Θα ήταν ολόκληρη η ορχήστρα

Πάνω που ο Παναθηναϊκός είχε βρει ρυθμό και ανακάλυπτε ξανά τη χαρά του παιχνιδιού, καθώς και την αισιοδοξία του, είδε να παροπλίζεται ο μοναδικός παίκτη που ο Δημήτρης Πρίφτης δεν άντεχε να χάσει.

Μπορεί να υπάρχει Παναθηναϊκός χωρίς τον Παπαγιάννη ή χωρίς τον Νέντοβιτς ή χωρίς τον Μέικον, σίγουρα όμως δεν υπάρχει Παναθηναϊκός χωρίς τον Ιωάννη Παπαπέτρου.

Οι «πράσινοι» τον έστειλαν να κάνει την αναπόφευκτη επέμβαση στο ιγμόριο όσο υπάρχει χρόνος πριν το φάιναλ-φορ του Κυπέλλου Ελλάδας (18-20 Φεβρουαρίου).

Και πριν τους αγώνες της Εθνικής με την Τουρκία προσθέτω εγώ, αλλά αφήστε με τώρα εμένα, καθ’ ένας με τον καημό του.

Ο Παπαπέτρου, όπως και ο διόσκουρος Παπανικολάου στον Ολυμπιακό, αλλά …περισσότερο, είναι από τους παίκτες των οποίων η αξία φαίνεται περισσότερο όταν απουσιάζουν.

Ο σημερινός Παναθηναϊκός, που στραπατσαρίστηκε από τη Μονακό στο ΟΑΚΑ (83-91), υστέρησε σε όλους τους τομείς όπου ο αρχηγός του τον κάνει να φαίνεται καλύτερος από ότι είναι.

Στην ομαδική άμυνα. Στην κυκλοφορία της μπάλας. Στο ριμπάουντ. Στη δημιουργία ακόμη.

Με τον ανέτοιμο Γιόβιτς δικαιολογημένα αόρατο, ο δύσμοιρος Παπαγιάννης ανεβοκατέβαινε στο παρκέ σαν το πράσινο λεωφορείο του παλιού καιρού.

Ο Παναθηναϊκός έφτασε τους 83 πόντους χάρη στη ρέντα των Νέντοβιτς, Μέικον και στα 11 επιθετικά ριμπάουντ, αλλά με παιχνίδι «μια σου και μια μου» δεν είχε ελπίδες απέναντι στη Μονακό του Τζέιμς και του Μπέικον και του Λη.

Δεν ήταν σύμπτωση, ότι το πιο αποδοτικό σχήμα του αποψινού Παναθηναϊκού ήταν αυτό που είχε τον Κασελάκη στο «3». Ο Λεωνίδας είναι ο Παπαπέτρου των φτωχών.

Αλλάζω όμως εδώ το τροπάριο, γιατί θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, ότι είναι άκυρο να προσωποποιούνται σε έναν αναντικατάστατο παίκτη οι αστοχίες του φετινού Παναθηναϊκού.

Άλλωστε, τα συμπτώματα από τις παιδικές ασθένειες που δεν λένε να ξεπεραστούν -αφού η ομάδα αρνείται να ενηλικιωθεί- έκαναν την εμφάνισή τους στο ξεκίνημα κιόλας.

Μπορεί οι «πράσινοι» να προηγήθηκαν με 25-16, αλλά έδωσαν στους Γάλλους ελεύθερο τρίποντο από επαναφορά 1.6 δευτερολέπτων (στον Ουαταρά, που δεν πίστευε στην τύχη του), δέχθηκαν αιφνιδιασμό μετά από εύστοχες δικές τους βολές (Τζέιμς), σημάδεψαν την κόχη του ταμπλό (Σαντ-Ρόος), είχαν παίκτες φαντάσματα στο παρκέ (Γιόβιτς, Παπαγιάννης), έπαιζαν μόνο επίθεση ή μόνο άμυνα.

Η Μονακό εκτοξεύτηκε από τους 19 πόντους της πρώτης περιόδου στους 30 της δεύτερης και δεν ενοχλήθηκε καθόλου από τα αρχικά 13/16 δίποντα των Ελλήνων, αφού απαντούσε δίχως αντίσταση.

Στην ανάπαυλα, ο Πρίφτης παραπονιόταν για την αγωνιστική συμπεριφορά (“attitude”) των παικτών του και απαιτούσε περισσότερη ένταση.

Αν ο Παναθηναϊκός ξαναμπήκε στο παιχνίδι και απέκτησε ελπίδες νίκης, το οφείλει στην επιμονή με την οποία οι παίκτες του (Έβανς, Ουάιτ, Κασελάκης) κυνήγησαν τις αδέσποτες μπάλες μετά το 46-59.

Επί ένα συναπτό δεκάλεπτο, οι γηπεδούχοι σκόραραν αποκλειστικά με επιθετικά ριμπάουντ, που μετατρέπονταν σε φόλοου και καρφώματα.

Υπό κανονικές συνθήκες, αυτά τα ανδραγαθήματα θα έβαζαν την εξέδρα στο παιχνίδι και θα έκοβαν τα φτερά των Γάλλων, από τη στιγμή που το «τριφύλλι» προσπέρασε με το καλάθι του Μποχωρίδη (68-67).

Αλλά, όπως καλά γνωρίζουμε, ο κόσμος είναι το έτερο ατού που ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να στερηθεί.

Οι λίγοι που είχαν δικαίωμα να μπουν στο ΟΑΚΑ ήταν αδύνατο να γεμίσουν την αχανή αρένα με ντεσιμπέλ, αν και προσπάθησαν φιλότιμα να το κάνουν όταν ερεθίζονταν από τα σφυρίγματα των διαιτητών.

Παλιό χούι αυτό και δεν φεύγει εύκολα. Κρίμα, που παρασύρθηκε σήμερα και ο Πρίφτης.

Ο πολύ καλός Πάρις Λη κράτησε τη Μονακό όρθια με 5 προσωπικούς πόντους όταν ο Παναθηναϊκός άρπαξε το προβάδισμα και έγινε και πρώτο ανάχωμα στα μετόπισθεν με 4 κλεψίματα (δίπλα στα 3 του επίσης εξαιρετικού Ντιαλό) και τότε σήμανε η …James time.

Όταν μπήκε το πρώτο, όλοι κατάλαβαν ότι θα έμπαινε και το δεύτερο και το τρίτο και το τέταρτο. Λίγοι ξέρουν τα μονοπάτια της ζώνης του λυκόφωτος όσο ο αινιγματικός Μάικ Τζέιμς.

Πρόκειται, όμως, για τον ίδιο Τζέιμς που φόρεσε δύο φορές την πράσινη φανέλα και αποδεσμεύτηκε άλλες τόσες, αφού συχνά έκανε ζημιά στην ίδια του την ομάδα, ένα βήμα μπρος και ενάμισυ πίσω.

Σε αυτή την εξίσωση, δεν έχει αλλάξει ο Τζέιμς, αλλά ο Παναθηναϊκός.

Εάν από κάποιο θαύμα ο Αμερικανός επέστρεφε αύριο στο ΟΑΚΑ και εντασσόταν σε αυτή τη φακίρ φουκαρά βερσιόν του Παναθηναϊκού, δεν θα ήταν απλώς το πρώτο βιολί, αλλά η ορχήστρα ολόκληρη.