Η μοίρα του σούπερ ήρωα

• Το ένστικτο και η χαρά του παιχνιδιού
• Το “ξύλο” και η πνευματική διαχείριση

Το να αποθεώσεις τον Κώστα Σλούκα για την ηγετική του ικανότητα και το ηχηρό “παρών” που δίνει στις ζόρικες στιγμές της ομάδας του, είναι σα να λες πως ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα από τον ανατολή. Και εδώ ακριβώς είναι που -αρκετές φορές- ο συγκεκριμένος παίκτης μπορεί και να “αδικείται”. Τα εισαγωγικά τα βάζω γιατί η προσφορά του ουδέποτε αμφισβητήθηκε, σε όποια ομάδα βρέθηκε (ακόμα και αν μετά την αποχώρηση του λόγω...πληγών αρκετοί την ακύρωσαν). Αλλά αυτή η “αδικία” στην οποία αναφέρομαι έχει να κάνει με το γεγονός πως αυτή η προσφορά, αυτά τα -πολλές φορές” ακραία πράγματα που κάνει ο Σλούκας στις δύκολες στιγμές και είναι καθοριστικά, θεωρούνται δεδομένα.

Είναι αυτή η μοίρα του “σούπερ ήρωα”. Ότι έχει το καθήκον και την υποχρέωση να εμφανιστεί και να... σώσει τον κόσμο, όταν αυτός υποφέρει. Έχουμε μάθει να ζούμε με το happy end ως θεατές, έχουν μάθει να κάνουν το ίδιο εδώ και δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό, όπως και σε κάθε άλλη ομάδα, εντός και εκτός συνόρων που ευτύχησε να έχει στο ρόστερ της έναν παίκτη αυτού του διαμετρήματος. Αυτή η βεβαιότητα όμως είναι που μας κάνει πολλές φορές να λησμονούμε πως δεν είναι πάντα το ίδιο εύκολο και αυτονόητο. Πως δεν είναι κάθε αγώνας ο ίδιος. Πως δεν είναι κάθε χρονιά η ίδια. Και εδώ είναι που πρέπει να εκτιμηθεί ακόμα περισσότερο το πως διαχειρίζεται ο Σλούκας (και κάθε παίκτης από αυτό το πάνω ράφι) την απαίτηση να φέρνει εις πέρας την αποστολή του. Και σωματικά και πνευματικά.

Το ένστικτο και η χαρά του παιχνιδιού

Μπορεί λοιπόν να φαίνεται αυτονόητο να βουτήξει στα πόδια του Γκούντουριτς, ο Σλούκας εκμεταλλευόμενος τη στιγμή που του έδωσε το λάθος του αντιπάλου του και όχι μόνο να διεκδικήαει τη μπάλα, αλλά και να την κερδίσει και να φέρει το σώμα του σε τέτοια θέση ώστε να την “ασφαλίσει” και να πάρει το φάουλ, σε μία καθοριστική φάση που αλλάζει τα δεδομένα ενός ματς. Δεν είναι όμως τίποτα από αυτά (αυτονόητο). Μάλιστα για έναν παίκτη στα 35 του, δεν είναι καν η βουτιά. Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος το πως διαχειρίζεται το κορμί του για να είναι ενεργός σε υψηλό επίπεδο, μέσα από τα (συχνά-πυκνά) “βάσανα” μυικών ενοχλήσεων. Αλλά εκεί έρχεται να μιλήσει το ένστικτο του ηγέτη, μαζί με τη χαρά του παιχνιδιού. Γιατί και αυτή αν δεν την έχεις, όσο μεγάλο όνομα και αν είσαι, σε όποια ηλικία...άστα να πάνε.

Μετά την ήττα του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη στο πρώτο από τα δύο άσχημα ματς του Ναν, όταν οι Πράσινοι μπλόκαραν μπροστά στα νέα δεδομένα, αναρωτιόμουν (με αυτή την εικόνα) τι θα γίνει όταν δεν τα βαζει ο αμερικάνος

Λογική απορία πιστεύω για μια ομάδα που είχε μάθει να ζει με τους 25-27+ πόντους του. Δεν μπορεί ο πρωταθλητής Ευρώπης να κρέμεται επιθετικά από το ταλέντο και την ικανότητα μόνο ενός παίκτη. Ούτε καν δύο. Και εδώ έχουν αξία οι δηλώσεις του Αταμάν μετά το ματς με τη Φενέρ που δείχνουν την ανάγκη που υπάρχει για τη συνέχεια, καθώς ο Τούρκος τόνισε στους παίκτες του, πως: “Κάποιες φορές είναι σημαντικό να βρίσκεις τον τρόπο να νικάς ακόμα και στις κακές σου μέρες. Δεν είναι μία πολύ καλή μέρα για μας, ειδικά επιθετικά, με εξαίρεση έναν-δύο παίκτες”. Αυτοί λοιπόν οι ένας, δύο...άντε δυόμιση έφταναν. Ένας όχι όμως!

Ναι ο Παναθηναϊκός έπεσε από την Ακρόπολη και κατά την πτώση ο Σλούκας προσγειώθηκε...όρθιος και βρήκε το πορτοφόλι που έδωσε στον Ναν για να πάει στο ταμείο. Οκ, δεν είναι σενάριο που βλέπεις κάθε μέρα, αλλά και το να φτάνεις μια τόσο καλή ομάδα, που είναι σε εξαιρετική κατάσταση και επιστρέφει με ευκολία στο ματς σε μια καυτή έδρα, να χάνει το μυαλό της και να κάνει...άλλα αντ άλλων στα τελευταία δευτερόλεπτα (λάθος Γκούντουριτς, τρίποντο και φάουλ εκτός λογικής του Χέϊς Ντέϊβις) δείχνει πως βλέπουν και οι άλλοι τη φανέλα σου.

And that moment, we knew…@kos_slou 😤💚#WeTheGreens #LiveTheGreenMagic #Club1908 #OneClubOneApp pic.twitter.com/WSdK8oqbbL

— Panathinaikos BC (@Paobcgr) February 4, 2025

Για να φτάσουμε εκεί απαιτήθηκε η μεγαλοπρέπεια του Σλούκα, το ξέσπασμα ακόμα ενός παίκτη που περνάει αρκετά (ακόμα) κάτω απο τα ραντάρ, του Χουάντσο και η...γκεστ αλλά καθοριστική στο τέλος συμβολή του Ναν. Και αναφερόμενος σε αυτούς τους τρείς πρέπει να προσθέσω κάτι που πρέπει να αποτυπωθεί για να δείξει την ακόμα μεγαλύτερη αξία και του Σλούκα αλλά και (στο συγκεκριμένο σκέλος) του Χουάντσο. Και εξηγώ...

Το “ξύλο” και η πνευματική διαχείριση

Επανέρχεται συνέχεια η κουβέντα για τα νεύρα του Ναν και την αντιμετώπισή του από τους διαιτητές. Θα ξεπεράσω τόσο την μανία καταδίωξης που έχουν κάποιοι στην Ελλάδα σε αυτό το σκέλος, όσο και το γεγονός πως (και) στην Euroleague η διαιτησία παραμένει προβληματική (αλλά δέχεται και τεράστια πίεση). Θα πω πως ξύλο τρώνε και πολύ μάλιστα όλοι οι παίκτες που θεωρούνται καθοριστικοί για την ομάδα τους. Απλά εμείς εστιάζουμε τι συμβαίνει με τις δικιές μας ομάδας (τις ελληνικές εννοώ). Και για να το περιορίσω στα του Παναθηναϊκού ρωτάω... Δηλαδή ο Σλούκας δεν τρώει ξύλο; Δεν εστιάζουν εκεί αντίπαλοι; Ο Χουάντσο (ειδικά μετά την απουσία του Λεσόρ) δεν τρώει (και ρίχνει) στις δικές του μάχες; Αυτοί δεν εκνευρίζονται; Πως αντιμετωπίζει ο Σλούκας αυτά τα νεύρα μέσα στο ματς; Πόσο αφήνει τον εαυτό του να επηρεάζεται και πόσο καταφέρνει να μην γυρίζει το “κουμπί” στην τρέλα στερώντας από την ομάδα του έναν βασικό μοχλό; Άλλο το να μην είναι καλά ο (κάθε) Σλούκας εξαιτίας κάποιου τραυματισμού ή κακής βραδιάς και άλλο να επιτρέπει να παίζουν με το μυαλό του.

Συμφωνώ πως κάθε χαρακτήρας είναι και διαφορετικός. Από την άλλη ο Σλούκας είναι τόσο σταρ όσο είναι και ο Ναν. Μάλιστα θα πω ότι αν ο δεύτερος είναι ο καλύτερος σκόρερ αυτή στη στιγμή στην Euroleague, ο πρώτος είναι αν όχι ο καλύτερος παίκτης σίγουρα στο top5 αυτών που κάνουν παραπάνω από μια δουλειά στο γήπεδο. Άρα έχει κάθε λόγο να απαιτεί τον ίδιο σεβασμό. Αλλά όλα αυτά είναι ωραία στην κουβέντα. Το θέμα είναι ότι όταν καίει η μπάλα, κανένας αντίπαλος δεν θα σου δώσει αυτό τον σεβασμό πάνω στο παρκέ, αλλά θα προσπαθήσει να σου χαλάσει το μυαλό. Το κατά πόσο θα το καταφέρουν ή θα το πολεμήσεις (και αυτό) με επιτυχία είναι ένα μεγάλο στοίχημα ατομικής και ομαδικής επιβίωσης. Ακριβώς αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που βγάζω (χρόνια τώρα) στον Κώστα Σλούκα.

Κατά τα λοιπά για τον Παναθηναϊκό τα είπε (πάλι) ο Αταμάν. Μεγάλη νίκη, καθώς η ήττα θα ήταν τεράστια ζημια, αλλά έγινε απλά η μισή δουλειά αυτή της εβδομάδας. Με τόση ένταση χθες, το ζήτημα είναι η αποθεραπεία μέχρι αύριο και το ραντεβού με την Εφές που έχει άλλα χαρακτηριστικά από την Φενέρ, που την κάνουν και πιο απρόβλεπτη. Ο Παναθηναϊκός θα ζει με τους τελικούς του ΟΑΚΑ, ελπίζοντας ότι αυτό θα δίνει πάντα τη λύση. Επαναλαμβάνω ότι αυτή είναι επικίνδυνη προσέγγιση, αλλά όπως είναι τα πράγματα μήπως μπορεί να γίνει και αλλιώς εδώ που τα λέμε;