ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

TOP 10... BOX TO BOX

Γιώργος Καραμάνος 4 Δεκεμβρίου 2011 - 10:00

Όπως κάθε Κυριακή, το gazzetta.gr παρουσιάζει τις επιλογές του για τους 10 κορυφαίους ανά θέση στο ποδόσφαιρο. Σειρά έχουν οι μέσοι που κόβουν και ράβουν με την ίδια ευκολία.

Το θέμα σηκώνει πολλή κουβέντα. Το 10 είναι μικρό νούμερο για να τους χωρέσεις όλους όσους έχεις στην κούτρα σου. Αυτό όμως είναι που το καθιστά ξεχωριστό. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το 10 το καλό, μα οι 10... οι καλύτεροι. Η αρχή έγινε με τους τερματοφύλακες, ακολούθησαν οι αριστεροί και δεξιοί αμυντικοί, οι στόπερ, οι λίμπερο (σέντερ μπακ), οι αμυντικοί μέσοι (κόφτες) και σειρά παίρνουν οι πολυσύνθετοι μέσοι, αυτοί που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο αποκαλούνται και box to box. Εμείς επιχειρούμε μια –υποκειμενική– αξιολόγηση για τους κορυφαίους σε όλες τις θέσεις του ποδοσφαίρου...

Ο μέσος box to box είναι ο πιο πολυδιάστατος παίκτης στο γήπεδο. Μπορεί να παίζει από κόφτης έως και 10άρι. Οι Αγγλοι αυτό το αποκαλούν «deep lying playmaker», δηλαδή αυτός που μπορεί να κάνει παιχνίδι πίσω και από τον καθαρά επιτελικό μέσο αν και αυτοί οι παίκτες ταιριάζουν καλύτερα σε 4-3-3 μπροστά από τον κόφτη.

Αυτοί οι παίκτες συνδυάζουν οξυδέρκεια, ατελείωτα τρεξίματα, ασίστ, σουτ από μέση ή μακρινή απόσταση, ακόμα και εκτέλεση φάουλ. Εχουν τη δυνατότητα να πάρουν την πρώτη πάσα από τον τερματοφύλακα έως και το να πατήσουν στην αντίπαλη περιοχή. Αλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο (ανάλογα και με τις επιταγές της εκάστοτε ποδοσφαιρικής εποχής), οι 10 της δικής μας λίστας τίμησαν με αυτό τον τρόπο το παντεσπάνι τους. Η επιλογή έγινε με τα παραπάνω κριτήρια υπό την προϋπόθεση βέβαια της συμβολής τους στην κατάκτηση τίτλων.

10. ΟΣΒΑΛΝΤΟ ΑΡΝΤΙΛΕΣ
Μαζί με τον Γκλεν Χοντλ χάρισαν σημαντικές στιγμές στους οπαδούς της Τότεναμ (1978-'88). Τον λάτρευαν τόσο πολύ που του είχαν γράψει και τραγουδάκι (ηχογραφημένο σε στούντιο), το «Ossies dream». Μάλιστα ενώ είχε φύγει από το Λονδίνο το 1982 εξαιτίας του Πολέμου στα Φόκλαντς (Αργεντινής-Αγγλίας), τα Σπιρούνια τον υποδέχτηκαν με ανοικτές αγκάλες. Ηταν εκπληκτικός με τη μπάλα ή χωρίς. Αν και ήταν μικρόσωμος, δεν έπεφτε κάτω με τίποτα. Στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» έφερε δύο Κύπελλα και ένα UEFA (1984), αλλά όχι το πρωτάθλημα. Στην Τότεναμ βέβαια βρέθηκε, εξαργυρώνοντας τη σημαντικότερη στιγμή του, την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1978 με την Αργεντινή, όπου μάλιστα ήταν από τους πλέον βασικούς συντελεστές.

9. ΠΟΛ ΣΚΟΟΥΛΣ
Ο Ζιντάν τον είχε αποκαλέσει: «ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης της γενιάς μου». Ο Φέρντιναντ είπε πως: «είναι ο δικτάτορας του γηπέδου». Ο Ντάβιντς ότι: «το παιχνίδι του πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάριο» και ο Βενγκέρ ότι: «είναι πολύ σκοτεινός τύπος, αλλά όταν έχει τη μπάλα, είναι τέλειος». Εκανε τα πάντα και σκόραρε με τρομερή ευκολία. Γι αυτό ο Φέργκιουσον το 2001, όταν αγόρασε τον Βερόν, για να τους χωρέσει στην 11άδα, έβαλε τον Σκόουλς δεύτεροι επιθετικό πίσω από τον Φαν Νίστελροϊ. Τα επιτεύγματα του προκαλούν ίλιγγο και όλα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1994-'11): 10 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα, 2 Λιγκ Καπ, 2 Τσάμπιονς Λιγκ (1999, 2008) και ακόμα δύο χαμένους τελικούς (2009, 2011), 2 φορές παίκτης της χρονιάς στην Πρέμιερλιγκ (2003, 2007), 18ος σκόρερ στην ιστορία της Πρέμιερλιγκ (102 γκολ). Πέραν αυτών ήταν αρκετά σκληρός με 135 κίτρινες και 10 αποβολές μόνο στην Πρέμιερλιγκ!

8. ΓΙΟΧΑΝ ΝΕΕΣΚΕΝΣ
Μπορούσε να παίξει παντού. Στον τελικό του Πρωταθλητριών κόντρα στον Παναθηναϊκό ήταν αριστερός μπακ! Ακόμα και ο ίδιος ο Γιόχαν Κρόιφ τον θεωρούσε ως το πολυτιμότερο γρανάζι εκείνου του Αγιαξ και της Εθνικής Ολλανδίας. Ο Ρίνους Μίχελς τον είχε τοποθετήσει στην πιο νευραλγική θέση του δικού του «Ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου». Με τον Αίαντα γιόρτασε δύο πρωταθλήματα, ισάριθμα Κύπελλα, τρία Πρωταθλητριών στη σειρά (1971, 1972, 1973), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης (1972, 1973), ένα Διηπειρωτικό. Και με τη Μπαρτσελόνα όμως σήκωσε ένα Κύπελλο και το UEFA του 1979. Με τους Οράνιε έφτασε δύο φορές στην πηγή (1974, 1978) για να κατακτήσει την παγκόσμια κούπα, αλλά του τη στέρησαν Δυτική Γερμανία και Αργεντινή αντίστοιχα. Μάλιστα στον πρώτο τελικό είχε σκοράρει το 1-0 από την άσπρη βούλα στο περίφημο γκολ, όπου από το εναρκτήριο λάκτισμα έως την επίτευξη του, οι Γερμανοί δεν ακούμπησαν καν τη μπάλα.

7. ΑΝΤΡΕΑ ΠΙΡΛΟ
Οταν ο Φατίχ Τερίμ τον αγόρασε από την Ιντερ, ήταν καθαρός κόφτης. Εκείνος που του έδωσε το ρόλο του play maker που όμως έκανε παιχνίδι από πίσω και όχι ως δεκάρι, ήταν ο Κάρλο Αντσελότι που έβαλε ως στήριγμα του τον Ρίνο Γκατούζο. Σε αυτό το ρόλο ήταν μοναδικός και μάλλον έχει το πιο γλυκό άγγιγμα της μπάλας και το καλύτερο φάουλ απ' όλους σε αυτή τη λίστα. Στη δεκαετία που βρέθηκε στη Μίλαν (2001-'11) κατέκτησε τα πάντα. Δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας, δύο Τσάμπιονς Λιγκ (2003, 2007), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και ακόμα ένα Μουντιάλ Συλλόγων (2007). Η χειρότερη ανάμνηση του είναι το χαμένο πέναλτι του (απόκρουση Ντούντεκ) στον χαμένο από τη Λίβερπουλ τελικό της Κωνσταντινούπολης (2005). Και με την Εθθνική Ιταλίας όμως δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, έχοντας στο παλμαρέ του το Μουντιάλ του 2006 (ψηφίστηκε τρίτος καλύτερος παίκτης του τουρνουά), ενώ με την Ελπίδων πήρε το 2001 το EURO, όπου αναδείχτηκε κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης.

6. ΣΟΚΡΑΤΕΣ
Λάτρευε τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο και είχε πάρει τόσο ζεστά το θέμα με το όνομα του που σε όλα τα παιχνίδια που έπαιξε, από μέσα φορούσε μπλουζάκι που έγραφε τη λέξη: «Democracia». Μέχρι την εμφάνιση του, κανείς δεν είχε παίξει ποτέ με τόσο αγέρωχο στιλ στη συγκεκριμένη θέση. Χρησιμοποιούσε ισάξια και τα δύο πόδια και σκόραρε σαν σέντερ φορ. Μόνο με την Κορίνθιανς έβαλε 172 τέρματα σε 297 ματς! Το καλύτερο του ήταν οι τυφλές ασίστ, όταν κοιτούσε αλλού και μοίραζε γκολ. Δυστυχώς έπαιξε μόνο για έναν χρόνο στην Ευρώπη (Φιορεντίνα 1984-'85), αλλά ο κόσμος τον θαύμασε ως αρχηγό της δεύτερης (μετά από εκείνη του 1970) καλύτερης Βραζιλίας, εκείνης του 1982 που παραδόξως έμεινε δίχως κούπα.

5. ΚΛΑΡΕΝΣ ΖΕΕΝΤΟΡΦ
Είναι ο μοναδικός που έχει κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ με τρεις διαφορετικές ομάδες (Αγιαξ 1995, Ρεάλ 1998, Μίλαν 2003, 2007). Μυαλό και τεχνική τοποθετημένα σε ένα μπετόν κορμί, εξακολουθεί στα 35 του να αφήνει με το στόμα ανοικτό συμπαίκτες και αντιπάλους. Εχει παίξει ενίοτε και αμυντικός μέσος ή στα αριστερά, αλλά η φυσική του θέση είναι αυτή. Στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ γενικότερα βρίσκεται στην 7η θέση ως πολυτιμότερος όλων των εποχών. Εκτός από αυτές τις τέσσερις μεγάλες κούπες, έχει μαζέψει συνολικά με Αγιαξ, Ρεάλ και Μίλαν πέντε πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, τρία Σούπερ Καπ και δύο ευρωπαϊκά, αλλά και ισάριθμα Διηπειρωτικά. Το μόνο αρνητικό στην καριέρα του ήταν πως στα 14 χρόνια (1994-2008) που φόρεσε το εθνόσημο, δεν κατάφερε να φτάσει κοντά σε μία επιτυχία.

4. ΤΣΑΒΙ
Ηδη μετράει 13 χρόνια στη Μπαρτσελόνα και συνεχίζει. Τι έχει κερδίσει σε αυτό το διάστημα; Μόνο... έξι πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, πέντε Σούπερ Καπ Ισπανίας, τρία Τσάμπιονς Λιγκ (2006, 2009, 2010), δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και ένα Μουντιάλ Συλλόγων, με το 2009 να είναι μία απίθανη χρονιά, όπου κατέκτησε και τους έξι τίτλους που διεκδίκησε! Και με την Εθνική Ισπανίας όμως τι παράπονο να έχει; Παγκόσμιο Νέων (1999), Ανδρών (2010) και EURO (2008) και στα τρία στην καλύτερη 11άδα των τουρνουά! Οι ατομικές διακρίσεις του αναρίθμητες, με σημαντικότερες όλων την τρίτη θέση στις δύο τελευταίες βραβεύσεις για την Χρυσή Μπάλα. Τα κάνει όλα τέλεια, αλλά όπως λέει εκείνος για τον εαυτό του: «το μυστικό είναι να αναζητάς τους κενούς χώρους για να παίξεις ή να πασάρεις. Εγώ αυτό κάνω όλη την ώρα. Ψάχνω για τα κενά και απ' ότι φαίνεται τα βρίσκω». Το κοντρόλ του και το πως στριφογυρίζει γύρω από τον άξονα του είναι μοναδικά, όπως και το ποσοστό σε επιτυχημένες πάσες που σε κάποιους αγώνες αγγίζει το 100%!

3. ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΡΕΔΟΝΤΟ
Με την Εθνική Αργεντινής δεν έκανε πολλά πράγματα. Πέραν της κατάκτησης του Κόπα Αμέρικα του 1993, απλά έπαιξε στο αποτυχημένο Μουντιάλ του 1994 και τίποτ' άλλο (μεταξύ άλλων είχε κόντρα με τον ομοσπονδιακό Πασαρέλα για το μακρύ μαλλί). Σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους έχει το μικρότερο παλμαρέ. Οποιος όμως τον έχει δει να αγωνίζεται, δεν μπορεί παρά να αποδεχτεί πως ήταν ό,τι πιο... δαντελένιο έχει βρεθεί ποτέ σε αυτή την θέση. Δυστυχώς για όσους τον λατρέψαμε, ουσιαστικά σταμάτησε τη μπάλα στα 31 του (2000), μιας και ένας σοβαρός τραυματισμός του, δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί σχεδόν καθόλου στην τετραετία που έμεινε στο Μιλάνο. Αφού στέρησε με την Τενερίφη δύο πρωταθλήματα από τη Ρεάλ (την τελευταία αγωνιστική και τα δύο), τον απέκτησαν οι Μερένγκες. Με αυτούς πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα, δύο Τσάμπιονς Λιγκ (1998, 2000 σε αυτό ονομάστηκε κορυφαίος παίκτης όλης της διοργάνωσης) και ένα Διηπειρωτικό. Βέβαια με τη Μίλαν μπορεί να μην έπαιζε, αλλά του δόθηκαν μετάλλια για ακόμα ένα Τσάμπιονς Λιγκ (2003), ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο. Κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει την ντρίμπλα στον Χένικ Μπεργκ στον προημιτελικό του 2000 στο «Ολντ Τράφορντ».

2. ΠΑΟΛΟ ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΦΑΛΚΑΟ
Είναι αυτός που έπαιξε πιο ολοκληρωμένα την θέση απ' οποιονδήποτε άλλον. Υπήρξε ο ορισμός του box to box. Τον αποκάλεσαν «8ο αυτοκράτορα της Ρώμης», δείγμα της λατρείας που του είχαν στη Ρόμα (ίσως μεγαλύτερη και από αυτήν για τον Τότι). Μαζί με τους Προύτσο και Κόντι οδήγησαν τους Τζαλορόσι στο πρώτο πρωτάθλημα τους από την μακρινή εποχή που την Ιταλία κυβερνούσε ακόμα ο Μουσολίνι. Με απίστευτα αγέρωχο στιλ μπορούσε με ευκολία να πάρει τη μπάλα από τον τερματοφύλακα και να τους περάσει όλους για να σκοράρει (το έχει κάνει). Επίσης ήταν μέλος της δεύτερης (μετά από εκείνη του 1970) καλύτερης Βραζιλίας όλων των εποχών, εκείνης του 1982 που παραδόξως έμεινε δίχως κούπα.

1. ΛΟΤΑΡ ΜΑΤΕΟΥΣ
Βάση τίτλων και διάρκειας αξίζει να βρίσκεται στην πρώτη θέση. Αγωνίστηκε με συνέπεια για 21 χρόνια και έπαιξε σε τέσσερις διαφορετικές θέσεις (box to box, 10άρι, κόφτης και λίμπερο)/ Εάν υπάρχει ορισμός για τον αγωνιστικό προσδιορισμό... Πάντσερ, θα έπρεπε να είναι το όνομα του. Με τη Μπάγενρ πανηγύρισε επτά πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, εάν Σούπερ Καπ Γερμανίας και ένα UEFA (1996), ενώ ηττήθηκε σε δύο τελικούς Πρωταθλητριών από Πόρτο (1987) και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999). Με τους Κλινσμαν και Μπρέμε σχημάτισαν την γερμανική τριάδα της Ιντερ και σήκωσνα ένα πρωτάθλημα, ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας και ένα UEFA (1991). Οδήγησε τη Δυτική Γερμανία στην παγκόσμια κορυφή (1990) και γι αυτό του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα (ο μόνος της λίστας που έχει τέτοια) αν και τότε αγωνίστηκε περισσότερο ως καθαρά επιτελικός. Εχασε όμως και δύο Μουντιάλ από Ιταλία (1982) και Αργεντινή (1986), ενώ είναι μαζί με τον Μεξικανό τερματοφύλακα Αντόνιο Καρβαχάλ, οι δύο που έχουν δώσει το παρών σε πέντε Μουντιάλ! Με τη Γερμανία έχει 150 παρουσίες!!!!

ΟΙ ΟΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ 10ΑΔΕΣ

Το TOP-10 με τους τερματοφύλακες μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/234683-top-10-hruson-gadion-vids

Το TOP-10 με τους αριστερούς μπακ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/236317-top-10-ep-aristera

Το TOP-10 με τους δεξιούς μπακ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/238515-top-10-epi-dexia

Το TOP-10 με τους στόπερ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/240601-top-10-stoper-vids

Το TOP-10 με τους λίμπερο (σέντερ μπακ) μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/242787-top-10-limpero-seder-bak

Το TOP-10 με τους αμυντικούς μέσους (κόφτες) μπορείτε να το δείτε εδώ:http://www.gazzetta.gr/article/item/244629-top-10-skulon