Μπασκετικός Παναθηναϊκός: Πολύ μεγάλη ομάδα, πολύ μικρό club

Το καλό με το να γράφεις ως blogger στο Gazzetta.gr κι όχι ως ρεπόρτερ είναι ότι μπορείς να «κοιμηθείς πάνω στις σκέψεις σου» και να μην πιάσεις το πληκτρολόγιο με το θυμικό σου στα κόκκινα. Κανονικά θα έπρεπε να απεκδυθώ τον μανδύα του φίλου του Παναθηναϊκού αρθρογραφώντας αλλά τελικά έκρινα ότι είναι τιμιότερο να είμαι φανερά αυτό που είμαι και να επιδιώκω την αντικειμενικότητα της ψύχραιμης ματιάς.

Ο Θεός και ο προγραμματισμός της Euroleague με φύλαξαν να εργάζομαι παράλληλα με το μας Ερυθρός Αστέρας-Παναθηναϊκός, οπότε εύκολα και με ειλικρίνεια θα ομολογήσω ότι δεν είδα αυτό που περιγράφεται παντού ως ντροπιαστική εμφάνιση και εξευτελιστική ήττα. Πρώτα πρώτα να καταθέσω την άποψή μου. Δεν υπάρχει ντροπή στον αθλητισμό, δεν εξευτελίζεται μια ομάδα χάνοντας. Εξευτελίζεται στα αποδυτήριά της, στις κερκίδες της, στον κοινωνικό της αντίκτυπο και πάντα μιλάω για συμπεριφορές και ήθος κι όχι για αποτελέσματα αγώνων. Σε αυτό με συγχωρείτε αλλά θα είμαι κάθετος.

Όσα πανό ή μπλουζάκια κι να κατασκευάσουν οι αντίπαλοι αυτά τονώνουν την οικονομία των υφασμάτων κι όχι του αθλητισμού. Ομοίως και για τα «δικά μας» μπλουζάκια. Οι ομάδες δεν μικραίνουν από τους άλλους, μικραίνουν δυστυχώς εκ των έσω. Τον Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ Άρη δεν τον έβλαψαν οι αντίπαλοι, το κάστρο έπεσε από μέσα αλλά αυτό αν θέλετε το συζητάμε σε άλλο blog.

Το πρόβλημα του μπασκετικού Παναθηναϊκού (και όχι μόνο) δεν είναι ένα πρόβλημα του 2021 ή του 2020, είναι δυστυχώς μια ωρολογιακή βόμβα πυροδοτημένη πολλά χρόνια πριν. Πριν προλάβει κάποιος να με κατηγορήσει για κριτική στον Παύλο Γιαννακόπουλο θα ξανακαταθέσω την άποψή μου για τον κορυφαίο διοικητικό παράγοντα των πρασίνων. Αν δεν υπήρχε ο Παύλος και η λατρεία του για το Τριφύλλι, ο Παναθηναϊκός θα είχε τους μισούς φίλους και οπαδούς από όσους σήμερα. Και ίσως λέω και πολλούς.

Ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι η συνοπτική περιγραφή που μου έκανε κάποτε ένας ξένος μπασκετικός τεχνοκράτης, την εποχή που οι Πράσινοι σκορπούσαν τον τρόμο στα ευρωπαϊκά παρκέ. “Ο Παναθηναϊκός είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα αλλά ένα πολύ μικρό club”. Του ζήτησα εξηγήσεις σχεδόν παρεξηγημένος ως φίλαθλος κι εκείνος τεκμηρίωσε ως γνώστης που καταδέχτηκε να μου κάνει μάθημα.

1ον Που είναι το ιδιόκτητο γήπεδο της κορυφαίας ευρωπαϊκής ομάδας; Τι χρήματα εισπράττονται από τις εμπορικές χρήσεις αυτού του γηπέδου;

2ον Ποια έσοδα αποκομίζει η εταιρία ΚΑΕ Παναθηναϊκός και πόσα είναι σε σχέση με τα μεγάλα ευρωπαϊκά club που ανταγωνίζεται κάθε χρόνο;

3ον Ποιοι απαρτίζουν το τμήμα scouting που προσελκύει τα μεγαλύτερα ταλέντα της ευρωπαϊκής ηπείρου για να αναδειχθούν σε πρωταγωνιστές και να επιτρέψουν στον Παναθηναϊκό να εκμεταλλευτεί την υπεραξία τους;

4ον Ποιες χορηγικές συμφωνίες έχει κλείσει η ΚΑΕ Παναθηναϊκός με ορίζοντα 10ετίας ;

5ον Ποια είναι η οικονομική σχέση που έχει χτίσει η εταιρία Παναθηναϊκός με ομάδες του ΝΒΑ ;

6ον Τι κερδίζει ο Παναθηναϊκός από τη συμμετοχή του στο ελληνικό Πρωτάθλημα εκτός από το τρόπαιο;

Τα παραπάνω ερωτήματα τα έφαγα στο κεφάλι χωρίς διακοπή και δεν ήταν τα μόνα, αυτά είναι που θυμάμαι σήμερα. Ο συνομιλητής μου χρησιμοποιούσε για την απαρίθμηση τα δάκτυλα και των δύο χεριών του και κάποια στιγμή πραγματικά νόμιζα, ότι στο τέλος θα με μουτζώσει που τόλμησα να τον αμφισβητήσω αλλά δεν το έκανε. Θα μου άξιζε.

Δεν υπάρχει αθάνατος στον επαγγελματικό αθλητισμό, είτε φυσικά είτε επαγγελματικά όλοι φεύγουν. Μόνο η ομάδα παραμένει εκεί. Αλλά ακριβώς επειδή η ομάδα είναι μια επαγγελματική ομάδα, δηλαδή μια εταιρία, διέπεται εκτός παρκέ από κανόνες πολύ πιο αυστηρούς από τους μπασκετικούς κανονισμούς. Έσοδα – έξοδα, κέρδη και ζημίες. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.

Αν εμείς θέλουμε να βρεθεί ένας άνθρωπος να πράξει το αδιανόητο που έπραττε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, δηλαδή να χάνει την προσωπική του περιουσία στην Ομάδα που αγαπά, τότε το πρόβλημα το έχουμε εμείς κι όχι ο άνθρωπος που δεν βρίσκεται.

Κατά δήλωση του γιού του Παύλου, Δημήτρη η οικογένεια Γιαννακόπουλου ξόδεψε στον Παναθηναϊκό κατά τη διάρκεια ιδιοκτησίας της 450 εκατομμύρια ευρώ. Τα ξόδεψε, δεν τα επένδυσε για να τα πάρει πίσω. Αυτό δεν το υπολόγισαν ο Παύλος, ο Θανάσης, ο Κώστας ή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αλλά ο στενός συνεργάτης του Πράσινου Πατριάρχη ο κύριος Μιχάλης Γεωργαντής. Οι προηγούμενοι πλήρωναν χωρίς να υπολογίζουν.

Σήμερα που έχουμε 2021, δεν υπάρχει οικογένεια Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό. Αν αυτό περιγραφόταν σε έναν-έναν όλους τους φίλους του Τριφυλλιού και τους ζητούσαμε να πουν πέντε ονόματα, που θα επιθυμούσαν να περιλαμβάνονται στους «διαχειριστές» της επόμενης μέρας, δύο από τα πέντε ονόματα θα ήταν οπωσδήποτε τα: Φραγκίσκος Αλβέρτης - Δημήτρης Διαμαντίδης. Ε λοιπόν αυτοί είναι.

Ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός τερματίσει τελευταίος στη Euroleague, χάσει το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδας (τα οποία τότε πιθανότατα θα έχει κατακτήσει ο Ολυμπιακός) να παρακαλάτε οι δύο συγκεκριμένοι να παραμείνουν διαχειριστές. Με τα καλά και τα κακά τους, με τα σωστά και τα λάθη τους, με την προσωπικότητα και τις αδυναμίες τους, με τη γνώση και την άγνοιά τους.

Πρώτον γιατί κανείς μας δεν ξέρει περισσότερο μπάσκετ από αυτούς και δεύτερον γιατί κανείς δεν είναι περισσότερο Παναθηναϊκός από αυτούς. Και κάτι πολύ βασικό, γιατί κανείς επιχειρηματικά ισχυρός δεν θα θελήσει να δηλώσει παρών χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Αυτή είναι η γνώμη μου και φυσικά είναι ευπρόσδεκτο να την κρίνετε.

Οι νίκες και οι ήττες της σεζόν 2021-22 είναι η μικρή εικόνα, το δέντρο. Η προσεχής δεκαετία και η οικοδόμηση του μεγάλου club που θα είναι αντάξιο αυτού που έχτισε αγωνιστικά ο Παύλος Γιαννακόπουλος είναι το δάσος.