Η Ρεάλ πήρε το «Clasico», η Μπαρτσελόνα την χαμένη αξιοπρέπειά της

Ούτε μια, ούτε δύο, αλλά πέντε διαδοχικές νίκες μετράει πλέον η Ρεάλ Μαδρίτης επί της Μπαρτσελόνα, μετά το συναρπαστικό 3-2 υπέρ της Βασίλισσας στον πρώτο ημιτελικό του Σούπερ Καπ Ισπανίας που διεξήχθη το βράδυ της Τετάρτης (12/01) στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας.

Είναι το καλύτερο σερί των Μαδριλένων επί των Μπλαουγκράνα από τις εφτά διαδοχικές νίκες που είχαν σημειώσει από το… 1962 έως το 1965, με προπονητή τον θρυλικό Μιγέλ Μουνιόθ, ο πρώτος που πήρε Κύπελλο Πρωταθλητριών ως παίκτης και ως τεχνικός.

Ήταν, μάλιστα, η 100ή νίκη της Ρεάλ επί της Μπάρτσα (σε 248 παιχνίδια), ούσα η πρώτη ομάδα που τα καταφέρνει εις βάρος των Καταλανών, στα 123 χρόνια ιστορίας του συλλόγου της Βαρκελώνης.

Και όμως, το τρίτο ημίχρονο βρήκε χαμογελαστούς τόσο τους νικητές, όσο και τους ηττημένους. Και όχι άδικα, αν δει κανείς την εικόνα των μεν και των δε στα 120 λεπτά που διήρκησε η ματσάρα στο «King Fahd» του Ριάντ.

Η Ρεάλ χαμογελάει δικαιολογημένα, γιατί την Κυριακή (16/01) θα διεκδικήσει ένα ακόμα τρόπαιο για την μυθική συλλογή της και επειδή επιβεβαίωσε, έστω και πολύ δύσκολα, την κυριαρχία της επί της αιωνίου αντιπάλου.

Πρωτίστως, όμως, χαμογελάει γιατί μπορεί (ακόμα τουλάχιστον) να νικάει την Μπάρτσα χωρίς να πατάει τέρμα το γκάζι και στηριζόμενη στο παιχνίδι των αντεπιθέσεων και την ατομική ποιότητα των ποδοσφαιριστών της.

Η Ρεάλ έχει δεδομένα παρόν, αλλά και μέλλον με παίκτες όπως ο «χρυσός» σκόρερ Φεδερίκο Βαλβέρδε, ο… δαιμονισμένος φέτος Βινίσιους Ζούνιορ και ο πολλά υποσχόμενος, 18χρονος Εντουάρντο Καμαβινγκά.

Τρεις παίκτες - κλειδιά, όμως, έχουν πατήσει εδώ και καιρό τα πρώτα -άντα και ο χρόνος, ως γνωστόν, δεν κάνει διακρίσεις. Ο συγκλονιστικός και πάλι Λούκα Μόντριτς είναι πλέον 36 ετών και χρήζει διαχείρισης για να επιμηκύνει την καριέρα του, ο Τόνι Κρόος είναι 32 (ο 17χρονος Γκάβι του… έβγαλε το λάδι) και ο Καρίμ Μπενζεμά 34. Πόσο θα αντέξουν ακόμα να σηκώνουν την ομάδα στις πλάτες τους;

Σύμφωνοι, το καλοκαίρι ο Φλορεντίνο Πέρεθ θα φέρει στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» τον Κιλιάν Μπαπέ (εκτός απροόπτου) και θα επιχειρήσει και δεύτερο «μπαμ» με τον Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ, αλλά η Ρεάλ πρέπει να βρει την διάδοχη κατάσταση στα χαφ, όπου ο Κασεμίρο προσφέρει ισορροπία στα μετόπισθεν, αλλά δεν έχει τα τρεξίματα του Μόντριτς και την ποιότητα στην μεταβίβαση του Κρόος.

Μέχρι νεωτέρας, όμως, ο Κάρλο Αντσελότι ξέρει ότι στα μεγάλα ματς μπορεί να ποντάρει στις «σημαίες» του και με αυτές θα πορευτεί, με την Ρεάλ να είναι το φαβορί στη La Liga, αλλά να την περιμένει πολύ απαιτητικό ζευγάρωμα στους «16» του Champions League (Παρί Σεν Ζερμέν).

Πάμε τώρα στο πιο ευχάριστο «διαφορετικό» που είδαμε στο «Clasico» της Τετάρτης. Αυτή η Μπαρτσελόνα δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με την ομάδα επί Ρόναλντ Κούμαν, η οποία επέμενε να περιμένει πράγματα να συμβούν στον αγώνα και όχι να τα διεκδικεί.

Ο Τσάβι θέλει η ομάδα του να κυριαρχεί, ακόμα και αν το υλικό της δεν θυμίζει σε πολλά την ομάδα που μεσουρανούσε την προηγούμενη δεκαετία, με τον ίδιο σε ρόλο μαέστρου στην μεσαία γραμμή. Μαγκιά του.

Με εξαίρεση το πρώτο 20λεπτο, στο οποίο η Μπάρτσα έδειχνε τρακαρισμένη, στη συνέχεια κοίταξε την Ρεάλ στα μάτια. Ισοφάρισε δύο φορές, έχασε ευκαιρίες για να πάρει ακόμα και τη νίκη, έζησε και πέθανε με το DNA που την χαρακτηρίζει διαχρονικά, αφού στο 1-2 ο προπονητής της γύρισε την διάταξη σε 3-4-3, κάνοντας την εν γνώσει του ακόμα πιο ευάλωτη στις κόντρες.

Αυτή την στιγμή, η Μπαρτσελόνα δεν είναι ομάδα του πρώτου, του υψηλότερου επιπέδου. Δείχνει, όμως, ότι έχει τα φόντα για να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει. Και, καταρχήν, πήρε πίσω την χαμένη της αξιοπρέπεια, αν και έχει ακόμα πολλή δουλειά μπροστά της.

Ο 17χρονος Γκάβι προέκυψε ως ανάγκη αλλά εξελίσσεται σε φανταστική αποκάλυψη, Πέδρι και Ανσού Φατί επέστρεψαν από τους τραυματισμούς τους δείχνοντας σε πολύ καλή κατάσταση και ικανοί να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα, ο Ρόναλντ Αραούχο θα είναι ο επόμενος ηγέτης στα μετόπισθεν και ο Ουσμάν Ντεμπελέ, όταν είναι συγκεντρωμένος, είναι παίκτης που αξίζει να παίζει στην «κανονική» Μπάρτσα.

Ο Φεράν Τόρες δεδομένα θα προσφέρει, με βάση τις αρετές και το στιλ παιχνιδιού του, Νίκο και Αμπντέ δίνουν επίσης πολύτιμες λύσεις και τα μεγάλα ζητούμενα είναι δύο: Τα άκρα της άμυνας και η κορυφή της επίθεσης.

Ο Ντάνι Άλβες, όσο άριστος επαγγελματίας και να είναι, δεν μπορεί στα 39 του να είναι ο βασικός δεξιός μπακ, ενώ και ο Τζόρντι Άλμπα, ιδιαίτερα ευπαθής στους τραυματισμούς, πρέπει να δώσει την σκυτάλη στον επόμενο αριστερό μπακ.

Εσχάτως, ο φιλότιμος Λούουκ Ντε Γιονγκ σκοράρει συνεχώς, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτός ο βασικός σέντερ φορ των Μπλαουγκράνα, ενώ και ο Μέμφις Ντεπάι αποδίδει καλύτερα σε ελεύθερο ρόλο στα άκρα και όχι στην κορυφή.

Αν ο Τζουάν Λαπόρτα πετύχει το… θαύμα το καλοκαίρι και ντύσει στα κυανέρυθρα τον Χάαλαντ, η Μπάρτσα θα αλλάξει επίπεδο. Και, γύρω από τον Νορβηγό (ή κάποιον άλλο επιθετικό πρώτης γραμμής, τύπου Ντούσαν Βλάχοβιτς ή Λαουτάρο Μαρτίνες), θα μπορεί και πάλι να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη για όλους τους τίτλους, εντός και εκτός ισπανικών συνόρων.