H εκδίκηση του μπάσκετ

Η πορεία των φετινών Μπόστον Σέλτικς προς τους τελικούς του ΝΒΑ, και ενδεχομένως προς τον 18ο τίτλο της λαμπρής ιστορίας τους, είναι η εκδίκηση του μπάσκετ όπως το γνωρίσαμε. Εμείς που απαιτούμε τα πλέι-οφ να γεμίζουν το κορμί με μώλωπες, εμείς που θέλουμε να βρίσκεται η άμυνα σε πρώτο πλάνο, εμείς που ματώνουμε από τα μάτια όποτε βλέπουμε επιθέσεις της μίας (ή της καμίας) πάσας, εμείς οι Ευρωπαίοι ακόμη.

Όχι ότι θα ήταν πολύ διαφορετικό το συμπέρασμα εάν περνούσε το Μαϊάμι, που έχει και καλύτερο προπονητή, αλλά η Χιτ είναι μία ομάδα με (κάποια) κενά και (ορισμένες) αστοχίες στη στελέχωσή της - όπως και οι Μπακς, άλλωστε. Ένα μικρό κορμί εδώ, ένας παίκτης κανονικής περιόδου εκεί, ένα ισχνό σημείο αναφοράς πιο πέρα, κάπως έτσι έγινε η διαφορά. Ομάδα που χάνει 7ο παιχνίδι στην έδρα της δεν είναι ακόμη «εκεί».

Το προσωπικό προγνωστικό μου, ότι οι Σέλτικς είναι φαβορί για τον τίτλο (έστω μεταξύ σχεδόν ίσων) το κατέθεσα στο ξεκίνημα των πλέι-οφ, πριν ακόμη μπηστήξει η πρώτη μπάλα στη συναρπαστική σειρά με τους Μπακς. Οι απερχόμενοι πρωταθλητές αντιστάθηκαν περισσότερο απ’ ότι περίμενα ελλείψει του αναντικατάστατου Μίντλετον, ίσως επειδή ο Γιάννης πλησίασε τα εξωγήινα στάνταρ του.

Και, ναι, δεν είναι εκτός πραγματικότητας να γράψει κανείς ότι οι κάπως άπειροι Σέλτικς είναι σε έναν βαθμό “underachievers”. Ωστόσο, κέρδισαν και προκρίθηκαν, με διπλά μέσα στο ηφαίστειο, σε αγώνες αποκλεισμού: τον 6ο στο Μιλγουόκι, τον 7ο στο Μαϊάμι. Ο δρόμος που ακολούθησαν για να φτάσουν στους τελικούς ήταν σπαρμένος με μπαρούτι.

Οι Σέλτικς μοιάζουν σαν να στελεχώθηκαν με το βλέμμα στον πόλεμο. Και οι πέντε βασικοί της ομάδας είναι εκπληκτικοί αμυντικοί, όπως και οι άλλοι κομβικοί παίκτες του rotation: Τζέισον Τέιτουμ, Μάρκους Σμαρτ, Τζέιλεν Μπράουν, Αλ Χόρφορντ, Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Ντέρικ Ουάιτ, Γκραντ Ουίλιαμς, ακόμα και ο Ντάνιελ Τάις που επιστρατεύτηκε απέναντι στους Μπακς.

Εάν δεν το προσέξατε, όλοι οι «πενταδάτοι» του Ίμε Ουντόκα απέσπασαν τουλάχιστον 1 ψήφο για την κορυφαία Αμυντική Πεντάδα της Χρονιάς! Αλλά ουδείς από τους προαναφερθέντες είναι «ξύλινος» και ατάλαντος μετρ της άμυνας. Το playmaking έρχεται από τέσσερις διαφορετικές πηγές. Το σκοράρισμα, από παντού. Το τρίποντο, ακόμα και από τους ρολίστες της μπροστινής γραμμής, όπως ο Γκραντ Ουίλιαμς που τσάκισε τους Μπακς όταν αυτοί επέλεξαν να τον αγνοήσουν.

Οι Σέλτικς μπορεί να είναι επιρρεπείς στο θέατρο και στο μακροβούτι, αλλά και αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Πρόκειται για ομαδάρα με τα όλα της, καμωμένη να αντέχει στο ξύλο και να το ανταποδίδει μέχρι λιποθυμίας. Αλλά να παίζει και μπάσκετ. Μπάσκετ των παικτών όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, μπάσκετ του προπονητή σχεδόν πάντοτε.

Ο ίδιος Τζέισον Τέιτουμ που αλάλιασε τους Μπακς με ρεσιτάλ ευστοχίας στην δ’ περίοδο του κρισιμότατου 6ου αγώνα με της Μπακς, χθες στο Μαϊάμι ήταν η επιτομή του παίκτη ομάδας (όπως αρμόζει σε μαθητή του Μάικ Σιζέφσκι). Παρακολουθήστε ξανά το τελευταίο πεντάλεπτο και θα προσέξετε ότι ο Τέιτουμ μοίρασε συνεχώς τη μπάλα όποτε έβλεπε το νταμπλ-τιμ να του κλείνει τον ορίζοντα.

«Οι συμπαίκτες του πρέπει να είναι έτοιμοι για να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία σκοράροντας», επισήμανε από το μικρόφωνο του ESPN o Τζεφ Βαν Γκάντι. Για κακή τύχη των Σέλτικς, όλες οι προσπάθειες του Μπράουν, του Σμαρτ και των άλλων στην τελική ευθεία ήταν άτσαλες και άστοχες. Το Μαϊάμι απείλησε να κλέψει μία νίκη που δεν του άξιζε, αλλά ο Τζίμι Μπάτλερ επιχείρησε σουτ νίκης (και όχι ισοφάρισης) στο 96-98, ενώ είχε χώρο για να πάει μέσα και να παίξει το παιχνίδι που συνηθίζει.

Τη μοναδική φορά που ο παιχταράς Μπάτλερ απαρνήθηκε το mid-range ή και το πάτημα στο βαμμένο, κρέμασε την ομάδα του. «Ο προπονητής πρέπει να μάθει να ζει με τις επιλογές του κορυφαίου παίκτη του», φιλοσόφησε ο Μαρκ Τζάκσον. «Αρκεί να είναι έτοιμος και να πεθάνει με αυτές», συμπλήρωσε σαρκαστικά ο αιχμηρός Βαν Γκάντι. Πώς είναι δυνατόν να μην έχουν δουλειά σε πάγκο αυτοί οι δύο, μου λέτε;

Η ομάδα των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, που θα παραταχθεί την Πέμπτη ενάντια στους Σέλτικς, είναι σε αξιοσημείωτο βαθμό δημιούργημα του Μαρκ Τζάκσον. Δεν δέχομαι ότι αφήγημα της «σύγκρουσης δύο διαφορετικών σχολών» σε αυτούς τους τελικούς. Οι Ουόριορς του καθ' όλα εξαίρετου Στιβ Κερ μπορεί να έπαιξαν πρώτοι απ’ όλους το μπάσκετ των πιστολέρο και του τρίποντου και του ρυθμού, αλλά ανέκαθεν ξεκινούσαν τη συνταγή τους από την άμυνα.

Ο παίκτης κλειδί αυτής της ομάδας δεν είναι κάποιος από τους splash brothers (triplets πλέον με τον Τζόρνταν Πουλ), αλλά ο Ντρέιμοντ Γκριν: ένας αμυντικός ογκόλιθος με μυαλό ξυράφι, που παράλληλα κάνει παιχνίδι από το «ποστ». Η έδρα ασφαλώς θα βοηθήσει τους Ουόριορς, αλλά δεν ξέρω αν έχουν αρκετά κορμιά και αρκετά μούσκουλα για να τα βγάλουν πέρα με το αμυντικό τέρας της Βοστώνης.

Οι Σέλτικς, επισημαίνω, δεν έχουν υποστεί απανωτές ήττες στα φετινά πλέι-οφ. Εάν επιστρέψουν στη Βοστώνη με ένα ροζ φύλλο στις αποσκευές, θα γίνουν φαβορί. Σε κάθε περίπτωση, το δαχτυλίδι του Γιάννη θα περάσει στα χέρια μίας ομάδας που παίζει μπάσκετ με αρχές, με μέση και με τέλος.

Ως ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που έχουν πατήσει το καθαγιασμένο παρκέ του παλαιού «Μπόστον Γκάρντεν», θα παρακολουθήσω τους τελικούς κρατώντας ένα ποτήρι αφρισμένη ιρλανδική μπύρα της Μασαχουσέτης. Δεν θα με χαλάσει καθόλου όμως να δω ξανά πρωταθλητή τον παίκτη που ξανάφερε την αλεγκρία στο μπάσκετ και τον προπονητή που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα χωρίς να νοιάζεται για τις αντιδράσεις των μοβόρων οπλαρχηγών.