• Η μητέρα του ήταν τα πάντα για τον Δημήτρη
• Ένα παιδί κλειστό με τεράστια ψυχικά αποθέματα
• Τα συνεχόμενα λάθη του Παναθηναϊκού
• Σεμνά και ταπεινά

«Αυτό θα πει άνθρωπος: να πονάς, να αδικιέσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω. Αν ήταν να με ρωτούσαν ποιος δρόμος πάει στον ουρανό, θα απαντούσα: ο πιο δύσκολος. Μεγάλη κολυμπήθρα τα δάκρυα, παιδί μου...».

Αυτά τα λόγια, βγαλμένα από την πένα του Νίκου Καζαντζάκη και καλοβαλμένα στο στόμα του Παπά Φώτη από το βιβλίο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», θα μπορούσαν να αποτελούν την καλύτερη περιγραφή για το ξέσπασμα του Δημήτρη Εμμανουηλίδη στην κάμερα της NOVA μετά το παιχνίδι με την ΑΕΛ και το γκολ που σημείωσε για το 2-0 του Παναθηναϊκού. Τα δάκρυα ενός παιδιού για την μαμά του. Μαμά. Η πιο όμορφη λέξη του κόσμου.

Τέσσερα γράμματα, εκατομμύρια συναισθήματα, αναμνήσεις, στιγμές, μυρωδιές. Χρώματα και αρώματα. Η κυρία Βούλα σίγουρα θα τον καμαρώνει από εκεί ψηλά. Όχι γιατί είναι καλός ποδοσφαιριστής, όχι γιατί έβαλε ένα γκολ. Γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωπος, γιατί φρόντισε το βράδυ της Κυριακής να υπενθυμίσει στον σκληρό και αχόρταγο για αίμα κόσμο του ποδοσφαίρου, πως οι ποδοσφαιριστές είναι και εκείνοι άνθρωποι.

Τα όσα είδαμε, μία on camera αποκάλυψη της ψυχής ενός 20χρονου πιτσιρικά, στον οποίο η ζωή ετοίμαζε μια μόνιμη ανηφόρα. Από τις αποτυχημένες δοκιμές σε αρκετές ομάδες μέχρι να πείσει την ακαδημία του Παναθηναϊκού να τον εντάξει στο δυναμικό της, μέχρι την μεγάλη απώλεια της μητέρας του το 2017 μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατο νόσο, ένας χαμός που θα τον άλλαζε για πάντα.

Η μητέρα του ήταν τα πάντα για τον Δημήτρη

Για τον μικρό Δημήτρη η μητέρα του ήταν τα πάντα. Από την στιγμή που ο μπαμπάς του έπρεπε να δουλεύει όλη την ημέρα για να τα βγάλει πέρα και να συντηρήσει μία εξαμελή οικογένεια, ήταν λογικό να είναι τόσο δεμένος με την μητέρα του. Σε εκείνη έλεγε τα πάντα, ήταν ο μικρός της γιος, η σχέση τους από εκείνες που ζηλεύεις. Κάθε γκολ από εκείνη την ημέρα που έφυγε από κοντά του, είναι για εκείνη.

Πως έχει περιγράψει ο ίδιος την κατάσταση που βιώνει;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα. Ήταν βράδυ όταν το έμαθα. Ο πατέρας μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι η μαμά ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και πως μπορεί να την χάσουμε. Εννοείται ότι μετά τον χαμό της μαμάς μου λύγισα. Για μια εβδομάδα δεν μιλιόμουν. Στη συνέχεια όμως έβαλα κάτω τον εαυτό μου και είπα: 'Δεν γίνεται να σε αφήσει πίσω αυτό. Εννοείται θα σου δίνει δύναμη, εννοείται ότι θα την σκέφτεσαι, αλλά πρέπει να συνεχίσεις'. Μετά από αυτό έγινα πιο δυνατός. Πλέον αντιμετωπίζω τα προβλήματα διαφορετικά. Την μαμά μου την έχω συνέχεια στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Ξέρω ότι είναι κάπου εκεί πάνω και με προσέχει. Μια τέτοια απώλεια δεν την ξεπερνάς ποτέ, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτή».

Στη γιορτή της μητέρας, το 2019, συγκλονίζει με την αφιέρωση του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Ιnstagram, αναφέροντας τα εξής: «Μακάρι να σε είχα εδώ να σου ‘λεγα χρόνια πολλά. Το πιο όμορφο πράγμα που κρατάω στην καρδιά μου».

Ένα παιδί κλειστό με τεράστια ψυχικά αποθέματα

Όσοι τον γνωρίζουν, τον έχουν ζήσει και τον έχουν συναναστραφεί για δύο πράγματα έχουν να λένε:

• Δεν θα τον ακούσεις ποτέ να παραπονεθεί για τίποτα. Δεν θα σου πω ποτέ τι νιώθει, τι σκέφτεται. Δεν θα κάνει το μικρό να φαίνεται μεγάλο. Δεν θα γκρινιάξει για το τίποτα. Όταν στα 17 σου έχεις ζήσει την μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να βιώσει ένα παιδί, όλα τα υπόλοιπα φαίνονται και είναι μικρά. Η ψυχή του απλά μαζεύει. Μαζεύει. Μαζεύει. Μέχρι να κάνει το... μπαμ, μέχρι να μην αντέχει άλλο. Ένα μικρό «μπαμ» ήταν εκείνο στην κάμερα του συνδρομητικού. Συνδυασμός πραγμάτων. Η στεναχώρια για την μαμά του, ο παραγκωνισμός του, συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα.

• Πάντα είναι εκείνος που θα δώσει δύναμη, κουράγιο στους δίπλα του. Απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του. Ισχυρή προσωπικότητα. Ατόφια. «Δεν πειράζει, ας μην παίζω βασικός. Ένα τέταρτο, δέκα λεπτά. Φτάνουν. Εγώ θα μπω μέσα θα τα δώσω όλα και θα κάνω την διαφορά». Έτσι συνηθίζει να λέει για όσα γίνονται στον Παναθηναϊκό την τελευταία τριετία, όπου από το μεγαλύτερο project προερχόμενο από την ακαδημία, μετατράπηκε σε έναν ποδοσφαιριστή που δεν είχε ούτε τον χώρο, ούτε τον χρόνο για να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί, να ανθίσει μέσα σε ένα άρρωστο ποδοσφαιρικό περιβάλλον.

Τα συνεχόμενα λάθη του Παναθηναϊκού

Κεφαλιά προς τον Καμπετσή, ξανά η μπάλα σε εκείνον, μία επαφή, δίχτυα. Ο πανηγυρισμός του, που παρέπεμπε σε ύπνο, θα μπορούσε να ήταν μια ξεκάθαρη αναφορά στον τρόπο που τον έχει διαχειριστεί ο σύλλογος. Από την διοίκηση του μέχρι τους εκάστοτε προπονητές. Τον Γιώργο Δώνη, τον Ντάνι Πογιάτος, τον Λάζλο Μπόλονι.

Δεν το λέει ο ίδιος, ούτε και ήταν για εκείνους ο πανηγυρισμός. Θα μπορούσε, όμως. Ελάχιστες ευκαιρίες επί Δώνη (269 λεπτά στο πρωτάθλημα και 262 στο Κύπελλο, όπου πρόλαβε να πετύχει 4 γκολ) και... κρέμασμα στα μανταλάκια τον Φεβρουάριο του 2019, όταν η ΠΑΕ έδωσε στη δημοσιότητα την απόφασή της, να προπονείται ατομικά για μία εβδομάδα μετά από πειθαρχικό παράπτωμα.

Για ένα 19χρονο παιδί που... τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για μία επίπονη άσκηση και την ένταση της, πάνω σε έναν διάλογο που γίνεται δεκάδες φορές σε μία χρονιά, σε όλες τις ομάδες. Η αυστηρότητα εξαντλήθηκε. Σε ένα παιδί που λόγω συνθηκών, ήθελε και θέλει μια διαφορετική αντιμετώπιση. Όχι ευνοϊκή. Διαφορετική.

Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, ο Παναθηναϊκός προτιμά να... επενδύσει στον Μολό, τον Μπεκ και τον Κολοβό. Μηδέν στα τρία. Ο Εμμανουηλίδης θα παραχωρηθεί δανεικός στον Πανιώνιο. Στην πιο δύσκολη περίοδο του Ιστορικού, θα πετύχει έξι γκολ, θα σκοράρει απέναντι σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, θα συμπεριληφθεί στους κορυφαίους ταλαντούχους παίκτες της Ευρώπης από την ΟΥΕΦΑ.

Στην περασμένη μεταγραφική περίοδο θα φέρει προτάσεις από Βέλγιο, Ολλανδία, Κροατία. Ομάδες που τον ήθελαν για πρωταγωνιστή. Με απόφαση του Γιάννη Αλαφούζου, ο παίκτης παρέμεινε και το μήνυμα προς την πλευρά του, ήταν το εξής: «Δεν πάει πουθενά. Αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο για την ομάδα». Τόσο σημαντικό που μέχρι και σήμερα, έχει αγωνιστεί 49 ολόκληρα λεπτά!

Στα 20 του, όπως κάθε παιδί, αυτό που θέλει είναι να παίζει. Να νιώθει σημαντικός, να αισθάνεται πως κάνει το ένα βήμα μετά το άλλο. Ιδανικά αυτό θα ήθελε να συμβεί στο Τριφύλλι, με τις υπάρχουσες συνθήκες, όμως, όλα δείχνουν πως το εξωτερικό θα είναι ο επόμενος σταθμός. Προτάσεις υπάρχουν. Εκτός και αν ο Παναθηναϊκός αποφασίσει πάλι να του κόψει τον δρόμο ή αν διαλέξει να κάνει το αυτονόητο και να δείξει έμπρακτα την πίστη στις δυνατότητές του και... γυρίσει το χαρτί.

Σεμνά και ταπεινά

Κατά τα λοιπά, ο Δημήτρης από την Θήβα, είναι ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Καμία σχέση με τους... wannabe superstars του ελληνικού ποδοσφαίρου σε αυτή την ηλικία. Ούτε τατουάζ, ούτε... χαϊλίκια, ούτε ακριβά αυτοκίνητα, σεμνά και ταπεινά. Του αρέσει να παίζει παιχνίδια πολέμου στο Playstation, οδηγεί ένα Fiat500 και στον Πανιώνιο εκτός από ένα επιτυχημένο αγροτικό έκανε και φίλους. Καλούς. Όπως ο Γιώργος Σαραμαντάς.

Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, ήταν και είναι η μεγαλύτερη διέξοδος για εκείνον. «Το ποδόσφαιρο είναι ένα μέσο που με έκανε να ξεχνιέμαι. Έστω και για δύο ώρες μέσα στην ημέρα. Ωστόσο είπα στον εαυτό μου: 'Κοίτα να δεις, η μαμά είναι από πάνω και σου δίνει δύναμη. Είσαι πιο δυνατός και κάνεις πιο πολλά'. Προσπάθησα να το δω διαφορετικά».

Photo credits: Κώστας Τόπας