Το «Άγιο Φως» του μπάσκετ ξανάρχεται στα μέρη μας!

Όσο κι αν ξεσκονίσω την μνήμη μου, δεν μπορώ να θυμηθώ καλύτερη άνοιξη για τα μπασκετικά μας δρώμενα, εδώ και ακριβώς 25 χρόνια! Από το 2000 και μετά, δηλαδή, τότε που για τελευταία φορά δύο ελληνικές ομάδες έπαιξαν σε ευρωπαϊκούς τελικούς και τους κέρδισαν (ο υπογράφων ήταν παρών και στους δύο), φέρνοντας – με διαφορά εννέα ημερών (από τις 11 έως τις 20 Απρίλη) – τα δύο σημαντικότερα τρόπαια της «Γηραιάς Ηπείρου» στην Ελλάδα.

Ο λόγος για την ΑΕΚ του αείμνηστου Ντούσαν Ίβκοβιτς, η οποία λύγισε (83-76) την Κίντερ Μπολόνια (του Ντανίλοβιτς και του Οικονόμου) στην Λωζάνη και κατέκτησε τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας της (Saporta Cup) και φυσικά για τον Παναθηναϊκό, που στην πρώτη σεζόν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στο Final 4 της Θεσσαλονίκης (73-67 την Μακάμπι στον τελικό).

Εκείνη την περίοδο, βέβαια, το ελληνικό μπάσκετ έφτανε στο τέλος της χρυσή δεκαετίας του '90 και ήταν συνηθισμένο στις μεγάλες επιτυχίες. Το χρήμα έρρεε άφθονο, η πάλαι ποτέ Α1 Κατηγορία θεωρούνταν το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και από τα ελληνικά γήπεδα είχαν περάσει οι κορυφαίοι Αμερικανοί που πέρασαν ποτέ τον Ατλαντικό για να παίξουν μπάσκετ.

Χωρίς αμφιβολία, η κληρονομιά από το «έπος» του '87 και το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής ομάδας που ακολούθησε στο Eurobasket του '89 (Ζάγκρεμπ), αλλά και η ευρωπαϊκή πορεία του Άρη με τα τρία διαδοχικά Final 4 (1988-1990) είχαν ρίξει τους πλέον γόνιμους σπόρους και είχαν συμβάλει τα μέγιστα σε μία μπασκετική εκτόξευση, που δεν είχε προηγούμενο για τα ελληνικά δρώμενα...

Πως μπορεί αλλιώς να εξηγηθούν οι 13 τελικοί παίξαμε και τα οκτώ τρόπαια που σηκώσαμε από το 1991 έως το 2000, με τον ΠΑΟΚ να κάνει την αρχή στο “Πατινουάρ” της Γενεύης (κατακτώντας το Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Σαραγόσα) και μαζί με τον Άρη και τον Παναθηναϊκό να μας «φέρνουν» από δύο ευρωπαϊκά (ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ πήραν από ένα);

Απολογούμαι για το... ελαφρύ πλάτιασμα, αλλά όσα βλέπουν τα μάτια μας το τελευταίο διάστημα, δηλαδή η προοπτική να δούμε ακόμη και τέσσερις ελληνικές ομάδες σε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς, σε συνδυασμό με το ευρωπαϊκό τρόπαιο των Ιτούδη, Δέδα και Χήνα (Eurocup) και το εισιτήριο για την Euroleague, θεωρώ ότι υποχρεώνουν τους παλαιότερους για μία μίνι αναδρομή στην ιστορία.

Έτσι για να θυμόμαστε πως και πότε άρχισε η παράδοση που ακολουθεί το ελληνικό μπάσκετ εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, αλλά και τι ευκαιρία μας παρουσιάζεται για ολική επαναφορά. Σε όλες τις βαθμίδες! Από τα τμήματα υποδομής έως την «επίσημη αγαπημένη» και από την αναβάθμιση του πρωταθλήματος μέχρι την αθρόα εξαγωγή τεχνογνωσίας σε επίπεδο παραγόντων και προπονητών.

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω για τα εφετινά κατορθώματα των ομάδων μας;

Ο Ολυμπιακός προσπέρασε τα πολλαπλά προβλήματα τραυματισμών, που στιγμάτισαν την εφετινή του προσπάθεια και ολοκλήρωσε τον μαραθώνιο των 34 αγωνιστικών της Euroleague στην κορυφή της regular season (η μόνη ελληνική ομάδα που το έχει καταφέρει και μάλιστα δις), ξεπερνώντας με τον καλύτερο τρόπο την απώλεια του Κυπέλλου και της πρωτιάς στην Stoiximan GBL. Το τζάμπολ των playoff είναι πιθανό να τον βρει πλήρη και με τις ιδανικές προϋποθέσεις για να διεκδικήσει την 4η διαδοχική του συμμετοχή στο Final 4!

O πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός δικαιολόγησε με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο τον τίτλο που κατέκτησε πέρυσι στο Βερολίνο και οι τρεις σοβαροί τραυματισμοί σημαντικών παικτών του (Γκριγκόνις, Λεσόρ και Γιούρτσεβεν) προσέθεσαν ακόμη μεγαλύτερη αξία στο εφετινό εγχείρημα.

Τηρουμένων των συνθηκών και των προβλημάτων που αντιμετώπισαν οι «πράσινοι», η 3η θέση και το πλεονέκτημα έδρας με το οποίο θα διεκδικήσουν την επιστροφή τους στο κορυφαίο εφετινό ραντεβού του Άμπου Ντάμπι, σε συνδυασμό με την κατάκτηση του Κυπέλλου και της πρωτιάς στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος, βαθμολογούν με άριστα την έως τώρα προσπάθεια της ομάδας στην τρέχουσα σεζόν.

Αν αμφότεροι οι «αιώνιοι» σφραγίσουν το εισιτήριό τους για τους ημιτελικούς της 23ης Μάη, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ο εφετινός τελικός θα διεξαχθεί χωρίς ελληνική συμμετοχή. Για να μην το πάω παραπέρα και αναφερθώ στον ευσεβή μου πόθο για τον πρώτο ελληνικό εμφύλιο τελικό στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Μία εξέλιξη που αν μη τι άλλο, θα «απογειώσει» το άθλημα, αν γίνει πραγματικότητα.

Από 'κει πέρα, η εφετινή υπέρβαση του ΠΑΟΚ, που από «φαβορί» για υποβιβασμό (κατά πολλούς λόγω χαμηλού budget) έφτασε στους “4” του Κυπέλλου, διεκδικεί πρόκριση στα ημιτελικά των playoffs και βρίσκεται ήδη στον τελικό του FIBA Europe Cup (κόντρα στην Μπιλμπάο), στοχεύοντας στο 3ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας του, δείχνει τον δρόμο και σε άλλες ομάδες και τρόπον τινά βάζει πίεση στον «αυτοκράτορα» συμπολίτη του Άρη να ανεβάσει τον πήχη ενόψει της νέας σεζόν και να φτιάξει ένα πιο ανταγωνιστικό ρόστερ.

Τι να πει κανείς για την ΑΕΚ; Αν εξαιρέσουμε τo “no-show” στα δύο παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ (στο Κύπελλο και στο Game 2 των playoffs) μακριά από τα Άνω Λιόσια, από τις 29 Γενάρη και μετά η «Ένωση» έχει αγγίξει το απόλυτο, έχοντας 12 νίκες σε 13 αγώνες κι απέχοντας ένα βήμα (προηγείται με 1-0 στις νίκες της Ναντέρ) από την πρόκριση και την διοργάνωση του Final 4 στο γήπεδό της.

Όπως το 2018, που το πήρε απέναντι στην Μονακό και το 2020, που το έχασε από την Μπούργκος! Αν τα καταφέρει, πάντως, αυτή την φορά ο ημιτελικός θα είναι κάτι σαν πρόωρος τελικός (πιθανότερος αντίπαλος η πανίσχυρη Μάλαγα, που από την αρχή της σεζόν θεωρείται το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του BCL). Ωστόσο, με 7/7 στην “SUNEL Arena” και μέση διαφορά στους +13,1 πόντους, ακόμη και η κάτοχος του τροπαίου μπορεί να τα χρειαστεί μπροστά στην εφετινή «κιτρινόμαυρη» δυναμική.

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τον θρίαμβο της Χάποελ Τελ Αβίβ στο Eurocup, που υπό τις οδηγίες του Δημήτρη Ιτούδη (ο μόνος Έλληνας προπονητής με τρεις ευρωπαϊκές κούπες σε δύο διαφορετικές ξένες ομάδες) και την γενική διεύθυνση του Γιώργου Χήνα, έσπασε δύο έδρες επί ισπανικού εδάφους και «προβιβάστηκε» στην Euroleague παίζοντας όλη την χρονιά εκτός έδρας, νομίζω ότι δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πιο επιτυχημένη σεζόν για το άθλημα στην χώρα μας...

Τι απομένει πλέον; Το “check” στα Final 4 ιδανικά της Αθήνας και εν συνεχεία του Άμπου Ντάμπι και από 'κει πέρα να μείνει η κούπα του FIBA Europe Cup στον Λευκό Πύργο και στα Άνω Λιόσια, αλλά και φυσικά να δούμε το ελληνικό clasico στην “Etihad Arena”. Σε μία τέτοια ευτυχή συγκυρία, το 2025 θα είναι η χρονιά μας και σε εθνικό επίπεδο.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά το ευνοεί και η συγκυρία της εντοπιότητας με τις γυναίκες να παίζουν εντός έδρας στο Eurobasket του Ιουνίου (ΣΕΦ) και τους άνδρες να παίζουν στην Λάρνακα και να έχουν στο πλευρό τους όλη την Κύπρο στην 1η φάση του Πανευρωπαϊκού.

Καλό Πάσχα να έχουμε όλοι και να ονειρευόμαστε στο φουλ (Dream big)!

Υγ.: Αν συμβούν όλα τα παραπάνω και μπει και ο Σφαιρόπουλος στα playoffs με τον Ερυθρό Αστέρα, τότε οι «οιωνοί» της Μεγάλης Εβδομάδας, θα είναι ιδανικοί για την απόλυτη «φώτιση» στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα...