Το θέμα σηκώνει πολλή κουβέντα. Το 10 είναι μικρό νούμερο για να τους χωρέσεις όλους όσους έχεις στην κούτρα σου. Αυτό όμως είναι που το καθιστά ξεχωριστό. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το 10 το καλό, μα οι 10... οι καλύτεροι. Η αρχή έγινε την προηγούμενη Κυριακή με τους τερματοφύλακες και σειρά παίρνουν σήμερα οι αριστεροί αμυντικοί. Αυτό θα συνεχιστεί ανά θέση για τις εννέα επόμενες Κυριακές. Εμείς επιχειρούμε μια –υποκειμενική είναι η αλήθεια– αξιολόγηση για τους κορυφαίους στις 11 θέσεις του ποδοσφαίρου.

Η ιστορία του φουλ-μπακ
Ο όρος φουλ-μπακ θεωρείται σχετικά πρόσφατος στο ποδόσφαιρο. Ωστόσο, υφίσταται εδώ και περίπου 80 χρόνια. Ηταν στα τέλη της δεκαετίας του 1920 όταν πρωτοεμφανίστηκε στα γήπεδα της Αγγλίας. Ουσιαστικά υπήρξε ανακάλυψη του τότε μεγάλου προπονητή της Αρσεναλ, Χέρμπερτ Τσάπμαν και ενός πρωτοποριακού για την εποχή συστήματος: του περίφημου W-M!

Σε αυτό ο Τσάπμαν τράβηξε έναν αμυντικό μέσο πιο πίσω και τον έκανε κεντρικό αμυντικό. Αυτοί λοιπόν έγιναν τρεις και έτσι οι δύο από τους τέσσερις που υπήρχαν πριν, έγιναν πλαϊνοί που μπορούσαν να παίξουν σε όλην την πλευρά, μια και δεν υπήρχε άλλος μπροστά τους. Οπότε διαδοχικά ο τέλειος πλάγιος αμυντικός έγινε εκείνος που μπορούσε να επιτίθεται και όχι μόνο να είναι καλός ανασταλτικά.

Κάπως έτσι έγινε και αυτή η επιλογή. Με βάση τους πλέον πολυσύνθετους στην εν λόγω θέση. Αυτούς που είχαν όλο το πακέτο (άμυνα, επίθεση, γκολ, τεχνική, εξυπνάδα, δύναμη και εννοείται συμβολή σε κατάκτηση τίτλων). Ισως θα μπορούσαν να υπάρχουν και εδώ ορισμένοι άλλοι που δεν βρίσκονται εντός λίστας. Οι δύο Αλαν της Λίβερπουλ (Χάνσεν, Κένεντι), ο Χουάν Αντόνιο Καμάτσο, ο Ασλεϊ Κόουλ (για τους νεότερους) ο Νίλτον Σάντος ή ο Αλμπέρτο Ταραντίνι (ίνδαλμα και σε Ρίβερ και σε Μπόκα) και ένα σωρό άλλοι. Εμείς κάναμε τις επιλογές μας και επιχειρηματολογούμε επ’ αυτού. Μόνο που δεν επιλέξαμε δεύτερο. Βάλαμε δύο στην πρώτη θέση. Οπότε η επιλογή είναι δική σας.

10. ΜΠΙΣΕΝ ΛΙΖΑΡΑΖΟΥ
Το μικρό δέμας του (1,66 μ.) δεν έπειθε με την πρώτη ματιά. Και όμως διαθέτει εκπληκτικά γυμνασμένο κορμί. Υπεραθλητής (πολεμικές τέχνες, σερφ, τένις) με απίστευτες δυνάμεις και πολλή μπάλα. Διάσημος έγινε όταν μετακόμισε στην Μπάγερν. Είχε όμως προϊστορία με την Μπορντό, όπου παρέα με τον Ζιντάν την έφτασαν στον χαμένο τελικό του UEFA (1996). Με τους Βαυαρούς όμως τα σάρωσε. Πέντε πρωταθλήματα και ακόμα τόσα Κύπελλα, Λιγκ Καπ (3), Διηπειρωτικό και το κυριότερο, ένα κερδισμένο (2001) και ένα χαμένο (1999) Τσάμπιονς Λιγκ. Το σημαντικότερο όμως ήταν πως υπήρξε αναντικατάστατο μέλος της καλύτερης Γαλλίας όλων των εποχών, με την οποία έζησε τη χρυσή διετία (1998 Μουντιάλ, 2000 EURO).

9. ΚΑΡΛ ΧΑΪΝΤΣ ΣΝΕΛΙΝΓΚΕΡ
Τον φώναζαν «Volkswagen» για την αγωνιστική σταθερότητα και συνέπεια που διακατείχε το παιχνίδι του. Ήταν απίστευτος εργάτης πολυτελείας και από τους πρώτους Γερμανούς που έκαναν καριέρα εκτός συνόρων. Σε εννέα χρόνια με τη Μίλαν (1965-74) κατέκτησε ένα μόλις πρωτάθλημα και τρία Κύπελλα, αλλά και το δεύτερο Πρωταθλητριών της (1969), το Διηπειρωτικό και δύο Κύπελλα Κυπελλούχων (1968, 1973). Με την Εθνική Γερμανίας έπαιξε σε τέσσερα διαδοχικά Μουντιάλ (1958-'70). Μάλιστα το '58 ήταν 19 ετών και ήταν βασικός. Στις διοργανώσεις του '62 και του '66 ψηφίστηκε στην καλύτερη ενδεκάδα. Αγωνίστηκε στον χαμένο τελικό του '66 και στον ημιτελικό του '70 κόντρα στην Ιταλία πέτυχε το μοναδικό γκολ του με τα Πάντσερ. Ισοφάρισε στις καθυστερήσεις (1-1) και έστειλε το ματς στην παράταση, στον λεγόμενο και «Αγώνα του αιώνα». Κόντρα στην Ουρουγουάη το '66, έκανε το πρώτο χέρι του Θεού, σταματώντας την μπάλα στη γραμμή, κάτι που δεν είδε ο διαιτητής.

8. ΑΝΤΟΝΙΟ ΚΑΜΠΡΙΝΙ
Τον αποκαλούσαν Bell Antonio (ο ωραίος Αντόνιο) για τις επιτυχίες που είχε στις γυναίκες. Και στο γήπεδο όμως δεν πήγαινε πίσω. Για την ακρίβεια πήγαινε μπροστά, καθώς ήταν ο πιο επιθετικογενής Ιταλός μπακ. Τρομερά γρήγορος και με αστείρευτες δυνάμεις, έβαλε 39 γκολ στο πρωτάθλημα. Με τη Γιουβέντους κατέκτησε έξι πρωταθλήματα και όλους τους διεθνείς τίτλους (Πρωταθλητριών το 1985 στο «Χέιζελ», Σούπερ Καπ, UEFA, Κυπελλούχων, Διηπειρωτικό). Κορυφαία στιγμή τους όμως ήταν η κατάκτηση του Μουντιάλ του 1982 (στον τελικό είχε χάσει πέναλτι). Εχει ακόμα το ρεκόρ σκοραρίσματος για αμυντικό (9 γκολ) με τη Σκουάντρα Ατζούρα, με την οποία έκανε ντεμπούτο σε αγώνα Μουντιάλ (1978).

* Ο Καμπρίνι ήταν ψωνισμένος και εγωπαθής. Το 2008 έπαιξε στο ριάλιτι «Survivor». Εκεί πήγε με μια παντρεμένη και η απιστία αποκαλύφθηκε στην πορεία. Η γυναίκα χώρισε και ο Αντόνιο αδιάφορος, σχολίασε με ύφος: «Δεν πειράζει. Τουλάχιστον απόλαυσε την εμπειρία να κοιμηθεί με τον Καμπρίνι».

7. ΡΟΥΟΥΝΤ ΚΡΟΛ
Αναντικατάστατος στην... αφήγηση του «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου» του Ρίνους Μίχελς με Αγιαξ και Ολλανδία. Το φοβερό με αυτόν τον υπερπαίκτη ήταν πως μπορούσε να παίξει με την ίδια ευκολία σε όλες τις θέσεις της άμυνας και της μεσαίας γραμμής. Όταν βρισκόταν στην πλευρά, μπροστά του είχε συνήθως τον Κρόιφ ή τον Ρέζενμπρικ. Οπότε καταλαβαίνετε τι συνέβαινε στους αντιπάλους. Τρία σερί Πρωταθλητριών (1971-73) και δύο χαμένοι τελικοί Μουντιάλ (1974, 1978) ήταν τα μεγαλύτερα παράσημά του. Επίσης βρέθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα στην Αργεντινή (1978), ενώ έναν χρόνο αργότερα ψηφίστηκε ως 3ος (τεράστια διάκριση για αμυντικό) στη μάχη για τη Χρυσή Μπάλα πίσω από τους Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε (2ος) και Κέβιν Κίγκαν (1ος). Είναι ένας από τους τέσσερις που σκόραραν και έβαλαν και αυτογκόλ σε Μουντιάλ.

6. ΕΜΛΙΝ ΧΙΟΥΖ
Το 1967 ο Μπιλ Σάνκλι ξετρελάθηκε μαζί του όταν τον είδε με την Μπλάκπουλ. Οταν ο ίδιος τον πήγαινε με το αυτοκίνητό του για να υπογράψει, τους σταμάτησε η αστυνομία. Όταν τους ζήτησαν ταυτότητα, ο Σάνκλι απάντησε: «Μα καλά δεν τον γνωρίζετε; Είανι ο αρχηγός της Αγγλίας. Ή μάλλον δεν είναι, αλλά θα γίνει». Τελικά ο θρυλικός προπονητής της Λίβερπουλ είχε δει σωστά το έργο. Το «τρελό άλογο» που μπορούσε να παίξει ακόμα και δεξιός μέσος, φόρεσε το περιβραχιόνιο των Λιονταριών 23 φορές. Με την Εθνική όμως δεν κατάφερε να διακριθεί. Όλα τα καλά τού συνέβησαν με τους Κόκκινους, με τους οποίους σήκωσε δύο Πρωταθλητριών (1977, 1978) και τέσσερα πρωταθλήματα. Τη σεζόν 1978-79 έχασε τη θέση του από τον ανερχόμενο Άλαν Χάνσεν που τον διαδέχτηκε κάτι περισσότερο και από επάξια.

5. ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΡΕΜΕ
Το 1986 κόντρα στην Αγγλία, η Γερμανία κέρδισε το πρώτο μουντιαλικό της πέναλτι σε κανονικό αγώνα! Το εκτέλεσε ο Αντρέας Μπρέμε, αλλά τον νίκησε ο Πίτερ Σίλτον (η Γερμανία ηττήθηκε στον τελικό από την Αργεντινή). Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο νέο ραντεβού σε τελικό με την Αργεντινή, ανέλαβε εκ νέου την εκτέλεση. Τούτη τη φορά ευστόχησε και χάρισε στη χώρα του τον παγκόσμιο τίτλο. Αυτή ήταν και η διασημότερη στιγμή του. Ο ξανθός παικταράς όμως είχε πολλά και φοβερά highlights στη μεγάλη καριέρα του. Πρωταθλητής με την Μπάγερν, πήρε μεταγραφή για την Ιντερ, όπου μαζί με τους Ματέους, Κλίνσμαν αποτέλεσε το alter ego της Μίλαν των Ολλανδών (Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ, Γκούλιτ). Πρωταθλητής Ιταλίας και κορυφαίος παίκτης της Serie Α για το 1989, ξεχώρισε για την τρομερή δύναμη και το σουτ του εφάμιλλο του οποίου διέθετε μόνο ο Ρομπέρτο Κάρλος. Κατέκτησε το ισπανικό Κύπελλο με τη Σαραγόσα, έχασε τον τελικό του EURO 1992 και είπε αντίο με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο. Με προπονητή τον Ότο Ρεχάγκελ στην Καϊζερσλάουτερν προβιβάστηκε στην Μπουντεσλίγκα και την ίδια χρονιά (1998) πανηγύρισε τον τίτλο.

4. ΤΖΙΑΣΙΝΤΟ ΦΑΚΕΤΙ
Εμεινε στην Ίντερ όλη του τη ζωή (την υπηρέτησε από όλα τα πόστα). Με τους Νερατζούρι έπαιξε σε 476 ματς πρωταθλήματος (59 γκολ) και με την Ιταλία σε 94 (3 γκολ). Το απίστευτο με αυτόν τον Κύριο των γηπέδων (ήταν τρομερά καθαρός παίκτης και αποβλήθηκε μόνο μία φορά για ειρωνεία στον διαιτητή) ήταν πως μπορούσε να κουμαντάρει με φοβερή άνεση το ύψος του (1,91 μ.) και να αγωνίζεται με την ίδια άνεση όταν αμυνόταν και όταν έκανε τις επελάσεις του. Ήταν μετά τον Μάριο Ζαγκάλο ο πιο πρωτοποριακός φουλ-μπακ της εποχής. Με την Ίντερ του Ελένιο Ερέρα πήρε δύο Πρωταθλητριών και στη συνέχεια Διηπειρωτικά (1964, 1965), έχασε σε δύο τελικούς (1967, 1972), σήκωσε τέσσερα πρωταθλήματα, ενώ με τη Σκουάντρα Ατζούρα αγωνίστηκε στον χαμένο τελικό του Μουντιάλ του 1970. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε πρωταγωνιστήσει στην κατάκτηση του EURO.

3. ΜΑΡΙΟ ΖΑΓΚΑΛΟ
Ήταν ο πρώτος που έπαιξε με τόση επιτυχία τον ρόλο του φουλ-μπακ. Πολύ γρήγορος με άριστη τεχνική στα όρια του ζογκλέρ (όπως όλη εκείνη η Βραζιλία) έθεσε τις βάσεις για τον τρόπο που παίζεται η θέση ακόμα και σήμερα. Γινόταν εξτρέμ, ακόμα και κρυφός φορ. Στην εποχή του δεν υπήρχε ενιαίο πρωτάθλημα Βραζιλίας. Οπότε τέτοιον τίτλο δεν κατέκτησε με Φλαμένγκο και Μποταφόγκο. Με τη Σελεσάο όμως ανταμείφθηκε τετραπλά. Βασικότατος σε δύο κατακτήσεις Μουντιάλ (1958, 1962) και στη συνέχεια ανέλαβε από τον πάγκο, όπου την καθοδήγησε σε δύο ακόμα τίτλους (ο μόνος μαζί με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ που το έχει κάνει ως παίκτης και ως τεχνικός). Το 1970 μάλιστα παρουσίασε ό,τι καλύτερο έχει δει ποτέ ο πλανήτης σε αυτό το επίπεδο. Το 1994 στις ΗΠΑ ήταν βοηθός (εκείνος όμως έπαιρνε τις αποφάσεις) του Κάρλος Αλμπέρτο Περέιρα, όπως και στον χαμένο τελικό του 1998.

1 + 1. ΠΑΟΛΟ ΜΑΛΝΤΙΝΙ + ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΚΑΡΛΟΣ
Για πρώτη φορά από καταβολής του TOP 10 (μόνο τερματοφύλακες έχουμε φτιάξει, αλλά λέμε τώρα) υπάρχει αδυναμία επιλογής. Η πρώτη σκέψη ήταν πως το απόλυτο Νο1 της θέσης είναι ο Πάολο Μαλντίνι. Χαζεύοντας όμως το βίντεο με τα γκολ του Ρομπέρτο Κάρλος, με έπιασε νευρικό γέλιο. Οχι όμως ειρωνικό, αλλά αστείρευτου θαυμασμού. Θυμήθηκα πως το ίδιο πάθαινα όταν τον έβλεπα να σπριντάρει με τη Ρεάλ ή τη Βραζιλία. Ο πιο προικισμένος σωματικά και ο πιο ταλαντούχος που έπαιξε ποτέ ως αριστερός αμυντικός.

Και όμως ο αντίλογος του Il capitano που ήταν καλύτερος αμυντικά είναι τεράστιος. Είναι η διάρκεια της καριέρας του, η πίστη των 25 χρόνων στη Μίλαν, οι 26 τίτλοι και ειδικά το ανυπέρβλητο ρεκόρ των 5 Πρωταθλητριών-Τσάμπιονς Λιγκ (1989, 1990, 1994, 2003, 2007)! Από το '85 μάλιστα αγωνιζόταν ασταμάτητα. Ο κάλος Θεούλης τον βοήθησε να μην έχει σοβαρό τραυματισμό και κάπως έτσι έφτασε τις 902 συμμετοχές και τα 33 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις! Με την Ιταλία, παρά τις 126 παρουσίες με το εθνόσημο (7 γκολ) δεν κατάφερε να σηκώσει κούπα, έχοντας δύο χαμένους τελικούς (Μουντιάλ 1994, EURO 2000). Το 1994 (Στόιτσκοφ, Μπάτζιο) και το 2003 (Νέτβεντ, Ανρί) ήταν 3ος στην ψηφοφορία της Χρυσής Μπάλας.

Όσο για τον Βραζιλιάνο αντίζηλο για τα πρωτεία που ήταν καλύτερος επιθετικά, είχε τη δική του χρυσή ιστορία. Το πιο τρελό στην περίπτωσή του, που δείχνει κιόλας τον επιθετικογενή χαρακτήρα του, ήταν πως το 1996 ο Ρόι Χόντσον τον έδιωξε από την Ίντερ, επειδή ο Ρομπέρτο Κάρλος αρνιόταν να παίξει αριστερός εξτρέμ! Βέβαια η εξέλιξη δεν τον χάλασε καθόλου. Ακολούθησαν 11 χρόνια στη Ρεάλ με 3 Τσάμπιονς Λιγκ (1998, 2000, 2002) και συνολικά 21 τίτλους, διεθνείς ή εγχώριους. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται οι επιτυχίες με Παλμέιρας και Φενερμπαχτσέ, αλλά και τη Σελεσάο. Με την τελευταία έζησε τη χαρά του Μουντιάλ της Ασίας (2002), τον χαμένο τελικό του 1998 και δύο κατακτήσεις Κόπα Αμέρικα (1997, 1999). Το βιντεάκι με τα γκολ του είναι μοναδικό!

Η επιλογή δική σας...