Ολυμπιακός: Άμεση ανάγκη για νίκη

Ο Ολυμπιακός μετά από αρκετό καιρό έδειξε στοιχεία στα οποία μας είχε συνηθίσει το 2021, όμως δεν τα έδειξε για την διάρκεια που απαιτείται αν θες να επικρατήσεις της πληρέστερης ομάδας της Euroleague. Η Ρεάλ δεν είναι τυχαία στην κορυφή με διαφορά από την δεύτερη Μπαρτσελόνα, διαθέτει 15 παικταράδες όμως το θέμα μας δεν είναι οι Μαδριλένοι, αλλά οι Πειραιώτες.

Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ανάγκη από ένα καλό παιχνίδι κι ας έχαναν. Σίγουρα αφήνει πικρία ο τρόπος με τον οποίο ήρθε τελικά αυτή η ήττα, ωστόσο είμαι της άποψης πως θα τους βοηθήσει να βρουν τα... πατήματά τους. Αυτό που λέμε στη γλώσσα του μπάσκετ, «να το βρουν ξανά». Το θέμα είναι όμως να κάνουν και καμία νίκη γιατί όταν μαζεύονται διαδοχικές ήττες λειτουργούν ως χιονοστιβάδα και όσο αυτή μεγαλώνει, τόσο ποιο δύσκολο γίνεται να βγεις από αυτήν.

Να μπούμε όμως σε αγωνιστικά ζητήματα και η αλήθεια είναι πολλά αυτά που είδα.

Κόντρα στον Ταβάρες θες τρίποντο

Ο Ολυμπιακός στα τρία τελευταία του παιχνίδια στην Euroleague έχει σπάσει τα καλάθια. Με την Μακάμπι σούταρε με 27.3%, με τον Ερυθρό Αστέρα σούταρε 27.6% στο ΣΕΦ και με την Ρεάλ είχε 21.7%. Τα συγκεκριμένα ποσοστά είναι άθλια για ομάδα «playoffs».

Ειδικά όταν αντιμετωπίζεις τον Ταβάρες, το έχεις ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη το τρίποντο αφού ο Αφρικανός δεν σου επιτρέπει όχι απλά να πλησιάσεις το καλάθι, δε σε αφήνει καν να σκεφτείς να το πλησιάσεις. Βασικά δεν ήταν ανάγκη αποκλειστικά και μόνο τρίποντο. Ακόμη και σουτ μέσης απόστασης θα έκαναν τη δουλειά, ωστόσο τα δύο σέντερ (Φαλ, Μάρτιν) δεν διαθέτουν αυτό το χαρακτηριστικό.

Το βάθος της Ρεάλ

Τακτικά ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε προετοιμάσει εξαιρετικά τους παίκτες του και το έβγαλε στο παρκέ. Το πλάνο που είχε λειτούργησε. «Λειτούργησε» στο δικό μου μυαλό σημαίνει πως δημιούργησε τις κατάλληλες προϋποθέσεις στο παρκέ. Το γεγονός ότι τα ποσοστά ήταν χαμηλά ή ό,τι ο αντίπαλος πήρε 14 επιθετικά ριμπάουντ είναι κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις ή κάτι το οποίο θυσιάζεις.

Το βάθος της Ρεάλ στο ρόστερ, οι δεκάδες επιλογές που έχει ο Λάσο στη διάθεσή του έκαναν την διαφορά. Είναι απόλυτα λογικό να διαδραματίσει ρόλο το μέγεθος κάτω από το καλάθι και δεν ήταν μόνο ο Ταβάρες, αλλά κι ο Πουαριέ με τον Γιαμπουσέλε. Τα 14 επιθετικά ριμπάουντ έχουν λογική στο δικό μου μυαλό. Ο πρώτος λόγος έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται «Έντι Ταβάρες». Ο άνθρωπος είναι cheat στο παρκέ, τι να κάνουμε. Ο δεύτερος είναι η αστοχία των γηπεδούχων στα τρίποντα.

Η άμυνα του Ολυμπιακού ξεκάθαρα ρίσκαρε το μακρινό σουτ των αντιπάλων εκτός ίσως από του Ερτέλ. Στα περισσότερα των υπολοίπων τα έδινε και όσο αστοχούσαν τόσα περισσότερα ριμπάουντ ήταν υπό διεκδίκηση. Απλά μαθηματικά. Όταν τα βάζεις όλα, παίρνεις λίγα ριμπάουντ γιατί διεκδικείς λίγα ριμπάουντ. Όταν τα χάνεις, παίρνεις πολλά ριμπάουντ γιατί διεκδικείς πολλά ριμπάουντ.

Η πίεση της Ρεάλ στον Σλούκα

Ο ηγέτης του Ολυμπιακού ήταν βασικός υπεύθυνος για το +16 της ομάδας του. Ο Σλούκας έκανε ό,τι ήθελε την αντίπαλη άμυνα παίζοντας συνεχή pick 'n' roll και εξαντλώντας το ρεπερτόριο του σε αυτή την κίνηση. Σκόραρε με pull up μετά από ντρίμπλα, έμενε πίσω από το σκριν και ευστοχούσε σε τρίποντο, όταν τον έπαιζαν over πήρε τον αριστερό διάδρομο κι έβαλε γκολ – φάουλ. Και φυσικά δημιουργούσε.

Η Ρεάλ στο δεύτερο ημίχρονο βγήκε αλλαγμένη από τα αποδυτήρια και σίγουρα είχε αφήσει την όποια μαλθακότητα την χαρακτήρισε στο πρώτο 20λεπτο. Ανέβασε το επίπεδο πίεσης, έπαιξε στο όριο του φάουλ (και καλώς έκανε). Ειδικά τον Σλούκα τον... έσκασε και δυστυχώς δεν πήρε βοήθεια από κανέναν περιφερειακό συμπαίκτη του. Η Ρεάλ χαρακτηρίζεται για την πίεση των γκαρντ της και να φανταστεί κανείς πως είχαν μείνει εκτός δωδεκάδας Τέιλορ και Χάνγκα, δύο εκπληκτικοί παίκτες στην άμυνα πάνω στην μπάλα.

Οι κακές επιλογές στην επίθεση και οι λίγοι πόντοι

Στα τρία τελευταία ματς οι Πειραιώτες δεν λειτουργούν καθόλου καλά στην επίθεση με αποτέλεσμα να σκοράρουν ελάχιστα. Με το ζόρι έφτασαν τους 72 πόντους στο γήπεδό τους με τον Ερυθρό Αστέρα. Με την Μακάμπι 69 και πόσοι στα τελευταία λεπτά που είχε χαλαρώσει ο αντίπαλος. Στους 67 με την Ρεάλ. Με 29 πόντους σε δεύτερο ημίχρονο δεν μπορείς να νικήσεις.

Ο Ολυμπιακός υπολείπεται σε δημιουργία και αυτό φανερώνεται περισσότερο όταν η αντίπαλη άμυνα «δέρνει» και ταλαιπωρεί τον Σλούκα. Πέραν του 31χρονου γκαρντ το ρόστερ δεν διαθέτει άλλον συνεπή δημιουργό. Ο Ουόκαπ που και που θα δημιουργήσει και κανείς άλλος. Μετά καταλήγω πως ο Φαλ είναι ο τρίτος καλύτερος δημιουργός της ομάδας.

Να ξεκαθαρίσω πως στο δικό μου μυαλό, υπάρχουν δύο ειδών δημιουργοί. Αυτοί που έχουν την μπάλα στα χέρια για ώρα και αυτοί που πασάρουν κάνοντας close out επίθεση. Δηλαδή για να γίνω πιο κατανοητός... ο Ουόκαπ ή ο ΜακΚίσικ μπορούν να δημιουργήσουν αν πάρουν την μπάλα στην αδύνατη πλευρά, κάνουν 1-2 ντρίμπλες κι επιτεθούν. Εγώ αναφέρομαι στην έλλειψη δημιουργού σε κανονική ροή επίθεσης κι όχι μετά από κίνηση.

Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν ο Ντόρσεϊ δεν έκανε 45 ντρίμπλες πριν σουτάρει υπό πίεση κι έδινε καμία πάσα. Αν ο Ουόκαπ δεν αισθανόταν ξαφνικά Κέμπα Ουόκερ και έπαιρνε κάποια ακατανόητα σουτ μέσης απόστασης. Αν ο ΜακΚίσικ την ώρα που έκανε ντράιβ κι είχε φάτσα του τον Βεζένκοβ, τού έδινε την μπάλα. Αν τα τρία γκαρντ είχαν φροντίσει να βάλουν τον Παπανικολάου στην επιθετική λειτουργία στα πρώτα 12 λεπτά στα οποία δεν άγγιξε την μπάλα να δει τι σχήμα έχει.

Αυτό που με ανησυχεί στον Ολυμπιακό είναι πως όταν στραβώνει το ματς, ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Δεν υπάρχει ομαδικότητα και όποιος την πιάσει την μπουμπουνάει. Δεν γίνεται ο Βεζένκοβ να παίρνει 9 κατοχές σε αυτό το ματς και να παίρνει ο Ουόκαπ 10. Ειδικά αυτό με τους Βεζένκοβ και Παπανικολάου που κάνουν πάνω κάτω χωρίς να ακουμπάνε την μπάλα έχει κουράσει. Κατανοώ απόλυτα πως ο Ντόρσεϊ βρίσκει ρυθμό από την επίθεση, αυτό είναι το καλό του. Αλλά ας βρει μία εναλλακτική να βοηθάει την ομάδα του όταν αυτό δεν του βγαίνει. Πέρασε ένας μήνας και το μόνο που κάνει είναι δέκα ραχιαίες ντρίμπλες και σουτ με κρεμασμένο αμυντικό πάνω του.

Η τελευταία επίθεση

Το σύστημα δεν ήταν για τον Ουόκαπ. Η κίνηση περιελάμβανε μία συνεργασία του Σλούκα με τον Φαλ ώστε να δημιουργηθεί χώρος για τον Ελληνα γκαρντ και να αποφασίσει. Η άμυνα του έκλεισε τον αγαπημένο του διάδρομο και τον οδήγησε στην baseline. Ο Ουόκαπ σωστά ήταν τοποθετημένος εκεί κι ο Σλούκας αποφάσισε επίσης σωστά να του πασάρει. Η επίθεση έπρεπε να συνεχιστεί με τον Αμερικανό να επιτίθεται σε close out κατάσταση μεταφέροντας την μπάλα είτε στον Βεζένκοβ είτε στον Ντόρσεϊ. Ήθελε 8 δευτερόλεπτα για επίθεση. Πολλά. Αυτός ήταν ανενόχλητος και προτίμησε να σουτάρει κάνοντας airball. Το σουτ ήταν υπό άριστες προϋποθέσεις.

Η εξυπνάδα του Λάσο

Εδώ και χρόνια εκτιμώ τον Πάμπλο Λάσο. Οχι μόνο για τις προπονητικές του ικανότητες, αλλά γιατί διαχειρίζεται για πολλά χρόνια τουλάχιστον 8-9 ισχυρές προσωπικότητες που ΟΛΟΙ θέλουν να βρίσκονται στο παρκέ και να πρωταγωνιστούν. Στο ματς με τον Ολυμπιακό έκανε κάτι που λίγοι αντιλήφθηκαν.

Στον τραυματισμό του Πουαριέ και την υποχρεωτική αλλαγή του Γάλλου δεν έβαλε μόνο τον Ταβάρες μέσα, αλλά πέρασε και τον Γιαμπουσέλε στη θέση του Αμπάλδε. Με αυτόν τον τρόπο έδωσε τις δύο βολές του Πουαριέ στον Γιαμπουσέλε και όχι στον Ταβάρες ενώ ταυτόχρονα συνέχισε το παιχνίδι με τον πύργο του στο παρκέ. Αν είχε κάνει αλλαγή μόνο τον Ταβάρες θα έπρεπε ο σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι να εκτελέσει τις δύο βολές.

Συμπερασματικά μιλώντας, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε καλύτερος, βελτιωμένος και μένει να το εκμεταλλευτεί. Τα παιχνίδια λιγοστεύουν, τα αποτελέσματα των συνδιεκδικητών κατά 90% δεν τον εξυπηρετούν και χρειάζεται να κάνει νίκες. Και για να ηρεμήσει και για να επιστρέψει η αυτοπεποίθηση στα πρόσωπά τους και για να συντηρηθεί κοντά στις θέσεις 6-7 και να μην μπλέξει με τη θέση 8.

ΥΓ: Ο Ολυμπιακός έχει μία τάση να «ανασταίνει» ομάδες. Το έκανε με τον Παναθηναϊκό στην Α1, με την Φενέρ, με την Μακάμπι των εφτά διαδοχικών ηττών, με τον Ερυθρό Αστέρα των τριών διαδοχικών ηττών. Η Μπασκόνια μετρά τέσσερις σερί ήττες. Ας αλλάξει λίγο το σενάριο.

ΥΓ 2: Εγώ ξέρω πως οπαδός είναι αυτός που έχει χάσει τη φωνή του στο τέλος ενός αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Οπαδός είναι αυτός που θα αφήσει μία σημαντική οικονομική υποχρέωση του σπιτιού του για να ταξιδέψει κάπου προκειμένου να δει την ομάδα του κι ας μείνει «πίσω» οικονομικά. Οπαδός είναι αυτός που θα κλάψει από χαρά ή από λύπη για ένα αποτέλεσμα. Οπαδός είναι αμέτρητα πράγματα. Οπαδός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αυτός που σκοτώνει κάποιον επειδή είναι άλλη ομάδα. Αυτός είναι δολοφόνος.