Μεταγραφές από το παρελθόν ή από το μέλλον;

Θα προσπεράσω σχετικά γρήγορα τη χτεσινή ήττα από την Άλμπα Βερολίνου και γιατί τα δεδομένα χωρίς Νέντοβιτς αλλά και γιατί το κυριότερο χωρίς δυνάμεις λόγω covid-19 θα ηταν δύσκολο να εμφανιστούν οι Πράσινοι ανταγωνιστικοί σε διάρκεια. Λυπάμαι που κανείς πια δεν εκπλήσσεται με τέτοιες ήττες, τείνει να γίνει μια μόνιμη συνθήκη και δεν είμαι από αυτούς που μια νίκη επί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ με «φτιάχνει» ανεξαρτήτως συνέχειας.

Η είδηση της εβδομάδας, πιθανώς όλης της παναθηναϊκής χρονιάς είναι η προσθήκη του Μάριο Χεζόνια στους Πράσινους. Ήρθε ένας παίκτης με σημαντική καριέρα στο ΝΒΑ, προερχόμενος από την παραδοσιακή μπασκετική σχολή του κροατικού μπάσκετ και σε μια ιδανική ηλικία.

Αν την έλευση του Χεζόνια τη συνδυάσουμε με την απόκτηση του Λευτέρη Μαντζούκα, βρισκόμαστε μπροστά στη συνθήκη του παρελθόντος, «ο Παναθηναϊκός παίρνει όποιον θέλει». Στην ομάδα όμως που έμεινε 6 μήνες χωρίς head playmaker η προηγούμενη διατύπωση μοιάζει και είναι υπερφίαλη.

Στην περίπτωση που είχαν όλοι οι παίκτες της ομάδας εγγυημένα συμβόλαια και για την επόμενη και για την μεθεπόμενη χρονιά θα έλεγα ότι εξοπλίζεται το υπερόπλο και περιμένει τον διαθέσιμο στρατηγό. Ξέρουμε όμως ότι συνοδεύουν πολλά ερωτηματικά τις περιπτώσεις Παπαπέτρου και Μήτογλου και πιθανώς όχι μόνο.

Διαβάζω κι εγώ τα διάφορα «νέα» των insiders που προδικάζουν κάτι μεγάλο που επιστρέφει ή έρχεται. Είτε την δυναμική επανεργοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είτε για σχήμα επενδυτών που θα συνεργαστούν στον εξάστερο. Και τα δύο σενάρια έχουν μια σημαντική «τρύπα». Δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ελληνική οικονομική πραγματικότητα ή στα οικονομικά της Euroleague, ώστε οι επενδύσεις των 15 – 20 – 25 εκατομμυρίων να μπορούν να αποσβεστούν μέσα από το μπάσκετ. Ούτε έχει ελληνικά χρώματα μια μεγάλη αεροπορική εταιρία ή ένας κολοσσός του φυσικού αερίου, για να ξοδέψει «άντερα» μόνο για το χτίσιμο του image. Έτσι νομίζω τουλάχιστον , μακάρι ο οικονομικός μου συντηρητισμός να αποδειχθεί εσφαλμένος ως πρόγνωση για το 21-22.

Αν λοιπόν η παρουσία Παπαπέτρου-Μήτογλου ή ενός εκ των δύο βρίσκεται υπό αίρεση τότε καλώς επενδύθηκαν χρήματα στον Μαντζούκα κι ακόμα καλύτερα επενδύθηκαν στην έλευση και θα επενδυθούν στην παραμονή του πυραύλου Χεζόνια. Όσα 3άρια και 4άρια πολυτελείας κι αν αποκτηθούν όμως, παραμένει η μαύρη τρύπα στη θέση του επικεφαλής της θέσης 1. Κι όσο αυτό το κενό χάσκει, θα παραμένουμε και σχετικά απαισιόδοξοι.

Προσοχή, δεν επενδύω στη μιζέρια, δεν μιλάω για επικοινωνιακές/εμπορικές στρακαστρούκες, μπορώ να σας πω ότι με ανοικτό ΟΑΚΑ ίσως ανηφόριζα κι εγώ (δειλά) προς Καλογρέζα για να ζήσω την υποδοχή του Super Mario από την κερκίδα που ο ίδιος λατρεύει παιδιόθεν. Είναι προς τιμήν του πράσινου front office η προσπάθεια να δημιουργηθεί και αγωνιστική και marketing υπεραξία, δεν μπορεί να υπάρχει μομφή σε αυτό.

Ακόμα περισσότερη ασφάλεια θα ένιωθα αν ήμουν απολύτως σίγουρος, ότι όλα βαίνουν βάσει ενός κοινού πλάνου Αλβέρτη – Διαμαντίδη και Όντετ Κάτας. Δεν υπάρχει προπονητής που να μπόρεσε να υπερασπιστεί στο παρκέ επιλογές που δεν πίστευε, ελπίζω να μην κληθεί ο Ισραηλινός να το κάνει. Και αν μου επιτρέπετε και μια extra παρατήρηση, όσο θυμάμαι τις ήττες από Βαλένθια και Μπασκόνια επί ισπανικού εδάφους, τόσο με τρομάζει η διαφορά στην ταχύτητα που έχουν οι Πράσινοι με άλλες, όχι απαραίτητα κορυφαίες, ομάδες. Την ταχύτητα ναι, την δίνει ο playmaker πρωτίστως αλλά και τα σωματικά χαρακτηριστικά και το bonding όλης της υπόλοιπης ομάδας και είναι νομίζω ζητούμενα όλα τα παραπάνω για ένα step up στην επόμενη Euroleague σεζόν.

Για ό,τι απομένει στη φετινή σεζόν μπορούμε να απολαύσουμε από μακριά το φινάλε μιας παράξενης χρονιάς και να σχηματοποιούμε δικά μας ιδανικά ρόστερ στο κεφάλι μας πίνοντας καφέ ελπίζω σε κάποια «ανοικτή» παραλία ενός «κανονικού» καλοκαιριού 2021.