Άλλο ένα ένδοξο «παραλίγο»

Λίγες ώρες πριν από το τζάμπολ του ΝΒΑ, ο Νέντοβιτς και ο Ουίλμπεκιν φρόντισαν να σκορπίσουν ένα πασπάλισμα αστρόσκονης σε όσους έφτιαχναν καφέ για να αντέξουν το πρώτο ξενύχτι της σεζόν.

Αυτό που έπαιξαν Μακάμπι και Παναθηναϊκός στην τελική ευθεία του αποψινού αγώνα δεν ήταν ακριβώς μπάσκετ Εuroleague, ωστόσο έκανε τον κόσμο να παραληρεί και να καταριέται τους κανονισμούς, που υποχρέωναν έναν από τους δύο σταρ να φύγει από το γήπεδο ηττημένος.

Όταν κόπασε ο οίστρος των δύο πρωταγωνιστών, τα λάφυρα κατέληξαν στην αγκαλιά εκείνου που τα άξιζε περισσότερο, δηλαδή αυτού που είχε την αμέριστη βοήθεια των συμπαικτών του.

Η στατιστική του Παναθηναϊκού, όπου δεν υπάρχει δεύτερος παίκτης με διψήφιο αριθμό πόντων σε ματς που κρίθηκε κοντά στους 90, είναι στατιστική ήττας.

Παραείναι όμως απλουστευτική αυτή η ανάγνωση. Το συγκεκριμένο ματς, όπως και εκείνο της περασμένης Τρίτης με τη Ρεάλ, διαβάζεται σε πολλαπλά επίπεδα.

Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα οκταήμερο, οι πρωταθλητές Ελλάδας έφυγαν από το γήπεδο με το «γαμώτο» στα χείλη και με την αίσθηση -σωστή ή λανθασμένη, δεν έχει σημασία- της τζάμπα ήττας.

Και πράγματι, μπορούσαν να κερδίσουν αυτό το ματς, όπως κέρδισαν στο Μιλάνο καλύπτοντας (για πολλοστή φορά) διψήφιο χάντικαπ μέσα σε ένα ημίχρονο.

Οι εμφανίσεις που προσθέτουν ανάστημα στον αναδομημένο φετινό Παναθηναϊκό είναι πολλές, αλλά η βαθμολογία δεν πρόκειται να τις μνημονεύσει.

Τζάμπα ήττα από τη Μπαρτσελόνα, τζάμπα ήττα από τη Ρεάλ, τζάμπα ήττα από τη Μακάμπι, μηδέν ωστόσο εις το άθροισμα, σε μία λίγκα όπου τα πλασαρίσματα και οι προκρίσεις θα παιχτούν στον πόντο.

Οι υπερβάσεις που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να ξεφύγει από τη λασπουριά του υπογείου δεν λένε να έρθουν, με εξαίρεση τη νίκη επί της Αρμάνι στην Ιταλία.

Και είναι φυσικά εκτός τόπου και χρόνου, όποιος νομίζει ότι η πλήρης Μακάμπι των επόμενων μηνών (με Κάσπι και Ζούσμαν υγιείς στη σύνθεσή της) θα κάνει πολλές γκέλες σαν αυτές που την έριξαν στο κάτω πάτωμα της βαθμολογίας.

Ο Παναθηναϊκός έδειξε ευψυχία και προσαρμοστικότητα μετά το κακό πρώτο ημίχρονο, αλλά χρειαζόταν περισσότερα από περισσότερους, για να κρατήσει στον αφρό της βραδιάς τον ασυγκράτητο Ντράζεν Νέντοβιτς.

Είστε βέβαιοι ότι το μικρό του όνομα είναι Νεμάνια; Δυστυχώς για τους «πράσινους», το λεγόμενο supporting cast προσέφερε μόνο εκλάμψεις και όχι σιγουριά αντάξια του αφιονισμένου Σέρβου.

Ο Μπεντίλ, ο Μήτογλου και αργότερα ο Παπαγιάννης φρόντισαν ώστε να οχυρωθεί η ρακέτα απέναντι στο «Τζουράσικ Παρκ» του Σφαρόπουλου (όπου Χάντερ, Ζίζιτς, Μπέντερ έμοιαζαν με κίτρινο δάσος ώρες ώρες, χώρια το μπόι και τα μακριά χέρια του Κάσπι), ο Σαντ-Ρόος με τον Παπαπέτρου κέρδισαν μάχες μόνο στα μετόπισθεν, ο Μακ έκανε καλούτσικη δουλειά, αλλά δεν φτάνουν αυτά για να αλωθεί το Γιαντ Ελιάου.

Ο Κουβανός πρέπει και να σκοράρει. Ο Παπαπέτρου πρέπει και να τρυπήσει την άμυνα με τις διεισδύσεις του. Ο Μήτογλου πρέπει να απειλήσει και από μακριά. Οι παίκτες που έρχονται από την άκρη του πάγκου, ανεξαρτήτως ονόματος και πείρας, πρέπει να δώσουν 1-2 ανάσες.

Το κυριότερο όλων, και ας ακούγομαι σαν βελόνα που κόλλησε, είναι ότι οφείλουν όλοι να ματώνουν στην άμυνα από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο.

Ουσιαστικά, ο μοναδικός παίκτης του Παναθηναϊκού που προσπάθησε να ακολουθήσει τον Νέντοβιτς στη ζώνη του λυκόφωτος στη δ’ περίοδο, ήταν ο Γιώργος Παπαγιάννης, με τις 4 τάπες, τα δύο πολύτιμα καλάθια και τον διψήφιο απολογισμό στα ριμπάουντ, απέναντι στον δυναμικό και σχετικά ξεκούραστο Χάντερ.

Όταν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δασκάλεψε τους παίκτες του ώστε να μπλοκάρουν τον άξονα Παπαπέτρου-Παπαγιάννη, πέτυχε (πρώτος αυτός από όλους τους προπονητές της Euroleague) ένα κομβικής σημασίας ρουά καθ' οδόν προς το ματ.

Ουδείς φανταζόταν φυσικά ότι ο Νέντοβιτς μπορούσε να διαλύσει όλα τα αμυντικά πλάνα της Μακάμπι με αυτή την ονειρεμένη νύχτα οργίων, καμουφλάροντας τόσες ελλείψεις άλλων.

Ξέρω, ξέρω, τα ίδια έκανε και ο Ουίλμπεκιν. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι ο Αμερικανός έπραξε αυτά ακριβώς που συνηθίζει στις καλές του βραδιές, με ελαφρώς βελτιωμένο δείκτη επιτυχίας.

Στις φάσεις όπου ο Ουίλμπεκιν έκοψε τα φτερά του Παναθηναϊκού με 12 σερί πόντους από το 70-67 βρήκε απέναντί του τέσσερις διαφορετικούς αντιπάλους και τους νίκησε με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους: Μπεντίλ, Σαντ-Ρόος, Παπαγιάννη, Νέντοβιτς.

Για να είμαι ειλικρινής, πόνταρα μέσα μου ότι το one man show του Ουίλμπεκιν θα ήταν καταστροφικό για τη Μακάμπι, όπως ήδη συνέβη 2-3 φορές στην πορεία της περίεργης φετινής σεζόν.

Εκείνος τα έβαλε όλα εκτελώντας υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, λες και τον οιστρηλατούσε το ρεσιτάλ του Νέντοβιτς στην άλλη άκρη. Το θέμα είναι ότι ο Ουίλμπεκιν είχε και συμπαραστάτες.

Ο νερόβραστος Μπέντερ πέτυχε 5 κρίσιμα πόντους στο 65-61, ο Μπράιαντ άλλους τόσους στο 50-46, ο Χάντερ του 65% εκτέλεσε 7/7 βολές ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, ο Τζόουνς πρόσφερε δύο βαθιές αναπνοές όσο ο ηγέτης της Μακάμπι ξεκουραζόταν.

Ο δυστυχής Βόβορας αναζητούσε απεγνωσμένα έναν δεύτερο σταυροφόρο, αλλά τέτοιος δεν εμφανίστηκε ποτέ στο πράσινο στρατόπεδο.

Η κακή συνήθεια του Παναθηναϊκού να χαρίζει στον αντίπαλο ολόκληρα 20λεπτα αδράνειας και αφλογιστίας συνεχίστηκε και στο Τελ Αβίβ.

Έχω την αίσθηση ότι η «βαθμολογία των δευτέρων ημιχρόνων» θα τον έφερνε σε θέση πλέι-οφ, εάν υπήρχε τέτοιο πράγμα!

Ο ψυχρός παρατηρητής θα πει ότι αυτή η καινούρια ομάδα εξακολουθεί να αυξάνει το μπόι της πόντο με πόντο, αλλά η βαθμολογία της Εuroleague δεν πρόκειται να θυμηθεί τις τζάμπα ήττες ούτε τις ηρωικές αντεπιθέσεις που καταλήγουν σε ένα ένδοξο «παραλίγο».

Και αυτές ολοένα συσσωρεύονται.