Έλα ρε Βασίλη τώρα, μας κάνεις πλάκα

Κατεβαίνοντας την Συγγρού και κατευθυνόμενος προς το Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μου γύρισε 18 χρόνια πίσω όταν πρωτογνώρισα τον Σπανούλη. Τότε έπαιζε στο Μαρούσι και ακόμη δεν είχε κληθεί καν στην Εθνική ομάδα και σήμερα, που έβαλε και επίσημα τους τίτλους τέλους στην μυθική του καριέρα, είναι ίσως ο πιο επιδραστικός ηγέτης που τα τελευταία 15 χρόνια αγωνίστηκε στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Ξέρετε κάτι; Το εκπληκτικό με τον Βασίλη είναι ότι στα μάτια μου, παραμένει ο ίδιος άνθρωπος στον οποίο πρωτομίλησα ένα ανοιξιάτικο βράδυ στο κλειστό του Αγίου Θωμά. Και η πλάκα είναι ότι το απέδειξε περίτρανα με την απλότητα και τον αυθορμητισμό που τον χαρακτήρισαν κατά την διάρκεια του σημερινού πρώτου αποχαιρετισμού στον κόσμο του μπάσκετ.

Στον δικό του κόσμο δηλαδή, γιατί ο 39χρονος παίκτης θρύλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι συνώνυμος με το ίδιο το άθλημα. Όπως πολύ σωστά το έθεσε ο πάντα άψογος και εύστοχος στις τοποθετήσεις του, «Greek Freak», που του έστειλε τον χαιρετισμό του μέσω βίντεο, χωρίς τον Γκάλη δεν θα υπήρχε Σπανούλης και χωρίς τον Σπανούλη δεν θα υπήρχε Αντετοκούνμπο.

Ήταν ένα εκπληκτικό απόγευμα το σημερινό στο Φαληρικό Στάδιο για τους απανταχού μπασκετόφιλους. Όπως σχολίασε ο Σέρβος ατζέντης του «Kill Bill», Μίσκο Ραζνάτοβιτς, το σκηνικό θύμισε αν όχι... Χόλιγουντ, τελετές που βλέπουμε στο ΝΒΑ. Απολύτως δικαιολογημένα όμως γιατί ο Σπανούλης άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού από το 2010 και μετά, οπότε και αποφάσισε να αφήσει τον Παναθηναϊκό και τα βόρεια προάστια και να κατέβει στον Πειραιά.

Όπως, όμως, ο ίδιος επεσήμανε, εκείνη η απόφαση έμελλε να αλλάξει και την δική του ιστορία του σαν παίκτη και δεν έχει καθόλου άδικο. Κάποτε στο Βελιγράδι, ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα μου είχε πει ότι δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τον «V-Span» σαν παίκτη, μέχρι που πήγε από το ένα «αιώνιο» στρατόπεδο στο άλλο και αυτομάτως οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» στην κορυφή της Ευρώπης για δύο συνεχόμενες χρονιές.

«Δεν μπορούν να το κάνουν πολλοί παίκτες, αυτό φίλε», μου είχε ο «Ντέκι» το 2015 βγάζοντάς του καπέλο του και καταθέτοντάς του τον μέγιστο σεβασμό. Μία λέξη που έχει τεράστια σημασία στο λεξιλόγιο του πρώην αρχηγού του Ολυμπιακού και της οποίας την αξία κατέδειξε πλήρως η «ερυθρόλευκη» ΚΑΕ μ` αυτή την συγκλονιστική τελετή που του ετοίμασε.

Με σύσσωμη την οικογένειά του να δίνει το παρών, με το εκπληκτικό βίντεο των παιδιών του και του MVP των τελικών του ΝΒΑ, με τα τρόπαια και τα μετάλλια που κατέκτησε να βρίσκονται δίπλα του και φυσικά με τους πρώην συμπαίκτες να φορούν μπλουζάκια που έγραφαν τη λέξη «θρύλος» και το νούμερο 7.

Μα πάνω απ` όλα με το εκπληκτικό τραγούδι των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα με τίτλο «Ψέμματα», το οποίο "έντυσε" μουσικά το βίντεο με τις στιγμές του μέσα στα γήπεδα (είχε και φωτογραφίες με την «πράσινη» φανέλα στο Βερολίνο), το οποίο επέλεξε ο επιχειρησιακός διευθυντής της ΚΑΕ, Αντώνης Κατσίκης, ο οποίος ίσως ήταν και ο μόνος που δεν άντεξε την συγκινησιακή φόρτιση και δεν συγκράτησε τα δάκρυά του.

Φεύγοντας από το ΣΕΦ, η αλήθεια είναι ότι αν κάτι δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω, αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι ο «Kill Bill» σταμάτησε το μπάσκετ. Αυτό θέλεις δεν θέλεις, με την εξέλιξη των πραγμάτων και την πάροδο του χρόνου, κάποια στιγμή το συνειδητοποιείς.

Αυτό που πραγματικά ακόμη θεωρώ ότι είναι «ψέμα», έχει να κάνει με τον «θάνατο» του παίκτη Σπανούλη από τον ίδιο του τον εαυτό. Ξέρω τόσο καλά τον Βασίλη που δεν μπορεί να με «ψήσει» ότι ο μπασκετμπολίστας μέσα του έχει «πεθάνει» τόσο στεγνά.

Απλά ο ίδιος δεν θέλει ακόμη να το παραδεχτεί ίσως γιατί το δουλεύει καθημερινά με το υποσυνείδητό του, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να έχει μετανιώσει. Είναι όμως τέτοια η σύνδεσή του με το άθλημα, αναπνέει τόσο πολύ μπασκετικό οξυγόνο, που τώρα που αρχίζει η σεζόν, είμαι σίγουρος ότι χρειάζεται να μείνει μόνος του και να περάσει άπλετο χρόνο με την οικογένειά του, για να το ξεπεράσει απόλυτα.

Από ΄κει πέρα, πέρα από τις ευχαριστίες για τις εκπληκτικές αναμνήσεις και την άψογη επαγγελματική συνεργασία που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχουν πολλά λόγια να πει κανείς για τον Βασίλη.

Ο πρόλογος του αθλητικού διευθυντή των Πειραιωτών, Χρήστου Μπαφέ, τα είπε όλα. Ο Σπανούλης ήταν και είναι κάτι περισσότερο από αριθμούς, τίτλους και διακρίσεις. Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό αλλά και για το μπάσκετ γενικότερα. Είναι η επιτομή του overachiever. Είναι το απόλυτο παράδειγμα και η τέλεια έμπνευση για τα παιδιά.

Είναι ο μεγαλύτερος μπασκετικός ηγέτης της Ευρώπης. Είναι το ίνδαλμα του Λούκα Ντόντσιτς. Είναι ο «Κόμπι της Ευρώπης» όπως τον σύστησε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πέρυσι στους ανθρώπους των Μπακς.

Είναι ο Billy της καρδιάς μας. Και όπως είπε και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος για να καταδείξει το μέγεθός του: «Σε Final 4 θα ξαναπάμε! Ευρωλίγκα δεν ξέρω αν θα ξαναπάρουμε...»