Παναθηναϊκός: Η κούπα και το παράπλευρο κέρδος που απαιτεί «εξαργύρωση»

• Η “εξαργύρωση” στη... Γαλλία
• Παροδικό ή “μοτίβο”;

Κανένας δεν χάθηκε επειδή έχασε το Κύπελλο. Ο.Κ., το εμπεδώσαμε. Επίσης κανένας...δεν έβαλε τα κλάματα επειδή το κέρδισε έτσι; Αν κάποια από τις δύο ομάδες του τελικού στο Ηράκλειο δεν έδινε σημασία σε αυτό τον τίτλο θα έβαζε να παίξουν όσοι είναι ξεχασμένοι στο βάθος του πάγκου. Αλλά εδώ έκλεισε το rotation ακόμα περισσότερο και απ' όσο περιμέναμε με δεδομένη και την κόπωση των παικτών από τον μαραθώνιο της Euroleague. Γιατί, πολύ απλά, όταν ο ένας βρίσκεται, απέναντι στον άλλον είναι υποχρεωμένος να θέλει τη νίκη ακόμα και στο... beach cup όπως βάφτισε ο Αταμάν το super cup. Αυτή είναι και η “κατάρα” που κουβαλάνε, εν μέσω άλλων (σίγουρα σοβαρότερων) υποχρεώσεων.

Στο τέλος της σεζόν, όταν γίνει ο λογαριασμός, ο τίτλος που κρίθηκε την Κυριακή στην Κρήτη, θα μετρήσει μόνο για όποιον πάρει τουλάχιστον έναν από τους άλλους δύο που διεκδικεί. Ώστε να μπορεί να μιλάει για double (αν είναι το πρωτάθλημα) ή treble (αν τα σηκώσει όλα). Αλλά από μόνη της η κατάκτηση του Κυπέλλου σε αυτό το χρονικό σημείο, πέρα από την ικανοποίηση της νίκης επί του αιωνίου αντιπάλου, το +1 στη λίστα των τίτλων, την πρόσκαιρη χαλάρωση και τα (δίκαια) πανηγύρια μιας βραδιάς, σημαίνει και κάτι ακόμα. Στα μάτια μου διόλου αμελητέο. Να δώσει επιπλέον αυτοπεποίθηση στον νικητή και να βάλει επιπλέον αμφιβολία στον ηττημένο, για τον εαυτό του. Συνθήκη που είναι ιδιαίτερα σημαντική, ειδικά αυτή τη σεζόν που και οι “αιώνιοι” (όπως και αρκετές άλλες ομάδες στην Euroleague) παλεύουν με συνεχόμενα πλήγματα από τραυματισμούς και απουσίες. Είναι λοιπόν ιδιαίτερα σημαντικό το πνευματικό σκέλος να καλύψει μέρος του χάντικαπ που δημιουργούν οι απουσίες.

Η “εξαργύρωση” στη... Γαλλία

Προς αυτή την κατεύθυνση (και χώρια από όλα τα άλλα κέρδη που προαναφέρθηκαν) η νίκη του Παναθηναϊκού στον τελικό, είναι ένα βήμα, το οποίο θα δούμε στις 28/2 κόντρα στη Βιλερμπάν στη Γαλλία, κατά πόσο έχει και επιπλέον όφελος. Οταν οι Πράσινοι θα κληθούν να νικήσουν εκτός ΟΑΚΑ μετά από τρεις σερί ήττες (και έξι στα τελευταία επτά ματς τους), μακριά από το “κάστρο” τους, ώστε να αποκτήσουν το “μαξιλαράκι” νικών που θέλουν και να μην παίζουν πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο, που λέει πως όλα θα κριθούν στο ΟΑΚΑ. Ναι δεν είναι ψηλό εμπόδιο η γαλλική ομάδα, αλλά ούτε η Αρμάνι ήταν. Οπότε με δέκα ημέρες ξεκούρασης για ένα σημαντικό κομμάτι του πυρήνα του (πλην των διεθνών) ο Παναθηναϊκός, θα κληθεί να επανεκκινήσει ουσιαστικά στην τελική ευθεία για το πλεονέκτημα έδρας. Ακριβώς γι' αυτό το “οξυγόνο ηθικού” που ανέπνευσε από τη νίκη του στο Κύπελλο, έχει μεγαλύτερη αξία.

Υπάρχουν 11 ημέρες μέχρι τότε θα πει κάποιος, αλλά ακριβώς αυτό το διάστημα είναι θησαυρός και για τις δύο ομάδες. Για τους Πράσινους για τους λόγους που προαναφέρθηκαν και για τον Ολυμπιακό για να δει καλύτερα τι είναι αυτό που μοιάζει να αλλοιώνει την ταυτότητα του απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Πώς έχει καταφέρει και χάνει τα τελευταία ντέρμπι σ' ένα πεδίο που μέχρι πρόσφατα ήταν δικό του. Αυτό της σκληράδας. Πώς ο Παναθηναϊκός για να επιζήσει μέσα από τα προβλήματά του κατάφερε να αποκτήσει μεγαλύτερο μέταλλο από αυτό που είχε. Προσοχή όμως! Μέταλλο που εκτός ΟΑΚΑ το έχει εμφανίσει μέσα στο 2025 μόνο εντός ΟΑΚΑ και στο Ηράκλειο επί του Ολυμπιακού. Υποθέτω ότι, επειδή απουσίες έχουν και οι δύο πλευρές, η διαχείριση ειδικά του τελικού και πως οι Ερυθρόλευκοι κατάφεραν το +4 που έφτιαξαν με την εντυπωσιακή επιστροφή τους στο τελευταίο πεντάλεπτο του τελικού να το πετάξουν στα σκουπίδια είναι σημείο σοβαρού προβληματισμού. Κατανοώ ότι δεν μιλάμε για διαφορά ασφαλείας, αλλά για τον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα το να μην εκμεταλλεύεται το περίφημο “μομέντουμ”, σε κομβικό σημείο της αναμέτρησης δημιουργεί θέμα για κουβέντα.

Παροδικό ή “μοτίβο”;

Βέβαια και καθώς οι Ερυθρόλευκοι έχουν διαχειριστεί εξαιρετικά δύο διαδοχικές διαβολοβδομάδες με 4/4 μακριά από το ΣΕΦ επί ιδιαίτερα ανταγωνιστικών αντιπάλων (Μπασκόνια, Ρεάλ, Παρί, Μπαρτσελόνα) μπορεί αυτό το φαινόμενο να είναι παροδικό, αλλά όταν εμφανίζεται απέναντι στον αντίπαλο με τον οποίον θα κληθεί ο Ολυμπιακός να παλέψει (τουλάχιστον) για το πρωτάθλημα, αξίζει να εξετάσει κάποιος αν δημιουργείται μοτίβο. Αλλά το καλό -για τον Ολυμπιακό- είναι ότι μπορεί να πάρει τα διδλαγματά του μετά από τη δεύτερη πιο ανώδυνη ήττα “τίτλου” που θα μπορούσε να υποστεί. Κι αυτά τα διδάγματα ασφαλώς καλείται να τα αντλήσει όχι μόνο από το πώς διαχειρίστηκε τις κρίσιμες στιγμές του αγώνα, αλλά και ποιοι κλήθηκαν να το κάνουν και πόσες ανάσες είχαν αυτοί με το συγκεκριμένο rotation. Ναι ξέρω... “Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος”, αλλά και ο εκάστοτε “νοικοκύρης” δεν είναι πάντα στην καλύτερη μέρα του, οπότε κάτι μαθαίνει και αυτός για τον εαυτό του. Υποθέτω...

Πέρα από όλα τα παραπάνω όμως, θα μείνω πεισματικά προσκολλημένος σε αυτό είναι και το σημαντικότερο για ότι θα συμβεί από εδώ και πέρα στην (πλέον) τελική ευθεία της σεζόν. Την υγεία των παικτών. Το μέταλλο υπάρχει, ηγέτες υπάρχουν και (ανά περίπτωση) παίρνουν το “όπλο” τους, η επιθυμία, η θέληση και ασφαλώς η εμπειρία υπάρχει. Αλλά -παράλληλα- βλέπουμε παίκτες εξουθενωμένους με συνεχόμενα προβλήματα (έστω ενοχλήσεις), που αν δεν είναι στα “πιτς” ζητάνε απεγνωσμένα ανάσες μέσα στο ματς γιατί έχουν κληθεί να τραβήξουν το “κάρο” περισσότερο απ' όσο πρέπει. Είτε γιατί άλλοι βασικοί αναρρώνουν, είτε γιατί άλλοι συμπαίκτες τους δεν μπήκαν ποτέ στο κλίμα (ή κάποιος δεν τους έβαλε). Αυτό το στοιχείο από μόνο του, με κάνει να είμαι αισιόδοξος αλλά και κάτι παραπάνω από συγκρατημένος, γιατί το οποιοδήποτε πλάνο μπορεί να τσακίσει μέσα σε μια στιγμή. Δεν κινδυνολογώ και εύχομαι να είναι άπαντες υγιείς. Μεταφέρω όμως τα συμπεράσματα της σεζόν μέχρι τώρα και την εικόνα -πέρα από χαρές και πανηγύρια- από αγώνα σε αγώνα. Εκεί όπου ήταν φανερό πως κάποιοι ζητάνε οξυγόνο όλο και περισσότερο...