Ολυμπιακός: Η νέα «εποχή» στις διαπραγματεύσεις

• ΤΟΥΣ «ΚΟΡΟΪΔΕΥΑΝ» ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
• ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΠΑΙΚΤΗ ΓΙΑ 100.000
• ΒΡΙΣΚΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΤΗ ΖΗΜΙΑ ΤΟΥ 2018-19

Σήμερα θα ασχοληθώ με το αγαπημένο σας σπορ. Τις μεταγραφές.

Μην βιάζεστε δεν θα αναφέρω ονόματα για τον Ολυμπιακό. Άλλο πράγμα πετάω 6-7 ονόματα κι ό,τι κάτσει, άλλο πράγμα γράφω ένα συγκεκριμένο όνομα που ξέρω με σιγουριά πράγματα... κι ας μην καθίσει.

Προτιμώ το δεύτερο.

Επίσης αν έχω όνομα θα το γράψω στο ρεπορτάζ και όχι στο blog.

Αφού ξανασυστηθήκαμε μπαίνω σε αυτό που θέλω.

Αφήνω έξω τα όσα έκανε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο αγωνιστικό κομμάτι και ασχολούμαι με την φιλοσοφία του την οποία κουβάλησε μαζί του τον Ιανουάριο του 2020 ως προς τις μεταγραφές.

Ο coach πέρυσι αναγκαστικά (φυσικά) προχώρησε σε προσθήκες αφού το ρόστερ που βρήκε είχε εμφανείς ελλείψεις. Ωστόσο δεν έφερε παίκτες για να καλύψει τρύπες για 2-3 μήνες, αλλά παίκτες με προοπτική και για την επόμενη σεζόν (δηλαδή τη φετινή).

Ο Μπαρτζώκας έφερε τον Οκτάβιους Ελις τον Ιανουάριο (έχοντας πριν προσεγγίσει την Μπουντούτσνοστ για τον Χασάν Μάρτιν), έφερε τον Σακιέλ ΜακΚίσικ τον Φεβρουάριο και τελικά όταν φάνηκε πως η διακοπή της σεζόν δε θα ήταν προσωρινή, αλλά οριστική εκπλήρωσε και την αρχική του επιθυμία και πήρε τον Μάρτιν.

Ο coach έκανε τρεις μεταγραφές και γιατί έπρεπε και γιατί ήθελε να πάρει μορφή το ρόστερ της επόμενης σεζόν νωρίς.

Φέτος δεν υπάρχει διακοπή της Euroleague για οκτώ ομάδες κι ο Ολυμπιακός δεν είναι σε αυτές. Ο Μπαρτζώκας πάλι φαίνεται να επιθυμεί να κλείσει ορισμένους παίκτες νωρίς. Πριν το καλοκαίρι.

Γιατί το κάνει αυτό; Προφανώς γιατί δεν θέλει να βγουν οι συγκεκριμένοι στόχοι του στην αγορά αργότερα. Σε αυτή την περίπτωση θα μειονεκτούν οι «ερυθρόλευκοι».

Μου αρέσει ο τρόπος σκέψης του Μπαρτζώκα και συμφωνώ στο βαθμό που με αφορά. Απλά θεωρώ πως το πρόβλημα πλέον στους «ερυθρόλευκους» δεν είναι ο χρόνος μίας μεταγραφής, αλλά η πίεση που μεγαλώνει κάθε σεζόν και περισσότερο.

ΤΟΥΣ «ΚΟΡΟΪΔΕΥΑΝ» ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Ο Ολυμπιακός έχοντας κάνει μία τρύπα στο νερό με μπάτζετ άνω των 30.000.000 ευρώ που έδωσαν οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος για τη σεζόν 2009-10, άλλαξε στάση. Η ομάδα πήγε σε πιο σφιχτή οικονομική λογική ποντάροντας περισσότερο στο κίνητρο των παικτών.

Η συνταγή πέτυχε 100%. Για όλους.

Ο Ολυμπιακός σήκωνε διαδοχικές Euroleague και οι παίκτες έφευγαν με τριπλάσιες αποδοχές για άλλες γειτονιές.

Μόνο που αυτό ήταν η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Οι Αγγελόπουλοι κατάφεραν να «κοροϊδέψουν» ένα ολόκληρο σύστημα, αλλά πάντα μία τέτοια «κοροϊδία» δεν διαρκεί αιώνια.

Μέχρι και παράδειγμα προς μίμηση για άλλες ομάδες υπήρξε.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΠΑΙΚΤΗ ΓΙΑ 100.000

Τα τελευταία χρόνια όμως η κατάσταση έχει διαφοροποιηθεί πάρα πολύ. Ο Ολυμπιακός προέρχεται από συνεχόμενες απουσίες από τα playoffs και σίγουρα έχει πέσει από το πρώτο επίπεδο ποιότητας των ομάδων. Προσωπικά θα έλεγα πως ακροβατεί μεταξύ δεύτερου και τρίτου.

Η πίεση του αποτελέσματος μεγαλώνει. Η ανάγκη για μία καλή σεζόν στην Euroleague μεγαλώνει.

Ο Ολυμπιακός έχει χάσει τη δυναμική της διαπραγμάτευσης και θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να το καταλάβετε.

Το 2015 ένας παίκτης που πίστευε πως αξίζει 500.000 ευρώ θα επέλεγε να παίξει στους «ερυθρόλευκους» για 350.000. Γιατί γνώριζε πως μακροπρόθεσμα θα βγει κερδισμένος και αγωνιστικά και οικονομικά.

Το 2021 ένας παίκτης που πιστεύει πως αξίζει 500.000 ευρώ θα παίξει για τον Ολυμπιακό μόνο αν πάρει ακριβώς 500.000 ευρώ. Ούτε cent λιγότερο.

Αισθάνομαι πως την συγκεκριμένη στιγμή ο Ολυμπιακός έχει περισσότερη ανάγκη τους παίκτες που έχει κυκλώσει, παρά ο παίκτης, τον Ολυμπιακό.

Το διαπραγματευτικό «όπλο» άλλων εποχών έχει περάσει και δυστυχώς οι «ερυθρόλευκοι» αν θέλουν να επιστρέψουν στα playoffs και να πατήσουν γερά στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας με ματιές προς τα πάνω, δεν έχουν την ευχέρεια να χάσουν παίκτη που πραγματικά θέλουν για 100.000.

Αν για παράδειγμα, θέλουν τον Μάικλ Τζόρνταν και του δίνουν 800.000 ευρώ και αυτός ζητά 1.000.000 θα πρέπει να του τα δώσουν για να τον κάνουν δικό τους.

Αν καθυστερήσουν ελοχεύει ο κίνδυνος να τα δώσει ανταγωνιστής ή να βγει στην αγορά και να ξεκινήσει πλειστηριασμός.

Συμφωνώ 100% με την φιλοσοφία των προέδρων του Ολυμπιακού να μην πληρώνουν υπεραξίες, αλλά το θέμα είναι ποιος ορίζει την αξία του κάθε παίκτη; Η αγορά νομίζω και οι ανάγκες που έχει η κάθε ομάδα.

ΒΡΙΣΚΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΤΗ ΖΗΜΙΑ ΤΟΥ 2018-19

Ένα επιπλέον εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις πλέον είναι και τα όσα συνέβησαν τη σεζόν 2019-20. Τα οικονομικά προβλήματα της ομάδας, οι καθυστερήσεις, το ban της Euroleague, η φυγή του Τουπάν κλπ.

Να ξέρετε ένα πράγμα και αν είστε σίγουροι για αυτό. Οι παίκτες μιλούν μεταξύ τους και οι ατζέντηδες μεταξύ τους.

Σας λέω με σιγουριά πως ο Ολυμπιακός φέτος έδειξε ένα μικρό ενδιαφέρον για έναν παίκτη. Αυτός θέλοντας να μάθει «τι και πως» μίλησε με παίκτη του Ολυμπιακού από εκείνη τη σεζόν και τον απέτρεψε να ασχοληθεί σοβαρά με τους Πειραιώτες.

Αν θυμάστε επέμενα εκείνη την εποχή επέμενα στα κείμενα μου πως η μεγαλύτερη ήττα του Ολυμπιακού ήταν το πρεστίζ του που είχε τσαλακωθεί.

Δυστυχώς εκείνη η χρονιά τον κυνηγά ακόμη και τώρα προσθέτοντας ένα επιπλέον εμπόδιο στον φετινό σχεδιασμό.

ΥΓ: Με τον Γιώργο Λιμνιάτη διατηρώ αδερφική σχέση οπότε δεν μου επιτρέπεται να πω το παραμικρό για τις τελευταίες μέρες. Θα πω μόνο τούτο. Στην καθημερινότητά του λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα θέματα που διαχειρίζεται.

ΥΓ 2: Δείτε το «My Story» του Νίκου Ζήση για το χτύπημα που είχε δεχτεί από τον Βαρεχάο.

To 5o My Story είναι στον «αέρα» με τον Νίκη Ζήση να εξιστορεί μια ιστορία 6 ετών με τον Αντερσον Βαρεχάο, μετά την αγκωνιά.