«Μαζί θα ζήσουμε και μαζί θα πεθάνουμε!»

• Όταν έχεις Σλούκα και Καλάθη
• Αυτός είναι ο Παπαγιάννης που θέλουμε!

Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω μόλις πέντε εβδομάδες και σκεφτούμε σε ποια κατάσταση βρισκόταν η «επίσημη αγαπημένη», λίγες μέρες πριν την πρώτη συγκέντρωση ορισμένων από τους διεθνείς που βρίσκονται αυτή την στιγμή στην Βικτόρια, τότε δεν θα δυσκολευόμαστε καθόλου να αντιληφθούμε υπό πόσο δυσοίωνες συνθήκες ξεκινούσε το εγχείρημα με στόχο την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι εκλογές της ΕΟΚ είχαν αναβληθεί ήδη τέσσερις φορές και η ομοσπονδία ήταν (και παραμένει) ακέφαλη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η παραμικρή διοικητική ηγεσία. Ο ομοσπονδιακός προπονητής αναγκαζόταν ανά δύο μέρες να υπολογίζει κι έναν παίκτη λιγότερο (η μπίλια τελικά έκατσε στις επτά απουσίες), οι συνεργάτες του είχαν παρατήσει τις δουλειές τους χωρίς να γνωρίζουν αν πληρωθούν και η τελική 12άδα για το προολυμπιακό τουρνουά, «κλείδωσε» με επτά “πρωτάρηδες” σε μεγάλη διοργάνωση με την γαλανόλευκη φανέλα.

Παρ' όλα αυτά και αυτό είμαι σε θέση να σας το υπογράψω και με τα δύο μου χέρια, ο Ρικ Πιτίνο – ναι αυτός που αρκετοί ξερόλες έχουν φτάσει στο σημείο να αποτελούν “παραλία”, "τουρίστα" και “παπατζή” πρώτου μεγέθους – δεν μάσησε, ούτε “κώλωσε” λεπτό! Ίσα-ίσα που φρόντιζε συνεχώς να αναπροσαρμόζει τα πλάνα του για να παρουσιάσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στις τέσσερις γραμμές αλλά το κυριότερο, δεν σταμάτησε ποτέ να θυμίζει σε όλους όσοι είχαν μείνει στο καράβι, ότι «μαζί θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε».

Ε, λοιπόν, αυτός ο «ξεπερασμένος» μπασκετικά προπονητής με την άκρως απλοϊκή τακτική σε άμυνα και επίθεση, κατάφερε να φτιάξει ένα τόσο εκπληκτικό κλίμα, που όμοιό του έχει αρκετά καλοκαίρια να βιώσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Όταν οι παίκτες και οι προπονητές βγαίνουν συγκλονισμένοι από το meeting room μετά την ομιλία του 68χρονου coach-θρύλου του κολεγιακού μπάσκετ, την παραμονή της πρεμιέρας με τον Καναδά και όταν ο Καλάθης αρνείται την δικαιωματική (ως πιο παλιός) αρχηγία για να την δώσει στον Σλούκα (έτσι για να τον φτιάξει), θα συμβούν αυτά που είδαμε στην “Memorial Arena”.

Γιατί το μπάσκετ δεν είναι μόνο ποιοτικά χαρακτηριστικά και εμπειρία. Είναι και θέληση. Είναι και κίνητρο. Είναι και έμπνευση, είναι και περηφάνια! Και όταν αυτά τα τέσσερα τελευταία συνδυάζονται στον μέγιστο βαθμό, τότε ξαφνικά η ομάδα οπλίζεται με τέτοια ψυχική δύναμη, που “πετάει σπίθες” στην άμυνα. Κι από 'κει αντλεί το κουράγιο να βρει πολλαπλάσια ενέργεια για την επίθεση και να φτάσει στο μαγικό αποτέλεσμα (η νίκη με 81-63 επί της Τουρκίας), που την έχει φέρει ένα βήμα πριν το ολυμπιακό όνειρο.

«Μ' αυτούς τους παίκτες;», θα ρωτήσει εύλογα κάποιος που δεν έχει επιχειρήσει ούτε ένα ξενύχτι για να τρίβει τα μάτια του με την συνολική εικόνα των διεθνών; «Ναι, μ' αυτούς τους παιχταράδες!», είναι η πληρωμένη απάντηση που έρχεται από τις βορειοανατολικές ακτές του Ειρηνικού, εν μέσω του πρωτοφανούς καύσωνα που πλήττει την αχανή χώρα της Βόρειας Αμερικής.

Για να μπούμε και στο αγωνιστικό κομμάτι, η αλήθεια είναι ότι τα καλά αγωνιστικά δείγματα της Εθνικής ομάδας πρωτοφάνηκαν στο τουρνουά “Ακρόπολις”, όπου τηρουμένων των δυσκολιών και των εμποδίων, η εικόνα – ξέχωρα από τα αποτελέσματα – ήταν κάτι περισσότερο από αξιοπρεπής. Το καλό πρόσωπο συνεχίστηκε και στην Βικτόρια, όπου η μάχη με τον Καναδά αποδείχτηκε λιγότερο άνιση (91-97) απ' όσο αναμενόταν. Ίσα-ίσα που η εικόνα του αγώνα, σε συνδυασμό με την σοβαρότατη αντιμετώπιση της Κίνας (105-80), άφησαν υποσχέσεις ενόψει του νοκ-άουτ με τους Τούρκους, που είχαν περισσότερο βάθος και μεγαλύτερη ποιότητα στην περιφέρεια και στην ρακέτα, αλλά υστερούσαν στην πιο νευραλγική θέση στο μπάσκετ: τον point-guard.

Όταν έχεις Σλούκα και Καλάθη

Πριν από το τζάμπολ, λοιπόν, φαινόταν ξεκάθαρο ότι η εμπειρία και η αγωνιστική αξία του “Σλούκι Λουκ” και του “Nick the quick”, ήταν τα μεγάλα πλεονεκτήματα που έπρεπε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο για να έχουμε τύχη. Στον Οζντεμίρογλου (2π. με 1/5 σουτ) της Νταρουσάφακα, άλλωστε τον Τουντσέρ (8π.) της Εφές και τον Χαζέρ (DNP) της Μπεσίκτας, ο Σλούκας είχε κάνει ουκ ολίγες «κηδείες» στην 5ετή θητεία του στο τουρκικό πρωτάθλημα και ήταν θέμα χρόνου να τους «απολαύσει» για πρόγευμα!

Το άσχημο για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, όμως, ήταν ότι το καλό μας δίδυμο μπήκε με εντελώς λάθος προσανατολισμό στο ματς και όταν οι δύο πιο έμπειροι παίκτες «πελαγοδρομούν» (2π. με 1/8 σουτ στην 1η περίοδο και 5π. με 2/10 σουτ στο πρώτο μέρος), είναι δύσκολο για την υπόλοιπη ομάδα να βρει ρυθμό.

Με αυτά και με εκείνα, δεν ήταν υπερβολή να πούμε και πάλι καλά για το -14 του πρώτου δεκαλέπτου (8-22) και το -7 (27-34) στην ανάπαυλα. Και αυτό με 28,6% στα σουτ εντός πεδιάς και με τον συγκινητικό Λαρεντζάκη (11π.) να επιχειρεί να μας κρατήσει ζωντανούς στην επίθεση και τον υπερηχητικό Παπαγιάννη (6π., 7ρ. & 1κοψ.) να σκεπάζει το καλάθι μας και να κρύβει τους χώρους στην άμυνα.

Όλα αυτά, όμως, άλλαξαν άρδην άμα τη επιστροφή στο παρκέ για το 2ο μέρος. Κι αν οι βάσεις μπήκαν στα μετόπισθεν (το 19-30 στο 15', έγινε 37-34 στο 23' με σερί 18-4), όπου κάποια στιγμή η ελληνική ομάδα άγγιξε τα εννέα λεπτά χωρίς να δεχθεί καλάθι εντός πεδιάς (παρά μόνο 4 βολές), η απελευθέρωση του Καλάθη (18π., 6ρ. & 6ασ.) τράβηξε σταδιακά και τον Σλούκα (15π., 9ασ. & 2κλ.) και οι δύο μαζί, σκόραραν περισσότερους από τους μισούς γαλανόλευκους πόντους (28 από τους 54) στο δεύτερο 20λεπτο!

Το “ξεκλείδωμα” του φρεσκοπαντρεμμένου «ερυθρόλευκου» άσου, μάλιστα, ήρθε σε μία φάση που οι Τούρκοι συνέχισαν την σεμιναριακή άρνηση με την οποία αντιμετώπιζαν τα pick που επιχειρούσε και ο Κώστας με ένα εκπληκτικό step back τρίποντο από τα 7,5-8 μέτρα, "έσταξε" μία βόμβα απ' αυτές που μόνο αυτός μπορεί να ρίξει και κήρυξε την αντεπίθεση!

Συνολικά, η Ελλάδα έτρεξε ένα επιμέρους σκορ 73-41 μετά την καταστροφική πρώτη περίοδο, αχρήστευσε τους Οσμάν (4π. με 2/10 σουτ), Ιλιάσοβα (6π. με 2/8 σουτ) και Μαχμούτογλου (7π. με 2/6 σουτ) και μοιραία δεν μπορούσε να χάσει μόνο τον Κορκμάζ (20π. με 6/15 σουτ) και τον σουπερ ταλαντούχο 19χρονο Αλπερέν Σενγκούν (12π. & 4ρ.), που έδειξε κάποια από τα διαπιστευτήρια που τον ανέδειξαν MVP του τουρκικού πρωταθλήματος.

Αυτός είναι ο Παπαγιάννης που θέλουμε!

Η μεγάλη αποκάλυψη της Εθνικής ομάδας, όμως, ήταν – και το γράφω με κεφαλαία γράμματα – ήταν ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ. Ήμουν απ' αυτούς που μετά το ματς με τον Καναδά, είχαν γράψει ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε μακριά αν δεν μας βοηθήσει περισσότερο ο “Big Papa” στην άμυνα. Και ο έχων τα γενέθλιά του χθες, γιόρτασε την συμπλήρωση των 24 χρόνων με την πιο επιβλητική εμφάνισή του με την «γαλανόλευκη» φανέλα. Double double με 14 πόντους και 13 ριμπάουντ, αλάνθαστος και άχαστος (2/2 βολ. και 6/6 σουτ), αλλά περισσότερο απ' όλα ξεχωρίζω την διάθεση, τα μαρκαρίσματα στην περιφέρεια και το τελείως διαφορετικό mindset.

Από κοντά και ο Μήτογλου (10π. & 12ρ.) που «ξύπνησε» στο 2ο μέρος και φυσικά ο “Λάρι” (14π.) που έβαλε μεγάλη πλάτη στο πρώτο ημίχρονο. Τίποτε όμως, δεν θα έχει γίνει χωρίς το σύνολο, που συμπληρώνεται από τα παιδιά των «παραθύρων», που σε όλη αυτή την διαδρομή από το 2017 μέχρι και τον περασμένο Φεβρουάριο, απέδειξαν ότι το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να καυχιέται για την απύθμενη δεξαμενή του σε know how! Σε τέτοιο βαθμό που είναι σε θέση να παρουσιάζει δευτεροκλασάτη και τριτοκλασάτη σύνθεση σε διεθνή τουρνουά και να παραμένει ανταγωνιστικό και υπολογίσιμο.

Ο στόχος μπορεί να μην έχει ακόμη επιτευχθεί – απομένει ο τελικός για το ολυμπιακό check in – στο μυαλό, στην συνείδηση και στην ψυχή των απανταχού μπασκετικών που μπορούν να συνειδητοποιήσουν πέντε πράγματα, όμως, αυτή η Εθνική ομάδα έχει αγγίξει το ταβάνι της και είναι ήδη άκρως επιτυχημένη. Μένει να το τρυπήσει για τα καλά, για να μας τρελάνει όλους.

Με τους Τσέχους, που σόκαραν τον Καναδά με το καλάθι του Σατοράνσκι στην εκπνοή της παράτασης, μπορεί να έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς από το αλησμόνητο παιχνίδι στην Σενζέν (τους νικήσαμε αλλά όχι με την διαφορά που θέλαμε), αλλά αν μπούμε στο γήπεδο (05/07, 02.05) με το μυαλό στη ρεβάνς, τότε το πιο πιθανό είναι να χάσουμε την κατεύθυνσή μας... Θέλουν προσοχή, αλλά είναι στα μέτρα μας. Και η ευκαιρία αναζωογόνησης του αθλήματος από το... πουθενά, δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη...