνια “γράφει” 1.123 πόντους/κατοχή στο ΝΒΑ σε αυτό το πεδίο) μπορεί να τον κάνει συμβατό σε σχήματα όπου θα παίζει για κάποια λεπτά (και) δίπλα στον Ουόκαπ, παρότι ο Μόρις είναι κυρίως on-ball παίκτης. Στην Αμερική ουκ ολίγες άμυνες επέλεξαν την Under αντιμετώπιση στα PnR που έτρεχε, με τους Σανς για παράδειγμα να απαντούν με Twist δράσεις (άμεση επανάληψη του σκριν με την αλλαγή της γωνίας να αυξάνει την πιθανότητα ο αμυντικός να εγκαταλείψει το Under). Αλλά σε αυτά θα εμβαθύνουμε (εκτός των άλλων) στο Gazz Floor της Παρασκευής.

Ο Μόρις είναι “γκαρντ οικονομίας”. Δεν είναι ο skilled σολίστ που θα κρύψει τη μπάλα στο PnR ή θα μοιράσει “σακούλες” με τον χειρισμό του παίζοντας 1on1. Είναι παίκτης ουσίας. Απλός, λιτός, απέριττος. Η ανθεκτικότητα του απέναντι στις επαφές θα τον βοηθήσει να τελειώσει φάσεις κοντά στο καλάθι στην Ευρώπη των διαφορετικών χώρων, ματσάροντας την έλλειψη δυνατού τελευταίου βήματος. Από την παρουσία του ως χειριστή (η οποία αλλάζει το επίπεδο χώρων στην ερυθρόλευκη επίθεση) στις ball-screen δράσεις θα επωφεληθούν και παίκτες όπως ο Ντόντα Χολ, σε καταστάσεις ρολαρίσματος στο καλάθι.

Η δε απόδοση του Μόρις στο αμυντικό κομμάτι ίσως εκπλήξει θετικά αρκετούς. Αν και ποτέ δεν υπήρξε defensive stopper, ο 30χρονος πόιντ γκαρντ μπορεί να πιέσει τη μπάλα, να ακολουθήσει τις αμυντικές περιστροφές και να υποστηρίξει μερικώς (όχι απολύτως φυσικά και δη απέναντι σε βαριά κορμιά ή ψηλούς με δυναμικό post-up παιχνίδι) άμυνα αλλαγών. Το βασικό του όπλο εδώ είναι τα χέρια του τα οποία χρησιμοποιεί καταπληκτικά για να καλύψει χώρους/έδαφος όταν ο αντίπαλος έχει πάρει ένα πλεονέκτημα και να κάνει contest στην τελική εκτέλεση. H ομάδα θα πρέπει να δουλέψει μαζί του για να καλύψει τα αργά του recovers μετά από δυνατά σκριν όμως η επιθετικότητα του βγαίνοντας στις “γραμμές πάσας” θα δώσει έξτρα transition κατοχές στον Ολυμπιακό, σε ένα κομμάτι όπου ο Μόρις μπορεί να είναι άκρως αποτελεσματικός (transition επίθεση).

Εν κατακλείδι, ο Μόρις δεν είναι ο μάγος της προσωπικής φάσης αλλά ο γκαρντ που θα τονώσει κι άλλο το σύστημα με την αποτελεσματικότητα του στο κομμάτι της απόφασης, την πολυχρηστικότητα του και την ικανότητα του να δώσει πράγματα και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Αμερικανός γκαρντ είναι ότι πιο κοντινό υπήρχε διαθέσιμο εκεί έξω σε αυτό που ο κόουτς έχει ορίσει στο μυαλό του ως “αρχετύπο” για τη θέση και τον ρόλο του leading guard στη φετινή ομάδα. Συνειδητά δεν ήθελε έναν super-skilled 1οn1 σκόρερ (ο Μόρις σαφέστατα μπορεί να σκοράρει αλλά δεν είναι τέτοιος παίχτης) αλλά κάποιον που τσεκάρει όσο το δυνατόν πio πολλά κουτάκια και θα βοηθήσει με την παρουσία του περισσότερο τους ήδη υπάρχοντας κυρίως εκτελεστές του Ολυμπιακού. Η αποτελεσματικότητα στη μετάφραση αυτής της επιλογής στο μπάσκετ της Ευρωλίγκας, είναι πιθανό να καθορίσει ολόκληρη τη σεζόν των ερυθρολεύκων. Αναμένουμε λοιπόν, με ανυπομονησία.