Και από Μάρτιο, βαρύς χειμώνας

Ο κατήφορος του Ολυμπιακού συνεχίζεται και φοβάμαι ότι θα συνεχίζεται μέχρι να αποκτήσει η ομάδα κίνητρο, δηλαδή ...καλό φθινόπωρο. Καλό φθινόπωρο όμως σημαίνει κακό καλοκαίρι και ακόμα χειρότερη άνοιξη.

Την ίδια ώρα που οι άλλοτε ανταγωνιστές των «ερυθρολεύκων» στην Euroleague ζεσταίνουν τις μηχανές εν όψει πλέι-οφ, οι Πειραιώτες πασχίζουν να εντοπίσουν τα κομμάτια της κατεστραμμένης πυξίδας, μπας και κατορθώσουν να τη συναρμολογήσουν για να καταλάβουν κατά πού πέφτει το αύριο.

Σαν να μην έφτανε η σκασίλα για την πορεία της δικής τους ομάδας, έχουν να διαχειριστούν και την αισιοδοξία του εγχώριου εχθρού, ο οποίος βρήκε στο πρόσωπο του oυρανοκατέβατου Χέζονια μία πηγή ελπίδας.

Πώς ακριβώς θα μείνει όρθιος ο Ολυμπιακός τους επόμενους μήνες και τι είδους βάλσαμο θα μηχανευτεί για να απαλύνει τις πληγές του;

Η παλιά παροιμία, που επιμένει ότι από τον Μάρτη μυρίζει καλοκαίρι, δεν ισχύει στο φουρτουνιασμένο και αλλεργικό στην αυτοκριτική λιμάνι. Και δεν νομίζω ότι οι επικείμενες εκλογές της ΕΟΚ αρκούν για να διώξουν τη μελαγχολία.

Το πλάνο του Γιώργου Μπαρτζώκα μπορεί να δομήθηκε σε στέρεη προπονητική φιλοσοφία, αλλά αποδείχθηκε εξαιρετικά ευάλωτο σε αναποδιές και απώλειες.

Ο ένας από τους δύο αναντικατάστατους (Παπανικολάου) τραυματίστηκε και άφησε πίσω του κενά που δεν διακρίνονταν εύκολα διά γυμνού οφθαμού.

Ο έτερος των απολύτως απαραίτητων (Σλούκας) καταπονήθηκε σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζει να κινείται σε άμμο, μολονότι περνάει τα Σαββατοκύριακα με τα ποδάρια αραγμένα σε μαξιλάρια.

Τώρα που βγήκε από την εξίσωση και ο ψηλός-κλειδί (Μάρτιν), οι τοίχοι κατέρρευσαν και άφησαν να χάσκουν σαθρά θεμέλια.

Ο Ολυμπιακός ήταν αποτελεσματικός και βρισκόταν σε πορεία πλέι-οφ όσο αγωνιζόταν πλήρης και είχε δυνάμεις για να αντιστέκεται στους τραμπουκισμούς των Ευρωπαίων εταίρων.

Μπορεί και σήμερα να τιμωρήσει όποιον τον πάρει αψήφιστα, για παράδειγμα την ΤΣΣΚΑ της περασμένης Πέμπτης, αλλά όχι όταν έχει μαύρες τρύπες στη σύνθεσή του.

Η αστοχία σε κάποια θερινά πονταρίσματα όπως λ.χ. στην περίπτωση Χάρισον επιδεινώνει την κατάσταση.

Οι δύο βετεράνοι υπενθύμισαν απέναντι στην ΤΣΣΚΑ ότι έχουν ακόμη κοφτερά δόντια, αλλά είναι άκυρο και άδικο για τους ίδιους να φορτώνονται ασήκωτες ευθύνες.

Οι άναρθρες κραυγές των φανατικών ενάντια στον Σπανούλη και στον Πρίντεζη είναι τα χειρότερα φάλτσα σε μία σεζόν πλημμυρισμένη από κακή μουσική...

Επιστρέφω σε μία άποψη που κατέθεσα στο ξεκίνημα κιόλας της περιόδου για να δικαιολογήσω την -τηρουμένων των αναλογιών- κατάρρευση του Σλούκα, η οποία συμπαρασύρει ολόκληρη την ομάδα.

Το σημαντικότερο κενό του φετινού Ολυμπιακού είναι η έλλειψη δημιουργικότητας από τις θέσεις «2» και «3», όπου το playmaking αποτελεί άγνωστη λέξη και νεκρό γράμμα.

Ο Σλούκας (ή ο Σπανούλης) πλαισιώνεται από έναν μετρ της άμυνας (Τζένκινς) ή του ενστίκτου (ΜακΚίσικ) ή του σουτ (Χάρισον), αλλά ποτέ από δεύτερο εγκεφαλικό γκαρντ με ικανότητα στον χειρισμό της μπάλας.

Όλες οι αντίπαλες άμυνες αντιμετωπίζουν τον Σλούκα με τον ίδιο τρόπο: ένας δυναμικός φρουρός σε πρώτο πλάνο και ένας ψηλός που καραδοκεί από πίσω για να μικρύνει το γήπεδο και να καθυστερήσει το ξεδίπλωμα της «ερυθρόλευκης» επίθεσης.

Ο Σλούκας των 30-35 λεπτών βρίσκει λύσεις επειδή είναι παιχταράς, αλλά χρειάζεται χείρες βοηθείας, περισσότερες από μία, για να κουμαντάρει τις δυνάμεις του χωρίς να αδειάσει το ντεπόζιτο.

Όσο κυλούν οι εβδομάδες και συσσωρεύεται η σωματική και πνευματική καταπόνηση, τα λάθη του γίνονται συχνότερα και κατά κανόνα πυροδοτούν αιφνιδιασμούς στο λάθος καλάθι.

Το ίδιο φυσικά ισχύει για τον σχεδόν 40άρη Σπανούλη, τον οποίο οι αντίπαλες άμυνες σέβονται πολύ περισσότερο από ότι ο Έλληνας οπαδός. Τον τελευταίο καιρό, ο Σλούκας μοιάζει 38 χρονών και ο Σπανούλης 45.

Μολαταύτα, η φαιά ουσία και η πείρα του διδύμου βοηθάει τον Ολυμπιακό να παραμένει ανταγωνιστικός και ενίοτε να παίζει ωραίο μπάσκετ.

Εκείνο που δεν συγχωρείται, είναι να μάχονται οι βετεράνοι περισσότερο από τα νεούδια. Απόψε, στην πάντοτε δύσβατη Βιτόρια, ο Ολυμπιακός το πάλευε μέχρι το 30^ό λεπτό και έδειχνε να βρίσκεται σε καλούτσικο φεγγάρι, μέχρι που αποχώρησε τραυματίας ο Σπανούλης.

Ο Αργεντινός Βιλδόσα με τα τρελά και απρόβλεπτα σουτ ήταν ο μοναδικός παίκτης της Βιτόρια που έβρισκε απαντήσεις στην γ’ περίοδο. Μόλις βγήκε ο αρχηγός, χάθηκε η όποια φλόγα και σύσσωμη η ομάδα παραιτήθηκε.

Από όλους τους περιφερειακούς παίκτες που φόρεσαν απόψε τα κόκκινα, ο Σπανούλης -σε μέτρια μέρα- είχε τον καλύτερο συντελεστή +/- : Χάρισον -25, Τζένκινς -12, ΜακΚίσικ -13, Σλούκας -11, Σπανούλης -6.

Όταν όμως ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 25-15 χρειαζόταν κάτι παραπάνω από έναν αβοήθητο Σπανούλη για να αντιμετωπίσει το κωλοπετσωμένο ντουέτο Χένρι-Ντράγκιτς. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στον αγώνα με την Εφές στην Κωνσταντινούπολη.

Ακόμα και ο Παναθηναϊκός, που βολοδέρνει στα χαμηλότερα στρώματα και συνομολογεί λάθη προγραμματισμού, έχει στο «2» τον Νέντοβιτς που φτιάχνει φάσεις (για τον εαυτό του και για τους άλλους) και στο «3» τον πολυσύνθετο Παπαπέτρου.

Ο Σλούκας της Φενέρ είχε δίπλα του τον Ντε Κολό και ο Σλούκας της Εθνικής τον Νικ Καλάθη. Ο Σλούκας του Ολυμπιακού ποιον ακριβώς έχει δίπλα του και από ποιον περιμένει βοήθεια στη δημιουργία;

Το ντεμπούτο του Κώστα Κουφού πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, χωρίς απαραίτητα να είναι αποθαρρυντικό.

Ο ομογενής σέντερ πέτυχε 5 πόντους στο ξεκίνημα με σύστημα …Κατσικάρη από την Εθνική ομάδα του 2015 (από ισάριθμες ασίστ του Σλούκα), φιλοδώρησε με μία τάπα τον πανύψηλο Φαλ, αλλά σερβίρισε και το γνώριμο μενού από εύκολα φάουλ, αμυντικές αδράνειες και λάθη αφηρημάδας.

Στο δίλεπτο-σκοτοδίνη που μετέτρεψε το 31-30 σε 43-30, ο Κουφός ήταν αρνητικός -αν και όχι μοναδικός- πρωταγωνιστής.

Μέσα σε λιγότερα από 120 δευτερόλεπτα, ο Ολυμπιακός υπέπεσε σε παράβαση 8 δευτερολέπτων, λάθος σε επαναφορά μετά από καλάθι, παράβαση 24 δευτερολέπτων, πούλημα της μπάλας με πάσα «τούνελ» στο ένα μέτρο (Κουφός), χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, αργές περιστροφές - ένα φιλμάκι από αλλεπάλληλες γκάφες που θα βρει περίοπτη θέση στη συλλογή των ευρωπαϊκών Shaq-tin’ a Fool.

Αυτό το θέαμα έκανε τον Μπαρτζώκα να μιλήσει για εικόνες ντροπής. Εγώ θα έλεγα ότι ο Ολυμπιακός θύμισε μηχάνημα με καμένο εγκέφαλο.