Ο Άρης δημιούργησε προσμονή

• Ο Καμαρά και η αύρα του
• Μετά ήρθε και ο Ιτούρμπε
• Εμφάνισε και αδυναμίες

Δεν ήταν τόσο η συνολική εικόνα αυτή που καλλιέργησε ενθουσιασμό, όσο το γεγονός ότι σπανίως ένας ποδοσφαιριστής στα δικά του αποκαλυπτήρια καταφέρνει αυτό που πέτυχε χθες ο Αμπουμπακάρ Καμαρά. Όπως ασφαλώς κι αυτό το εκρηκτικό 15πτο του δευτέρου ημιχρόνου του φιλικού αγώνα με τον ΠΑΣ όπου η ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης σε συνδυασμό με το υψηλό επίπεδο ποιότητας των ποδοσφαιριστών οδήγησε σ’ ένα αμήχανο χαμόγελο. Γιατί αυτό που παρήγαγε ο Άρης στο τελευταίο φιλικό παιχνίδι (πριν την έναρξη του Πρωταθλήματος) ήταν μεγαλύτερο των προσδοκιών.

Ενδεχομένως να ξεπέρασε αυτό που είχε φανταστεί ο Άκης Μάντζιος αν και επαναλαμβάνει συνεχώς τις δυνατότητες αυτής της ομάδας με την προϋπόθεση ότι οι νέοι παίκτες θα φτάσουν σύντομα στο επίπεδό τους. Η δική του άποψη προφανώς έχει τη βαρύτερη αξία καθώς τους ζει σε καθημερινή βάση. Οι υπόλοιποι έχουμε μόνο το Σάββατο ή την Κυριακή.

Αυτό κατάφερε ο χθεσινός Άρης. Την αντίστροφη μέτρηση μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Κι αν δεν είναι επίσημο – επειδή κάποιοι κάνουν «κόνξες», παίζουν με τη νοημοσύνη του κόσμου και δεν ικανοποιούνται με τίποτε λες και θέλουν να τρενάρουν την έναρξη του Πρωταθλήματος – θα είναι φιλικό. Αν είναι σαν αυτό με τον ΠΑΣ, καλοδεχούμενο γιατί πράγματι ήταν προσομοίωση επίσημου αγώνα. Οι νέοι κατάλαβαν ότι στο ελληνικό χορτάρι πέφτει ξύλο, πρέπει να είσαι σκληρός αλλά κι έξυπνος για να ανταποκριθείς. Δεν ήταν ο Σούντγκρεν που τη γλίτωσε, μήτε ο Κάργας που αποβλήθηκε. Αν δηλαδή ο Άκης Μάντζιος ήθελε να παραγγείλει ένα παιχνίδι που θα βάλει τους νεοφερμένους στο κλίμα, του ήρθε στο πιάτο.

Βλέποντας τη συνολική εικόνα του παιχνιδιού, τα αγωνιστικά λεπτά στα οποία ο Άρης ήταν δυσλειτουργικός ήταν περισσότερα από αυτά όπου κάθε γρανάζι «πήγε» στην εντέλεια. Είναι όμως αυτό που είχαμε σημειώσει. Οι «αρτίστες» αυξήθηκαν, το ποιοτικό επίπεδο αυτής της ομάδας ανέβηκε κατακόρυφα και σε μία φάση, εκεί που δεν το περιμένεις, βλέπεις ξαφνικά την μπάλα να καταλήγει στο παραθυράκι από τα 25 μέτρα.

Ο Καμαρά και η αύρα του

Αυτό έκανε ο Αμπουμπακάρ στη δεύτερη εκτέλεση με το αριστερό. Έγινε εκεί που δεν το περίμενε κανείς καθώς στην πρώτη απόπειρα έκανε ένα τσαφ που ακούστηκε μέχρι το Πανόραμα. Είναι όμως η αύρα που βγάζει ένας ποδοσφαιριστής και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται. Αν ήταν άλλος στη θέση του θα άκουγε τη μουρμούρα, θα ένιωθε την παγωμάρα και πιθανόν να του χαλούσε η ψυχολογία. Η διαχείριση αυτής της φάσης ανέδειξε την επιθυμία του κόσμου να πιστέψει σ’ έναν φορ, σ’ αυτόν που θα τον λυτρώσει και θα λύσει το διαχρονικό πρόβλημα αυτής της ομάδας. Δεκάξι αγωνιστικά λεπτά αργότερα δικαιώθηκε γι’ αυτή την αντίδρασή του, ο δε Καμαρά ένιωσε ότι εξιλεώθηκε καθώς ευχαρίστησε μέχρι και τα ball boys, δείχνοντας το επίπεδο της ανάγκης που είχε και ο ίδιος.

Πέραν του εντυπωσιακού τέρματος και της ασίστ, το στοιχείο που οφείλει να κρατήσει κανείς από τον Μαυριτανό ήταν το «θέλω» του. Να γίνει μέλος αυτής της ομάδας, να ξαναφτιάξει την καριέρα του, να εξελιχθεί στον ηγέτη που απελπισμένα αναζητεί ο Άρης στην κορυφή της επίθεσης. Ο ίδιος επιβεβαίωσε αυτή την επιθυμία μέσα από τις αντιδράσεις. Αν δεν χάθηκα στο μέτρημα, πήγε σε τουλάχιστον έξι συμπαίκτες του για να τους εξηγήσει τι ήθελε. Πώς θέλει την μπάλα, πότε τη θέλει κλπ. Καμία «ντίβα» δεν συμπεριφέρεται έτσι όπως λειτούργησε χθες ο Καμαρά. Ειδικά μετά από τέτοιο γκολ.

Μετά ήρθε και ο Ιτούρμπε

Ο Παραγουανός έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του για να φτάσει στο επίπεδό του καθώς ο Άρης δεν χωλαίνει στις θέσεις που αγωνίζεται. Είναι όμως αυτός που «ευθύνεται» για το εκρηκτικό 15πτο του δεύτερου μέρους καθώς άλλαξε τις ισορροπίες του αγώνα με την έκρηξη και την ενέργεια που έδωσε. Έχω την αίσθηση ότι του ταιριάζει περισσότερο να παίζει πίσω από τον φορ καθώς χρειάζεται χώρο ανάπτυξης. Σίγουρα είναι ποδοσφαιριστής που δεν αντέχει το χαλινάρι, θέλει να έχει ελευθερία κινήσεων για να βγάλει την ποδοσφαιρική ευφυΐα για την αποτύπωση της οποίας έχουν γραφτεί δεκάδες χιλιάδες λέξεις από τους εκτιμητές του αθλήματος. Έφαγε και τις κλωτσιές του, αλλά ως πρεσβευτής του αυθεντικού λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου μάλλον δεν χαμπαριάζει. Σαφέστατα, όταν μπήκε στο γήπεδο ο Άρης απέκτησε ταχύτητα και κάθετη κίνηση. Πήγαινε κατευθείαν στο ψητό, έδειξε ότι δεν είναι υπέρ των παράλληλων κινήσεων.

Εμφάνισε και αδυναμίες

Η βασικότερη σχετίζεται με τη διαχείριση σε κατάσταση άμυνας. Ο Άρης χρειάζεται έναν ακόμη στόπερ του επιπέδου στο οποίο σκαρφάλωσε η ομάδα. Το πρόβλημα φαίνεται όταν ο αντίπαλος αντιμετωπίζει διαφορετικά το παιχνίδι, ανεβάζει τις γραμμές του, εκεί η αμυντική γραμμή δέχεται πίεση και εμφανίζεται επιρρεπής στο λάθος. Απέναντι στον ΠΑΣ, στην πρώτη άντε δεύτερη πίεση ήρθε και το γκολ. Προσωπικά, δεν έχω πειστεί ακόμη και με το ότι ο Ντένις είναι καλύτερος του Χουλιάν Κουέστα. Σε δύο φάσεις πήγε η μπάλα στην εστία και ο ΠΑΣ βρήκε ένα γκολ. Ο Βραζιλιάνος δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, (σου) δείχνει ότι αυτός ο χώρος δεν του ανήκει, είναι ικανός για εντυπωσιακές αποκρούσεις σαν αυτή που έκανε στο δεύτερο ημίχρονο αλλά και να μην προστατέψει την εστία του σε σουτ σαν αυτό που έκανε ο Σάλιακας.